Pojęcie „prawa do osobistej styczności z dzieckiem” (art. 1 ust. 2 lit. a) oraz w art. 2 pkt 7 i 10 rozp.)

Prawodawca Unii wybrał opcję, zgodnie z którą żaden przepis nie powinien ograniczać liczby osób mogących sprawować odpowiedzialność rodzicielską lub korzystać z prawa do osobistej styczności z dzieckiem. Określone w art. 1 ust. 2 lit. a) i w art. 2 pkt 7 i 10 rozporządzenia nr 2201/2003 pojęcie prawa do osobistej styczności z dzieckiem należy rozumieć jako dotyczące nie tylko prawa rodziców do osobistej styczności z dzieckiem, lecz także prawa pozostałych osób, z którymi dziecko powinno utrzymywać stosunki osobiste, w szczególności prawa babć i dziadków – bez względu na to, czy chodzi o osoby uprawnione z tytułu odpowiedzialności rodzicielskiej.

Z powyższego wynika, że pozew babć i dziadków dotyczący przyznania im prawa do osobistej styczności z wnukami jest objęty zakresem stosowania art. 1 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2201/2003 i, w konsekwencji, zakresem stosowania tego rozporządzenia.

Gdyby prawo do osobistej styczności z dzieckiem nie dotyczyło wszystkich tych osób, kwestie dotyczące tego prawa mogłyby być określone nie tylko przez sąd wskazany zgodnie z rozporządzeniem nr 2201/2003, lecz także przez inne sądy, które uznałyby, iż mają jurysdykcję na podstawie reguł prawa prywatnego międzynarodowego. Mogłyby zostać przyjęte orzeczenia sprzeczne, a nawet niedające się pogodzić, ponieważ przyznanie prawa do osobistej styczności z dzieckiem danemu krewnemu mogłoby naruszać prawa do osobistej styczności przyznane osobie uprawnionej z tytułu odpowiedzialności rodzicielskiej.

Przyznanie prawa do osobistej styczności z dzieckiem osobie innej niż rodzice może ingerować w prawa

i obowiązki tych ostatnich. W konsekwencji w celu uniknięcia sprzecznych ze sobą środków i w najlepszym

interesie dziecka konieczne jest, aby co do zasady w przedmiocie prawa do osobistej styczności z dzieckiem

orzekał ten sam sąd – a mianowicie sąd miejsca zwykłego pobytu dziecka.

Pojęcie „prawa do osobistej styczności z dzieckiem”, o którym mowa w art. 1 ust. 2 lit. a) oraz w art. 2 pkt 7 i 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono prawo babć i dziadków do osobistej styczności z ich wnukami.

Wyrok TSUE z dnia 31 maja 2018 r., C‑335/1

Standard: 18649