Kumulatywne przystąpienie do długu, kumulatywne przejęcie długu
Przejęcie długu (art. 519 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Wskutek przystąpienia do długu przystępujący staje się dłużnikiem wierzyciela obok dotychczasowego dłużnika; obaj dłużnicy odpowiadają solidarnie. W razie spełnienia świadczenia przez jednego z nich, stosuje się art. 376 § 1 k.c.
Wyrok SN z dnia 12 września 2019 r., V CSK 283/18
Standard: 65892 (pełna treść orzeczenia)
Kumulatywne przystąpienie do długu jest zdarzeniem prawnym prowadzącym na podstawie umowy (ex contractu) lub z mocy prawa (ex lege) do umocnienia pozycji wierzyciela poprzez rozszerzenie odpowiedzialności za długi o solidarną odpowiedzialność dłużników przystępujących do długu, bez uwolnienia od zobowiązania dotychczasowego dłużnika.
Do niezbędnych elementów umowy o przyjęcie kumulatywnej odpowiedzialności za dług należy wyraźne oświadczenie woli nowego dłużnika przyjęcia wspólnej (solidarnej) odpowiedzialności za dług wraz z dotychczasowym dłużnikiem.
Przedmiotem umowy o przystąpienie do długu jest określone świadczenie rozumiane jako zachowanie dłużnika zgodne z treścią zobowiązania i czyniące zadość zobowiązaniu wierzyciela (przedmiot zobowiązania).
Warunkiem przystąpienia jest to, aby zabezpieczany dług istniał lub powstał w przyszłości. Dług może być zarówno wymagalny, jak i niewymagalny, a przy tym niezaskarżalny.
Przystąpienie nie wywołuje jakiegokolwiek skutku w sferze stosunku zobowiązaniowego, z wyjątkiem zwielokrotnienia podmiotów odpowiedzialnych za dany dług.
Umowa przystąpienia do długu może dojść do skutku także w wyniku porozumienia zawartego między przystępującym (nowym dłużnikiem) i wierzycielem. Dla wywołania skutków prawnych takiej umowy nie jest niezbędna zgoda (aprobata) dłużnika uczestniczącego w dotychczasowym zobowiązaniu.
Porozumienie o przystąpieniu do długu może być też zawarte w innej umowie o rozwiniętej treści. Może być też powiązane jednocześnie z uznaniem długu, co przy założeniu konstrukcji tożsamości długu może też prowadzić do powstania odpowiednich skutków prawnych w relacji wierzyciela z nowym dłużnikiem.
Umowne przystąpienie do długu może mieć postać zarówno umowy między osobą trzecią a wierzycielem, jak i między osobą trzecią a dłużnikiem. Nie wymaga przy tym formy szczególnej ani też zgody - w pierwszym wypadku dłużnika, a w drugim wierzyciela (por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 2014 r., III CSK 33/13 i z dnia 5 września 2001 r., I CKN 1287/00).
Wyrok SA w Warszawie z dnia 31 grudnia 2018 r., V ACa 1263/17
Standard: 27573 (pełna treść orzeczenia)