Ocena nieuczciwych warunków umowy w postępowaniu nakazowym; ochrona konsumenta w postępowaniu nakazowym
Postępowanie nakazowe; wniosek o nakaz zapłaty (art. 484 [1] k.p.c.) Ustalenie przez sąd z urzędu nieuczciwego warunku umowy; abuzywności postanowienia umowy
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W przypadku nakazów zapłaty, tak w postępowaniu nakazowym, jak i upominawczym, gdy pozwanym jest konsument, czynności sądu nie mogą ograniczać się jedynie do badania warunków formalnych pozwu i dołączonych do niego dokumentów. Takie postępowanie Sądu stoi w sprzeczności z konstytucyjną zasadą ochrony konsumenta wynikającą z art. 76 Konstytucji RP, jak i gwarancjami wynikającymi z przywołanej wyżej Dyrektywy 93/13. Za utrwalony w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się pogląd, że organy wymiaru sprawiedliwości z urzędu dokonują oceny nieuczciwych postanowień umowy konsumenckiej (zob. wyrok z 21 kwietnia 2016 r., Radlinger i Radlingerová, C-377/14).
Wyrok SN z dnia 9 grudnia 2024 r., II NSNc 390/23
Standard: 84974 (pełna treść orzeczenia)
Artykuł 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG, rozpatrywany w świetle zasady skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, które ze względu na prekluzję nie pozwala sądowi, przed którym toczy się postępowanie egzekucyjne w przedmiocie nakazu zapłaty, na skontrolowanie z urzędu lub na żądanie konsumenta ewentualnie nieuczciwego charakteru warunków znajdujących się w umowie kredytu zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, jeżeli taka kontrola została już przeprowadzona przez sąd na etapie postępowania w sprawie wydania nakazu zapłaty, z zastrzeżeniem, że sąd ten wskazał w swoim orzeczeniu warunki będące przedmiotem tej kontroli, że przedstawił, nawet zwięźle, powody, dla których warunki te były pozbawione nieuczciwego charakteru, i wskazał, że w braku skorzystania w wyznaczonym terminie z przewidzianych w prawie krajowym środków zaskarżenia tego orzeczenia konsument nie będzie mógł ze względu na prekluzję podnieść ewentualnego nieuczciwego charakteru tych warunków.
Artykuł 7 ust. 1 dyrektywy 93/13, rozpatrywany w świetle zasady skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że: sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, które nie zezwala sądowi prowadzącemu postępowanie egzekucyjne w przedmiocie nakazu zapłaty na zarządzenie z urzędu środków dowodowych w celu ustalenia okoliczności faktycznych i prawnych niezbędnych do kontroli ewentualnie nieuczciwego charakteru warunków znajdujących się w umowie kredytu zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, jeżeli kontrola przeprowadzona przez właściwy sąd na etapie postępowania w sprawie wydania nakazu zapłaty nie spełnia wymogów zasady skuteczności w odniesieniu do tej dyrektywy.
Wyrok TSUE z dnia 29 lutego 2024 r., C-724/22
Standard: 82823 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 82964
Standard: 82443
Standard: 82824
Standard: 82863
Standard: 82930
Standard: 82370
Standard: 82429
Standard: 82375
Standard: 82593
Standard: 18392
Standard: 82411