Zażalenie na oddalenie opozycji oraz uwzględnienie opozycji (art. 394[1a] § 1 pkt 2 k.p.c.)

Postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie niedopuszczenie interwenienta do udziału w sprawie wskutek uwzględnienia opozycji podlega zaskarżeniu w drodze zażalenia. W konsekwencji postanowienie to nie podlega rozpoznaniu przez sąd drugiej instancji w trybie art. 380 k.p.c. 

Nie uzyskanie statusu interwenienta ubocznego pozbawia legitymacji do zaskarżenia orzeczenia wydanego w tym postępowaniu (zob. postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2007 r., I CZ 119/06).

Postanowienie SN z dnia 17 września 2009 r., IV CZ 56/09

Standard: 73104 (pełna treść orzeczenia)

Na wydane z urzędu postanowienie niedopuszczające interwenienta ubocznego do udziału w sprawie po stronie powodowej nie przysługuje zażalenie.

Odmienny pogląd przy uwzględnieniu, że zażalenie musiałoby przysługiwać przede wszystkim osobie zgłaszającej interwencję, oznaczałoby, że w postępowaniu incydentalnym interes osoby trzeciej doznaje większej ochrony niż interes strony.

Przy przyjęciu, że i stronie zainteresowanej w przystąpieniu do procesu osoby trzeciej także przysługiwałoby zażalenie, prowadziłoby to do wniosku, iż jej interes w wejściu do procesu jej pomocnika doznaje większej ochrony niż interes w wejściu współuczestnika, mimo, iż znaczenie tego drugiego jest nieporównywalnie większe.

W konkluzji stwierdzić należy: po pierwsze, że błędne jest założenie Sądu Wojewódzkiego, iż sytuacje, w jakich zapada postanowienie sądu w przedmiocie niedopuszczenia interwenienta ubocznego do udziału w sprawie na skutek uwzględnienia opozycji i z urzędu są zbieżne; po drugie, że w istniejącym stanie prawnym nie są usprawiedliwione sugestie tego Sądu, iż na wydane z urzędu postanowienie mogłoby przysługiwać zażalenie, a podstawę ku temu stwarzałaby analogia (a właściwie wykładnia rozszerzająca) do art. 394 §1 pkt 3 k.p.c.

Uchwała SN z dnia 14 października 1992 r., III CZP 126/92

Standard: 18275 (pełna treść orzeczenia)