Badanie dobrej wiary przez sąd
Dobra wiara (art. 7 k.c.)
Badając dobrą wiarę, będącą stanem świadomości określonej osoby, sądy nie mogą poprzestawać na deklaracjach stron, lecz muszą - na podstawie okoliczności towarzyszących - wnioskować o tym, co strona wiedziała albo powinna była wiedzieć. Ocenie podlega zatem – jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 października 2010 r., IV CSK 152/10 - zasadność przeświadczenia nabywcy o przysługującym mu prawie przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności towarzyszących.
Postanowienie SN z dnia 13 czerwca 2018 r., II CSK 70/18
Standard: 18132 (pełna treść orzeczenia)
Rozpoczynając badanie sprawy sąd musi przyjąć, że dobra wiara istnieje po stronie tego podmiotu, który się na nią powołuje. Związanie to istnieje tak długo, dopóki w wyniku przeprowadzenia postępowania dowodowego nie zostanie wykazane, że podmiot powołujący się na dobrą wiarę pozostawał w złej wierze.
Tym samym to na wnioskodawcach, właścicielach przedmiotowej nieruchomości, w niniejszej sprawie, ciążyła inicjatywa dowodowa odnośnie powyższej kwestii. Jednakże w toku prowadzonego postępowania wnioskodawcy nie przeprowadzili skutecznego dowodu, wzruszającego domniemanie dobrej wiary i nie wykazali istnienia złej wiary po stronie poprzednika prawnego uczestnika postępowania w chwili obejmowania służebności przesyłu w posiadanie opisane w art. 352 k.c. Nie przedstawili bowiem żadnych przekonywujących dowodów dla wzruszenia domniemania dobrej wiary, tymczasem wzruszenie domniemania dobrej wiary może nastąpić jedynie na podstawie dowodów, a nie na podstawie samych twierdzeń strony. Tym samym wnioskodawcy nie wykazali, aby poprzednik prawny uczestnika postępowania wstąpił w posiadanie przedmiotowej nieruchomości wbrew woli poprzedników prawnych wnioskodawców, a także że poprzednicy prawni wnioskodawców sprzeciwiali się korzystaniu z przedmiotowej linii przez poprzedników prawnych uczestnika.
Postanowienie SO w Gliwicach z dnia 2 lutego 2016 r., III Ca 1813/15
Standard: 18133 (pełna treść orzeczenia)