Kontakty dziecka z dziadkami na gruncie rozporządzenia Bruksela II bis

Pojęcie „prawa do osobistej styczności z dzieckiem” obejmuje prawo babć i dziadków do osobistej styczności z ich wnukami.

Pojęcie „prawa do osobistej styczności z dzieckiem” w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (Dz.U. 2003, L 338, s. 1), należy interpretować w sposób autonomiczny. Rozporządzenie to obejmuje wszystkie orzeczenia w dziedzinie odpowiedzialności rodzicielskiej. Prawo do osobistej styczności z dzieckiem jest traktowane priorytetowo. Prawodawca Unii zdecydował się na nieograniczanie liczby osób mogących wykonywać odpowiedzialność rodzicielską lub korzystać z prawa do osobistej styczności z dzieckiem.

Pojęcie „prawa do osobistej styczności z dzieckiem” należy zatem rozumieć jako dotyczące nie tylko prawa rodziców do osobistej styczności z dzieckiem, lecz także prawa pozostałych osób, z którymi dziecko powinno utrzymywać stosunki osobiste, w szczególności prawa babć i dziadków.

W celu uniknięcia przyjmowania sprzecznych ze sobą środków i w najlepszym interesie dziecka konieczne jest, aby co do zasady ten sam sąd orzekał w przedmiocie prawa do osobistej styczności z dzieckiem – a mianowicie sąd miejsca zwykłego pobytu dziecka.

Wyrok TSUE z dnia 31 maja 2018 r., C-335/17 Valcheva / Babanarakis, cvria, KP nr 78/18

Standard: 18065 (pełna treść orzeczenia)