Przepisy prawa miejscowego, uchwalone przez uprawnione do tego organy samorządowe w rozumieniu art. 54 k.w.

Przepisy prawa miejscowego, uchwalone przez uprawnione do tego organy samorządowe, mogą ustanawiać zakazy lub nakazy, których nieprzestrzeganie wypełnia dyspozycję art. 54 k.w., który jest tzw. przepisem blankietowym zupełnym. Tylko więc na podstawie tego przepisu obwiniony może zostać skazany za wykroczenie przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu się w miejscach publicznych.

W tych okolicznościach, niezależnie od obrazy wskazanych w kasacji przepisów procesowych, doszło też do naruszenia art. 1 § 1 k.w., albowiem skazano obwinionego za czyn, którego opis powinien wypełnić dyspozycję art. 54 k.w., przepis ten zaś, jako podstawa prawna odpowiedzialności za wykroczenie, nie został w ogóle w wyroku nakazowym powołany. Naruszenie wskazanych przepisów miało istotny wpływ na treść wyroku, albowiem obwinionemu wymierzono karę grzywny w wysokości przekraczającej górną granicę tej kary przewidzianą w art. 54 k.w.

Wyrok SN z dnia 5 listopada 2009 r., III KK 270/09

Standard: 26995

Odpowiedzialności za wykroczenie „podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary”. Za taki akt normatywny nie może być oczywiście uznana, wskazana w zaskarżonym wyroku, uchwała Rady Miasta B. nr 65/90. Uchwała takowa może stanowić m. in. przepisy porządkowe, jednak należy je traktować jedynie jako normy sankcjonowane (zakazy), których naruszenie może prowadzić do odpowiedzialności wynikającej z Kodeksu wykroczeń, o ile w sposób wyraźny i skonkretyzowany dokonano takiego zastrzeżenia w treści tej uchwały (zob. wyrok TK z dnia 8 lipca 2003 r., P. 10/02, a także wyrok SN z dnia 9 czerwca 2005 r., V KK 41/05). Przepisy omawianej uchwały porządkowej nr 65/90 można by więc co najwyżej uznać za te przepisy porządkowe, przeciwko którym wykroczenie – i to tylko przypuszczalnie – podlega penalizacji na podstawie art. 54 k.w.

Wyrok SN z dnia 20 października 2009 r., III KK 249/09

Standard: 17750