Zażalenie na zatrzymanie, które nie doszło do skutku (art. 246 k.p.k. w zw. z art. 75 § 3 k.p.k.)

Po myśli art. 75 § 2 k.p.k. w razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego można zatrzymać i sprowadzić przymusowo. Z kolei po myśli art. 75 § 3 k.p.k. w przypadku zatrzymania przepisy art. 246 k.p.k. stosuje się odpowiednio, zaś zażalenie na postanowienie sądu rozpoznaje ten sam sąd w składzie trzech sędziów. Jednocześnie, po myśli art. 246 § 1 zdanie pierwsze k.p.k. zażalenie przysługuje zatrzymanemu.

Zażalenie na zatrzymanie, o którym mowa w art. 246 k.p.k. w zw. z art. 75 § 3 k.p.k. służy faktycznie zatrzymanemu, a nie osobie, która miała być zatrzymana, jednak do zatrzymania której nie doszło (zob. T. Grzegorczyk. Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I. Art. 1-467. 6 wydanie. Warszawa 2015, s. 337, także W. Posnow (w:) J. Skorupka. Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Warszawa 2015, s. 261, por. też K. Eichstaedt (w:) D. Świecki (red.). Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I. Warszawa 2013, s. 745).

Stwierdzenie w przepisie art. 246 § 1 k.p.k., że zażalenie przysługuje zatrzymanemu, w kontekście treści art. 246 § 3 k.p.k. sugeruje dokonanie tej czynności, lub co najmniej możliwość jej zrealizowania w oparciu o tytuł, jaki stanowi aktualne postanowienie uprawnionego organu procesowego. Dlatego też oskarżony, co do którego wydano postanowienie o zatrzymaniu w trybie określonym w przepisie art. 75 § 2 k.p.k. celem doprowadzenia na konkretnie określoną czynność procesową, w precyzyjnie ustalonym terminie, które jednak nie zostało wykonane, jest osobą nieuprawnioną do wniesienia zażalenia na to postanowienia, skoro zatrzymania nie dokonano, a postanowienie stało się faktycznie bezprzedmiotowe. Jeżeli zatem błędne to zażalenie zostało zarządzeniem przyjęte do rozpoznania niezbędne stało się zgodnie z art. 430 § 1 k.p.k. pozostawienie go bez rozpoznania.

Postanowienie SA w Katowicach z dnia 17 maja 2017 r., II AKa 181/16

Standard: 17703