Zatrzymanie dokonane na podstawie ustawy o Policji oraz w celu przymuszenia do udziału w czynnościach

Teza uchwały SN z dnia 21 czerwca 1995 r. I KZP 20/95 wyraźnie różnicuje zatrzymanie dokonywane na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o policji i podlegające kontroli sądowej oraz inne przypadki przymuszenia uczestników postępowania do udziału w czynnościach, od których się uchylają. Zgodnie z zaprezentowanym tam stanowiskiem, ta druga kategoria sytuacji, w których następuje krótkotrwałe ograniczenie swobody dysponowania swoją wolnością, pozostaje zresztą poza sądową kontrolą.

Argumentacja przytoczona w powołanym orzeczeniu nie pozostawia wątpliwości co do tego, że jako dopuszczalne w praktyce trzeba uznać również takie sytuacje, w których funkcjonariusz policji doprowadza osobę podejrzaną o popełnienie wykroczenia do jednostki policji, by tam dokonać niezbędnych czynności sprawdzających, wyjaśniających lub dowodowych. Trudno byłoby racjonalnie podważyć zasadność i legalność takiego postępowania w odniesieniu do osoby, która odmawia ujawnienia swojej tożsamości.

Zaaprobowanie stanowiska, negującego możliwość podjęcia działań tego rodzaju oznaczałoby w praktyce brak możliwości jakiejkolwiek reakcji prawnej wobec osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia, która nie zechce podać swoich danych personalnych. Przypomnieć trzeba, że w odniesieniu do tej kategorii osób samodzielną i odrębną - w zestawieniu z podstawą wymienioną w art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o policji - podstawę zatrzymania określa również powołany wcześniej art. 45 § 1 pkt 2 k.w.

Postanowienie SN z dnia 8 lutego 2005 r., II KK 325/04

Standard: 17702