Swobodna ocena dowodów intencjonalnych z nagrań prywatnych

Odrębną kwestią jest szczególna wnikliwość, jaką organy procesowe powinny się wykazywać przy ocenie tego rodzaju dowodu, zwłaszcza w sytuacji, gdy nagranie nie ma charakteru przypadkowego, a jest dokonywane przez jednego z rozmówców celowo, a zatem stanowi tzw. dowód intencjonalny. Wówczas utrwalone w taki sposób wypowiedzi powinny być oceniane pod kątem ewentualnych prowokacji lub sugestii stosowanych w toku rozmowy przez nagrywającego, a ocena taka powinna też uwzględniać stan, w jakim znajdował się nieświadomy nagrywania rozmówca (w kontekście oceny wiarygodności takiego dowodu zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2016 r., II CSK 478/15, LEX nr 2075705).

Zawsze, niezależnie od przypadkowego czy celowego nagrania, powinno się pamiętać, że wypowiedzi takie udzielane są w warunkach braku pouczenia o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, a więc w warunkach, gdy bezwzględna szczerość nie jest gwarantowana groźbą reakcji karnej ze strony państwa. Kwestii wiarygodności dowodu nie można jednak mylić, czy choćby tylko łączyć z kwestią jego dopuszczalności. Są to bowiem dwie całkiem odrębne płaszczyzny. Kwestia wiarygodności powinna być zawsze rozpoznawana w kontekście utrzymania się przez sądy orzekające w granicach swobody ocen, przy uwzględnieniu dyrektyw przewidzianych w art. 7 k.p.k.

Postanowienie SN z dnia 20 października 2016 r., III KK 127/16

Standard: 17645 (pełna treść orzeczenia)