Leasing a zasady współżycia społecznego
Umowa leasingu finansowego pośredniego (art. 709[1] k.c.) Nadużycie prawa w poszczególnych kategoriach spraw i umów
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Ma rację powodowa spółka, wskazując w odpowiedzi na skargę kasacyjną, że nie ma obowiązku nałożonego wprost w ustawie co do powiadomienia dłużnika hipotecznego o zadłużeniu dłużnika osobistego. Trzeba mieć jednak na uwadze, że wierzycielem była instytucja finansowa powiązana z powszechnie znanym na rynku usług finansowych bankiem, do którego ma się mieć zaufanie i który ma się opierać na zasadach etycznych, o których wspomina także pozwana w skardze kasacyjnej. Szczególnie od instytucji bankowej (finansowej) jako strony zobowiązania umownego należy wymagać respektowania podstawowej zasady prawa zobowiązań, jaką jest współdziałanie wierzyciela z dłużnikiem (osobistym lub rzeczowym, nie ma to znaczenia), co znalazło wyraz w art. 354 § 1 i 2 k.c. Oceny w sprawie wymaga, czy zgodnie z zasadami dobrych obyczajów (zasadami współżycia społecznego) postępuje przedsiębiorca leasingowy, mający w firmie nazwę uznanego banku, który przez lata nie informuje dłużnika hipotecznego o swojej wobec niego wierzytelności, nie dochodzi jej w sytuacji, gdy mogła być ściągalna na ogólnych zasadach, tylko ją sprzedaje spółce akcyjnej, mającej w dodatku firmę o zupełnie innym przedmiocie w swej nazwie.
Wyrok SN z dnia 7 lutego 2018 r., V CSK 180/17
Standard: 17387
Sąd nie dopatrzył się, aby korzystanie ze swojego prawa przez powoda miało charakter nadużycia prawa. Kwestia związana z wprowadzeniem mechanizmu rekalkulacji opłaty leasingowej i rozliczenia „nadprzebiegu” leży w swobodnej dyspozycji stron umowy. Strony w określony sposób ułożyły swoje relacje w tym zakresie, a postanowienia OWU w tym przedmiocie pozostają w zgodzie z zasadą swobody umów. Pozwany jako profesjonalista zaakceptował powyższe warunki i mechanizm rekalkulacji raty leasingowej wynikający z umowy. Co więcej, pozwany każdorazowo akceptował obniżenie limitu rocznego przebiegu kilometrów, wyrażając swoją zgodę przez umieszczenie pieczątki i podpisu przedstawiciela pozwanego – Prezesa zarządu, na przygotowanych przez powoda dokumentach wprowadzających zmiany do umowy leasingu w postaci obniżenia limitu rocznego przebiegu kilometrów, obniżenia limitu całkowitego przebiegu pojazdu, a także wyrażał zgodę na obniżenie wysokości raty leasingowej. Skoro pozwany akceptował mechanizm rekalkulacji raty leasingowej każdorazowo, gdy mechanizm ten działał na jego korzyść, prowadząc do obniżenia raty leasingowej ze skutkiem wstecznym, nie może obecnie uchylać się od jego dalszych skutków. Twierdzenia pozwanego o nieproporcjonalnym charakterze obniżenia raty leasingowej i opłaty serwisowej w porównaniu do dodatkowego obciążenia w postaci opłaty za nadprzebieg nie zostały udowodnione. Nadto, wobec profesjonalnego charakteru strony pozwanej, nie mogłaby ona - zdaniem Sądu - skutecznie oprzeć swojej obrony na tak skonstruowanym zarzucie. Nie uszło uwadze Sądu, że umowa leasingu zawarta przez strony miała charakter adhezyjny - finansujący posługiwał się wzorcem ogólnych warunków umowy leasingu. Ogólne warunki umowy zostały jednak skierowane do przedsiębiorcy, który winien w sposób należyty rozważyć, czy zawierać umowę na warunkach proponowanych przez przyszłego leasingodawcę, czy też ewentualnie negocjować zmiany tychże warunków bądź w ogóle zrezygnować z zawarcia umowy.
Wyrok SR dla m. st. Warszawy z dnia 18 listopada 2015r., IX GC 2552/15
Standard: 17391 (pełna treść orzeczenia)