Przejście na korzystającego uprawnienia z tytułu wad rzeczy z chwilą zawarcia przez finansującego umowy ze zbywcą (art. 709[8] § 2 k.c.)
Wady rzeczy leasingowej (709[8] k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Art. 709[8] § 2 k.c. daje podstawę do wykładni, iż sfomułowanie, że z mocy ustawy przechodzą na korzystającego uprawnienia z tytułu wad rzeczy przysługujące finansującemu względem zbywcy (z wyjątkiem uprawnienia odstąpienia przez finansującego od umowy ze zbywcą) obejmuje także roszczenia odszkodowawcze z tytułu nienależytego wykonania umowy (art. 471 k.c.), a nie tylko roszczenia z rękojmi.
W ocenie Sadu Apelacyjnego zgodzić należy się z poglądami wyrażonymi w doktrynie i orzecznictwie (por. wyrok SN z dnia 6 października 2017 r. V CSK 670/16), zgodnie z którymi brzmienie art. 709[8] k.c. nie daje podstaw do zawężenia jego zastosowania tylko do uprawnień z rękojmi i gwarancji.
Termin "uprawnienia z tytułu wad rzeczy" należy rozumieć szeroko i objąć nim zarówno uprawnienia wynikające ze szczególnych reżimów odpowiedzialności, jak i z ogólnych zasad odpowiedzialności, jeżeli są związane z istnieniem wad. Szerokie ujęcie uprawnień z tytułu wad rzeczy uzasadnia objęcie tym terminem również uprawnienia do żądania naprawienia szkody wyrządzonej na skutek istnienia wad rzeczy, o których mowa w art. 566 oraz art. 574 k.c. Wyłączeniu podlega jedynie uprawnienie do odstąpienia do umowy co wynika z istoty umowy sprzedaży, przy czym nie może być ono przekazane podmiotowi, który umowy sprzedaży nie zawierał.
Wykładnia funkcjonalna przepisu art. 709[8] § 2 k.c. daje zdaniem Sądu Apelacyjnego podstawę do uznania, że zamiarem ustawodawcy było przekazanie korzystającemu wszelkich uprawnień dotyczących wad rzeczy, odnosi się to zarówno do odpowiedzialności kontraktowej, mającej podstawę art. 471 k.c., jak i deliktowej (art. 415 i nast. k.c.), jeżeli uprawnienia z rękojmi lub gwarancji nie wystarczą do ochrony praw korzystającego, a szkoda poniesiona przez niego może zostać naprawiona tylko na podstawie przepisów, przewidujących ogólną odpowiedzialność odszkodowawczą. O zasadności zastosowania wskazanych przepisów przekonuje również funkcja odpowiedzialności z tytułu rękojmi lub gwarancji, która ma służyć wzmocnieniu sytuacji prawnej kupującego, a nie jej osłabieniu przez ograniczenie uprawnień wyłącznie do tych uprawnień, limitowanych krótkim czasem na skorzystanie z nich. Na pozycję prawną korzystającego ma wpływ treść umowy sprzedaży między zbywcą i finansującym, konstruowanej według potrzeb korzystającego, będącego inicjatorem i rzeczywistym beneficjentem tej umowy (por. uz. wyroku SN z dnia 6 października 2017 r. V CSK 670/16).
Wyrok SA w Gdańsku z dnia 23 listopada 2018 r., V AGa 139/18
Standard: 28599 (pełna treść orzeczenia)
Art. 709[8] § 2 k.c. nie pozbawia jednak powoda, jako korzystającego i nabywcy z umowy sprzedaży wszystkich uprawnień, jakie może podnieść przeciwko pozwanemu, jako zbywcy za wady, skoro zachowuje on uprawnienie do odstąpienia od umowy ze zbywcą z powodu wad rzeczy. Jakkolwiek realizacja tego uprawnienia, zgodnie z art. 709[8] § 4 k.c., wymaga zgłoszenia stosownego żądania przez korzystającego, bez którego finansujący nie może odstąpić od umowy ze zbywcą z powodu wad rzeczy, to nie ulega wątpliwości, że pozostawienie finansującemu uprawnienia z tytułu rękojmi nakłada na niego obowiązek sprawdzenia rzeczy wynikający z art. 563 § 1 KC i zawiadomienia zbywcy o wadzie w trybie art. 563 § 2 k.c. Tym samym oczywistym wydaje się, że na finansującym, jako nabywcy spoczywa, zgodnie z regulacją art. 563 § 1 k.c., obowiązek zbadania rzeczy w czasie i w sposób przyjęty przy rzeczach danego rodzaju i zawiadomienie niezwłocznie o wadzie zbywcy, pod rygorem utraty uprawnień z tytułu rękojmi. Obowiązku tego nie zniósł przepis art. 709[8] § 2 k.c., skoro nie pozbawił finansującego, jako nabywcy wszystkich uprawnień z tytułu rękojmi, pozostawiając mu uprawnienie do odstąpienia do umowy. Obowiązku tego finansujący nie dopełnił, a tym samym nastąpiła utrata jego uprawnień w zakresie odstąpienia od umowy z tytułu rękojmi za wady. Inne uprawnienia z tytułu rękojmi – w tym dochodzone w tym procesie uprawnienie do żądania obniżenia ceny – przeszły na korzystającego z mocy prawa z chwilą zawarcia przez finansującego umowy ze zbywcą. Przejście to oznacza, iż te uprawnienia z tytułu wad rzeczy, które przeszły na korzystającego – w tym żądania obniżenia ceny – może on realizować bezpośrednio wobec zbywcy, a ich wykonanie przez korzystającego nie wpływa na jego obowiązki wynikające z umowy leasingu, chyba że to finansujący odstąpi od umowy ze zbywcą ( art. 709[8] § 3 k.c.). Ponieważ to korzystający jest podmiotem niektórych uprawnień z tytułu rękojmi za wady rzeczy – w tym uprawnienia do żądania obniżenia ceny – oceny dopełnienia przesłanek realizacji takich uprawnień dokonywać należy w odniesieniu do korzystającego. Decydujące znaczenie ma więc stwierdzenie wady i dochowanie wymaganych aktów staranności przez korzystającego, na którego te uprawnienia ex lege przeszły.
Wyrok SO w Łodzi z dnia 27 października 2017 r., X GC 229/16
Standard: 37970 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 17369
Standard: 5292