Postanowienie z dnia 1999-08-18 sygn. I CKN 502/99

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CKN 502/99

Postanowienie z dnia 18 sierpnia 1999 r.

Sąd w postępowaniu rejestracyjnym (art. 20 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe, Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.) nie jest właściwy do rozstrzygnięcia sporu o prawo do tytułu prasowego (art. 21 Prawa prasowego.).

Przewodniczący Sędzia SN: Barbara Myszka

Sędziowie SN: Elżbieta Skowrońska-Bocian, Tadeusz Żyznowski (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 1999 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi NSZZ "Solidarność", Region M. Międzyzakładowej Komisji Związkowej przy Miejskich Zakładach Autobusowych i Tramwajach W. z udziałem Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność 80", Zakładu R-1 W. w Tramwajach W. o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 3 lutego 1998 r. o zarejestrowanie tytułu prasowego, na skutek kasacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 września 1998 r.,

postanowił oddalić kasację.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 28 maja 1998 r. Sąd Wojewódzki w Warszawie odrzucił skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem z dnia 3 lutego 1998 r., uwzględniającym wniosek o zarejestrowanie tytułu prasowego "Syrenka". Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny oddalił zażalenie wnioskodawcy, potwierdzając prawidłowość dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny o braku ustawowej podstawy wznowienia. W złożonej kasacji wnioskodawca NSZZ "Solidarność", Region M. Międzyzakładowa Komisja Związkowa przy Miejskich Zakładach Autobusowych i Tramwajach W. zarzuciła naruszenie art. 21 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.) oraz art. 5 k.c. Wskazując na powyższe, skarżąca wnosiła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania. Komisja Zakładowa NSZZ "Solidarność 80", Zakład W. w Tramwajach W., w złożonej odpowiedzi na kasację, wnosiła o jej oddalenie.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.) wydawanie dziennika lub czasopisma wymaga rejestracji w sądzie okręgowym właściwym miejscowo dla siedziby wydawcy. Do postępowania w tych sprawach stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym, ze zmianami wynikającymi z niniejszej ustawy. Skarżąca nie zarzucała w kasacji naruszenia - w sposób i ze skutkiem wskazanym w art. 393/1/ pkt 2 k.p.c. - przepisów kodeksu postępowania cywilnego (art. 393/11/ k.p.c.). Twierdziła, że sąd jako organ rejestracyjny naruszył art. 21 Prawa prasowego przez to, że pominął, komu przysługuje prawo do wydawanego tytułu prasowego, i dowodziła - z powołaniem się także na art. 5 k.c. - naruszenia prawa wnioskodawcy Regionu M. do tego tytułu.

Zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie, co potwierdza powołany art. 21 Prawa prasowego. Stanowi on, że organ rejestracyjny odmówi rejestracji, jeżeli wniosek nie zawiera danych, o których mowa w art. 20 ust. 2, lub jej udzielenie stanowiłoby naruszenie prawa do obrony istniejącego już tytułu prasowego. Przepis ten nakazuje badanie wniosku tylko w ograniczonym zakresie, a mianowicie, czy zawiera on dane, o których mowa w art. 20 ust. 2 Prawa prasowego oraz badanie i ocenę w aspekcie naruszenia prawa do ochrony nazwy istniejącego już na rynku tytułu prasowego. Prawo prasowe zawiera unormowania odnoszące się do samego systemu rejestracyjnego, którego omawianie jest zbędne dla rozstrzygnięcia o zasadności kasacji. Przez przytoczone postanowienie, przewidziane w art. 20 ust. 2 w związku z przepisami wykonawczymi zawartymi w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 lipca 1990 r. w sprawie rejestru dzienników i czasopism (Dz. U. Nr 46, poz. 275), uregulowanie to zmierza do osiągnięcia celu, jakim jest zapobieżenie istnieniu na rynku prasowym pism o identycznych lub podobnych tytułach, co oczywiście mogłoby naruszać nie tylko interes wydawców, lecz także czytelników.

Okoliczności takie, co jest bezsporne w świetle twierdzeń kasacji, nie zachodzą w rozpoznawanej sprawie. Kasacja w drodze zarzutu naruszenia art. 21 Prawa prasowego i art. 5 k.c. zmierza do wykazania, że prawo do tytułu gazety przysługuje innemu podmiotowi, czy też jest z przyczyn w kasacji wskazanych (długa tradycja) z tym właśnie podmiotem związane. Zarówno samego kierunku kasacji, jak i poglądów w niej wyrażonych, nie można podzielić. Prawo prasowe nie zajmuje się problematyką ochrony tytułu prasowego i nie może stanowić podstawy do rozstrzygania w postępowaniu rejestracyjnym, komu przysługuje prawo do tytułu. Zasadnie zatem Sąd rejestrowy nie zajmował się badaniem, ustalaniem i rozstrzyganiem sporu, którego przedmiotem jest prawo do tytułu prasowego, ani też jakie przepisy ze względu na treść i wartości w tym tytule tkwiące - znajdą do rozstrzygnięcia tego sporu zastosowanie. Z powyższych przyczyn kasacja jako pozbawiona uzasadnionej podstawy podlega oddaleniu (art. 393[12] i 393[8] § 2 k.p.c.).