Wyrok z dnia 2015-06-17 sygn. II SA/Gl 329/15

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska, Sędzia WSA Artur Żurawik (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Aleksandra Gumuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi H. M. na czynność [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie odmowy usunięcia punktów karnych z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 8 października 2014 r. H. M. wniósł do Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. (dalej w skrócie "Komendant") o dokonanie korekt i wykreśleń widniejących w ewidencji punktów przypisanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego:

1. o skorygowanie ujawnionych w ewidencji wpisów poprzez wykreślenie wpisu dotyczącego 8 punktów (E02) za naruszenie z dnia 7 kwietnia 2011 r. z uwagi na brak podstaw prawnych i faktycznych do dokonania takiego wpisu;

2. o usunięcie z ewidencji wpisów:

— dotyczącego 8 punktów (E02) za naruszenie z dnia 7 kwietnia 2011 r.,

— dotyczącego 8 punktów (E02) za naruszenie z dnia 4 sierpnia 2011 r.,

— dotyczącego 10 punktów (E01) za naruszenie z dnia 31 października 2011 r.

z uwagi na zatarcie ukarania.

Komendant KWP w odpowiedzi na wniosek z dnia 8 października 2014 r. pismem z dnia [...] r. poinformował, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku. Podał, że stosownie do regulacji § 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. z 2002 r. nr 236, poz. 1998 ze zm.), które obowiązywało w dniu 7 kwietnia 2011 r., kiedy to wnioskujący dopuścił się naruszenia polegającego na przekroczeniu prędkości od 41 do 50km/h, do ewidencji kierowców wpisywało się osobę, która kierując pojazdem dopuściła się naruszenia przepisów ruchu drogowego. Do ewidencji wpisywało się naruszenia, zgodnie z wykazem stanowiącym Załącznik nr 1 do rozporządzenia. Natomiast załącznik, o którym mowa, nazwany przez prawodawcę jako "wykaz naruszeń przepisów ruchu drogowego i liczba punktów odpowiadająca tym naruszeniom", przedstawia naruszenia podlegające ewidencji i liczbę punktów odpowiadającą poszczególnym czynom. Przepisy powyższego rozporządzenia, jak i aktualnie obowiązującej normy prawnej regulującej omawiane zagadnienie, nie odnoszą się do kwalifikacji prawnych umieszczonych na druku mandatowym, a jedynie do naruszeń i liczby punktów im odpowiadających. Dlatego też przytoczone w tabeli artykuły należy traktować informacyjnie. Tak więc mimo, iż funkcjonariusz nakładający mandat karny kredytowany seria [...] nr [...] popełnił błąd podczas wpisywania kwalifikacji prawnej czynu, Komendant nie znajduje przesłanek, aby usunąć z ewidencji punkty za popełnione w dniu 7 kwietnia 2011 r. wykroczenie, gdyż punkty przypisuje się z mocy prawa, a nie na podstawie zapisów zamieszczonych w druku mandatowym. Ponadto prawodawca w §6 rozporządzenia jasno określił przypadki, kiedy organ prowadzący ewidencję usuwa z niej punkty przypisane na podstawie wpisu ostatecznego. Niewątpliwie katalog ten nie przewiduje sytuacji prowadzącej do usunięcia punktów ostatecznych z uwagi na omyłkę pisarską funkcjonariusza nakładającego grzywnę w postaci mandatu karnego kredytowanego. Nadto, zgodnie art. 46 § 1 i 2 ustawy z dnia 20 maja 1971 roku – Kodeks wykroczeń (obecnie j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 482 ze zm. – dalej k.w.), ukaranie uważa się za niebyłe po upływie 2 (dwóch) lat od wykonania, darowania lub przedawnienia wykonania kary chyba, że ukarany przed upływem tego okresu popełnił nowe wykroczenie, za które wymierzono mu jedną z przewidzianych prawem kar. Wtedy ukaranie za oba wykroczenia uważa się za niebyłe po upływie 2 (dwóch) lat od wykonania, darowania lub przedawnienia wykonania kary za nowe wykroczenie. Tak więc w ewidencji kierowców nadal pozostają rejestracje naruszeń, których dopuścił się wnioskujący w okresie od dnia 27 lutego 2004 r. do 4 lutego 2014 r., a o usunięciu ich, po uwzględnieniu art. 46 §2 k.w., może być mowa dopiero po upływie 2 lat od dnia wykonania kary za czyn zaistniały w dniu 4 lutego 2014 r.

Pismem z dnia 16 grudnia 2014 r. H. M. wniósł w związku z otrzymaną odpowiedzią o usunięcie naruszenia prawa. Podał, że zawarta w piśmie Komendanta czynność administracyjna, polegająca na odmowie uwzględnienia wniosku, została sformułowana z naruszeniem przepisów prawa.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 16 grudnia 2014 r. Komendant podtrzymał w całości swe stanowisko wyrażone w piśmie z dnia [...] r.

Skargę na czynność administracyjną Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. (faktycznie na akt, zmaterializowany w postaci pisma), zawartą w piśmie z dnia [...] roku, znak: [...], polegającą na odmowie uwzględnienia wniosku Skarżącego z dnia 8 października 2014 r. o skorygowanie ujawnionych w ewidencji wpisów, złożył H. M. Zaskarżył opisaną czynność administracyjną (akt) w całości oraz wniósł o:

1. uwzględnienie skargi poprzez uchylenie zaskarżonej czynności i uznanie ujawnionego w ewidencji wpisu dotyczącego 8 punktów (E02) za naruszenie z dnia 7 kwietnia 2011 r., jako dokonanego bezprawnie oraz nakazanie jego usunięcia z ewidencji, jak też niezależnie od powyższego nakazanie usunięcia z ewidencji trzech wpisów dotyczących: 8 punktów (E02) za naruszenie z dnia 7 kwietnia 2011 r., 8 punktów (E02) za naruszenie z dnia 4 sierpnia 2011 r., 10 punktów (EO1) za naruszenie z dnia 31 października 2011 r., z uwagi na zatarcie ukarania,

2. zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej czynności administracyjnej (aktowi) zarzucił rażące naruszenie prawa, które miało istotny wpływ na wynik sprawy a w szczególności:

a) rażące naruszenie § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami

naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U. Nr 236, poz. 1998 ze zm.) i Załącznika nr 1 do tegoż rozporządzenia w stanie prawnym obowiązującym w dniu 7 kwietnia 2011 r. poprzez bezzasadne uznanie, iż mandat karny wystawiony w tym dniu, seria [...], numer [...], nałożony za wykroczenie z art. 97 k.w., mógł stanowić podstawę wpisu 8 pkt. w ewidencji punktów karnych za naruszenia przepisów w ruchu drogowym z powołaniem się na pozycję E02 Załącznika nr 1 do rozporządzenia w sytuacji, gdy treść tegoż Załącznika obowiązująca w dniu 7 kwietnia 2011 r. nie przewidywała takiej możliwości,

b) rażące naruszenie § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego i załącznika nr 1 do tegoż rozporządzenia, poprzez dokonywanie dowolnej (rozszerzającej) interpretacji tychże regulacji na potrzeby dokonania wpisu punktów do ewidencji punktów karnych za naruszenia przepisów w ruchu drogowym,

c) rażące naruszenie § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego i załącznika nr 1 do tegoż rozporządzenia, poprzez dowolne przyjmowanie podstaw dokonanego wpisu w ewidencji punktów karnych za naruszenia przepisów ruchu drogowego,

d) rażące naruszenie art. 6 Kodeksu postępowania administracyjnego i wyartykułowanej w nim zasady praworządności, poprzez kwestionowanie (modyfikację) podstawy prawnej wykroczenia wskazanej w prawomocnym mandacie karnym z dnia 7 kwietnia 2011 r. Seria [...] Numer [...] w celu rozszerzenia jego skutków w aspekcie przypisania punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego,

e) rażące naruszenie zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego przezeń prawa, poprzez przypisanie punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego w zakresie niewynikającym, a wręcz sprzecznym z treścią nałożonego mandatu karnego oraz odmową usunięcia wpisu z powołaniem się na "błąd" funkcjonariusza Policji,

f) rażące naruszenie § 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego w związku z art. 46 § 1 i 2 k.w., poprzez utrzymywanie w ewidencji punktów karnych za naruszenia przepisów ruchu drogowego opartych na wykroczeniach co do których nastąpiło zatarcie ukarania,

g) rażące naruszenie art. 98 § 1 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia oraz art. 76 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez nieuwzględnienie podanej w mandacie karnym z dnia 7 kwietnia 2011 r. seria [...] Numer [...] kwalifikacji prawnej wykroczenia i dokonanie samowolnej modyfikacji treści tegoż mandatu zmierzającej do podważona wskazanej w mandacie kwalifikacji prawnej wykroczenia,

h) rażące naruszenie art. 2 Konstytucji, poprzez pozbawienie Skarżącego gwarancji wynikających z procedury karnej, bowiem Skarżący przyjął mandat za wykroczenie z art. 97 k.w., z którą to kwalifikacją obowiązujące regulacje prawne nie wiązały skutku w postaci przypisania ośmiu punktów z pozycji E02 Załącznika nr 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego, a pomimo to organ dokonał takiego wpisu w trybie administracyjnym, który nie jest właściwy do kwestionowania, wykładni, sprostowania, modyfikacji orzeczeń wydanych w ramach postępowania w sprawach o wykroczenia,

jak też innych naruszeń prawa, mając na uwadze brak związania Sądu zakresem podniesionych przez Skarżącego zarzutów względem zaskarżonej czynności (aktu).

Skarżący w uzasadnieniu podał m. in., że w dniu 8 października 2014 roku złożył do Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. wniosek o skorygowanie ujawnionych w ewidencji wpisów. Podstawę złożenia wniosku stanowiła treść odebranego w dniu 30 września 2014 r. w Komendzie Powiatowej Policji w R. wystawionego przez tą Komendę zaświadczenia z dnia 28 września 2014 r. o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Jak wynika z nałożonego mandatu karnego z dnia 7 kwietnia 2011 r. Seria [...] Numer [...] został ukarany za wykroczenie z art. 97 k.w. Mandat taki przyjął i nie wnosił od niego sprzeciwu. Natomiast obowiązujące w dniu nałożenia mandatu karnego Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego, a ściślej załącznik nr 1 do tego Rozporządzenia - Wykaz naruszeń przepisów ruchu drogowego i liczba punktów odpowiadająca tym naruszeniom, w pozycji E02 nie przewidywał naruszenia art. 97 k.w., jako podstawy naliczenia punktów karnych. Jedyną podstawą prawną wskazaną w załączniku w zakresie pozycji E02 był art. 92a k.w. Brak zatem było podstaw prawnych i faktycznych do przypisania mu 8 punktów w oparciu o pozycję E02 Załącznika nr 1 do w/w rozporządzenia. Organy Policji, dokonujące wpisów punktów karnych, nie mają przy tym możliwości działania w ramach uznania administracyjnego oraz nie zostały wyposażone w kompetencje dotyczące podważania kwalifikacji prawnej czynu stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem, jak też dokonywania sprostowań, uzupełnień, zmian czy własnej wykładni prawomocnych orzeczeń zapadłych w ramach postępowania w sprawach o wykroczenia. Policjant nakładający mandat karny w ramach posiadanych kompetencji dokonuje kwalifikacji prawnej wykroczenia oraz ustala wysokość grzywny i te elementy mandatu karnego wystawionego w ramach postępowania w sprawach o wykroczenia korzystają z powagi ostateczności i prawomocności. Policjant nie ma natomiast żadnych kompetencji do ustalania czy i ewentualnie ile punktów karnych może zostać przypisane w związku z nałożeniem mandatu. Tym samym wpisanie przez Policjanta na druku mandatu karnego z dnia 7 kwietnia 2011 r. ośmiu punktów karnych nie wywołuje samo w sobie żadnych skutków prawnych, w tym nie uprawnia do ujawnienia tych punktów w prowadzonej przez Komendanta Wojewódzkiego Policji ewidencji. Organ prowadzący rejestr jest przy tym związany treścią prawomocnego orzeczenia i wszelkie próby jego modyfikacji na potrzeby wpisu w rejestrze, poprzez zmianę treści orzeczenia lub interpretację niezgodną z jego treścią, są niedopuszczalne i wykraczają poza kompetencje Organu. Komendant dokonuje też błędnej wykładni art. 46 § 1 i 2 k.w. Zgodnie z literalnym brzmieniem przywołanej regulacji termin zatarcia ukarania może ulec przedłużeniu w związku z popełnieniem kolejnego wykroczenia jedynie jednokrotnie. W przepisie jest mowa o "nowym wykroczeniu" a nie o nowych/kolejnych wykroczeniach. Nowy termin zatarcia ukarania to dwa lata liczone od "nowego wykroczenia", przez co dla mandatu z dnia 7 kwietnia 2011 r. będzie to dzień 4 sierpnia 2013 r.; dla mandatu z dnia 4 sierpnia 2011 r. będzie to dzień 31 października 2013 r. Nadto w regulacji z art. 46 § 1 i 2 k.w. chodzi o popełnienie takiego samego wykroczenia, a nie o jakiekolwiek wykroczenie, przez co regulacja ta w ogóle nie będzie miała zastosowanie do mandatu z dnia 7 kwietnia 2011 r. za wykroczenie z art. 97 k.w. skoro pozostałe mandaty dotyczyły wykroczenia z art. 92a k.w.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Podał, że działał na podstawie i w granicach prawa. W uzasadnieniu powtórzył swą poprzednią argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m. in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje sprawę z punktu widzenia kryterium legalności, to jest zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania prawa materialnego. Nadto zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 z późn. zm., dalej p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.

W wyniku analizy akt sprawy Sąd stwierdził, że skarga nie jest uzasadniona i żaden przepis w niej wskazany nie został naruszony w stopniu uzasadniającym jej uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do kwestii formalnych. Prawo wniesienia skargi uwarunkowane jest uprzednim wyczerpaniem przez skarżącego środków zaskarżenia, jeżeli przysługiwały mu one w postępowaniu przed organem administracyjnym (art. 52 § 1 p.p.s.a.). Jeżeli zaś ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia, wniesienie skargi do sądu administracyjnego musi być poprzedzone uprzednim wezwaniem właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa. Art. 52 § 3 p.p.s.a., przewidujący obowiązek takiego wezwania, określa jednocześnie minimum wymogów procesowych, jakie muszą zostać spełnione, aby dane zachowanie uznać za skuteczne wezwanie w rozumieniu tego przepisu. Wymogami tymi są: forma pisemna oraz konieczność wniesienia wezwania w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęcia innej czynności. Z kolei termin do zaskarżenia czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. określony został w art. 53 § 2 p.p.s.a., zgodnie z którym skargę należy wnieść w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeśli organ nie udzielił takiej odpowiedzi w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa. Skarżący spełnił powyższe wymagania.

Podstawę zainicjowania sprawy stanowiła, jak podaje Skarżący, treść odebranego w dniu 30 września 2014 r. w Komendzie Powiatowej Policji w R., wystawionego przez tą Komendę, zaświadczenia z dnia 28 września 2014 r. o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Wniosek o dokonanie korekt i wykreśleń z ewidencji został złożony 8 października 2014 r., a odmowne pismo Komendanta Skarżący odebrał w dniu 3 grudnia 2014 r. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nastąpiło z kolei w dniu 16 grudnia 2014 r., więc przed upływem 14 dni od odebrania pisma odmawiającego uwzględnienia żądania Skarżącego. Podobna sekwencja czynności miała miejsce przed rozpoznaniem poprzedniej sprawy przez tut. Sąd sygn. II SA/Gl 406/12. Postępowanie tamto dotyczyło jednak wniosku o zmniejszenie ilości punktów karnych w związku z odbytym szkoleniem kierowców, przedmiot sprawy był zatem odmienny.

Stosownie do §4 ust. 1 uchylonego już obecnie, a obowiązującego w dacie otrzymania mandatu (7 kwietnia 2011 r.) rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego, prawomocny mandat karny staje się podstawą do dokonania wpisu w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (zwanej dalej "ewidencją").

Zgodnie z § 6 ust. 1 wskazanego rozporządzenia organ prowadzący ewidencję usuwa z ewidencji punkty przyznane na podstawie wpisu ostatecznego:

1) jeżeli wydano decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym, z wyjątkiem decyzji, o której mowa w art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy;

2) w razie otrzymania informacji o pozytywnym wyniku kontrolnego sprawdzenia kwalifikacji, o którym mowa w art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy;

3) jeżeli od dnia popełnienia naruszenia upłynął rok, chyba że przed upływem tego okresu kierowca dopuścił się naruszeń, za które liczba punktów ostatecznych i wpisanych tymczasowo przekroczyła 24 punkty, a w przypadku kierowców, o których mowa w art. 140 ust. 1 pkt 3 ustawy - 20 punktów;

4) w razie odbycia szkolenia, o którym mowa w art. 130 ust. 3 ustawy.

W postępowaniu mandatowym można nakładać grzywnę w drodze mandatu karnego:

1) wydawanego ukaranemu po uiszczeniu grzywny bezpośrednio funkcjonariuszowi, który ją nałożył;

2) kredytowanego, wydawanego ukaranemu za potwierdzeniem odbioru;

3) zaocznego (art. 98 §1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia; obecnie j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 395 ze zm. – dalej k.p.w.).

Nałożenie kary mandatem było i jest nadal uzależnione od zgody sprawcy, który zawsze może odmówić przyjęcia mandatu (art. 97 §2 k.p.w.). Funkcjonariusz organu mandatowego ma w związku z tym obowiązek, przy decydowaniu się na tryb mandatowy:

a) wskazać sprawcy wykroczenie, za które ma być nałożona grzywna;

b) określić wysokość kary, jaką chce nałożyć;

c) pouczyć go o możliwości odmowy przyjęcia mandatu;

d) pouczyć go konsekwencjach odmowy, czyli o tym, że sprawa będzie wówczas skierowana do sądu (art. 97 § 3 k.p.w.),

Należy zauważyć, że kwestionowana liczba 8 punktów została wskazana w prawomocnym mandacie i odpowiadała ona określonemu naruszeniu prawa, które na druku mandatu zostało wyraźnie opisane. Skarżący przyjął mandat, z którego wynikało, jakiego wykroczenia dopuścił się: "07.04.11 godz. 23.10 (...) Przekroczenie prędkości 107/60 (...)". Skarżący tak opisanego czynu nie kwestionował we właściwym trybie wykroczeniowym. Sam opis czynu i liczba punktów korelują z sobą, bowiem liczba ta odpowiada przekroczeniu prędkości od 41 do 50 km/h (pozycja E 02 załącznika nr 1 do w/w rozporządzenia). Zatem Skarżący miał świadomość, jakiego czynu dopuścił się i ile punktów karnych zostało mu przypisane. Jeśli w tym zakresie nie zgadzał się wpisem, mógł mandatu nie przyjmować i nie płacić grzywny. Sprawę rozstrzygnąłby Sąd. W tym kontekście fakt wskazania na druku mandatu kwalifikacji prawnej wykroczenia z art. 97 k.w., zamiast art. 92a k.w., nie może przesądzać o braku konsekwencji dla Skarżącego. Istotne jest faktyczne naruszenie i odpowiadające mu konsekwencje, a nie błąd w dokonanej kwalifikacji prawnej czynu. Przyjęcie określonej kwalifikacji danego czynu, jak i skutki związane z jego popełnieniem, są następcze wobec samego naruszenia prawa. Punkty są więc przypisywane za określone czyny sprzeczne z prawem, czyli działania lub zaniechania kierowcy sankcjonowane prawnie i na tej podstawie zostały one przypisane Skarżącemu, jako konsekwencja przekroczenia dopuszczalnej prędkości. Argumentacja ze skargi nie może zatem skutkować jej uwzględnieniem i jest oczywiście bezzasadna.

W orzecznictwie przyjmuje się też we wskazanym kontekście, że punkty karne przypisywane kierowcom w związku z popełnionym przez nich wykroczeniem lub przestępstwem drogowym mają charakter akcesoryjny w stosunku do tego wykroczenia lub przestępstwa. O ich naliczeniu nie decyduje policjant lub sąd, lecz są one przypisywane ex lege do poszczególnych naruszeń (tak wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 31 maja 2011 r., II SA/Ke 224/11).

Art. 46 § 1 k.w. z kolei stwierdza, że ukaranie uważa się za niebyłe po upływie 2 lat od wykonania, darowania lub przedawnienia wykonania kary. § 2 z kolei mówi, że jeśli ukarany przed upływem okresu przewidzianego w § 1 popełnił nowe wykroczenie, za które wymierzono mu karę aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny, ukaranie za oba wykroczenia uważa się za niebyłe po upływie 2 lat od wykonania, darowania albo od przedawnienia wykonania kary za nowe wykroczenie. Jeżeli orzeczono środek karny, uznanie ukarania za niebyłe nie może nastąpić przed jego wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem wykonania (§3).

W. Kotowski w tym kontekście stwierdza, z czym należy się zgodzić: "Warto zwrócić uwagę na interesującą konstrukcję § 2, z której wynika zasada łączenia zatarć. W praktyce oznacza to, że jeżeli w ciągu 2 lat od wykonania, darowania lub przedawnienia wykonania kary ukarany popełnił wykroczenie, termin zatarcia ulega przesunięciu do terminu zatarcia ostatniego ukarania itd. Tak więc, jeżeli osoba nie powstrzyma się od popełniania wykroczeń, może nigdy nie doczekać się zatarcia ukarania. Jednakże zasada łączenia zatarć ma zastosowanie tylko wtedy, gdy za nowe wykroczenie sprawcy wymierzono karę aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny. Zasada łączenia zatarć nie ma zatem zastosowania w przypadku ukarania sprawcy wykroczenia karą nagany lub odstąpienia od wymierzenia kary nawet wówczas, gdy wymierzono środek karny." (W. Kotowski, Komentarz do art.46 Kodeksu wykroczeń, Lex-el.).

Z kolei w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 października 2010 r., II SA/Gl 293/10, LEX nr 752727, stwierdzono, z czym należy się zgodzić, że z art. 46 § 2 k.w. nie wynika, aby przewidziana nim możliwość zatarcia ukarania za popełnione wykroczenia dotyczyła łącznego traktowania wyłącznie dwóch ukarań. Przepis ten opiera się na założeniu, że jeżeli w okresie wymaganym do zatarcia ukarania dojdzie do popełnienia nowego czynu zabronionego pod groźbą kary, to możliwe jest jedynie jednoczesne zatarcie odnośnie wszystkich tych czynów. Odmienna wykładnia w tym przedmiocie byłaby niczym nieuzasadniona i wprost nielogiczna. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że regulacja z art. 46 § 2 k.w. ogranicza się do wykroczeń zestawianych tylko parami. Wprowadza ona regułę równoczesnego zatarcia, w razie dwóch lub większej ilości ukarań przed upływem terminu do zatarcia za wykroczenie poprzednie. Popełnienie w tym czasie kolejnego wykroczenia (wykroczeń) za które wymierzono karę aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny powoduje, że zatarcie ukarania za pierwsze z nich ulega przesunięciu. Tym samym nie wystąpiły też przesłanki do usunięcia punktów karnych za dokonanie tych wykroczeń z ewidencji prowadzonej przez Komendanta Wojewódzkiego Policji.

Skarżący był za wykroczenia karany już wielokrotnie, co podkreśla organ w odpowiedzi na skargę, podając konkretne dane, a wykroczenia wskazane w skardze i następne były popełniane każdorazowo przed upływem okresu 2 lat, o którym mowa w art. 46 §2 k.w. Nie może być zatem mowy o zatarciu ukarań.

Z powyższych względów skarga nie mogła odnieść skutku i jako oczywiście nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Organ nie uchybił bowiem wskazanym w skardze przepisom, ani innym, uzasadniającym uwzględnienie skargi.

Powołane wyżej orzecznictwo sądowo-administracyjne dostępne jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, pod adresem internetowym http://orzeczenia.nsa.gov.pl.