Postanowienie z dnia 2015-07-09 sygn. I OSK 561/15

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Tezy

Zdaniem Naczelnego Sadu Administracyjnego, skoro brak jest podstaw prawnych do przyjęcia poglądu o dopuszczalności zaskarżenia aktu Prokuratora Generalnego o odmowie powołania na stanowisko prokuratora to argumentum a fortiori prowadzi do wniosku, że takiemu zaskarżeniu nie może również podlegać uchwała Krajowej Rady Prokuratury, podejmowana na podstawie art. 14b ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2011 r. Nr 270, poz. 1599 ze zm.), o pozostawieniu bez rozpatrzenia zastrzeżeń wniesionych w kwestiach tylko formalnych.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bożena Popowska Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Protokolant st. asystent sędziego Anna Siwonia - Rybak po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. J. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 września 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 1397/14 w sprawie ze skargi A. J. na uchwałę Krajowej Rady Prokuratury z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie nieuwzględnienia zastrzeżenia do pozostawienia bez rozpatrzenia zgłoszenia kandydatury na wolne stanowisko prokuratora postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 24 września 2014 r. (sygn. akt II SA/Wa 1397/14), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę A. J. na uchwałę Krajowej Rady Prokuratury z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie pozostawienia zgłoszenia bez rozpatrzenia.

Postanowienie zostało wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

A. J., zgłosił swoją kandydaturę na nieobsadzone stanowisko prokuratora Prokuratury Rejonowej w Ż.. Zgłoszenie to – z uwagi na nie spełnienie przez kandydata wymogów uprawniających do ubiegania się o ww. stanowisko - zostało pozostawione przez Prokuratora Okręgowego w P. bez rozpoznania. Następstwem tego A. J. złożył pisemne zastrzeżenie, które – po nieuwzględnieniu go przez Prokuratora Okręgowego - zostało przekazane Krajowej Radzie Prokuratury, która, uchwałą podjętą w dniu [...] czerwca 2014 r. nr [...], również w nie uwzględniła powyższego zastrzeżenia.

Na uchwałę tę A. J. wniósł w dniu 16 lipca 2014 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę.

W odpowiedzi na skargę, Krajowa Rady Prokuratury wnosiła o jej odrzucenie.

Odrzucając – na podstawie 58 § 1 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zwanej dalej "p.p.s.a." – skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał ją za niedopuszczalną.

W uzasadnieniu stanowiska Sąd wyjaśnił, że w art. 3 § 2 p.p.s.a. jest zawarty zamknięty katalog aktów i czynności, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego, natomiast w § 3 tego artykułu znajduje się odesłanie do regulacji szczególnych, które przewidują drogę sądowoadministracyjną. Sposób postępowania w sprawie obsadzenia stanowiska prokuratora regulują zaś przepisy, zawarte w art. 14b ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze, które nie przewidują możliwości zaskarżenia uchwały Krajowej Rady Prokuratury do sądu administracyjnego.

Ponadto – w ocenie Sądu - wydana na podstawie art. 14b ust. 4 ww. ustawy o prokuraturze uchwała Krajowej Rady Prokuratury o odmowie uwzględnienia zastrzeżeń nie mieściła się również w katalogu aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a. Stosownie bowiem do art. 5 § 2 p.p.s.a. sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach wynikających z podległości służbowej między przełożonymi i podwładnymi. Wprawdzie orzecznictwo sądowe – jak wywodził Sąd - wymienia tu przede wszystkim takie czynności, jak niepowołanie na stanowisko prokuratora, jednak nieuwzględnienie zastrzeżenia co do pozostawienia bez rozpatrzenia zgłoszenia kandydatury na wolne stanowisko prokuratora, w trybie art. 14b ust 4 ustawy o prokuraturze, mieściło się w tej kategorii. Zaskarżona uchwała kończy bowiem jeden z etapów procedury konkursowej na wolne stanowisko prokuratorskie, a zatem prowadzi do powołania lub niepowołania na to stanowisko.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższe postanowienie, A. J. zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie naruszenie:

1. art. 58 § 1 pkt 1 w zw. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. poprzez odmowę dokonania kontroli działalności administracji publicznej, polegającego na odrzuceniu skargi, zamiast jej uwzględnieniu i uchyleniu w całości zaskarżonej uchwały Krajowej Rady Prokuratury,

2. art. 141 § 4 zdanie pierwsze p.p.s.a., polegające na przyjęciu przez Sąd wadliwych twierdzeń Krajowej Rady Prokuratury, wyrażonych w odpowiedzi na skargę z dnia 3 września 2014 r. i w konsekwencji wadliwe uznanie, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpatrzenia skargi skarżącego, a także poprzez nad wyraz ogólnikowe uzasadnienie przez Sąd twierdzenia o braku swojej właściwości, co skutkuje brakiem wszystkich niezbędnych elementów uzasadnienia i utrudnia lub nawet wyklucza prawidłowe przedstawienie zarzutów merytorycznych odnośnie postanowienia i co w konsekwencji prowadzi do podważenia zaufania obywatela do Państwa.

Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne, skarżący kasacyjnie wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania wraz z zasądzeniem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podnoszono, że zaskarżona uchwała Krajowej Rady Prokuratury, jest czynnością z zakresu administracji publicznej, gdyż mieści się w ramach zadań publicznych realizowanych przez ten organ. Powyższa uchwała w istocie może stanowić jeden z aktów wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1, 2 lub 4 p.p.s.a. zwłaszcza w kontekście przyjmowanego w orzecznictwie domniemania działania administracji publicznej w formie decyzji administracyjnej, w przypadkach rozstrzygania o sytuacji prawnej podmiotu sfery zewnętrznej.

W ocenie skarżącego, określony przez ustawodawcę w art. 3 § 2 i 3 p.p.s.a. zakres sądowej kontroli działalności administracji publicznej statuuje, w gruncie rzeczy, domniemanie jurysdykcji sądownictwa administracyjnego w każdej aktywności podmiotu, wykonywanej w prawnej formie działania administracji. Do grupy tej zalicza się zaś zaskarżona uchwała Krajowej Rady Prokuratury.

Treść art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. – zdaniem autora skargi kasacyjnej - pozwala w sytuacji niemożności zaliczenia danego aktu, podejmowanego w sferze zewnętrznej, do kategorii decyzji administracyjnych, umieścić właśnie w tej ostatniej, normatywnej kategorii kognicji określone formy działania administracji. Według skarżącego, zaskarżona uchwała Krajowej Rady Prokuratury dotyczy uprawnień wynikających z przepisów prawa. Decyduje ona w ostateczności o statusie kandydata na stanowisko prokuratora. Ma ona charakter zewnętrzny i ma bezpośrednie przełożenie na sferę stosunków prawnych kandydata na prokuratora.

Skarżący kasacyjnie podkreślał, że będąc kandydatem na prokuratora niezatrudnionym - w dacie składania wniosku - w prokuraturze nie był podporządkowany organizacyjnie, ani służbowo Krajowej Radzie Prokuratury ani innym organom prokuratury. W tym zatem przypadku podstawy odrzucenia skargi nie mógł więc stanowić art. 5 § 2 p.p.s.a., który należy w tym przypadku wykładać w sposób ścisły.

Odnosząc się do pozycji ustrojowej Krajowej Rady Prokuratury, A. J. twierdził, że w zakresie powierzonych jej w art. 24 pkt 9 ustawy o prokuraturze kompetencji i zadań, należy uznać ją za organ administracji publicznej, choć – zważywszy, że przedmiotem kontroli działalności administracji publicznej są przejawy aktywności określonych podmiotów z zakresu administracji publicznej, bez znaczenia - z punktu widzenia skutecznego poddania kontroli działalności administracji publicznej – było ustalenie jej rzeczywistego statusu ustrojowego.

W świetle powyższego, skarżący kasacyjnie akcentował, że zakwestionowana przez niego uchwała Krajowej Rady Prokuratury stanowiła akt podlegający kontroli sądowoadministracyjnej. W jego ocenie, stwierdzenie braku kognicji sądu administracyjnego do dokonania kontroli powyższej uchwały uniemożliwiałoby dokonanie jakiejkolwiek kontroli tego aktu, pozbawiając w ten sposób stronę prawa do sądu.

Skarżący kasacyjnie jednocześnie zasugerował przedstawienie powyższego zagadnienia do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Odpowiedź na skargę kasacyjną nie została wniesiona.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 P.p.s.a., Sąd rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę tylko okoliczności uzasadniające nieważność postępowania, a które to okoliczności w tym przypadku nie zachodziły. Tak więc postępowanie kasacyjne w niniejszej sprawie sprowadzało się wyłącznie do badania zasadności podstaw kasacyjnych, przytoczonych w skardze kasacyjnej, a które należy uznać za nieusprawiedliwione.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu procesowego trzeba wyjaśnić, że zgodnie z art. 174 pkt 2 p.p.s.a., tego rodzaju zarzut może być skutecznym zarzutem kasacyjnym, o ile naruszenie procesowe mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W skardze kasacyjnej, jej autor, zarzucił Sądowi Wojewódzkiemu naruszenie art. 141 § 4 zdanie pierwsze p.p.s.a., polegające na (cyt.) " przyjęciu przez Sąd wadliwych twierdzeń Krajowej Rady Prokuratury wyrażonych w odpowiedzi na skargę z dnia 3 września 2014 r. i w konsekwencji wadliwe uznanie, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpatrzenia skargi skarżącego, a także poprzez nad wyraz ogólnikowe uzasadnienie przez Sąd twierdzenia o braku swojej właściwości, co skutkuje brakiem wszystkich niezbędnych elementów uzasadnienia i utrudnia lub nawet wyklucza prawidłowe przedstawienie zarzutów merytorycznych odnośnie postanowienia i co w konsekwencji prowadzi do podważenia zaufania obywatela do Państwa". Jak z powyższego zatem wynika argumentacja dotycząca powyższego zarzutu opierała się w części na odmiennej ocenie materialnoprawnej. Natomiast zgodzić się trzeba ze skarżącym, iż uzasadnienie stanowiska Sądu I instancji było ogólnikowe, tym niemniej skarżący mógł się do niego swobodnie odnieść, co potwierdza treść skargi kasacyjnej. Ponadto, owa ogólnikowość uzasadnienia zaskarżonego postanowienia nie mogła oznaczać zasadności tego rodzaju zarzutu kasacyjnego i prowadzić do uwzględnienia skargi kasacyjnej, gdyż sam pogląd materialnoprawny Sądu Wojewódzkiego był trafny. Zatem owo uchybienie proceduralne nie miało charakteru istotnego.

Przechodząc do kwestii materialnoprawnych należy wyjaśnić, że prokuratura jest instytucją szczególną. Jest to organ ochrony prawnej, który ma za zadanie strzec praworządności i czuwać nad ściganiem przestępstw. Stanowi ją Prokurator Generalny oraz podlegli mu prokuratorzy powszechnych i wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury a także prokuratorzy Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (art. 1 ust. 1 i 3 ustawy o prokuraturze). Nadmienić w tym miejscu trzeba, że po rozdzieleniu stanowiska Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego, z dniem 31 marca 2010 r. powstała Krajowa Rada Prokuratury, która choć pod względem ustrojowym jest wzorowana na Krajowej Radzie Sądownictwa i wobec prokuratorów spełnia zadania zbliżone do tych, jakie pełni - w stosunku do sędziów - Krajowa Rada Sądownictwa, to jednak Krajowa Rada Prokuratorów nie jest organem konstytucyjnym. Celem jej powołania – jak wynika z projektu ustawy z dnia 9 października 2009 r. o zmianie ustawy o prokuraturze oraz niektórych ustaw (Dz. U. Nr 178, poz. 1375 - Sejm VI kadencji nr druku 131 i 617) - było zwiększenie niezależności prokuratury od wpływów politycznych oraz wzmocnienie samorządu prokuratorskiego w najistotniejszych dla prokuratury sprawach. Tym niemniej prokurator, sprawując swój urząd, nadal nie jest całkowicie niezależny i niezawisły - w rozumieniu takim - jak ma to miejsce w przypadku sędziego (por. np. art. 8, 8a czy art. 8b ustawy o prokuraturze). Prokuratura nie ma też wyodrębnionej pozycji w konstytucyjnym podziale organów władzy państwowej.

Naczelnym organem prokuratury jest Prokurator Generalny i to on kieruje jej działalnością osobiście lub przez zastępców, wydając zarządzenia, wytyczne i polecenia (art. 1 ust. 2 i art. 10 ust. 1 ustawy o prokuraturze).

Takiemu modelowi ustrojowemu prokuratury została podporządkowana procedura powołania na stanowisko prokuratora odpowiedniego szczebla. Kończy ją akt Prokuratora Generalnego o powołaniu na stanowisko prokuratora w powszechnej jednostce organizacyjnej prokuratury i na stanowisko prokuratora wojskowego w wojskowej jednostce organizacyjnej prokuratury. Powołanie to następuje na wniosek Krajowej Rady Prokuratury (art. 11 ust. 1 ustawy o prokuraturze).

W omawianej materii Istotne jest też to, że odmowa powołania na stanowisko prokuratora nie podlega zaskarżeniu do żadnego sądu. Takiej procedury nie przewiduje bowiem ustawa o prokuraturze. Orzecznictwo zaś i to zarówno Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje jednolicie, że stosunek pracy prokuratora, między innymi z uwagi na jego rangę oraz gwarancje trwałości zatrudnienia (art. 16 ustawy o prokuraturze), choć expressis verbis powstaje na skutek powołania, de facto stanowi jednak stosunek pracy, powstały na skutek mianowania (quasi mianowania). Z tego też względu ustawodawca przyjmuje, że tylko Prokurator Generalny ma uprawnienie do powoływania (oraz odwoływania) prokuratorów, jak również ich awansowania na wyższe stanowisko służbowe. Uprawnienie to należy bowiem do zakresu dyskrecjonalnej władzy Prokuratora Generalnego a więc nie tylko należy do jego wyłącznej kompetencji, ale i do jego uznania (vide: uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 10 lipca 1996 r. sygn. akt I PZP 9/96, OSNAPiUS 1997 nr 3, poz. 34, wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2001 r. sygn. akt I PKN 379/00, OSNP 2003 nr 5, poz. 116, wyrok SN z dnia 19 stycznia 2009 r. sygn. akt II PK 131/08, OSNP 2010/11-16/185, postanowienia NSA z dnia 7 października 2011 r. sygn. akt I OSK 1897/11 i z dnia 30 listopada 2011 r. sygn. akt I OSK 2146/11). Istnienie w tej materii jednolitego orzecznictwa powoduje więc, że niezasadne było twierdzenie zawarte w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, że w rozpatrywanej kwestii istniały poważne wątpliwości, uzasadniające wystąpienie przez skład orzekający – w trybie art. 187 § 1 p.p.s.a. - o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego przez skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Analizowany stan faktyczny dotyczy wprawdzie innego aktu i to podejmowanego przez inny organ niż Prokurator Generalny, ale ważne jest to, iż jest to również akt wchodzący w skład całej procedury, związanej z powołaniem na stanowisko prokuratora. Skarga A. J. dotyczyła bowiem aktu, podjętego na wstępnym etapie procedury związanej z obsadą wolnego stanowiska prokuratorskiego. Skarżący zamierzał zaskarżyć uchwałę Krajowej Rady Prokuratury o odmownym załatwieniu, wniesionych przez niego, zastrzeżeń w stosunku do stanowiska, jakie zajął Prokurator Okręgowy w P. Zgodnie bowiem z art. 14 b) ust. 4 ustawy o prokuraturze, jeżeli swoją kandydaturę zgłosi osoba, która nie spełnia warunków do objęcia stanowiska prokuratora, o których mowa w art. 14 ust. 1 pkt 3-7, albo art. 14 ust. 2, albo zgłoszenie nastąpiło po upływie terminu, o którym mowa w ust. 2, lub nie spełnia wymogów formalnych, określonych w art. 11 ust. 2 i 2a, właściwy prokurator (...) zawiadamia zgłaszającego o pozostawieniu zgłoszenia bez rozpatrzenia podając przyczynę. Osoba, której zastrzeżenie pozostawiono bez rozpatrzenia, może w terminie 7 dni złożyć pisemne zastrzeżenie. Jeżeli właściwy prokurator (...) nie uwzględni zastrzeżenia, niezwłocznie przekazuje je wraz ze zgłoszeniem Krajowej Radzie Prokuratury. W przedmiocie pozostawienia zgłoszenia bez rozpatrzenia rozstrzyga Krajowa Rada Prokuratury.

Jak z powyższego zatem wynika, cała procedura związana z pozostawieniem bez rozpatrzenia zgłoszenia na wolne stanowisko prokuratorskie została w omawianej ustawie szczegółowo określona. Procedura ta – jak wyżej wspomniano - nie zawiera zaś przepisu, który pozwalałby na możliwość zaskarżenia wyżej wspomnianej uchwały Krajowej Rady Prokuratury do sądu (w tym również sądu administracyjnego). Zdaniem Naczelnego Sadu Administracyjnego, skoro brak jest podstaw prawnych do przyjęcia poglądu o dopuszczalności zaskarżenia aktu Prokuratora Generalnego o odmowie powołania na stanowisko prokuratora to argumentum a fortiori prowadzi do wniosku, że takiemu zaskarżeniu nie może również podlegać uchwała Krajowej Rady Prokuratury, podejmowana na podstawie art. 14b ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2011 r. Nr 270, poz. 1599 ze zm.), o pozostawieniu bez rozpatrzenia zastrzeżeń wniesionych w kwestiach tylko formalnych.

Podkreślenia też wymaga, że uchwała taka jest podejmowana niejako w trybie quasi odwoławczym. Najpierw bowiem kwestie formalne bada właściwy prokurator a następnie, w przypadku stwierdzenia w tym zakresie nieprawidłowości, zawiadamia zgłaszającego się o pozostawieniu zgłoszenia bez rozpatrzenia, podając przyczynę. W przypadku zaś wniesienia przez zgłaszającego w stosunku do powyższego stanowiska zastrzeżeń, jeśli prokurator ich nie uwzględni, rozpatruje je Rada. Innymi słowy, zaistnienie w danym przypadku przeszkód uniemożliwiających – ze względów (ogólnie mówiąc) formalnych – przejściu do dalszego etapu rekrutacji bada nie tylko jedna i ta sama osoba.

W tym kontekście więc ujmując całość zagadnienia, zbędne wydaje się dokonywanie analizy charakteru, jaki posiada Krajowa Rada Prokuratury.

Zauważyć w tym miejscu przy tym trzeba, że instytucja Krajowej Rady Prokuratury została powołana w dniu 31 marca 2010 r. (ustawa nowelizująca z dnia 9 października 2009 r.). W tej dacie obowiązywał już wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2008 r. (sygn. akt SK 57/06), w którym Trybunał uznał, że art. 13 ust. 2 zdanie drugie ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. Nr 100, poz. 1082, z 2002 r. Nr 153, poz. 1271, z 2003 r. Nr 228, poz. 2256, z 2005 r. Nr 169, poz. 1410 i Nr 249, poz. 2104, z 2007 r. Nr 25, poz. 162, Nr 73, poz. 484 i Nr 227, poz. 1680 oraz z 2008 r. Nr 72, poz. 427) za niezgodny z art. 45 ust. 1 i z art. 77 ust. 2 w związku z art. 60 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, w jakim dotyczył on braku możliwości wniesienia przez stronę odwołania do Sądu Najwyższego od uchwał Krajowej Rady Sądownictwa, wydanych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 w związku z pkt 2 tej ustawy. Tym niemniej – jak wyżej wspomniano - ustawodawca, tworząc Krajową Radę Prokuratury, nie przewidział możliwości wniesienia środka odwoławczego (np. w postaci skargi do sądu administracyjnego czy odwołania do Sądu Najwyższego) na uchwały w/w Rady. Z drugiej zaś strony w uzasadnieniu powyższego wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że wnioski do jakich doszedł w rozpoznawanej sprawie, wynikające z analizy przepisów, dotyczących procedury przedstawiania przez Krajową Radę Sądownictwa wniosków o powołanie sędziów, nie mogą być jednak automatycznie odnoszone do innych procedur, dotyczących ubiegania się o stanowiska w służbie publicznej. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego bowiem, za takim stanowiskiem, dotyczącym uchwał podejmowanych przez Krajową Radę Sądownictwa przemawiała szczególna, konstytucyjna pozycja ustrojowa tej Rady. Biorąc powyższe pod uwagę, należało zatem stwierdzić, że brak było podstaw do przyjęcia poglądu o dopuszczalności zaskarżenia do sądu wojewódzkiego aktów, podejmowanych w toku procedury związanej z powołaniem na stanowisko prokuratora, zwłaszcza przy specyfice samej instytucji, jaką stanowi prokuratura.

Tym samym, nie można było twierdzić, że zaskarżone postanowienie naruszało art. 58 § 1 pkt 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a.

Powyższego nie zmienia okoliczność powołania się przez Sąd I instancji na treść art. 5 § 2 p.p.s.a. Wypowiedź ta stanowiła bowiem – zdaniem Sądu Wojewódzkiego - jedynie dodatkową argumentację przemawiającą za brakiem podstawy do objęcia kontrolą sądowoadministracyjną zaskarżonego aktu, który oczywiście nie wynikał z podległości służbowej, gdyż A. J.dopiero ubiegał się o powołanie na stanowisko prokuratorskie.

Uznając zatem, że pomimo częściowo nieprawidłowego uzasadnienia zaskarżone postanowienie odpowiadało prawu, Naczelny Sąd Administracyjny – z mocy art. 184 p.p.s.a. – orzekł jak w sentencji.