Postanowienie z dnia 1998-11-19 sygn. III CZ 133/98

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III CZ 133/98

Postanowienie z dnia 19 listopada 1998 r.

Pełnomocnictwo procesowe obowiązuje w granicach określonych w art. 91 k.p.c. tylko wtedy, gdy osoby uczestniczące w akcie umocowania złożyły oświadczenie o udzieleniu i przyjęciu pełnomocnictwa bez oznaczania jego zakresu.

Przewodniczący: sędzia SN J. Gudowski (sprawozdawca).

Sędziowie SN: M. Wysocka, K. Zawada.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 listopada 1998 r. sprawy z powództwa Leszka J. przeciwko Gminie Miejskiej w N.R. o zapłatę na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 23 lipca 1998 r. sygn. akt (...)

postanowił oddalić zażalenie.

Uzasadnienie:

Postanowieniem z dnia 23 lipca 1998 r. Sąd Apelacyjny odrzucił kasację wniesioną przez pełnomocnika powoda od wyroku tego sądu, albowiem - mimo wezwania i upływu wyznaczonego terminu - nie dołączył on pełnomocnictwa procesowego, upoważniającego do zastępowania powoda w postępowaniu kasacyjnym. W zażaleniu pełnomocnik powoda zakwestionował stanowisko Sądu Apelacyjnego, wyrażając pogląd, że znajdujące się w aktach sprawy pełnomocnictwo, upoważniające go do zastępowania powoda, jest wystarczające także do wniesienia kasacji.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Skarżący ma rację twierdząc, że art. 91 k.p.c. uprawnia pełnomocnika do wszystkich łączących się ze sprawą czynności procesowych, a więc także do wnoszenia środków odwoławczych na wszystkich szczeblach instancji, ale jest tak tylko wówczas, gdy - w treści pełnomocnictwa - mocodawca tego uprawnienia nie wyłączył albo nie ograniczył. Mówiąc inaczej, pełnomocnictwo procesowe obowiązuje w granicach określonych w art. 91 k.p.c. tylko wtedy, gdy osoby uczestniczące w akcie umocowania złożyły oświadczenie o udzieleniu i przyjęciu pełnomocnictwa bez oznaczania jego zakresu. Przepis ten nie wyklucza bowiem możliwości ograniczenia zasięgu pełnomocnictwa procesowego, np. do jednej tylko instancji, do zastępstwa w określonym terminie, ewentualnie do wszystkich łączących się ze sprawą czynności procesowych podejmowanych w konkretnym sądzie.

Z treści pełnomocnictwa z dnia 21 listopada 1996 r. wynika, że powód Leszek J. upoważnił radcę prawnego Józefa G. do reprezentowania go w sprawie przedmiotowo opisanej, która "... toczyć się będzie przed Sądem Wojewódzkim w W ałbrzychu z siedzibą w Świdnicy, VI Wydział Gospodarczy". To sformułowanie jednoznacznie wskazuje, że powód umocował swego pełnomocnika tylko do zastępstwa przed tym sądem, w przeciwnym bowiem razie cytowane zastrzeżenie byłoby - wobec brzmienia art. 91 k.p.c. - zbędne. Ograniczenie zakresu umocowania zostało zresztą, wbrew twierdzeniom i zarzutom pełnomocnika, potwierdzone wniesieniem w dniu 29 lipca 1998 r" a więc już po upływie terminu wyznaczonego zarządzeniem przewodniczącego, kolejnego pełnomocnictwa, rozszerzającego granice umocowania na postępowanie apelacyjne oraz postępowanie kasacyjne przed Sądem Najwyższym. Jest jasne, że gdyby pełnomocnictwo z dnia 21 listopada 1996 r. obejmowało wszystkie trzy instancje oraz wszystkie wymienione później sądy, to składanie dalszego pełnomocnictwa nie miałoby żadnego uzasadnienia.

W tym stanie rzeczy, zważywszy na treść pełnomocnictwa zalegającego w aktach w chwili wnoszenia kasacji (patrz: art. 92 k.p.c.), Sąd Apelacyjny słusznie skierował do jej autora wezwanie o uzupełnienie stwierdzonego braku przez doręczenie pełnomocnictwa procesowego, upoważniającego do zastępowania powoda w postępowaniu kasacyjnym. Tego rodzaju brak jest brakiem formalnym podlegającym uzupełnieniu w trybie art. 130 § 1 w zw. z art. 393[3] inprincipio i art. 126 § 3 k.p.c., przy czym nie uzupełniony w terminie powoduje odrzucenie kasacji na podstawie art. 393[5] k.p.c. W tej sytuacji, skoro pełnomocnik powoda, zamiast wykonać określony w wezwaniu obowiązek, wdał się w zupełnie zbędną polemikę z sądem, formułując przy tym w jej ramach oceny wykraczające znacznie poza rzeczową potrzebę, i w efekcie nie uzupełnił wytkniętego braku, zaskarżone postanowienie przedstawia się jako w pełni uzasadnione. W konsekwencji zażalenie, pozbawione podstaw, podlega oddaleniu (art. 385 w zw. z art. 393[19] k.p.c.).

OSNC 1999 r., Nr 4, poz. 86