Postanowienie z dnia 2013-10-09 sygn. V CZ 47/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt V CZ 47/13

POSTANOWIENIE

Dnia 9 października 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Anna Owczarek (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Wojciech Katner

SSN Marian Kocon

w sprawie z wniosku J. B. i H. B.

przy uczestnictwie J. C. i A. C.

o ustanowienie drogi koniecznej,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

w dniu 9 października 2013 r.,

zażalenia wnioskodawców na postanowienie Sądu Okręgowego w L.

z dnia 9 maja 2013 r.,

uchyla zaskarżone postanowienie i pozostawia rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego Sądowi Okręgowemu w L.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w L. postanowieniem z dnia 9 maja 2013 r., uwzględniając apelację uczestników J. i A. małżonków C., uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w G. z dnia 23 listopada 2012 r. wydane w sprawie z wniosku J. i H. małżonków B., ustanawiające za wynagrodzeniem służebność drogi koniecznej obciążającą oznaczoną nieruchomość będącą przedmiotem współwłasności uczestników, oraz przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W ocenie Sądu Okręgowego po wydaniu orzeczenia przez Sąd Rejonowy, na skutek zbycia nieruchomości władnącej i twierdzeń właścicieli nieruchomości obciążonej o rozszerzonym zakresie korzystania z drogi koniecznej, doszło do takiej zmiany stosunków, że merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy na etapie postępowania apelacyjnego nie było możliwe. Nawet gdyby nie było przeszkód do wezwania do udziału w sprawie nabywców nieruchomości władnącej, to uczestnicy na rozprawie apelacyjnej podnieśli, że nabywcy nie respektują dotychczasowych ustaleń stron i przejeżdżają samochodami ciężarowymi, a dotychczas prowadzona na nieruchomości władnącej działalność gospodarcza obejmująca naprawę samochodów została poszerzona m.in. o produkcję okien. W tej sytuacji konieczne było przeprowadzenie postępowania dowodowego od początku i ustalenie zakresu korzystania przez nabywców z nieruchomości obciążonej, częstotliwości przejazdów oraz rodzaju pojazdów. Sąd Rejonowy rozstrzygając sprawę zakładał bowiem, że po nieruchomości obciążonej przejeżdżać będą samochody osobowe, stąd nie prowadził postępowania dowodowego w tym zakresie i nie zawężał przedmiotowo treści ustanawianej służebności ze względu na kategorie pojazdów i częstotliwość przejazdów. Jeśli zakres działalności gospodarczej prowadzonej na nieruchomości władnącej uległ zwiększeniu, to – zdaniem sądu odwoławczego -może się okazać, że potwierdzony zostanie zarzut nadmiernej uciążliwości związanej z przejazdami po nieruchomości obciążonej, a wynagrodzenie uwzględniające dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości obciążonej będzie zbyt niskie.

Zażalenie do Sądu Najwyższego na postanowienie Sądu Okręgowego wnieśli wnioskodawcy. Zaskarżając je w całości podnieśli zarzuty naruszenia:

- art. 386 § 4 k.p.c. polegającego na przyjęciu, że w sprawie zachodziła potrzeba przeprowadzenia postępowania dowodowego „praktycznie w całości”,

- art. 316 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. polegającego na zaniechaniu wydania orzeczenia merytorycznego w sytuacji, gdy w chwili orzekania przez Sąd Okręgowy nieruchomością władnącą nie władali jeszcze jej nabywcy, ale wnioskodawcy,

- art. 192 pkt 3 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. polegającego na pominięciu, że zbycie nieruchomości władnącej w toku sprawy nie mogło mieć wpływu na dalszy jej bieg, a jedynie nabywcy mogli wstąpić do sprawy w miejsce wnioskodawców,

- art. 378 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. polegającego na przekroczeniu granic apelacji i granic zaskarżenia,

- art. 386 § 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. polegającego na błędnym przyjęciu, że zbycie nieruchomości władnącej miało miejsce przed wydaniem orzeczenia przez Sąd Rejonowy,

- art. 510 k.p.c. polegającego na zaniechaniu wezwania nabywców nieruchomości władnącej do udziału w sprawie, a następnie zaniechaniu wydania orzeczenia merytorycznego z ich udziałem.

W konkluzji wnioskodawcy wnieśli o uchylenie zaskarżonego postanowienia Sądu Okręgowego i zasądzenie od uczestników kosztów postępowania zażaleniowego.

W zażaleniu zawarty został także wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci umowy sprzedaży nieruchomości oraz wypisu z księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości dz. ew. nr 275 i 281/4.

Sąd Najwyższy zważył:

Zgodnie z art. 394¹ § 1¹ k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje w razie uchylenia przez sąd drugiej instancji wyroku sądu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. W judykaturze Sądu Najwyższego jednolicie przyjmuje się, że celem takiego zażalenia jest poddanie pod kontrolę prawidłowości uchylenia przez sąd drugiej instancji wyroku sądu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego postępowania, co może nastąpić jedynie w przypadkach przewidzianych w art. 386 § 2 lub § 4 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., tj. stwierdzenia nieważności postępowania w pierwszej instancji, przyjęcia, że sąd pierwszej instancji nie rozpoznał istoty sprawy albo że wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. Konieczność odróżnienia funkcji, które spełniać ma zażalenie przewidziane w art. 394¹ § 1¹ k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., od celu skargi kasacyjnej, służącej merytorycznej kontroli orzeczeń sądu drugiej instancji, sprawia, że Sąd Najwyższy przy rozpoznawaniu zażalenia nie może oceniać stanowiska sądu drugiej instancji co do meritum sprawy. Tak zawężony zakres kognicji - co do zasady - obejmuje wyłącznie ustalenie, czy przyjęta przez sąd drugiej instancji przyczyna uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania odpowiada jednej z podstaw przewidzianych w art. 386 § 2 lub § 4 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Tylko w przypadku przyjęcia przez sąd drugiej instancji, że w pierwszej instancji miała miejsce nieważność postępowania, kognicja Sądu Najwyższego poszerzona jest o ocenę, czy nieważność taka rzeczywiście wystąpiła. Kontrola w tym przedmiocie nie obejmuje jednak meritum sprawy i ogranicza się do przesłanek procesowych (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 7 listopada 2012 r., IV CZ 147/12, OSNC 2013/3/41; z dnia 28 listopada 2012 r., III CZ 77/12, OSNC 2013/4/54; z dnia 5 grudnia 2012 r., I CZ 168/12, OSNC 2013/5/68; z dnia 19 grudnia 2012 r., II CZ 141/12, niepubl.; z dnia 10 stycznia 2013 r., IV CZ 166/12, niepubl.; z dnia 21 lutego 2013 r., IV CZ 175/12, niepubl.; z dnia 14 marca 2013 r., I CZ 16/13, niepubl.; z dnia 10 maja 2013 r., I CZ 37/13, niepubl.; z dnia 16 maja 2013 r., IV CZ 31/13, niepubl.; z dnia 26 czerwca 2013 r., II CZ 13/13, niepubl.).

W rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy nietrafnie przyjął, w oparciu o art. 386 § 4 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości z uwagi na zmianę niektórych okoliczności faktycznych. W szczególności stanowiska takiego nie uzasadnia zmiana właściciela nieruchomości władnącej i twierdzenie stron o większej uciążliwości ustanowionej służebności. Obecna regulacja podstaw kasatoryjnych, w przeciwieństwie do stanu prawnego obowiązującego przed dniem 1 lipca 2000 r., pozwala sądowi drugiej instancji uchylić zaskarżone apelacją orzeczenie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji tylko w przypadku gdy niezbędne jest przeprowadzenie postępowania dowodowego w całości, a nie w znacznej części. Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny, przyjęty za podstawę rozstrzygnięcia, w oparciu o szereg dowodów szczegółowo wskazanych w uzasadnieniu postanowienia ustanawiającego służebność. Jeśli w ocenie Sądu Okręgowego po wydaniu tego orzeczenia nastąpiła zmiana okoliczności, która uczyniła rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego nieaktualnym – a stanowisko to, jako związane z merytoryczną oceną zasadności żądania, uchyla się spod oceny Sądu Najwyższego przy rozpoznawaniu zażalenia na podstawie art. 394¹ § 1¹ k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. – to powinien uzupełnić postępowanie dowodowe co do okoliczności istotnych z punktu widzenia prawa materialnego, mającego stanowić podstawę rozstrzygnięcia. Obecnie obowiązujący model apelacji pełnej oznacza, że sąd drugiej instancji jest sądem faktu i prawa, zatem rozpoznaje sprawę na podstawie materiału zgromadzonego w obu instancjach, tyle że w granicach zaskarżenia i przy związaniu co do zarzutów naruszenia przepisów postępowania jedynie podniesionymi w apelacji (por. uchwała 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008, nr 6, poz. 55). Zasada aktualności obliguje sąd drugiej instancji do uwzględnienia stanu sprawy na dzień zamknięcia rozprawy odwoławczej i umożliwia ewentualne uzupełnienie postępowania dowodowego. Tym samym trafnie wnioskodawcy zarzucają Sądowi Okręgowemu naruszenie art. 386 § 4 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Wykładnia celowościowa i aksjologia leżąca u podstaw wskazanej instytucji procesowej prowadzą do wniosku, że obecnie co do zasady podstawowym sposobem rozstrzygnięcia w wypadku zasadności zarzutów apelacji powinno być orzeczenie reformatoryjne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2013 r., I CZ 24/13, niepubl.).

Dalsze podniesione w zażaleniu zarzuty nie mogły być skuteczne, gdyż jako dotyczące oceny prawidłowości stanowiska sądu odwoławczego, odnoszącego się do kwestii faktycznych i prawnych, wykraczają poza wskazany wyżej zakres kognicji Sądu Najwyższego. Zwrócić jedynie należy uwagę, że w postępowaniu nieprocesowym o ustanowienie drogi koniecznej nie ma zastosowania art. 192 pkt 3 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., gdyż kwestie uczestnictwa samodzielnie reguluje art. 510 k.p.c. oraz art. 626 k.p.c. Brak także podstawy prawnej do prowadzenia

postępowania dowodowego w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Najwyższym.

Z tych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 398¹⁴ w zw. z art. 394¹ § 3 i art. 13 § 2 k.p.c., postanowił jak wyżej, pozostawiając orzeczenie o kosztach postępowania zażaleniowego końcowemu rozstrzygnięciu w myśl art. 108 § 2 w zw. z art. 398²¹, art. 394¹ § 3 i art. 13 § 2 k.p.c.