Postanowienie z dnia 2015-12-07 sygn. III SA/Gl 2189/15

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Apollo po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej w kwestii wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

W skardze, pełnomocnik procesowy skarżącej spółki zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu wniosku zawarto stwierdzenie, że za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji przemawiają okoliczności wskazane w treści skargi, a w szczególności brak jednolitego stanowiska w łonie Służby Celnej co do charakteru gier na urządzeniu. Ponadto pełnomocnik wskazał sygnatury podobnych w jego ocenie spraw, rozpatrywanych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu. We wszystkich tych sprawach Sąd uchylał zaskarżone decyzje i poprzedzające je decyzje organów pierwszej instancji. Te stwierdzenia stanowią podstawowy argument przemawiający za uwzględnieniem wniosku.

W dalszej części uzasadnienia wniosku, pełnomocnik stwierdził, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Z uwagi na szereg toczących się postępowań w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier poza kasynem gry i niebagatelną kwotą uiszczoną już przez wnioskodawcę, dalsze wykonywanie kolejnych decyzji grozi utratą płynności finansowej przez spółkę, co z kolei skutkowałoby groźbą upadłości spółki – a więc sytuacją, której nie da się już odwrócić, nawet w przypadku wygrania przez skarżącą sporu i zwrotu wyegzekwowanego już wcześniej świadczenia.

W uzasadnieniu wniosku, pełnomocnik skarżącej powołał się na orzeczenia sądów administracyjnych zapadłe w sprawach kar pieniężnych, podnosząc, że wykonanie decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej spółce, wobec zarzutów i okoliczności wskazanych w treści skargi, w tym sytuacja ekonomiczna oraz niebezpieczeństwo wyrządzenia spółce znacznej szkody i trudnych do odwrócenia skutków, przemawiają za uwzględnieniem żądania. Do dnia [...] r. skarżąca zapłaciła już kary pieniężne w łącznej wysokości [...] zł, co potwierdza oświadczenie M. W. - prezesa Spółki "A" Sp. z o.o., przy czym wobec Spółki toczy się szereg kolejnych postępowań w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier poza kasynem gry. W związku z tym nieuwzględnienie przedmiotowego wniosku może spowodować utratę płynności finansowej spółki, a nawet jej upadłość, a zatem niemożliwe do odwrócenia skutki, nawet w razie wygrania sporu i zwrotu wyegzekwowanych kwot. Równocześnie skarżąca wskazała, że ponosi duże straty w prowadzonej działalności, a uiszczanie kar pieniężnych na obecnym etapie postępowania, kiedy dokonanie czynu z art. [...] k.k.s,. nie zostało udowodnione żadnym prawomocnym orzeczeniem, dodatkowo pogorszy sytuację spółki.

.Pełnomocnik złożył do akt m.in. rachunek zysków i strat za [...] r., rejestr zapisów kasowych/ bankowych za lata [...] – [...] oraz kserokopie orzeczeń sądów a także publikacji w sprawach kar pieniężnych z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz.270 ze zmianami) – zwanej dalej "P.p.s.a." – wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności.

Na mocy art. 61 § 3 P.p.s.a. po przekazaniu skargi sądowi przez organ, to wyłącznie sąd staje się właściwy do rozpoznania przedmiotowego wniosku, a postanowienie w tym przedmiocie może zostać wydane na posiedzeniu niejawnym (art. 61 § 5 P.p.s.a.)

W celu zajęcia merytorycznego stanowiska wobec żądania strony skarżącej koniecznym jest odwołanie się do treści cytowanego wyżej przepisu, zgodnie z którym, po przekazaniu skargi sądowi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zestawiając treść tego przepisu z regulacją zawartą art. 61 § 1 P.p.s.a., należy stwierdzić, że zasadą jest, że akty lub czynności z zakresu administracji publicznej powinny być wykonywane. Wniosek o wstrzymanie ich wykonania może zostać uwzględniony jedynie wówczas, gdy zaistnieje – z wyjątkami przewidzianymi w tym przepisie – niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Ocena wskazanych okoliczności pozostaje w gestii sądu, natomiast obowiązkiem strony skarżącej jest nie tylko wskazanie na możliwość zaistnienia wskazanych zdarzeń, ale również uzasadnienie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności.

W przedmiotowej sprawie został złożony wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wniosek ten zawiera stosunkowo obszerne uzasadnienie.

Nie budzi wątpliwości, że zasadą jest, że zaskarżone rozstrzygnięcie, w tym w szczególności decyzja administracyjna, powinno być wykonane. Natomiast zastosowanie instytucji wstrzymania wykonania, przewidzianej w art. 61 § 3 P.p.s.a., stanowi wyjątek od tej reguły i może nastąpić tylko wtedy, gdy ujawnione zostaną szczególne okoliczności uzasadniające skorzystanie z tej instytucji procesowej. Obowiązek ich wykazania spoczywa na wnioskodawcy. Nie wystarczy samo przywołanie przepisu, ponieważ wniosek powinien zawierać motywy odnoszące się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione (tak w postanowieniach NSA: z dnia 13 grudnia 2004 r. sygn. akt FZ 496/04, Lex nr 799468, z dnia 22 listopada 2004 r. sygn. akt FZ 474/04, Lex nr 1405434 oraz z dnia 31 sierpnia 2004 r. sygn. akt FZ 267/04 – niepubl.). W ocenie Sądu okoliczności takie nie zostały, w rozpoznawanej sprawie, w żaden sposób wskazane. Poza samym złożeniem wniosku nie uczyniono w istocie nic, aby wykazać i uprawdopodobnić, że rzeczywiście zachodzą przesłanki do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że nie stanowią przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji okoliczności wskazane w treści skargi, jak również brak jednolitego stanowiska w łonie Służby Celnej co do charakteru gier na urządzeniu. Wskazane argumenty odnoszą się przecież do kwestia ewentualnej (potencjalnej) wadliwości zaskarżonej decyzji. Stwierdzenie ewentualnej wadliwości zaskarżonej decyzji, a w konsekwencji jej uchylenie jest przedmiotem merytorycznego rozpoznania w tej sprawie i nie może w żadnym wypadku stanowić przesłanki wstrzymania wykonania takiego aktu. Kwestia ta nie może być badana na etapie rozstrzygania w postępowaniu wpadkowym. Zbadanie, czy zaskarżona decyzja została wydana z rażącym naruszeniem przepisów prawa może nastąpić jedynie w fazie postępowania rozpoznawczego, które zakończone zostanie wydaniem wyroku, rozstrzygającego merytorycznie postępowanie sądowe w niniejszej sprawie.

Natomiast samo przekonanie o zasadności podniesionych w skardze zarzutów nie jest i nie może być wystarczającym argumentem, aby uznać, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zgodnie z wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny poglądem, który Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, subiektywne przeświadczenie wnioskodawcy jakoby zaskarżone rozstrzygnięcie organu było merytorycznie niesłuszne i naruszało prawo, nie stanowi przesłanki do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu na podstawie art. 61 ustawy P.p.s.a. (tak w postanowieniu NSA z dnia 9 września 2004 r. sygn. akt FZ 358/04, Lex nr 799460).

W istocie powyższe rozważania odnoszą się również do cytowanych w uzasadnieniu wniosku spraw zakończonych merytorycznymi rozstrzygnięciami w sprawach, zdaniem pełnomocnika wnioskodawcy, podobnych do przedmiotowej.

Jednocześnie, konieczność zapłaty nałożonej kary pieniężnej i związane z tym uszczuplenie majątku nie może stanowić przesłanki przemawiającej za uwzględnieniem złożonego wniosku. Obowiązkiem wnioskodawcy jest bowiem wykazanie, że na skutek zapłaty spornej kwoty grozi mu szkoda, której rozmiary przekraczają zwykłe następstwa wydanej decyzji, bądź też, że do odwrócenia skutku jej wykonania nie wystarczy zwrot wyegzekwowanej należności wraz z odsetkami. Okoliczności takie nie zostały przez wnioskodawcę w tej sprawie wskazane.

Skarżąca nie wykazała jednak aby wykonanie decyzji, przy jej sytuacji finansowej, spowodowało ryzyko niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przedłożone przez spółkę dokumenty, odnoszące się do jej stanu finansowego i majątkowego wskazują, że przychód spółki za [...] r. ze sprzedaży wyniósł [...] zł, przychody operacyjne [...] zł, co przy kosztach działalności wynoszących [...] zł oraz kosztach operacyjnych w wysokości [...] zł przyniosło stratę w wysokości [...] zł. Uwzględniając pozostałe ujęte w rachunku zysków i strat przychody oraz koszty, ostatecznie strata netto wyniosła [...] zł i była niższa od straty za poprzedni okres rozliczeniowy, która za [...] r. wyniosła [...] zł. Podkreślić należy, że załącznikami do wniosku są dokumenty, które nie obrazują aktualnego, obecnego stanu majątkowego i finansowego wnioskodawcy.

Strata, jako wynik bilansowy nadwyżek kosztów nad przychodami, nie oznacza braku środków finansowych, natomiast jej znaczne zmniejszenie przy ponad trzykrotnie zwiększonych przychodach wskazuje na progresję wskaźników prowadzonej działalności. To z kolei oznacza, że spółka funkcjonuje w obrocie gospodarczym w sposób aktywny. Spółka nie wykazała przy tym, aby było odwrotnie, i wystąpiło pogorszenie jej kondycji finansowej.

Należy również zauważyć, iż z rachunku zysków i strat wynika, że amortyzacja od środków trwałych spółki według stanu z [...] r. wyniosła [...] zł, a w [...] r. wartość z tego tytułu wynosiła [...] zł. Świadczy to o poczynionych w [...] r. znacznych inwestycjach na zakup środków trwałych i potwierdza istotne zwiększenie majątku i potencjału spółki.

Generowana strata, podobnie jak wskazane wyżej dane o przychodach i majątku nie są w żadnym razie wystarczające do przyjęcia, że wykonanie zaskarżonej decyzji wpłynie na możliwość powstania znacznej szkody i trudnych do odwrócenia skutków. Fakt zapłaty lub wyegzekwowania nałożonej kary pieniężnej w wysokości [...] zł nie skutkuje, w przekonaniu Sądu, nieodwracalnymi skutkami, gdyż w przypadku ewentualnego uwzględnienia skargi wskazana zaskarżoną decyzją należność zostanie Spółce zwrócona.

Należy zauważyć, że chociaż w art. 61 § 3 P.p.s.a. mowa jest jedynie o uprawdopodobnieniu okoliczności wymienionych w tym przepisie, nie oznacza to, że samo przekonanie skarżącego, iż wykonanie decyzji wywoła szczególnie niekorzystne konsekwencje jest wystarczające do tego, aby wniosek został uwzględniony. Do wykazania, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków nie jest wystarczający sam ogólnikowy wywód strony. Uzasadnienie wniosku powinno się odnosić do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Zagrożenie, o jakim mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a., musi być bezpośrednie i realne zaś w interesie strony leży takie sformułowanie wniosku, aby powołane w nim okoliczności wskazywały na wystąpienie przesłanek z art. 61 § 3 P.p.s.a. oraz poparcie zawartych we wniosku twierdzeń stosownymi dokumentami (zob.: postanowienie NSA z dnia 16 kwietnia 2012 r. II FZ 304/12, LEX nr 1137799).

W tej sytuacji Sąd nie miał podstaw by przyjąć, że wykonanie zaskarżonej decyzji poprzez zapłatę kary pieniężnej może wyrządzić skarżącej znaczną szkodę lub spowodować trudne do odwrócenia skutki. Na istnienie tych okoliczności nie wskazuje również analiza akt sprawy, albowiem każda decyzja zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, Sąd, działając na podstawie wskazanych wyżej przepisów, na mocy art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.