Postanowienie z dnia 2016-04-01 sygn. I SA/Bd 931/15

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Sędzia WSA Halina Adamczewska-Wasilewicz po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2016r. na posiedzeniu niejawnym wniosku H. F. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi H. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych postanawia: wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji

Uzasadnienie

Pismem z dnia 9 października 2015r. skarżący wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 55.000 zł. Uzasadniając wniosek podniósł, że wykonanie zaskarżonej decyzji, wobec podniesionych w skardze zarzutów wskazujących na brak podstaw prawnych do nałożenia podatku, byłoby przedwczesne

i uciążliwe dla skarżącego. W tym zakresie wskazał, że kwota nałożonego przez organ podatkowy zobowiązania w wysokości 55.000 zł jest kwotą na tyle znaczącą, że jej egzekucja może wyrządzić skarżącemu znaczną szkodę. Skarżący podniósł,

że znajduje się w trudnej sytuacji finansowej, która dodatkowo może ulec pogorszeniu w przypadku kontynuacji egzekucji administracyjnej z jego majątku. Wskazał, że nie dysponuje środkami finansowymi na spłatę zobowiązania podatkowego, jak również nie posiada żadnego majątku w postaci ruchomości, nieruchomości czy oszczędności, które ewentualnie można by spieniężyć i przeznaczyć na zapłatę kwoty wynikającej

z zaskarżonej decyzji. Jedyny dochód skarżącego to emerytura w wysokości kilkuset złotych miesięcznie. Wszczęcie postępowania egzekucyjnego spowoduje pozbawienie strony skarżącej znacznej części emerytury, czyli jedynego źródła dochodu,

co w konsekwencji może doprowadzić do zadłużenia skarżącego, gdyż nie będzie on

w stanie opłacać kosztów swojego utrzymania. W przypadku zajęcia części emerytury, środki finansowe, które pozostaną skarżącemu będą niewystarczające do regulowania bieżących zobowiązań, tj. rachunków za mieszkanie i media. Kontynuowanie egzekucji administracyjnej może znacznie pogorszyć problemy finansowe skarżącego,

co skutkować będzie brakiem środków do życia. Ponadto skarżący podniósł,

że od dłuższego czasu choruje na nowotwór. W związku z przewlekłą chorobą musi przyjmować leki, których koszt jest znaczny, a w razie dalszego prowadzenia egzekucji stronie może nie wystarczyć środków na zakup leków. Mając na uwadze powyższe, skarżący stwierdził, że odmowa wstrzymania wykonania decyzji może wywołać nieodwracalne skutki w postaci pogorszenia jego stanu zdrowia i utraty środków niezbędnych do zaspokojenia podstawowych potrzeb egzystencjalnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 61 § 1 p.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Z kolei stosownie do art. 61 § 3 p.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania

w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków,

z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.

Podstawową przesłanką wstrzymania wykonania decyzji zgodnie z art. 61 § 3 p.p.s.a. jest zatem wykazanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Chodzi o taką szkodę majątkową,

a także niemajątkową, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń i okoliczności świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione.

W rozpoznawanej sprawie strona składając w skardze wniosek wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji powołała się na art. 61 § 3 p.p.s.a. wskazując,

że w związku z wydaną decyzją zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków poprzez wszczęcie działań egzekucyjnych, mogących spowodować pozbawienie strony podstaw finansowych niezbędnych do bieżącej egzystencji. Wprawdzie strona w skardze nie przedstawiła konkretnych okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji, jak również nie przedłożyła żadnych dokumentów mogących przemawiać za uwzględnieniem złożonego wniosku, jednakże Sąd rozpatrując wniosek uwzględnia nie tylko jego treść, ale również zobowiązany jest mieć na uwadze całe akta sprawy

w rozumieniu art. 133 § 1 p.p.s.a., tj. także argumentację zawartą przez stronę

w złożonym na etapie postępowania sądowoadministracyjnego wniosku o przyznanie prawa pomocy, na co wielokrotnie wskazywał Naczelny Sąd Administracyjny.

Zauważyć należy, że we wniosku o przyznanie prawa pomocy strona podała,

iż prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe, którego miesięczny dochód stanowi kwota 1.116,11 zł netto. Jako majątek wnioskodawca wskazał mieszkanie o pow. 30 m² o wartości 10.000 zł. Oświadczył, że nie posiada przedmiotów wartościowych, oszczędności oraz innych nieruchomości. Miesięczne koszty związane z utrzymaniem mieszkania skarżący określił na kwotę 160 zł. Ponadto oświadczył, że jest osobą schorowaną i z tego tytułu wydatkuje kwotę 280 zł miesięcznie na zakup leków.

W odpowiedzi na zarządzenie referendarza sądowego skarżący przedłożył: zeznania podatkowe PIT 40A za lata 2013-2014 z których wynika, że strona w 2013r. osiągnęła przychód (dochód) z emerytury/renty w kwocie 15.802,02 zł, w 2014r. z tego samego źródła w kwocie 16.116,06 zł; fakturę za energię na kwotę 67,47 zł; fakturę za telefon na kwotę 26,78 zł; decyzję w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za rok 2015 na kwotę 144 zł; decyzję o waloryzacji emerytury; dokumentację medyczną. Ponadto skarżący oświadczył, że: nie posiada żadnych oszczędności; utrzymuje się z emerytury oraz korzysta z pomocy finansowej rodziny w kwotach od 200 zł do 300 zł; nie posiada samochodu ani innych pojazdów; z jego majątku aktualnie prowadzona jest egzekucja administracyjna w związku z zaskarżoną decyzją. Postanowieniem z dnia 26 stycznia 2016r. referendarz sądowy zwolnił skarżącego od wpisu od skargi w kwocie 1.100 zł.

Oczywiście nie można utożsamiać przesłanek, od których zależy przyznanie prawa pomocy z przesłankami uzasadniającymi wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, jednakże możliwa jest ocena okoliczności wskazanych we wniosku strony

o przyznanie prawa pomocy pod kątem przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a (por. postanowienie NSA z dnia 30 sierpnia 2011 r., sygn. akt I FZ 226/11). Dokonując takiej oceny Sąd uznał, że w przypadku skarżącego mogą wystąpić ustawowo określone zagrożenia. Należy zauważyć, że w decyzji organu pierwszej instancji określono stronie wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 55.000 zł. Biorąc pod uwagę dochód, z którego utrzymuje się strona, a także wydatki skarżącego, w tym związane z leczeniem choroby nowotworowej, należy stwierdzić, że wykonanie objętej skargą decyzji spowoduje ubytek w majątku, który może być, w ocenie Sądu, równoznaczny z powstaniem trudnych do odwrócenia skutków, czy wyrządzeniem znacznej szkody w rozumieniu art. 61 § 3 p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.