Wyrok z dnia 2017-01-25 sygn. I SA/Sz 1188/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Kazimierz Maczewski, Sędziowie Sędzia WSA Bolesław Stachura (spr.),, Sędzia WSA Patrycja Joanna Suwaj, Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Kalisiak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 25 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi M. K. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 17 sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie zastosowania przepisów prawa podatkowego oddala skargę.

Uzasadnienie

M. K. (zw. dalej: Wnioskodawcą bądź Skarżącym) w dniu 5 lipca 2016 r. złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu.

Opisując stan faktyczny Wnioskodawca wskazał, że w dniu 8 lutego 2001 r. był sprawcą wypadku drogowego, w wyniku którego zostały poszkodowane osoby trzecie. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (dalej: UFG bądź Fundusz), tytułem ubezpieczenia obowiązkowego, zaspokoił osobom pokrzywdzonym ich roszczenia. Następnie UFG, na mocy art. 110 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 392 z późn. zm.), dochodził od Wnioskodawcy zwrotu spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów. Na dzień 26 września 2002 r., Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty na rzecz Funduszu kwoty w wysokości [...] zł.

W dniu 3 marca 2003 r. Zarząd Funduszu, umorzył Wnioskodawcy zadłużenie w wysokości [...] zł a pozostała kwota w wysokości [...] zł, została rozłożona na miesięczne raty.

Następnie pismem z dnia 21 stycznia 2004 r. Wnioskodawca został poinformowany, że UFG dokonał dopłaty na rzecz poszkodowanych w wysokości [...] zł i tym samym Wnioskodawca był zobowiązany do zwrotu kwoty w wysokości [...] zł.

Pismem z dnia 4 listopada 2004 r. Wnioskodawca został poinformowany, że Zarząd Funduszu ograniczył roszczenie dotyczące regresu do kwoty [...] zł, którą to Wnioskodawca spłacał regularnie ratami do marca 2015 r.

Pismem z dnia 10 marca 2015 r. Wnioskodawca został poinformowany, że nastąpiła dopłata świadczenia na rzecz pokrzywdzonych w wysokości [...] zł, Tym samym do zapłaty na rzecz UFG pozostała kwota w wysokości [...] zł [...] gr.

W kwietniu 2015 r. Wnioskodawca złożył wniosek o umorzenie zaległości wobec UFG. Fundusz dokonał oceny możliwości spełnienia przez Wnioskodawcę roszczenia.

Pismem z dnia 17 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca został poinformowany, że UFG, na podstawie art. 110 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, w związku ze złą sytuacją majątkową Wnioskodawcy, odstąpił od dochodzenia wierzytelności. Następnie UFG sporządził informację PIT-8C, traktując umorzoną kwotę jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.

z 2012 r., poz. 361 z późn. zm., zw. dalej: u.p.d.o.f.).

Wnioskodawca wskazał, że w latach poprzednich UFG, kilkakrotnie umarzał należności z tytułu świadczeń za wyrządzoną szkodę bez sporządzenia informacji na druku PIT-8C.

Na tle tak przedstawiono stanu faktycznego, Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy umorzenie przez UFG, świadczenia za wyrządzoną przez Wnioskodawcę szkodę komunikacyjną, powoduje powstanie po stronie Wnioskodawcy przychodu podatkowego?

Przedstawiając swoje stanowisko w sprawie, Wnioskodawca wskazał, że umorzenie świadczenia opisanego we wniosku przez UFG, nie powoduje po jego stronie powstania przychodu podatkowego. W wyniku tego umorzenia, nie nastąpiło bowiem przysporzenie majątkowe, z tego tytułu Wnioskodawca nie otrzymał pieniędzy, wartości pieniężnych i żadnych innych świadczeń. Nie nastąpił też trwały przyrost majątku Wnioskodawcy. W związku z tym, Wnioskodawca uważa, że ww. umorzenie, nie spowodowało po jego stronie żadnych skutków na gruncie podatku dochodowego, a UFG wystawiając dla Wnioskodawcy informację PIT-8C, postąpił nieprawidłowo. Tym samym Wnioskodawca uważa, że kwot wykazanych w tej informacji nie musiał wykazywać w swoim rozliczeniu rocznym.

Wnioskodawca nadmienił, że podobnie uznał Dyrektor Izby Skarbowej

w P. w interpretacji indywidualnej z dnia [...] r. nr [...] oraz interpretacji indywidualnej z dnia [...] r. nr [...] dotyczącej umorzenia kary administracyjnej.

Dyrektor Izby Skarbowej w B. działając w imieniu Ministra Rozwoju

i Finansów, w dniu [...] r. wydał interpretacją indywidualną nr [...] w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Uzasadniając swoje stanowisko podjęte w sprawie, organ interpretacyjny powołał treść przepisów u.p.d.o.f., wskazujących co podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, co jest dochodem oraz co stanowi przychód.

Organ interpretacyjny wskazał, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega - co do zasady - każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

Zdaniem organu interpretacyjnego, o uzyskaniu przychodu w rozumieniu u.p.d.o.f., można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik - czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów - uzyskuje określone przysporzenie majątkowe. Użyte w przepisie art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., sformułowanie

"w szczególności" wskazuje, iż zawiera on tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe, nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów, stanowią przychody objęte dyspozycją tego przepisu.

Organ interpretacyjny powołał następnie treść art. 110 ust. 1 i 2 ustawy

o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym

i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Podkreślił przy tym, iż wypłata odszkodowania przez Fundusz i jego zwrot przez osobę będącą sprawcą szkody, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego są obojętne podatkowo. Przychód po stronie tej osoby pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia świadczenia lub jego części. Wtedy bowiem osoba ta, osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód), polegające na całkowitym zwolnieniu z obowiązku wykonania określonego zobowiązania na rzecz UFG lub jego zmniejszeniu. Stąd też umorzenie takie niewątpliwie stanowi realne przysporzenie

w majątku zobowiązanego wobec Funduszu.

Zdaniem organu interpretacyjnego, w świetle powyższych wyjaśnień uznać należy, że wartość świadczenia umorzonego przez UFG, pokrytego za Wnioskodawcę (sprawcę kolizji) za wyrządzoną szkodę osobom trzecim - stanowi dla Wnioskodawcy, przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f.. Niewątpliwie bowiem Wnioskodawca uzyskał przysporzenie w swoim majątku mające konkretny wymiar finansowy, a polegające na zmniejszeniu się jego zobowiązań wobec UFG.

W rezultacie uznać należy, że postępowanie UFG polegające na sporządzeniu dla Wnioskodawcy informacji PIT-8C było prawidłowe, a Wnioskodawca był zobowiązany do opodatkowania takiego przychodu i wykazania go w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym osiągnięty został przychód

a więc za rok, w którym doszło do umorzenia zobowiązania wobec UFG.

W odniesieniu do powołanych interpretacji indywidualnych, organ interpretacyjny wskazał, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 5 września 2016 r., Wnioskodawca wezwał Dyrektora Izby Skarbowej w B. działającego z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów do usunięcia naruszenia prawa, lecz organ nie znalazł podstaw do zmiany udzielonej indywidualnej interpretacji podatkowej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, M. K. reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji i zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonej interpretacji zarzucono:

1.Naruszenie art. 11 ust. 1 w zw. z ust. 2a u.p.d.o.f., poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż pojęciem "inne nieodpłatne świadczenia" objęte jest również umorzenie zobowiązań,

2. Naruszenie art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f., poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że użytym w tym przepisie pojęciem "inne nieodpłatne świadczenia" objęte jest również umorzenie zobowiązań.

W uzasadnieniu skargi Skarżący wskazał, że opłata z tytułu niedopełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, ma charakter administracyjnoprawny, zaś stosunek między osobą zobowiązaną do wniesienia tej opłaty a UFG nie ma charakteru cywilnoprawnego; publicznoprawny charakter tego stosunku powoduje istnienie podporządkowania osoby zobowiązanej Funduszowi - wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 kwietnia 200 r., K. 23/99 (OTK nr 3, poz. 89) z dnia 23 kwietnia 2002 r., K. 2/01 (OTK nr 3 poz. 27). Tak więc chociaż UFG, nie jest organem administracji publicznej sensu stricto, to wykonuje zadania z zakresu tej administracji określone w ustawie o działalności ubezpieczeniowej, a dotyczące ustalania

i egzekwowania opłat za niedopełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia. Wobec publicznoprawnego charakteru omawianej opłaty, droga sądowa w zakresie dochodzenia przez UFG opłaty ubezpieczeniowej jest niedopuszczalna.

Zdaniem Skarżącego, przepisy Kc w zakresie należności cywilno-prawnych nie znajdują zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem obowiązek zwrotu ma charakter obowiązku publicznoprawnego i poddany jest odrębnej regulacji prawnej określonej w ustawie o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

W ocenie Skarżącego, należy mieć na uwadze, iż umorzone należności sankcyjne nie wynikały z czynności cywilnoprawnych, lecz miały charakter administracyjny oraz stanowiły dochody budżetowe.

W ocenie Skarżącego, umorzenie osobie fizycznej zobowiązania sankcyjnego o charakterze administracyjnym przez publicznoprawnego wierzyciela o rezygnacji

z przypadających mu należności, nie stanowi dla adresata takiej decyzji zdarzenia, które sprawia, iż z tego tytułu powstaje u tegoż adresata, przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wartość umorzonych kar nie stanowi przysporzenia majątkowego u dłużnika, gdyż owo umorzenie nie nosi znamion umorzenia wierzytelności wynikających z czynności cywilnoprawnych, które w momencie ich umorzenia, tracą swój zwrotny charakter i stają się trwałym przysporzeniem majątkowym dłużnika. Wobec powyższego, umorzone osobie fizycznej należności z tytułu administracyjnej kary pieniężnej wraz z odsetkami nie stanowią u tejże osoby przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Skarżącego, umorzenie osobie fizycznej świadczenia za wyrządzoną szkodę komunikacyjną, nie jest powiązane z otrzymaniem uprzednio przez podatnika świadczenia. Zatem w tym przypadku, po stronie Wnioskodawcy, nie powstaje przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Skarżący powołał się przy tym na stanowiska innych organów interpretacyjnych.

Odpowiadając na skargę, Dyrektor Izby Skarbowej w B. działający z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:

Skarga jest bezzasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016, poz.1066 ) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 4 a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016, poz.718 ze zm. zw. dalej jako: p.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie m.in. w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. Zatem, kontrola sądów administracyjnych ogranicza się do zbadania, czy organy administracji (podatkowe) w toku rozpatrywania i załatwienia sprawy nie naruszyły prawa w sposób przewidziany w art. 145 p.p.s.a.

Stosownie do art. 57a p.p.s.a., skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W rozstrzyganej sprawie sporną kwestią było ustalenie, czy w okolicznościach przedstawionych przez Skarżącego we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego, umorzenie przez UFG świadczenia za wyrządzoną przez Skarżącego szkodę komunikacyjną, powoduje powstanie po stronie Skarżącego przychodu podatkowego?

Zdaniem Skarżącego, umorzenie świadczenia przez UFG, nie powoduje powstania po jego stronie przychodu podatkowego. W wyniku umorzenia, nie nastąpiło bowiem jego zdaniem przysporzenie majątkowe, albowiem z tego tytułu Skarżący nie otrzymał pieniędzy, wartości pieniężnych i żadnych innych świadczeń, nie nastąpił też trwały przyrost jego majątku. UFG wystawiając dla Skarżącego informację PIT-8C postąpiło w jego przekonaniu nieprawidłowo. Tym samym, Skarżący uważa, że kwot wykazanych w tej informacji nie musiał wykazywać w swoim rozliczeniu rocznym.

Zdaniem organu interpretacyjnego, wartość świadczenia umorzonego przez UFG, pokrytego za Skarżącego (sprawcę kolizji) za wyrządzoną szkodę osobom trzecim - stanowi dla Skarżącego, przychód z innych źródeł o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. Na skutek opisanego działania, Skarżący uzyskał bowiem przysporzenie w swoim majątku mające konkretny wymiar finansowy, a polegające na zmniejszeniu się jego zobowiązań wobec UFG. W rezultacie, postępowanie UFG polegające na sporządzeniu dla Skarżącego informacji PIT-8 C było prawidłowe, a Skarżący był zobowiązany do opodatkowania takiego przychodu i wykazania go w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym osiągnięty został przychód.

Sąd w zaistniałym sporze, rację przyznaje organowi interpretacyjnemu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody,

z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c u.p.d.o.f. oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) – dalej zwanej : "O.p." zaniechano poboru podatku. Przepis ten formułuje ogólną zasadę powszechności opodatkowania, w myśl której wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe w systemie prawa podatkowego są wyjątkiem, odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej, opartej na powszechności i równości opodatkowania. Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f u.p.d.o.f. nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust.2 u.p.d.o.f.).

Na podstawie art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r. - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15 art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przepis ten należy interpretować w powiązaniu z art. 10 oraz art. 12-20 u.p.d.o.f. w celu ustalenia, czy dana kwota lub świadczenie przynależy do któregokolwiek ze źródeł przychodów podatkowych. W art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. ustawodawca sformułował katalog źródeł przychodu, w którym - w punkcie 9 - wymienił przychód z innych źródeł.

Stosownie do art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny

w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Ponieważ ustawodawca użył sformułowania "w szczególności" katalog przychodów zaliczanych do przychodów z innych źródeł jest katalogiem otwartym, co oznacza, że do przychodów z tego źródła kwalifikuje się również przychody wprost

w przepisie niewymienione; z zastrzeżeniem, że nie wchodzą do tego katalogu przychody kwalifikowane do któregokolwiek z pozostałych źródeł przychodów.

Dla rozstrzygnięcia sporu zaistniałego w kontrolowanej sprawie kluczowe znaczenie ma zinterpretowanie pojęcia "nieodpłatne świadczenie". Pojęcie to nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Korzystając z dotychczasowego orzecznictwa, jak i poglądów doktryny w pierwszej kolejności należy się odwołać do poglądu wyrażonego w uchwale składu siedmiu sędziów z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06 (ONSA i WSA 2006, Nr 6, poz. 153, LEX nr 200104), podtrzymującej stanowisko prawne wyrażone w uchwale z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 (ONSA 2003, Nr 2, poz. 47, LEX nr 55855). Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że podatkowe pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje bowiem ono wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanych uchwałach wskazał, że przytoczone oceny stanowią kontynuację linii orzeczniczej utworzonej wyrokami Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego, to jest wyrokiem Sądu Najwyższego z 6 sierpnia 1999 r. sygn. akt III RN 31/99 (OSNAP i US 2000, Nr 13, poz. 496), wyrokiem Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2002 r. sygn. akt III RN 106/01 (ONSP 2003, Nr 11, poz. 261) oraz wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego:

z 28 stycznia 2000 r. sygn. akt I SA/Gd 2285/98 (LEX nr 39796) i z 10 kwietnia

2000 r. sygn. akt III SA 2252/99 (LEX nr 40687).

Zatem dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 353 § 1 i 2 Kc zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić oraz że świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Przysporzenie w majątku podatnika nie musi zatem skutkować bezpośrednim zwiększeniem aktywów podatnika. Korzyścią taką może być także nieodpłatne zwolnienie podatnika z ciążących na nim zobowiązań (np. zwolnienie z długu - w całości lub części). Nie ulega przy tym wątpliwości, że w takim przypadku podatnik uzyskuje korzyść majątkową w postaci zwolnienia go z obowiązku zapłaty zobowiązania, co skutkuje brakiem uszczerbku

w majątku podatnika, jaki nastąpiłby w sytuacji gdyby do takiego nieodpłatnego zwolnienia nie doszło, a podatnik musiałby dokonać zapłaty opisywanego we wniosku zobowiązania.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku o wydanie interpretacji, w dniu 8 lutego 2001r. Skarżący był sprawcą wypadku drogowego

w wyniku, którego zostały poszkodowane osoby trzecie. UFG tytułem ubezpieczenia obowiązkowego zaspokoił roszczenia osobom pokrzywdzonym. Następnie UFG, na mocy art. 110 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, dochodził od Skarżącego zwrotu spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów.

W dniu 03 marca 2003 r., Zarząd Funduszu umorzył Skarżącemu zadłużenie

w wysokości [...] zł, a pozostała kwota w wysokości [...] zł została rozłożona na miesięczne raty.

Pismem z dnia 21 stycznia 2004 r., Skarżący został poinformowany, że UFG dokonał dopłaty na rzecz poszkodowanych w wysokości [...] zł i tym samym Skarżący został zobowiązany do zwrotu kwoty w wysokości [...] zł. Następnie Skarżący został poinformowany, że Zarząd Funduszu ograniczył roszczenie dotyczące regresu do kwoty [...] zł, którą to spłacał regularnie ratami.

Kolejnym pismem Skarżący został poinformowany, że nastąpiła dopłata świadczenia na rzecz pokrzywdzonych w wysokości [...] zł i tym samym, do zwrotu na rzecz UFG pozostała kwota w wysokości [...] zł.

W kwietniu 2015 r. Skarżący złożył wniosek o umorzenie zaległości wobec UFG. Pismem z dnia 17 sierpnia 2015 r., Skarżący został poinformowany, że UFG - na podstawie art. 110 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych,

w związku z jego złą sytuacją majątkową, odstąpił od dochodzenia wierzytelności. Następnie UFG sporządził informację PIT-8C, traktując umorzoną kwotę jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, zwane dalej "ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych". Spełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego podlega kontroli wykonywanej przez organy do tego obowiązane lub uprawnione. Do egzekucji opłaty za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2, stosuje się przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z tym że tytuł wykonawczy wystawia Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (art. 91). W uzasadnionych przypadkach - zgodnie z art. 94 ust. 1 ww. ustawy, kierując się przede wszystkim wyjątkowo trudną sytuacją materialną i majątkową zobowiązanego, jak również jego sytuacją życiową, UFG może umorzyć opłatę w całości lub w części albo udzielić ulgi w jej spłacie.

Stosownie zaś do postanowień art. 110 ust. 1-3 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z chwilą wypłaty przez Fundusz odszkodowania, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 1 pkt 3 i ust. 1a, sprawca szkody i osoba która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2, są obowiązani do zwrotu Funduszowi spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów. W uzasadnionych przypadkach, kierując się przede wszystkim wyjątkowo trudną sytuacją materialną i majątkową zobowiązanego, jak również jego sytuacją życiową, Fundusz może odstąpić od dochodzenia zwrotu części lub całości świadczenia albo udzielić ulgi w jego spłacie. Tryb postępowania, przy rozpatrywaniu spraw dotyczących ww. ulg, określa statut Funduszu.

Jednym z zasadniczych argumentów Strony, mającym przesądzić iż umorzenie należnej kwoty nie spowodowało u niej powstania obowiązku podatkowego było twierdzenie, że była to należność o charakterze administracyjnoprawnym, a umorzenie takich należności nie powoduje powstania obowiązku podatkowego u dłużnika. Niezależnie od oceny trafności takiego poglądu Sąd zauważa, że co prawda prawidłowe jest twierdzenie Skarżącego, że opłata z tytułu niedopełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia na podstawie wyżej powołanych przepisów ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ma charakter administracyjnoprawny, zaś stosunek między osobą zobowiązaną do wniesienia tej opłaty a UFG nie ma charakter cywilnoprawnego. Jednakże, w opisanym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z umorzeniem opłaty z tytułu niedopełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia na podstawie wyżej powołanych przepisów ustawy ( art. 94 ust. 1ustawy ). W niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia z umorzeniem należności cywilnoprawnej o charakterze regresowym o którym mowa w art. 110 ustawy.

Słusznie zauważył organ interpretacyjny, że z opłatą administracyjną nie można utożsamiać roszczenia zwrotnego o zwrot odszkodowania za wyrządzenie szkody, które kieruje Fundusz względem sprawcy zdarzenia. W tym drugim przypadku, jest to bowiem odrębna wierzytelność, która ma charakter cywilnoprawny i właśnie ten drugi przypadek zachodził w rozpoznawanej sprawie.

Sąd podziela stanowisko organu interpretacyjnego, że powzięcie przez Fundusz decyzji o umorzeniu dłużnikowi roszczenia wynikającego z uprzedniej wypłaty przez Fundusz odszkodowania osobie poszkodowanej oznacza, że zobowiązanie dłużnika zostaje zniwelowane i dłużnik nie musi go spłacać. Oznacza to, że po stronie dłużnika, któremu Fundusz umorzył zobowiązanie, powstaje przychód z tytułu otrzymania od Funduszu nieodpłatnego świadczenia. Niewątpliwie bowiem świadczenie to ma charakter indywidualny, ma określoną wartość oraz dłużnik uzyskuje korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku, który musiałby ponieść, gdyby Fundusz nie umorzył mu długu.

W tym miejscu ponownie należy wskazać, że przepisy u.p.d.o.f. nie zawierają definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia". Dokonując zaś wykładni gramatycznej, za "nieodpłatne świadczenie" uznać należy świadczenia "nie wymagające opłaty; takie za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN

2003 r.).

W ocenie Sądu, zasadnie organ wywiódł zatem, że umorzenie Skarżącemu przez Fundusz wierzytelności było równoznaczne z otrzymaniem przez niego nieodpłatnego świadczenia, którego wartość odpowiada umorzonej kwocie.

W konsekwencji doszło do powstania przychodu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f.. W następstwie powyższego, na Funduszu ciążył obowiązek przekazania Skarżącemu i właściwemu dla niego urzędowi skarbowemu informacji podatkowej PIT-8C o wysokości przychodu z innych źródeł, sporządzonej za rok, w którym dokonano umorzenia.

Zdaniem Sądu, w wydanej interpretacji indywidualnej, organ w wyraźny

i jednoznaczny sposób wskazał przyczyny z jakich powodów stanowisko Skarżącego nie może zostać zaakceptowane. Przedstawił odpowiednie przepisy, zasady dotyczące wykładni przepisów, dokonał wykładni zastosowanej normy prawnej. Okoliczność, że Skarżący nie został przekonany, co do przyjętego w sprawie rozstrzygnięcia nie oznacza naruszenia wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego. Skarżący ma bowiem prawo do własnego subiektywnego przekonania o zasadności Jego stanowiska, przekonanie to nie musi mieć jednak odzwierciedlenia w obowiązujących przepisach prawa i ich wykładni.

Zatem, wbrew twierdzeniom Skarżącego, rozstrzygnięcie zawarte

w interpretacji indywidualnej znajduje uzasadnienie w przepisach u.p.d.o.f. które zacytowano i szczegółowo omówiono.

Odnosząc się natomiast do zarzutu dotyczącego zasady zaufania do organów podatkowych z art. 121 § 1 O.p., mającego polegać na nieuwzględnieniu przy wydawaniu interpretacji indywidualnej faktu wydania wcześniej przez Ministra Finansów odmiennych interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że indywidualne interpretacje prawa podatkowego nie stanowią prawa, ani nie ustanawiają źródeł prawa. Interpretacje takie nie mają zatem waloru powszechnej

i wiążącej wykładni prawa, a także nie są źródłami prawa z uwagi na art. 87 Konstytucji RP. Również organy podatkowe nie mają obowiązku stosować się do indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, które zostały wydane w stosunku do innych podatników, jeżeli są one sprzeczne z właściwym rozumieniem przepisów. Stanowiłoby to bowiem naruszenie zasady legalizmu z art. 7 Konstytucji RP i art.120 O.p. Ochrony w tym przypadku doznaje bowiem wyłącznie ubiegający się o indywidualną interpretację wnioskodawca z mocy art. 14k § 1 O.p. a nie każdy, kto na nią się powoła (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 września 2010r., I FSK 1456/09, CBOSA). Zatem organ interpretacyjny nie był zobowiązany do uwzględnienia wskazanych interpretacji wydanych w indywidualnych sprawach innych podatników, tym bardziej o ile zostały one wydane na podstawie inaczej opisanego stanu faktycznego.

Dodatkowo wskazać należy na treść art.14 e §1 O.p., zgodnie z którym, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególność orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W tym miejscu wypada wskazać, że interpretacja indywidualna Dyrektora lzby Skarbowej w P., z dnia [...] r. Nr [...] została na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 O.p. - zmieniona przez Ministra Rozwoju i Finansów, w związku ze stwierdzeniem jej nieprawidłowości. Natomiast interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...] r. Nr [...] została wydana w innym stanie faktycznym i prawnym.

Reasumując Sąd uznał, iż w rozpatrywanej sprawie stanowisko organów podatkowych jest prawidłowe a postępowanie prowadzone było zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, skargę jako nieuzasadnioną - na podstawie przepisu art. 151 p.p.s.a., należało oddalić.