Wyrok z dnia 2017-04-19 sygn. I OSK 1848/15

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędziowie: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Sędzia del. WSA Jerzy Bortkiewicz Protokolant st. inspektor sądowy Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Powiatu W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Wa 2062/14 w sprawie ze skargi Powiatu W. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za niewykonanie zaleceń pokontrolnych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 lutego 2015 r., I SA/Wa 2062/14 oddalił skargę Powiatu W. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z [...] kwietnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za niewykonanie zaleceń pokontrolnych. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że art. 130 ust. 1 z 12 marca 2004 r. ustawy o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r., poz. 182 ze zm., dalej u.p.s.) jest jednoznaczny i jego treść nie budzi żadnych interpretacyjnych wątpliwości: Kto nie realizuje zaleceń pokontrolnych – podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 do 6 000 zł. Zgodnie z art. 131 ust. 1 u.p.s. kary pieniężne, o których mowa w art. 130 wymierza w drodze decyzji administracyjnej wojewoda.

Z akt sprawy wynika, że organ wydając zaskarżoną decyzję dysponował protokołem kontroli oraz zaleceniami pokontrolnymi. Zespół kontrolny na podstawie udostępnionych w trakcie kontroli dokumentów ustalił, że Dyrektor Domu Pomocy Społecznej w K. nie spełniał w dniu objęcia stanowiska i nie spełniał na dzień formułowania zaleceń pokontrolnych, wymagań ustawowych pozwalających pełnić funkcję dyrektora jednostki organizacyjnej pomocy społecznej. Jednocześnie w związku z ujawnieniem powyższego faktu w zaleceniach sprecyzowano, że wnosi się o zatrudnienie na stanowisku dyrektora DPS w K. osoby spełniającej wymagania określone w art. 122 ust. 1 u.p.s. w części dotyczącej warunku posiadania co najmniej 3-letniego stażu pracy w pomocy społecznej. W zaleceniach pokontrolnych wskazany został termin na ich realizację – 31 październik 2013 r. oraz rygor w razie braku realizacji zaleceń pokontrolnych – zgodnie z treścią art. 130 i 129 ust. 1 u.p.s.

Poza sporem pozostaje, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do zrealizowania zaleceń pokontrolnych, co musiało skutkować wymierzeniem kary, która podlegała miarkowaniu przez organ, a jej wysokość (3000 zł) mieści się w granicach średniej, dopuszczalnej sankcji. Zdaniem Sądu, Minister Pracy i Polityki Społecznej oraz organ I instancji prawidłowo zastosowali w niniejszej sprawie art. 130-131 ust. 1 u.p.s.

Zarzuty skargi sprowadzają się do polemiki dotyczącej wypełnienia przez J. Z. wymogów wykazanych w art. 122 ust.1 u.p.s., które to okoliczności w sposób prawidłowy i wszechstronny zostały uzasadnione w zaskarżonej decyzji. Argument formułowany pod adresem organu I instancji, który stanowi sugestię wystąpienia przez Wojewodę Kujawsko-Pomorskiego o stwierdzenie nieważności uchwały Zarządu Powiatu nr [...] przez właściwy sąd administracyjny nie ma w przedmiotowej sprawie znaczenia. Nałożona kara pieniężna znajduje bowiem uzasadnienie wobec bezspornego faktu nie zastosowania się przez Powiat W. jako jednostki samorządu terytorialnego, posiadającej osobowość prawną i realizującej zadania publiczne z zakresu pomocy społecznej do zaleceń pokontrolnych.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wywiódł Powiat W., zaskarżając go w całości oraz wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, ewentualnie, aby "Naczelny Sąd Administracyjny przystąpił do rozpoznania skargi w myśl art. 188 p.p.s.a. i orzekł na zasadzie art. 151 p.p.s.a.", a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię przepisów ustawy o pomocy społecznej, przez:

1. nieuprawnione uznanie, że skarżący naruszył art. 122 ust. 1 u.p.s. obsadzając na stanowisku dyrektora Domu Pomocy Społecznej w K. J. Z. nie spełniającego zawartych w powołanym przepisie wymogów kwalifikacyjnych;

2. wymierzenie kary Powiatowi, podczas gdy art. 130 i 131 u.p.s. w zw. art. 126 u.p.s. dotyczy jedynie jednostki organizacyjnej pomocy społecznej (w rozumieniu ustawy) albo bliżej nie zdefiniowanej "kontrolowanej jednostki"; a także przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, a to:

3. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 151 p.p.s.a. przez oddalenie przez Sąd I instancji skargi w sytuacji, gdy decyzja MPiPS została wydana z naruszeniem przepisów u.p.s. w zakresie opisanym w pkt 1 powyżej oraz przepisów k.p.a., a to :

- art. 77 k.p.a. w związku z art. 7 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. przez powierzchowne rozpatrzenie wszystkich okoliczności sprawy, dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na okolicznościach odpowiadającym przyjętemu przez organ stanowisku, przy pominięciu słusznego interesu strony wyrażonego w jego wszechstronnej argumentacji,

- art. 6 k.p.a. przez naruszenie zasady praworządności i dopuszczenie się nadinterpretacji poszczególnych aspektów stanu prawnego sprawy w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, a także

- art. 8 k.p.a. przez naruszenie zasady zaufania do władzy publicznej w sytuacji, gdy organ mimo wcześniejszej, własnej pozytywnej opinii o kwalifikacjach kandydata na stanowisko dyrektora DPS sanował późniejsze negatywne stanowisko Wojewody, czyniąc ów zarzut podstawą utrzymania w mocy decyzji Wojewody z [...] lutego 2014 r.;

- art. 141 § 4 p.p.s.a. przez pominięcie przy rozpatrywaniu sprawy zarzutów skargi i brak odpowiedniego uzasadnienia zaskarżonego wyroku;

- art. 1 § 2 p.u.s.a. przez wadliwie wykonanie przez Sąd I instancji ustrojowego obowiązku kontroli decyzji administracyjnej pod względem zgodności z prawem;

- art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a i art. 141 § 4 p.p.s.a. albowiem w swych rozważaniach Sąd I instancji nie odniósł się do charakteru zalecenia Wojewody z 8 sierpnia 2013 r., nr [...] w zakresie kwalifikacji osoby kierującej DPS i wskazania na zatrudnienie na stanowisku dyrektora DPS osoby spełniającej wymagania określone w art. 122 ust. 1 u.p.s. w terminie do 31 października 2013 r., a tym samym nie dokonał analizy czy przedmiotowa sprawa jest sprawą administracyjną czy też cywilną.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że wprawdzie słusznie Sąd zauważył automatyzm występujący między art. 128 a 130 u.p.s., w świetle niespornego przecież stanu faktycznego, na który składają się: uchwały organów Powiatu, protokoły kontroli w Starostwie Powiatowym we W., korespondencja pomiędzy Wojewodą a Starostą W. w tym zalecenia, a możliwością wymierzenia kary za niewykonanie zaleceń pokontrolnych Wojewody. W ocenie skarżącego jest to w zasadzie jedyna słuszna konstatacja zawarta w uzasadnieniu wyroku co oznacza, że pozostałe wywody Sądu I instancji, a zatem cały zaskarżony wyrok jest wadliwy i powinien być wyeliminowany z obrotu prawnego.

Skarżący zarzucał w skardze na decyzję MIPS, w ślad za swoim odwołaniem z 11 marca 2014 r. od decyzji Wojewody z [...] lutego 2014 r., że oprócz naruszenia prawa materialnego (u.p.s.), który to zarzut skarżący podnosił już w trakcie postępowania kontrolnego i przy wymierzaniu kary, iż w trakcie obu części postępowania oraz w postępowaniu odwoławczym miało miejsce także naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, a to: a) art. 77 k.p.a. w związku z art. 7 k.p.a., b) art. 10 k.p.a., c) art. 6 k.p.a.

Sąd I instancji nie dopatrzył się wskazywanych błędów, chociaż niektóre zarzuty - w ocenie skarżącego - wskazywały na wystąpienie przesłanki nieważności z art. 156 k.p.a. Przede wszystkim, Sąd w zasadzie nie odnosił się w swoich rozważaniach do zaskarżonej decyzji MIPS, ale skupił się na decyzji Wojewody. Sąd I instancji bliżej nie komentował swego poglądu a zatem nie sposób z nim skutecznie polemizować. Sąd w swoim stanowisku jest wręcz gołosłowny bowiem nie wskazuje na żaden konkretny dowód lub okoliczność, którymi uzasadnia swoje stanowisko, posiłkując się wyłącznie stanowiskiem organu i jego własną oceną poczynionych ustaleń. Nie byłoby to wadą rozstrzygnięcia WSA, gdyby nie krytyczna ocena uzasadnienia decyzji MPiPS w skardze Powiatu, a także zarzuty stawiane w odwołaniu od decyzji Wojewody. Skarżący zauważa, że w świetle przepisów k.p.a. - vide: art. 7 i 77, to co do zasady na organie ciąży ciężar dowodu w takim postępowaniu jak w przedmiotowej sprawie. Oczywiście nie każde postępowanie tego typu jest "sporne", ale w tym przypadku to organ wszczął przedmiotowe postępowanie po kontroli wyniku, której stwierdzono rzekome nieprawidłowości w obsadzie dyrektora DPS. Mamy więc wtedy do czynienia ze "sporem", u którego podstaw spoczywa nawet nie odmienna wykładnia przepisów prawa, ale stosowanie tych przepisów do konkretnego stanu faktycznego.

Przepisy k.p.a. jasno określają , na kim spoczywa ciężar dowodu w postępowaniu administracyjnym. Powołany art. 7 stanowi, że "W toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli". Z kolei art. 177 § 1 stwierdza, że "Organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy". Przepisy te stanowią dyrektywy dla organu wskazujące mu sposób działania w toku postępowania dowodowego i nakładające obowiązek aktywnego działania. To organ zobowiązany jest do poszukiwania dowodów oraz ich wyczerpującego rozpatrzenia. Obowiązek ten dotyczy wszystkich okoliczności faktycznych, a więc i tych, które potwierdzają stanowisko skarżącego.

Kolejnym zarzutem o jeszcze większym ciężarze gatunkowym jest to, iż mimo, że w skardze skarżący konkretnie wskazywał na szereg niewyjaśnionych okoliczności w kontekście naruszenia przepisów u.p.s. i k.p.a., które legły u podstaw decyzji Wojewody i utrzymującą ją w mocy decyzji MIPS, to Sąd I instancji w zasadzie nie odniósł się do nich. Pominięto kwestie 1) wydania zalecenia pokontrolnego niewykonalnego w kontekście uprawnień podmiotu do którego zostało adresowane; 2) sprzeczności wydanych opinii w sprawie kwalifikacji kandydata na dyrektora DPS; 3) usytuowania organów samorządu powiatowego wśród jednostek kontrolowanych, o których mowa w art. 130 i art. 131 w związku art. 126 u.p.s.; 4) powodów wątpliwości, jakie miał Wojewoda kierując korespondencję w trakcie kontroli oraz zalecenia pokontrolne a następnie decyzję o karze do rozmaitych adresatów.

Prezentowany zarzut ma także inną postać rodzajową, związaną z brakiem należytego uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Wniesienie skargi na decyzję administracyjną oznacza, że sąd administracyjny rozpoznaje i rozstrzyga sprawę przez kontrolę pod względem zgodności z prawem tej prawnej formy działania organu administracji publicznej, przy czym sąd rozstrzyga taką sprawę, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną na podstawie akt sprawy (art. 132 i art. 134 § 1 p.p.s.a.) oraz jest zobowiązany dokonać oceny prawnej zarzutów podnoszonych przez skarżącego oraz stanowiska pozostałych stron. Istota rozpoznania sprawy sądowoadministracyjnej przez sąd administracyjny polega także na tym, że sąd ma obowiązek rozstrzygnąć, czy stanowisko skarżącego co do wskazanych naruszeń prawa jest, czy nie jest trafne. Konstytucyjne prawo każdego do rozpatrzenia jego sprawy przez sąd (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) obejmuje nie tylko to, że można sprawę wnieść do sądu, ale również to, że sąd rozpatrzy stanowisko i argumenty, jakie w tej sprawie przedstawia wnoszący sprawę do sądu. Dlatego też w uzasadnieniu wyroku sąd ma obowiązek nie tylko przedstawić zarzuty podnoszone w skardze, ale także podstawę prawną rozstrzygnięcia i jej wyjaśnienie, co obejmuje także odniesienie się do kwestii prawnych wynikających z zarzutów podnoszonych przez skarżącego (art. 141 § 4 p.p.s.a.). Oznacza to, że wadliwe jest takie rozpoznanie sprawy przez sąd administracyjny, gdy sąd ten nie rozpatrzy i nie oceni kwestii prawnych wynikających z zarzutów podniesionych w skardze.

Już skardze do WSA skarżący wskazał na tę okoliczność pominięcia w kontroli zaskarżonej decyzji MPiPS ewidentnego naruszenia zasady zaufania do organów publicznych (art. 8 k.p.a.). Okoliczność tę skarżący podnosił w kontekście opinii, o którą występował w zamiarze powierzenia kierowania DPS J. Z. Dość zważyć, że MPiPS w ślad za pozytywną opinią w piśmie z 21 października 2011 r. znak [...], w zaskarżonej decyzji organu (s. 17 uzasadnienia) wycofał pozytywną opinię twierdząc, iż powołane pismo wyrażało ogólne stwierdzenie i nie odnosiło się do stanu rzeczywistego i konkretnego stanowiska oraz osoby. Podobnie Wojewoda w wyrażonej w piśmie 12 września 2012 r., znak: [...], opinii stwierdził, że J. Z. spełniał wymogi, o których mowa w art. 122 u.p.s. do kierowania DPS, aby następnie skierował do Powiatu całkowicie sprzeczne z ową opinią zalecenie pokontrolne z 8 sierpnia 2013 r.

Sąd I instancji nie odniósł się do tego zarzutu , a tym samym sanował naruszenie powołanej zasady ogólnej k.p.a. z art. 8. Gdyby organ wykazał należytą staranność i rzetelność przy opiniowaniu to niewątpliwie nie doszłoby do powołania kandydata na tę funkcję. Innymi słowy Sąd I instancji zezwolił, aby niekorzystne następstwa zaniedbania organu dotknęło stronę, co jest jednoznacznie niedopuszczalne - vide: wyrok NSA z 9 listopada 1987 r., III SA 702/87: "uchybienia organu administracji państwowej nie mogą powodować ujemnych następstw dla obywatela , który działa w dobrej wierze i w zaufaniu do treści otrzymanej decyzji administracyjnej"; podobnie w wyroku NSA z 20 lipca 1981 r., SA 1461/81: "dopuszcza się obrazy art. 8 i 9 kpa organ administracji, który skutki nieznajomości prawa przez podległych mu pracowników lub niedopełnienie przez nich obowiązków służbowych przerzuca na obywateli" oraz w wyroku NSA z 17 grudnia 1984 r., III SA 729/84: "obowiązek informowania strony przez organ administracji o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenia jej praw i obowiązków (art. 9 kpa) ciąży na organach administracji państwowej zwłaszcza w sprawach, których okoliczności dają podstawę do wniosku, że strona pierwszy raz zetknęła się z takimi problemami faktycznymi i prawnymi".

Jak zaznaczono w petitum, Sąd I instancji naruszył także art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a., albowiem w swych rozważaniach nie rozważył charakteru prawnego zalecenia pokontrolnego z 8 sierpnia 2013 r., który determinuje ocenę czy przedmiotowa sprawa jest sprawą administracyjną czy też cywilną. Sąd nie udzielił odpowiedzi na pytanie, czy owo zalecenie pokontrolne nakazujące rozwiązanie umowy o pracę z dyrektorem DPS stanowi dopuszczalny prawem akt nadzoru, bądź jest innym aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej, dotyczącą przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia albo obowiązków wynikających z przepisów prawa - w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 1 - 4 lub 7 p.p.s.a. a może dotyczy materii, której owym aktem nie można objąć, a następnie penalizować na podstawie art. 130 u.p.s i art. 131 u.p.s. Owemu zarzutowi nie przeczy regulacja z art. 133 u.p.s., która stanowi, iż w sprawach nieuregulowanych w rozdziale 4. "Nadzór i kontrola" stosuje się k.p.a., bowiem jak wynika z uchwały Trybunału Konstytucyjnego z 27 września 1994 r., W 10/93, w której stwierdzono, że jeżeli akt woli organu gminy otrzymał formę prawną aktu władczego (...) to niezależnie od charakteru kształtowanych nim stosunków prawnych oraz ewentualnych skutków - także w dziedzinach regulowanych prawem cywilnym - podlega procedurze nadzoru zwanego administracyjnym. Jeżeli natomiast został podjęty w formie właściwej czynnościom z zakresu prawa cywilnego, np. umowy zawartej z równorzędnym z definicji podmiotem obrotu prawnego, procedurze nadzorczej z rozdziału 10 ustawy o samorządzie terytorialnym nie podlega. W odniesieniu do czynności z zakresu prawa pracy należy rozpatrzyć czy działając jako pracodawca samorządowy nie jest jedynie podmiotem zatrudniającym pracownika. Uprawnienia owego podmiotu w stosunku do pracownika samorządowego wynikają bowiem z faktu nawiązania stosunku pracy, a nie z faktu, że jest on jest organem władzy publicznej - podobnie w wyroku WSA w Kielcach, II SA/Ke 178/11.

Sąd I instancji nie odniósł się do podniesionych w niniejszej skardze zarzutów naruszenia prawa materialnego. Skarżący w skardze z 22 maja 2014 r. a wcześniej w odwołaniu z 11 marca 2013 r. obszernie opisał błędy obu organów w ocenie kwalifikacji kandydata na dyrektora DPS podnosząc szerokie spektrum argumentacji prawnej i faktycznej m.in. w zakresie wcześniejszego opiniowania kandydata, możliwości wykonawczych zaleceń pokontrolnych w aspekcie kompetencji organów samorządu powiatu, udziału strony w postępowaniu itd. Skarżący zastrzega, iż stanowisko prezentowane dotychczas w w/w dokumentach uważa za integralną część niniejszej skargi także odnośnie zarzutu naruszenia prawa materialnego. Ponadto, należy wskazać na poważne wątpliwości, czy decyzja Wojewody została skierowana do właściwej strony. W odróżnieniu od podobnych systemowo przepisów regulujących uprawnienia kontrolne i nadzorcze wojewodów w stosunku do samorządów jak np. w ustawie z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008r. Nr 69, poz. 415 ze zm.) przepisy u.p.s. nie wskazują expresis verbis, o jakiej jednostce kontrolowanej mowa w art. 128. W ustawie o promocji zatrudnienia ustawodawca precyzyjnie wskazał, iż odpowiedzialnym podmiotem np. w kwestii powołania dyrektora powiatowego urzędu pracy jest starosta i to jego zachowanie jest penalizowane.

W tej sprawie organ I instancji od początku postępowania kontrolnego i nadzorczego niewątpliwie nie był zdecydowany do kogo kierować swoje uwagi, wskazania itp. Pierwsze z wystąpień kontrolujący skierowali do Starostwa powiatowego, po uwadze Starosty, że pismo zawarte w przesyłce nie zawiera adresata, stwierdzając jednocześnie, że nie aprobuje zaleceń, które to pismo zawierało, organ I instancji skierował zalecenia do Zarządu Powiatu. W tej sytuacji Powiat, któremu została wymierzona kara w istocie nie brał udziału w postępowaniu o wszczęciu postępowania o wymierzenie kary ani wcześniej w postępowaniu, w którym przesłano zalecenia pokontrolne co także uzasadnia zarzut naruszenia kolejnej zasady ogólnej k.p.a. określonej w art. 10 § 1, który nakłada na organy administracji publicznej obowiązek zapewnienia stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W postępowaniu przed NSA prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu (art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.). NSA jako sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania. Ta jednak nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie.

Skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem podniesione w niej zarzuty przeciwko zaskarżonemu wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie są trafne.

Uprawnienia nadzorcze i kontrolne wojewody, o których mowa w art. 126 u.p.s. odnoszą się również do jednostek samorządu terytorialnego, co wprost wynika z art. 22 pkt 8 u.p.s., zgodnie z którym do zadań wojewody należy nadzór nad realizacją zadań samorządu gminnego, powiatowego i województwa, w tym nad jakością działalności jednostek organizacyjnych pomocy społecznej oraz nad jakością usług, dla których minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego określił standardy, a także nad zgodnością zatrudnienia pracowników jednostek organizacyjnych pomocy społecznej z wymaganymi kwalifikacjami. Zatem zastosowanie tego przepisu w niniejszej sprawie jest jak najbardziej zasadne, tym bardziej, że zgodnie z art. 6 pkt 5 u.p.s. pod pojęciem jednostki organizacyjnej pomocy społecznej należy m.in. rozumieć dom pomocy społecznej. W konsekwencji zarzut naruszenia art. 130 i 131 u.p.s. w zw. art. 126 u.p.s. poprzez wymierzenie kary Powiatowi W. należało uznać za bezzasadny.

Mając na względzie regulację prawną zawartą w art. 128 ust. 2 - 4 u.p.s., (zgodnie z którymi jednostka organizacyjna pomocy społecznej albo kontrolowana jednostka może, w terminie 7 dni od dnia otrzymania zaleceń pokontrolnych, zgłosić do nich zastrzeżenia. Wojewoda ma obowiązek ustosunkować się do tych zastrzeżeń w terminie 14 dni od dnia ich doręczenia. W przypadku nieuwzględnienia przez wojewodę zastrzeżeń jednostka organizacyjna pomocy społecznej albo kontrolowana jednostka w terminie 30 dni obowiązana jest do powiadomienia wojewody o realizacji zaleceń, uwag i wniosków) zarzuty naruszenia art. 77 k.p.a. w związku z art. 7 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a.; art. 6 k.p.a.; art. 8 k.p.a.; a także art. 141 § 4 p.p.s.a. i art. 122 ust. 1 u.p.s. należało uznać za chybione, ponieważ wykraczają one poza granice rozpoznawanej sprawy sądowoadministracyjnej. Jej przedmiotem jest bowiem legalność decyzji w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za niewykonanie zaleceń pokontrolnych, a nie legalność rozstrzygnięcia zawartego w zaleceniach pokontrolnych Wojewody Kujawsko-Pomorskiego z 8 sierpnia 2013 r. (znak [...]) w zakresie kwalifikacji osoby kierującej Domem Pomocy Społecznej w K.

Przepis art. 1 § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych stanowi, że dokonywana przez sądy administracyjne kontrola działalności administracji publicznej sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sam fakt rozpoznania przedmiotowej sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny świadczy więc o tym, że nie doszło do naruszenia przedmiotowego przepisu. Określona przez ustawę kontrola została zrealizowana przez ten Sąd w stosunku do zaskarżonego aktu. Sąd I instancji nie naruszył tego przepisu, ponieważ dokonał oceny zaskarżonej decyzji Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 25 kwietnia 2014 r. pod kątem zgodności z mającymi zastosowanie w tej sprawie przepisami powszechnie obowiązującymi, tj. art. 130 i 131 u.p.s. Twierdzenie skarżącego, że Sąd I instancji powinien dokonać tej oceny pod kątem zgodności z przepisami prawa nie mają zastosowania w niniejszej sprawie nie znajduje uzasadnienia w treści art. 1 § 2 p.u.s.a.

Wreszcie nie można podzielić zarzutu naruszenia art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a i art. 141 § 4 p.p.s.a., ponieważ zgodnie z art. 131 ust. 1 u.p.s. kary pieniężne, o których mowa w art. 130 wymierza się w drodze decyzji administracyjnej. Skoro tak, to sądowa kontrola tych rozstrzygnięć należy do właściwości sądów administracyjnych (art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a.).

Z przedstawionych wyżej przyczyn, skoro zarzuty skargi kasacyjnej okazały się nieusprawiedliwione, Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjną oddalił, w oparciu o przepis art. 184 p.p.s.a.