Wyrok z dnia 2017-10-10 sygn. II OSK 293/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Dnia 10 października 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zofia Flasińska Sędziowie: sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) sędzia del. WSA Mirosław Gdesz Protokolant: starszy asystent sędziego Elżbieta Granatowska po rozpoznaniu w dniu 10 października 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 21 października 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 679/15 w sprawie ze skargi B. S. na decyzję Wojewody Ł. z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany nazwiska oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 21 października 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 679/15 oddalił skargę B. S. na decyzję Wojewody Ł. z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany nazwiska.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu [...] stycznia 2015r. do Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w Ł. wpłynął wniosek B. S. o dokonanie, w trybie administracyjnym, zmiany nazwiska S. na nazwisko P. Skarżąca wskazała, że nosi nazwisko ojca, z którym od rozwodu rodziców w 1992r. utrzymuje jedynie sporadyczne kontakty. Matka skarżącej w 2011r. ponownie wyszła za mąż i przyjęła nazwisko męża, wobec czego skarżącą uznała, że nie ma powodów, by pozostawała przy nazwisku, które nosi od urodzenia. Na poparcie powyższych okoliczności załączyła do wniosku kopię wyroku rozwodowego jej rodziców oraz odpis skrócony aktu małżeństwa jej matki M. S. z J. K., z którego wynika, iż nazwiskiem noszonym po zawarciu małżeństwa będzie K. Ponadto, skarżąca wskazała, iż prosi o zmianę nazwiska na P., gdyż jest w bliskiej więzi emocjonalnej z osobą noszącą to nazwisko, a także z jej rodziną. Materiał dowodowy zgromadzony przez organ pierwszej instancji uzupełniono o odpis zupełny aktu urodzenia skarżącej i odpis skrócony aktu małżeństwa rodziców skarżącej, sporządzone w Urzędzie Stanu Cywilnego w Ł. Przed organem I instancji przesłuchano w charakterze strony skarżącą oraz w charakterze świadka – C. P. Na dowód wspólnego zamieszkiwania, C.P. przedłożyła kopię umowy najmu lokalu mieszkalnego, kopię aneksu do tej umowy oraz potwierdzenia otwarcia kont osobistego i lokacyjnego w Raiffeisen Bank Polska S.A., które zostały włączone do akt sprawy.

Kierownik Urzędu Stanu Cywilnego w Ł., decyzją z dnia [...] marca 2015r., wydaną na podstawie art. 4 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 października 2008 r. o zmianie imienia i nazwiska (Dz.U. z 2008 r. Nr 220, poz. 1414 ze zm.), odmówił zmiany nazwiska skarżącej, na nazwisko P.

Powyższą decyzję Wojewoda Ł. decyzją z dnia [...] maja 2015 r. utrzymał w mocy.

Organ II instancji wskazał, że skarżąca i C. P. pozostają w związku osób jednej płci. Powyższe wynika z protokołów przesłuchania strony i świadka (C. P.), dołączonych do akt sprawy pierwszej instancji, z odwołania i oświadczeń złożonych przed organem rozpatrującym niniejszą sprawę w II instancji, a także z załączonej do akt sprawy kopii umowy najmu lokalu mieszkalnego, zawartej z C. P. jako najemcą, w której skarżąca wymieniona jest jako współlokator oraz z potwierdzeń otwarcia kont osobistego i lokacyjnego w Raiffeisen Bank Polska S.A., gdzie skarżąca wymieniona jest jako posiadacz kont, zaś C. P. jako ich współposiadacz. Organ II instancji podzielił stanowisko organu I instancji, że niechęć do nazwiska identyfikującego skarżącą z ojcem nie jest ważnym powodem w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska. Nazwisko jest bowiem najważniejszym elementem służącym do ustalenia tożsamości danej osoby zarówno w rodzinie jak i społeczeństwie. Jest elementem porządku publicznego, który należy chronić przed destabilizacją. Dlatego dobre samopoczucie z danym nazwiskiem jak i względy emocjonalne nie mogą decydować o zmianie nazwiska. Organ II instancji uznał za udowodnioną okoliczność, że skarżąca i C. P. wspólnie wynajmują mieszkanie i prawdopodobnie prowadzą wspólne gospodarstwo domowe. Jest to okoliczność faktyczna, a nie prawna, gdyż związki takie nie są znane polskiemu prawu. Bez znaczenia jest przy tym okoliczność, czy jest to związek osób tej samej, czy różnej płci. Polski porządek prawny nie przewiduje możliwości zawarcia związku małżeńskiego przez osoby tej samej płci, ani też nie legalizuje związków partnerskich osób tej samej, czy też różnej płci. Pod ochroną państwa pozostaje jedynie małżeństwo, rozumiane jako związek kobiety i mężczyzny. Jednym z atrybutów związku małżeńskiego jest możliwość dokonania wyboru nazwiska, czego konsekwencją może być noszenie wspólnego nazwiska przez żonę i męża. Ustawodawca nie przewidział natomiast tworzenia innego rodzaju związków, w których partnerzy, niezależnie od tego jakiej są płci, nosiliby to samo nazwisko. Uznanie, iż samo pozostawanie w innym związku niż małżeński stanowi ważny powód do zmiany nazwiska jednego z partnerów na nazwisko drugiego partnera (jak przy związkach małżeńskich) oznaczałoby rozszerzenie możliwości wyboru nazwiska na osoby pozostające w tych związkach. To z kolei spowodowałoby wkroczenie prawa administracyjnego w dziedziny regulowane przez prawo rodzinne. Pogląd taki stanowiłby zagrożenie zasady stabilizacji nazwisk, sankcjonowanej w ustawie o zmianie imienia i nazwiska, gdyż każdorazowo złożenie wniosku o zmianę nazwiska, gdzie jako powód zmiany strona podałaby pozostawanie w związku innym niż małżeński, skutkowałoby wydaniem pozytywnej decyzji przez kierownika urzędu stanu cywilnego. W obecnym stanie prawnym, zmiana nazwiska jednego z partnerów nie spowodowałaby zmiany stosunku prawnego między osobami pozostającymi w tym związku. Mogłaby tworzyć iluzję, iż pozostają one w stosunkach rodzinnych. Zarówno uzyskanie informacji medycznych, jak i odbieranie korespondencji jest możliwe na mocy odpowiednich upoważnień. Samo noszenie wspólnego nazwiska nie daje prawa do uzyskania informacji medycznych dotyczących innej osoby. Pomimo subiektywnego przekonania skarżącej, że pozostawanie w związku osób jednej płci z C.P. stanowi ważną przyczynę zmiany nazwiska, uwzględnienie wniosku nie było możliwe. Organ II instancji wyjaśnił także, iż nie uwzględnił wniosku o zwrócenie się do Urzędu Stanu Cywilnego w K. o przesłanie decyzji wydanych w podobnej sprawie i dołączenie jej do akt niniejszej sprawy oraz o przeprowadzenie dowodu z kopii wniosku o zmianę nazwiska, wydanej przez Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w K., gdyż decyzje te zapadły w sprawach indywidualnych, rozpatrywanych przez kierowników urzędów stanu cywilnego jako organy I instancji, a zatem nie stanowią źródła prawa ani legalnej jego interpretacji. Ponadto, dane osobowe stron, wskazanych postępowań administracyjnych, podlegają ochronie.

W skardze skierowanej do sądu administracyjnego skarżąca wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz zasądzenie od organu II instancji na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Ł. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę oddalił.

Sąd wskazał, że materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z dnia 17 października 2008 r. o zmianie imienia i nazwiska. Ustawodawca jako zasadę przyjął względną stabilizację imion i nazwisk, dopuszczając dokonanie zmiany imienia i/lub nazwiska w trybie administracyjnym tylko i wyłącznie z ważnych powodów. Katalog ważnych powodów uzasadniających zmianę imienia lub nazwiska zawartych w cytowanym przepisie nie jest zamknięty. Wskazuje na to sformułowanie "w szczególności", które oznacza, że ustawodawca dopuszcza możliwość zaistnienia także innych sytuacji, które mogą uzasadnić zmianę imienia lub nazwiska, jeżeli zostaną ocenione jako "ważne powody". Rozstrzygnięcie, czy zachodzą ważne powody uzasadniające uwzględnienie wniosku wymagało zatem wyważenia z jednej strony interesu społecznego i celów jakie ma realizować zawarta w art. 4 ust. 1 zasada względnej stabilizacji imion i nazwisk, a z drugiej indywidualnego interesu wnioskodawczyni. Ustawodawca przesądził, że sama wola danej osoby, aby zmianie uległo jej imię lub nazwisko i jej subiektywne przekonanie, że takie ważne powody występują, nie jest wystarczającą przesłanką dokonania zmiany. Imię i nazwisko spełnia bowiem w zorganizowanym społeczeństwie istotną funkcję identyfikacyjną i porządkującą. Aby taką funkcję mogło spełniać, dane te musi cechować pewność i stabilność. Posługiwanie się w przestrzeni publicznej, w sprawach urzędowych, bankowych czy przy prowadzeniu działalności gospodarczej, określonymi danymi osobowymi (imieniem i nazwiskiem) przypisanymi urzędowo powoduje, że zmiana tych danych z uwagi na konieczność zapewnienia bezpieczeństwa obywateli, ładu publicznego i pewności obrotu prawnego może następować w zupełnie wyjątkowych sytuacjach. W polskim porządku prawnym nazwisko identyfikuje daną osobę i służy ustalaniu jej tożsamości i w tym zakresie stanowi ono również element porządku prawnego RP.

Sąd wskazał, że organ dokonując wykładni powyższego przepisu prawidłowo podkreśla, że podstawowe uregulowania i zasady dotyczące nazwisk jakie noszą obywatele RP zawarte są w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2015 r. poz. 583), który reguluje, czyje nazwisko nosi dziecko (nazwisko rodowe) (art. 88 - 90¹) i przewiduje możliwość przyjęcia nazwiska małżonka w związku z zawarciem związku małżeńskiego (art. 25 K.r.o. przewiduje możliwość złożenia przed kierownikiem USC oświadczenia o nazwisku, które każdy z małżonków będzie nosił po zawarciu małżeństwa). Z tymi uregulowaniami ściśle związane są też regulacje zawarte w ustawie z 28 listopada 2014 r. Prawo o aktach stanu cywilnego ( Dz. U. z 2014 r., poz. 1741). Art. 29 ust 1 ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego stanowi, że nazwiskiem rodowym jest nazwisko zamieszczone w akcie urodzenia, a nazwiskiem jest nazwisko zamieszczone w akcie małżeństwa lub akcie zgonu; nazwiskiem osoby, która nie zawarła związku małżeńskiego, jest nazwisko rodowe. Przewidziana w art. 4 ust. 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska możliwość administracyjnej zmiany imienia i/lub nazwiska wprowadza wyjątki od regulacji zawartych w ustawie - Kodeks rodzinny i opiekuńczy i ustawie - Prawo o aktach stanu cywilnego i już z tego tylko faktu należy wyprowadzić wniosek, że wykładnia tego przepisu nie może być wykładnią rozszerzającą i prowadzić do omijania zasad wynikających z powyżej wskazanych ustaw. Zdaniem Sądu, wskazówki, jakie sytuacje mogą uzasadniać zmianę nazwiska w trybie administracyjnym zawierają pkt 1-4 ust. 1 ustawy. Pomijając sytuację z punktu 1, administracyjna zmiana nazwiska prowadzi albo do "zatwierdzenia" nazwiska , pod którym osoba już funkcjonuje w społeczeństwie albo przywraca nazwisko (rodowe lub nazwisko noszone po zawarciu małżeństwa) bezprawnie zmienione albo pozwala osobie posiadającej inne jeszcze ,niż polskie, obywatelstwo korzystać z własnego nazwiska noszonego zgodnie z przepisami tego drugiego kraju. W każdym z tych przypadków zmiana nazwiska nie prowadzi jednak do całkowitego zerwania więzi pozwalających na zidentyfikowanie pochodzenia danej osoby i jej stanu cywilnego. Zmiana nazwiska dokonywana jest na nazwisko, z którym dana osoba jest lub była związana albo przez urodzenie albo fakt zawarcia małżeństwa. Przyjęcie, jak chce tego strona skarżąca, że okoliczność pozostawania przez daną osobę w związku osób jednej płci o charakterze konkubinatu, stanowi ważny powód zmiany nazwiska na nazwisko partnera (partnerki) nie jest, w ocenie sądu, w obecnym stanie prawnym możliwe. Zmiana nazwiska rodowego określającego pochodzenie osoby, co do zasady może nastąpić tylko przy zawarciu związku małżeńskiego. W związku z tym zastosowanie takiej szerokiej wykładni pojęcia "ważne powody" jak chce tego skarżąca i uznanie, że takim ważnym powodem jest pozostawanie w trwałym związku partnerskim z inną osobą, byłaby myląca w kontaktach społecznych i obrocie prawnym, co do rodzaju więzi rodzinnych łączących osoby partnerów. W przypadku związku osób różnej płci (konkubinat osób heteroseksualnych) sugerowałaby, że mamy do czynienia z małżeństwem, a w przypadku związków osób jednej płci np. z rodzeństwem. W gruncie rzeczy stanowiłoby to także obejście prawa, gdyż stanowiłoby to substytut zawarcia związku małżeńskiego, tak jak to przedstawiła również skarżąca. Również pełnomocnik skarżącej sam przyznał, że zmiana nazwiska skarżącej ma służyć uprawomocnieniu jej relacji z inną osobą i stworzyć wrażenie związku.

Sąd wskazał, że "ważnego powodu" do zmiany nazwiska rodowego skarżącej na nazwisko jej partnerki nie może stanowić też podnoszony brak więzi emocjonalnej z ojcem. Niechęć danej osoby do noszonego nazwiska sama w sobie nie jest wystarczającym powodem do zmiany nazwiska. Organ zasadnie podkreślał , że powód do zmiany nazwiska musi być ważny także z obiektywnego punktu widzenia. Subiektywne przekonanie o potrzebie zmiany nie jest wystarczające.

Odnosząc zagadnienie rozstrzygane w przedmiotowej sprawie do postanowień Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej Protokołami nr 3,5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm. i uzup.) Sąd zauważył, że Konwencja nie zawiera żadnych przepisów konkretnie odnoszących się do nazwisk, a Państwa – Strony Konwencji korzystają z szerokiego marginesu swobody w tej kwestii. W orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka odmowa zmiany nazwiska oceniana była w kontekście zgodności przede wszystkim z art. 8 Konwencji, zgodnie z którym każdy ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, swojego mieszkania i swojej korespondencji (ust. 1). Niedopuszczalne jest ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawę i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na bezpieczeństwo państwowe, bezpieczeństwo publiczne lub dobrobyt gospodarczy kraju, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom, ochronę zdrowia i moralności oraz ochronę praw i wolności innych osób (ust. 2).

W ocenie Sądu odmowa wyrażenia zgody na zmianę nazwiska rodowego skarżącej na nazwisko jej partnerki nie stanowi naruszenia cytowanego przepisu, gdyż nie narusza ona prawa skarżącej do poszanowania jej życia prywatnego i rodzinnego. W tym wypadku prawo nie ingeruje w żaden sposób w jej życie rodzinne, a przeciwnie, to skarżąca z faktu prowadzenia życia rodzinnego z drugą osobą chce wywodzić skutki prawne, które w polskim porządku prawnym zastrzeżone zostały dla rodziny w znaczeniu prawnym (krewnych, małżonków). Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku z dnia 25 listopada 1994 r. (18131/91) wskazał, że granice pomiędzy pozytywnymi i negatywnymi obowiązkami Państwa na podstawie art. 8 nie pozwalają na precyzyjne ich zdefiniowanie. Zasady znajdujące zastosowanie są, niemniej jednak, podobne. W obu kontekstach należy mieć na względzie sprawiedliwą równowagę, która winna być zachowana pomiędzy konkurującymi interesami jednostki i społeczeństwa jako takiego. Trybunał stwierdził, że pomimo coraz częstszego korzystania z numerów identyfikujących tożsamość, nazwiska w dalszym ciągu odgrywają główną rolę przy identyfikacji osób. Jakkolwiek zatem uznając, że mogą istnieć autentyczne powody kierujące osobą, która chce zmienić swe nazwisko, Trybunał stwierdził, że ograniczenia prawne takiej możliwości mogą mieć uzasadnienie w świetle interesu publicznego, na przykład w celu zapewnienia dokładnej ewidencji ludności lub w celu zabezpieczenia środków identyfikacji tożsamości oraz powiązania osób noszących dane nazwisko z daną rodziną.

W ocenie Sądu, istniejące w RP regulacje nie naruszają "sprawiedliwej równowagi, która winna być zachowana pomiędzy konkurującymi interesami jednostki i społeczeństwa jako takiego" i dlatego zarzut dotyczące sprzeczności zaskarżonej decyzji z art. 8 Konwencji jest nieuzasadniony.

Odmowa zmiany nazwiska rodowego skarżącej na nazwisko jej partnerki nie oznacza braku poszanowania jej życia rodzinnego. Oznacza tylko, że prowadzenie faktycznego życia rodzinnego z inną osobą, bez względu na płeć osób pozostających w związku, nie może wywołać skutków prawnych w postaci uwzględnienia wniosku o zmianę nazwiska . W tym przypadku w ustawie przedmiotem ochrony prawnej jest nazwisko jako element porządku prawnego i środek służący powszechnie do identyfikacji osób, a nie instytucja małżeństwa.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła skarżąca zarzucając:

1.naruszenie prawa materialnego w postaci art. 4 ust.1 ustawy z dnia 17 października 2008 r. o zmianie imienia i nazwiska przez błędną jego wykładnię, polegającą na błędnym przyjęciu, że okoliczność pozostawania przez Skarżącą w trwałym związku osób jednej płci o charakterze konkubinatu z C.P. nie stanowi ważnego powodu zmiany nazwiska (w rozumieniu art. 4 ust. 1 u. z. i. n.), podczas gdy okoliczność pozostawania przez Skarżącą w takim związku, wzajemne relacje osobiste, rodzinne i majątkowe skarżącej i jej partnerki, ich zakres, trwałość i charakter, jak też praktyczne konsekwencje zmiany nazwiska dla bieżącego funkcjonowania skarżącej i jej partnerki, stanowią niezależną, wystarczającą i zobiektywizowaną przesłankę do zmiany nazwiska, ocenianą zarówno według kryterium o charakterze subiektywnym jak i obiektywnym;

2. naruszenie prawa materialnego w postaci art. 8 ust. 1 w zw. z art. 14 Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 r. przez błędną ich wykładnię, polegającą na błędnym przyjęciu, że prawo skarżącej do zmiany nazwiska na nazwisko jej partnerki nie jest objęte ochroną prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego w rozumieniu art. 8 ust. 1 EKPC, podczas gdy w rzeczywistości art. 8 ust. 1 chroni prawo do zmiany nazwiska skarżącej na nazwisko jej partnerki; przedmiotowe naruszenie skutkuje jednocześnie naruszeniem art. 14 EKPC przewidującego zakaz dyskryminacji skarżącej ze względu na jej orientację seksualną.

Wskazując na powyższe zarzuty wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku sądu I instancji w całości i wydanie orzeczenia rozstrzygającego co do istoty sprawy oraz zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych; ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku sądu I instancji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądu I instancji oraz zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z dnia 2017 r., poz. 1369 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względy, przy rozpoznaniu sprawy Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Zarzut naruszenia art. 4 ust. 1 ustawy z 17 października 2008 r. o zmianie imienia i nazwiska nie jest zasadny. Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy zmiany nazwiska można dokonać wyłącznie z ważnych powodów. Art. 4 ust. 1 przyjmuje regułę niezmienności nazwiska przez przyjęcie przesłanki dopuszczalności - wyłącznie z ważnych powodów. Przy wyznaczaniu ważnych powodów nie wprowadzono enumeratywnego, zamkniętego ich wyliczenia, a stanowiąc, że w szczególności do każdych powodów należą zmiany: nazwiska ośmieszającego albo nielicującego z godnością człowieka, na nazwisko używane, nazwisko które zostało bezprawnie zmienione, na nazwisko noszone zgodnie z przepisami państwa prawa, którego obywatelstwa również nie posiada. To otwarte wyliczenie ważnych powodów wymaga wyznaczenia granic, których przekroczenie naruszałoby obowiązujący porządek prawny. Podstawą wykładni przepisów prawa jest przyjęcie jednolitego systemu prawnego obowiązującego w danym porządku prawnym. Nie jest zatem dopuszczalna wykładnia przepisu prawa, która naruszałaby obowiązujące regulacje przyjętą w obowiązującym przepisie prawa, choć zamieszczonym w odrębnej regulacji ustawowej. Przyjęcie kwalifikacji na przepisy prawa cywilnego, przepisy prawa administracyjnego nie oznacza zerwanie jedności obowiązującego porządku prawnego. Nie można zatem kwalifikując regulację w art. 4 ust. 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska do regulacji materialnego prawa administracyjnego wyłączyć stosowanie regulacji prawa cywilnego, w tym w regulacji w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym. Regulacja zmiany nazwiska w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym została powiązana z instytucją małżeństwa, a w szczególności praw i obowiązków małżonków ( art. 25) oraz zmiany po uprawomocnieniu się orzeczenia rozwodu (art. 59).

Zakwalifikowanie do ważnych powodów zmiany nazwiska związku partnerskiego nieznanego polskim porządku prawnym narusza ten porządek prawny. Dotyczy to zarówno związku partnerskiego, osób tych samych płci jak i związku osób różnych płci. Przyjęta wykładnia przepisu art. 4 ust. 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska jest zgodna z wykładnią której kierunek wyznacza art. 7 in fine kodeksu postępowania administracyjnego nakazującą uwzględnienie słusznego interesu obywateli i interesu społecznego. Działanie poza obowiązującym porządkiem prawnym nie daje podstaw do przyjęcia, że jest to zgodne z interesem społecznym.

Subiektywna potrzeba zmiany nazwiska rodowego na nazwisko wynikające ze związku faktycznego, choć uzasadnione więzami emocjonalnymi i wspólnym życiem nie jest wypełnienie przesłanki "wyłącznie z różnych względów". Tak jak podkreśla to Europejski Trybunał Praw Człowieka trzeba mieć na uwadze sprawiedliwą równowagę, która musi być utrzymana między konkurencyjnymi interesami jednostki, a całego społeczeństwa. Ten interes całego społeczeństwa jest wyrażony w obowiązującym porządku prawnym.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 8 ust. 1 w zw. z art. 14 Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Odmowa zmiany nazwiska nie narusza prawa do życia prywatnego, z którego skarżąca korzysta kształtując prawo do wspólnego lokalu, konta bankowego. Nie stanowi to dyskryminacji skoro w polskim porządku prawnym dotyczy to nie tylko związków partnerskich, ale też osób pozostających w konkubinacie.

W tym stanie rzeczy skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach na mocy art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.