Wyrok z dnia 2017-12-07 sygn. II OSK 619/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Dnia 7 grudnia 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędziowie sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon sędzia del. WSA Piotr Broda /spr./ Protokolant asystent sędziego Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Podlaskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 21 stycznia 2016 r. sygn. akt II SA/Bk 531/15 w sprawie ze skargi D. C. na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia [..] nr [..] w przedmiocie zmiany nazwiska oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 stycznia 2016r. sygn. akt II SA/Bk 531/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uwzględnił skargę D.a Ch. na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia 16 lipca 2015r. w przedmiocie zmiany nazwiska i uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Wnioskiem z dnia 24 kwietnia 2015 r. D. Ł. - S. zwrócił się o zmianę nazwiska noszonego Ł. - S. na Ch. z pozostawieniem nazwiska rodowego w formie obecnej.

Decyzją z dnia [..] Nr [..] Kierownik Urzędu Stanu Cywilnego w Goniądzu na podstawie art. 10 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 października 2008 r. o zmianie imienia i nazwiska (Dz. U. z 2010 Nr 217 poz. 1427 z późn zm.) wyraził zgodę na zmianę nazwiska noszonego z Ł. - S. na "Ch.". W uzasadnieniu stwierdził, iż wniosek w punkcie dotyczącym pozostawienia nazwiska rodowego jako Ł. - S. został rozpatrzony odmownie.

Po rozpoznaniu odwołania, w którym wnioskodawca kwestionował odmowę zmiany nazwiska rodowego na Ł. - S. Wojewoda Podlaski decyzją z dnia 16 lipca 2015r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego ( tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 267 z późn. zm.) utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Organ odwoławczy wskazał, że mimo iż decyzja organu I instancji nie zawiera uzasadnienia w części dotyczącej zmiany nazwiska, to jednakże w świetle art 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o zmianie imienia i nazwiska takiej zmiany można było dokonać. Odnośnie odmowy pozostawienia nazwiska rodowego Ł. - S. wskazał, że żądanie wnioskodawcy zmiany nazwiska noszonego i pozostawienie nazwiska rodowego w brzmieniu dotychczasowym w zaistniałej sytuacji jest niemożliwe. Wobec tego, że ustawa o zmianie imienia i nazwiska nie precyzuje czym jest nazwisko noszone a czym jest nazwisko rodowe, zastosowanie w tym przypadku mają przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. Prawo o aktach stanu cywilnego ( tekst jedn. Dz. U. z 2014, poz. 1741 z późn. zm ). Z art. 29 powyższej ustawy wynika, że nazwiskiem rodowym jest nazwisko zamieszczone w akcie urodzenia, a nazwiskiem jest nazwisko zamieszczone w akcie małżeństwa lub w akcie zgonu. Nazwiskiem osoby, która nie zawarła związku małżeńskiego jest jej nazwisko rodowe. Nazwiskiem rodowym jest nazwisko wpisane w akcie urodzenia. Nazwisko to jest zależne od nazwiska rodziców. Z kolei zasady ustalenia nazwiska dziecka określają przepisy art. 88 i 89 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn. Dz. U. z 2015 poz. 583). Art. 88 powołanej ustawy określa nazwisko dziecka, którego rodzice pozostają w związku małżeńskim, a art. 89 nazwisko dziecka urodzonego poza małżeństwem. Zmiany nazwiska wynikające z różnych zdarzeń są wpisywane do aktu urodzenia, nie wpływają one jednak na zmianę nazwiska rodowego, gdyż nadal jest ono wpisane w akcie urodzenia. Organ odwoławczy wskazał, że D. Ch. nie zawierał związku małżeńskiego, a dotychczasowe zmiany nazwiska dotyczyły nazwiska rodowego. Obecna jego zmiana także dotyczy zmiany nazwiska rodowego określonego w akcie urodzenia, które jest tożsame z nazwiskiem noszonym. Uwzględnienie żądania zawartego w odwołaniu było z tego powodu niemożliwe.

W skardze na powyższą decyzję D. Ch. wskazując na naruszenie art. 7 ust. 1 ustawy o zmianie imion i nazwisk, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z wytycznymi, aby organ zmienił nazwisko rodowe na Ł. - S..

Organ w odpowiedzi na skargę podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Ustanowiony w ramach prawa pomocy pełnomocnik w piśmie procesowym z dnia 7 stycznia 2016 r. podtrzymując wniesioną skargę podniósł naruszenie prawa materialnego tj.:

— art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 października 2008 roku o zmianie imienia i nazwiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 220, poz. 1414 z późn. zm.) poprzez jego błędną wykładnię sprowadzającą się do uznania, iż w przypadku zmiany nazwiska noszonego ulega także zmianie nazwisko rodowe;

— art. 29 ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. prawo o aktach stanu cywilnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i dokonanie zmiany także nazwiska rodowego — oraz naruszenie;

- art. 138 § 1 pkt 1 kpa w zw. z art. 15 kpa poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przeprowadzenie postępowania dowodowego w znacznym zakresie przez organ odwoławczy, co doprowadziło do naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania;

— art. 138 § 2 kpa poprzez jego niezastosowanie i nieprzekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w sytuacji gdy organ odwoławczy przeprowadził postępowanie dowodowe w znacznym zakresie. 

Na tej podstawie wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz poprzedzającej ją decyzji Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w Goniądzu z dnia 25 maja 2015 r. w części dotyczącej odmowy pozostawienia nazwiska rodowego Ł. - S.. W uzasadnieniu podniósł, że w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska, zmiana może dotyczyć nazwiska noszonego aktualnie lub nazwiska rodowego, niezasadne jest zatem stanowisko organu, że pozostawienie nazwiska Ł. - S. byłoby sprzeczne z prawem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uznał zasadność wniesionej skargi. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że skoro w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o zmianie imienia i nazwiska dopuszczalna jest także zmiana nazwiska rodowego, to należało ustalić, czy zgodnie z art. 4 ust. 1 powołanej ustawy istnieją ku temu ważne powody. Skarżący wprawdzie nie wskazywał jakie ważne powody w jego ocenie dają ku temu podstawy, nie zwalniało to jednak organu od wyjaśnienia tej kwestii zwłaszcza, że w przeszłości na wniosek skarżącego kilkakrotnie zmian takich już dokonywano, co wynika z załączonych do akt administracyjnych dokumentów i ta okoliczność winna być także przedmiotem oceny. Z tych tez względów Sąd na podstawie art. 145 § 1 lit. a i c ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji.

W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Wojewoda Podlaski zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. Na podstawie art. 174 pkt 1 ppsa naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a w szczególności:

- przepisu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 października 2008 r. o zmianie imienia i nazwiska, poprzez uznanie że dopuszczalna jest zmiana nazwiska rodowego i noszonego, skoro nazwisko rodowe wnioskodawcy jest takie same jak nazwisko noszone (ponieważ wnioskodawca nie zawarł związku małżeńskiego), a te zostało zmienione zgodnie z wnioskiem decyzją Kierownika USC w Goniądzu z dnia 25 maja 2015 r.;

- przepisu art. 24 ust. 1 i 2 w związku z art. 60 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada 2014r. Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. poz. 1741 z późn. zm.), poprzez nieuwzględnienie regulacji prawnych wskazujących, iż zmiany nazwiska decyzją administracyjną "kawalera" dokonuje się w akcie urodzenia w formie wzmianki dodatkowej, który to akt nie zawiera rubryki rozróżniającej nazwisko rodowe i nazwisko noszone, a każdorazowa zmiana dotyczy zawsze nazwiska rodowego, zatem brak jest możliwości wpisu dwóch różnych nazwisk;

- przepisu art. 29 ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego, poprzez uznanie, że wnioskodawca posiada nazwisko rodowe i nazwisko (nabyte) skoro nazwiskiem rodowym jest nazwisko zamieszczone w akcie urodzenia, a nazwiskiem jest nazwisko zamieszczone w akcie małżeństwa lub akcie zgonu, zatem nazwiskiem wnioskodawcy jako, że nie zawarł związku małżeńskiego jest jego nazwisko rodowe.

II. Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. zarzucił naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

1) art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez nie dokonanie oceny przepisów prawa materialnego mających podstawę do wydania zgodnego z prawem rozstrzygnięcia;

2) art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez lakoniczne uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia bez wyjaśnienia podstaw prawnych rozstrzygnięcia mających oparcie w obowiązującym stanie prawnym;

3) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez nakazanie przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w kwestii istnienia ważnych powodów do zmiany nazwiska rodowego, co nie znajduje podstaw w tej sprawie, gdyż zmiana nazwiska wnioskodawcy dotyczy nazwiska rodowego, tożsamego z nazwiskiem noszonym, które zostało zmienione decyzją Kierownika USC w Goniądzu z dnia 25 maja 2015 r., zatem zobowiązanie do badania tej kwestii narusza prawo,

4) art. 145 § pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., poprzez uznanie, iż doszło do naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, zastosowania błędnej wykładni art. 7 ustawy o zmianie imienia i nazwiska i art. 29 ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego oraz uznanie, iż doszło do innego naruszenia przepisów postępowania - art. 7 k.p.a., tj. zasady wszechstronnego wyjaśnienia sprawy.

Na tej podstawie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi l Administracyjnemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i rozpoznanie sprawy oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kasacyjnie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik D.a Ch. odniósł się do argumentów podniesionych przez Wojewodę Podlaskiego, wnosząc jednocześnie o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do postanowień art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tekst jedn. Dz. U. z 2017r., poz. 1369 ze zm. dalej: p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności postępowania wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Sprawa ta mogła być zatem rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny tylko w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Oceniając zasadność zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej wskazać należy, że nie posiadają on usprawiedliwionej podstawy.

W sytuacji, gdy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie zarówno prawa materialnego, jak i przepisów postępowania, w pierwszej kolejności należy rozpoznać ten drugi z zarzutów, ponieważ dopiero po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumpcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd pierwszej instancji przepis prawa materialnego ( por. wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2016r. sygn. akt II GSK 938/15, LEX nr 2227735).

Jako zarzuty procesowe autor skargi kasacyjnej wskazał na naruszenie art. 134 § 1, art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a.

Na uwzględnienie nie zasługiwał przedstawiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., bowiem warunkiem uwzględnienia skargi na podstawie tego przepisu jest ustalenie przez Sąd pierwszej instancji istnienia naruszenia przepisów postępowania oraz przepisów prawa materialnego przez organ administracji publicznej rozpatrujący daną sprawę i stwierdzenie, że naruszenie to miało lub mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy i pomimo tego oddalenie skargi. Oznacza to, że można zarzucić Sądowi I instancji naruszenie wyżej wymienionego przepisu tylko wówczas, gdy Sąd ten stwierdził takie naruszenie prawa, a mimo to nie spełnił dyspozycji powołanej normy prawnej i nie uchylił zaskarżonego orzeczenia. W rozpatrywanej sprawie przedstawione przez Sąd pierwszej instancji w motywach kwestionowanego wyroku przesłanki pozwalały na zastosowanie w tym postępowaniu konstrukcji prawnej opartej na treści art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., którą Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował.

Podobnie nieskuteczny jest zarzut naruszenia art.141 § 4 p.p.s.a., fakt bowiem, że strona nie podziela poglądu sądu, nie oznacza, że pisemne motywy rozstrzygnięcia uchybiają wymogom uzasadnienia określonym w art. 141 § 4 p.p.s.a. i to w sposób określony art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może być skutecznie postawiony w dwóch przypadkach: gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie i gdy w ramach przedstawienia stanu sprawy, wojewódzki sąd administracyjny nie wskaże, jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania. Naruszenie to musi być przy tym na tyle istotne, aby mogło mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Za jego pomocą nie można skutecznie zwalczać prawidłowości przyjętego przez sąd stanu faktycznego, czy też stanowiska sądu co do wykładni bądź zastosowania prawa materialnego ( por. wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2016r. sygn. akt II GSK 1277/15, LEX nr 2227675 oraz wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2016r. sygn. akt I OSK 382/15, LEX nr 2205755). Wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie Sąd pierwszej instancji prawidłowo sporządził uzasadnienie wyroku i zawarł w nim wszystkie niezbędne elementy wynikające z treści art. 141 § 4 p.p.s.a., wyjaśniając motywy, którymi kierował się przy wydaniu zaskarżonego wyroku. Trzeba także wyjaśnić, że prawidłowo również przyjął, iż w toku postępowania administracyjnego doszło do naruszenia przepisów postępowania oraz przepisów prawa materialnego.

Bezpodstawny jest zarzut naruszenia przez Sąd dyspozycji art. 134 p.p.s.a. Sąd rozpoznał właściwą sprawę w jej granicach, dokonał należytej analizy sprawy, dając temu wyraz w uzasadnieniu swojego stanowiska. Normę art. 134 p.p.s.a. można naruszyć tylko wtedy, gdy strona w postępowaniu sądowym wskazywała na istotne dla sprawy okoliczności i dowody, które zostały przez sąd pominięte, względnie, gdy w postępowaniu, którego dotyczy skarga, popełniono uchybienia na tyle istotne, a przy tym oczywiste, że bez względu na treść zarzutów sąd nie powinien był przechodzić nad nimi do porządku (co w niniejszej sprawie nie miało miejsca). Należy też wyjaśnić, że kwestionowanie wyniku sądowej kontroli ustaleń faktycznych sformułowanych przez organy nie jest dopuszczalne w ramach zarzutu naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2016 r. sygn. akt II GSK 1236/15, LEX nr 2199000). Nakaz "rozstrzygnięcia w granicach danej sprawy", oznacza, że sąd nie może uczynić przedmiotem oceny innej sprawy administracyjnej, niż ta w której wniesiono skargę. Do naruszenia przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a., mogłoby dojść gdyby sąd pierwszej instancji wyszedł poza granice rozpoznawanej sprawy lub gdyby nie dokonał kontroli decyzji w pełnym zakresie. To, że strona nie zgadza się z oceną materiału dowodowego dokonaną przez sąd pierwszej instancji, nie oznacza jednak, że doszło do naruszenia tego przepisu ( por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2017r. sygn. akt I FSK 227/17, LEX nr 2312988).

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego wskazać należy, że właściwe sformułowanie tej podstawy kasacyjnej w przypadku zaskarżania wyroku WSA powinno sprowadzać się do powołania jako naruszonego art. 145 § 1 pkt 1 lit. a (ewentualnie w powiązaniu z art. 145a bądź art. 146) p.p.s.a. w związku z odpowiednimi przepisami prawa materialnego (zob. wyrok NSA z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt II GSK 1211/13, LEX nr 1572635), a także wskazania, w jakiej formie i dlaczego te przepisy zostały naruszone.

Niezasadny jest zarzut kasacyjny dotyczący błędnej wykładni art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 17 października 2008r. o zmianie imienia i nazwiska ( tekst jedn. Dz. U. z 2008r. Nr 220, poz. 1414 z późn. zm.), zgodnie z którym zmiana nazwiska może dotyczyć nazwiska noszonego aktualnie lub nazwiska rodowego. Należy zwrócić uwagę, że w przepisie tym doprecyzowano jakiego rodzaju nazwiska podlegają zmianie, wskazując, że zmiana może dotyczyć zarówno nazwiska rodowego, jak i nazwiska noszonego aktualnie np. nazwiska noszonego po zawarciu małżeństwa lub w wyniku administracyjnej zmiany. W tej sytuacji skoro dopuszczalna jest także zmiana nazwiska rodowego, to słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, że organy powinny ustalić, czy zgodnie z art. 4 ust.1 powołanej ustawy istnieją do tego ważne powody. W przypadku decyzji uznaniowej, jaką stanowi decyzja o zmianie nazwiska i imienia, organ przy ewentualnej odmowie uwzględnienia wniosku zobowiązany jest do racjonalnego i przekonywującego uzasadnienia. W przeciwnym razie postępowanie organu przybrać mogłoby cechy dowolności, prowadząc do naruszenia prawa, organy bowiem zgodnie z treścią art. 6, art. 7 i 8 k.p.a. działają na podstawie prawa i prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.

Należy zwrócić również uwagę, że problematyka dotycząca zmiany imion i nazwisk w trybie przepisów ustawy z dnia 17 października 2008r. o zmianie imienia i nazwiska uregulowana została na innej płaszczyźnie i na podstawie innych kryteriów niż kryteria stosowane w przepisach regulujących tryb i podstawę nadawania imion i nazwisk, a przede wszystkim w przepisach kodeksu cywilnego i rodzinnego. Na odmienność tych płaszczyzn i kryteriów wskazał już Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 czerwca 1982 r. sygn. akt II SA 699/82 (ONSA 1982, z. 1, poz. 57). Przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2014r r. - Prawo o aktach stanu cywilnego regulują zasady i tryb rejestracji stanu cywilnego oraz dokonywania czynności z zakresu rejestracji stanu cywilnego, a więc rejestracji urodzeń, małżeństw oraz zgonów, a także innych zdarzeń, jeżeli mają wpływ na stan cywilny osób (art. 1 i art. 2). Natomiast nie znajdują zastosowania do postępowania prowadzonego w oparciu o przepisy ustawy o zmianie imienia i nazwiska, które regulując samodzielnie i wyczerpująco przesłanki zmiany imienia lub nazwiska, nie odsyłając przy podejmowaniu decyzji w tym przedmiocie, do przepisów rządzących rejestracją stanu cywilnego, zawartych w ustawie Prawo o aktach stanu cywilnego i do wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych. Na zupełnie innej płaszczyźnie postawiona jest kwestia przesłanek i trybu prostowania, uzupełnienia, czy unieważnienia zarejestrowanych aktów stanu cywilnego, regulowana m.in. przepisami art. 35-43 powołanej ustawy, czy też kwestie związane z dokonywaniem wzmianek w aktach stanu cywilnego na podstawie decyzji administracyjnych o zmianie imienia lub nazwiska ( art. 24 ust. 1 i 2 pkt 2 ). Nie ulega bowiem wątpliwości, że maja one charakter rejestrowy i następczy w stosunku do decyzji wydawanych na podstawie innych ustaw. Nietrafna jest również argumentacja zgodnie z którą definiowanie pojęć zawartych w ustawie o zmianie imienia i nazwiska zgodnie z treścią ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego uzasadnia odmowę zmiany nazwiska wnioskodawcy. Wniosek D.a Ch. oparty został w całości na przepisach ustawy z dnia 17 października 2008r o zmianie imienia i nazwiska, dlatego właśnie materialnoprawne przesłanki tej ustawy powinny decydować o uwzględnieniu lub odmowie uwzględnienia jego żądania. Nieuprawnione było zatem sięganie przez organy do przepisów ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego, ustawy Kodeks cywilny oraz ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, jak również Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 29 stycznia 2015r. w sprawie wzorów dokumentów wydawanych z zakresu rejestracji stanu cywilnego ( Dz. U. poz.194 z późn. zm.), aby uzasadnić odmowę zmiany nazwiska rodowego.

W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny jako niezasadne uznał pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 24 ust. 1 i 2 w zw. z art. 60 pkt 1 i art. 29 ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego.

Z przedstawionych powyżej względów, wobec braku wskazania takich podstaw skargi kasacyjnej, które pozwalałyby na jej uwzględnienie, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalił.

Jednocześnie Sąd nie orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 204 pkt 2 p.ps.a., ponieważ skarżący został zwolniony z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Natomiast w zakresie dotyczącym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustanowionego z urzędu właściwym do rozstrzygnięcia pozostaje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku.