Wyrok z dnia 2018-02-21 sygn. I OSK 2078/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 lutego 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia del. NSA Zygmunt Zgierski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2018 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Sądu Rejonowego [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 14 marca 2016 r. sygn. akt II SAB/Lu 181/15 w sprawie ze skargi K. Z. na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

I OSK 2078/16

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 14 marca 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zobowiązał Prezesa Sądu Rejonowego [...] do rozpatrzenia wniosku K. Z. z dnia [...] października 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dnia od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku. Jednocześnie Sąd stwierdził, że bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego [...] nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne.

We wniosku z dnia [...] października 2015 r. K. Z., powołując się na art. 2 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm.), dalej u.d.i.p., zwrócił się do Prezesa Sądu Rejonowego [...] o udostępnienie informacji publicznej:

1/ treści wyroku Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] czerwca 2013 r., sygn. akt [...] wraz z uzasadnieniem;

2/ treści aktu oskarżenia wniesionego w ww. sprawie wraz z uzasadnieniem;

3/ treści apelacji oskarżyciela publicznego od wyroku z pkt 1.

Pismem z dnia [...] listopada 2015 r. Prezes Sądu Rejonowego [...] poinformował wnioskodawcę, że wniosek nie może być uwzględniony w trybie przepisów u.d.i.p., bowiem kwestia udostępniania odpisów orzeczeń i innych dokumentów znajdujących się w aktach postępowania karnego regulowana jest przepisami Kodeksu postępowania karnego, które mają charakter przepisów szczególnych w stosunku do u.d.i.p.. Adresat wniosku wyjaśnił, że zgodnie z art. 1 ust. 2 u.d.i.p. przepisy tej ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. W ocenie Prezesa Sądu Rejonowego oznacza to, że przepisów u.d.i.p. nie stosuje się wtedy, gdy obowiązuje inny tryb dostępu do informacji publicznych, czyli gdy istnieją przepisy szczególne, które w sposób odmienny regulują zasady i tryb dostępu do takich informacji. Przepisami takimi są m.in. art. 156 k.p.k. (regulujący kwestię dostępu do akt postępowań karnych toczących się i zakończonych), a także np. § 95 i nast. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 czerwca 2015 r. - Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz.U. 2015, poz. 925). Przepisy k.p.k. regulują także szczegółowo tryb doręczania zapadających w tym postępowaniu orzeczeń (np. art. 423 § 2 k.p.k.). Tak więc, uprawnienia podmiotowe związane z dostępem do akt postępowań karnych i otrzymywania z nich dokumentów regulują stosowne przepisy procesowe, a nie przepisy u.d.i.p. We wniosku z dnia [...] października 2015 r. nie wykazano natomiast uprawnień procesowych do pozyskania żądanych dokumentów z akt sprawy [...].

Prezes Sądu Rejonowego [...] zwrócił uwagę, że na mocy art. 13 ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662) do art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.d.i.p. dodano tiret trzecie, w którym jako dokumenty urzędowe podlegające udostępnieniu w drodze przepisów u.d.i.p. wymieniono treść orzeczeń sądów powszechnych, Sądu Najwyższego, sądów administracyjnych, sądów wojskowych, Trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Stanu. W ocenie adresata wniosku wskazana nowelizacja nie skutkuje jednak tym, że od dnia jej wejścia w życie udostępnieniu podlegają wszystkie orzeczenia sądów i trybunałów bez względu na ich treść. Przeciwnie, w dalszym ciągu dokumenty urzędowe, w tym orzeczenia sądowe, podlegają obowiązkowi udostępnienia jako informacje publiczne tylko w takim zakresie, w jakim zawierają one dane publiczne. Zakres udostępnienia dokumentu urzędowego, w szczególności wyroku sądu, aktu oskarżenia w sprawie karnej czy apelacji oskarżyciela publicznego, uzależniony jest więc od tego, w jakiej części dokumenty te obrazują dane publiczne. Przedmiotem sprawy karnej jest kwestia odpowiedzialności karnej określonej osoby za zarzucany jej czyn stanowiący przestępstwo. Odpowiedzialnością karną, o jakiej tu mowa, a więc w rozumieniu prawa karnego, jest odpowiedzialność za czyny zabronione pod groźbą kary przez prawo karne, a więc przez kodeks karny i inne ustawy karne (art. 116 k.k.).

W dniu [...] listopada 2015 r. K. Z. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] października 2015 r.

Uwzględniając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie podkreślił, że w sprawie nie budzi wątpliwości, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej skierowany został do podmiotu, na którym ciąży ustawowy obowiązek udostępniania informacji publicznych (stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.).

Sąd Wojewódzki wskazał, że informację publiczną stanowi treść i postać dokumentów urzędowych. Wynika to wprost z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.d.i.p. Z kolei dokumentem urzędowym w rozumieniu u.d.i.p. - jak stanowi art. 6 ust. 2 - jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. W rozumieniu art. 115 § 13 pkt 3 k.k. sędzia jest funkcjonariuszem publicznym. Wyrok sądu (jakiegokolwiek sądu) spełnia zatem konstytutywne elementy przywołanej powyżej definicji dokumentu urzędowego, a tym samym jest informacją publiczną w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.d.i.p. Wprost przesądziła o tym zresztą nowelizacja art. 6, dokonana na mocy art. 13 ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, wprowadzona w życie z dniem 1 stycznia 2015 r., polegająca na zamieszczeniu w przywołanej jednostce redakcyjnej tiret trzeciego, stanowiącego, że jednym z postaci dokumentów urzędowych jest m.in. treść orzeczeń sądów powszechnych.

Sąd I instancji stwierdził zatem, że orzeczenia sądowe - zarówno wyroki, jak i postanowienia - jako dokumenty urzędowe wydane przez sąd w ramach jego działalności orzeczniczej opartej na przepisach powszechnie obowiązującego prawa, są danymi publicznymi i podlegają udostępnieniu po ich zanonimizowaniu. Także uzasadnienie wyroku, będąc integralną częścią tego dokumentu wytworzonego w ramach sprawowania władzy publicznej (sądowniczej), jest zatem informacją publiczną. Ograniczenie dostępu do takiej informacji (w całości bądź też w poszczególnych częściach) może być zatem rozważane jedynie w kontekście przesłanek przewidzianych w art. 5 u.d.i.p.

W ocenie Sądu Wojewódzkiego zatem żądaną przez skarżącego informację w postaci treści wyroku Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] czerwca 2013 r., [...], wraz z uzasadnieniem (pkt 1 wniosku) – wbrew stanowisku Prezesa tego Sądu – uznać należy za informację publiczną w rozumieniu u.d.i.p. Ten sam charakter przypisać należy również treści aktu oskarżenia wniesionego przez Prokuratora w powyższej sprawie (pkt 2 wniosku) oraz treści apelacji oskarżyciela publicznego od ww. wyroku (pkt 3 wniosku). Dokumenty te również są bowiem dokumentami urzędowymi, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.d.i.p., wytworzonymi przez organ władzy publicznej (Prokuratora) w ramach realizacji powierzonych mu zadań.

Sąd za bezpodstawne uznał także stanowisko organu, jakoby żądane przez skarżącego informacje publiczne nie mogły mu zostać udostępnione w trybie u.d.i.p., albowiem dostęp do tych dokumentów, jako znajdujących się w aktach postępowania karnego, regulowany jest przepisami k.p.k., co wypełnia normę kolizyjną zawartą w art. 1 ust. 2 u.d.i.p. Wprawdzie art. 156 § 1, 5 i 5a k.p.k. oraz § 94 Regulaminu urzędowania sądów powszechnych w odniesieniu do dokumentów, które są informacją publiczną i znajdują się w aktach sądowych spraw karnych i aktach trwającego postępowania przygotowawczego, są przepisami szczególnymi, o których mowa w art. 1 ust. 2 u.d.i.p i ustawa ta nie ma do nich zastosowania, to jednak teza ta nie obejmuje udostępniania wyroków. Przepisy te regulują kwestię dostępu do akt sprawy, czego jednak w niniejszej sprawie skarżący się nie domagał.

Skoro zatem wniosek obejmował żądanie udostępnienia informacji publicznej, co do której wnioskodawcy nie przysługiwał inny niż przewidziany w przepisach u.d.i.p. tryb dostępu, to Prezes Sądu Rejonowego [...] zobowiązany był wniosek ten załatwić zgodnie z przepisami u.d.i.p., tj. albo - zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. - bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (z zastrzeżeniem art. 13 ust. 2 oraz art. 15 ust. 2 u.d.i.p.) podjąć czynność materialno-techniczną polegającą na udostępnieniu wnioskodawcy żądanych informacji w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, albo w tym terminie wydać na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzję o odmowie ich udostępnienia, gdyby uznał, że zachodzą podstawy do takiej odmowy. Pisemne poinformowanie skarżącego o nieuwzględnieniu jego żądania nie było natomiast wystarczające. Skoro bowiem żądana przez stronę informacja stanowi informację publiczną, to odmowa jej udzielenia mogła nastąpić wyłącznie w formie przewidzianej w art. 16 ust. 1 u.d.i.p., ze wszystkimi elementami zastrzeżonymi dla decyzji administracyjnej, nie zaś w formie pisma, które nie stanowi władczego załatwienia wniosku.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 14 marca 2016r. skargę kasacyjną wniósł Prezesa Sądu Rejonowego [...]. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie prawa materialnego, tj. art 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.d.i.p., poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu przez Sąd, że tenor i uzasadnienie wyroku sądu powszechnego, treść aktu oskarżenia wniesionego przez prokuratora oraz apelacja oskarżyciela publicznego od wyroku stanowią informację publiczną w rozumieniu art 1 ust 1 u.d.i.p., podlegającą udostępnieniu w trybie ww. ustawy.

Wskazując na powyższe naruszenie autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i rozpoznanie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasadzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną K. Z. wniósł o jej odrzucenie.

Pismem procesowym z dnia [...] października 2016 r. Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.

Autor skargi kasacyjnej złożył oświadczenie o zrzeczeniu się rozprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Dlatego też, przy rozpoznawaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Biorąc po uwagę tak uregulowany zakres kontroli instancyjnej sprawowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdzić należy, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Przede wszystkim należy wskazać, że brak było podstaw do odrzucenia skargi kasacyjnej, o co wnosił K. Z. w odpowiedzi na skargę kasacyjną. W myśl art. 177a p.p.s.a. jeżeli skarga kasacyjna nie spełnia wymagań przewidzianych w art. 176, innych niż przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, przewodniczący wzywa stronę do usunięcia braków w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi. Zatem niezawarcie w skardze kasacyjnej wniosku o jej rozpoznanie na rozprawie lub oświadczenia o zrzeczeniu się rozprawy, czego wymaga art. 176 § 2 p.p.s.a., nie stanowi podstawy do automatycznego odrzucenia skargi kasacyjnej. Jest to bowiem brak, który strona może uzupełnić.

W niniejszej sprawie K. Z. wystąpił do Prezesa Sądu Rejonowego [...] o udostępnienie, w formie elektronicznej, informacji publicznej w postaci wyroku tego Sądu wraz z jego pisemnym uzasadnieniem, a także aktu oskarżenia wraz z uzasadnieniem oraz apelacji oskarżyciela publicznego - wszystko w sprawie karnej o sygnaturze akt [...].

Prezes Sądu Rejonowego [...] nie udostępnił mu tych informacji.

Powyższy stan faktyczny nie był w sprawie sporny, sporne natomiast było to, czy informacje, których udostępnienia domagał się K. Z., miały charakter informacji publicznej, udostępnianej na podstawie przepisów u.d.i.p. Sąd I instancji uznał, że informacje te miały charakter informacji publicznej, a Prezes Sądu Rejonowego [...], nie udostępniając jej, pozostawał w bezczynności. Z kolei składający skargę kasacyjną organ stoi na stanowisku, że wyrok Sądu Wojewódzkiego jest błędny.

W związku z powyższym wyjaśnić należy, że już w wyroku z dnia 12 kwietnia 2016 r., I OSK 3279/14, Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił Prezesowi Sądu Rejonowego [...], że zgodnie z art. 1 ust. 2 u.d.i.p. przepisy tej ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw, określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi, pod warunkiem, że nie ograniczają obowiązków przekazywania informacji publicznej do centralnego repozytorium informacji publicznej, o którym mowa w art. 9b ust. 1 tej ustawy. Wywodzenie zatem odmowy udostępnienia żądanej informacji publicznej wyłącznie z faktu, że kwestię udostępnienia informacji publicznej - w postaci wyroków z uzasadnieniami - miałyby regulować, odnoszące się jedynie ogólnie do udostępnienia akt sprawy, przepisy procedury karnej oraz normy zawarte w (mającym rangę rozporządzenia) Regulaminie urzędowania sądów powszechnych, nie jest uzasadnione.

W orzecznictwie sądów administracyjnych nie budziło wątpliwości, że wyroki sądowe są jawne i wraz z uzasadnieniami (jako integralną ich częścią) stanowią informację publiczną. Treść orzeczenia sądu nie tylko zaś stanowi - zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. - informację publiczną o sprawach publicznych, ale stosownie do - art. 6 ust. 1 pkt 4 tej ustawy - będąc rodzajem informacji dotyczących treści i postaci dokumentu urzędowego, podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach określonych w tejże ustawie. Orzeczenia sądowe z uzasadnieniami, jako wydane w sprawie przez Sąd - w ramach jego działalności orzeczniczej, opartej na przepisach prawa powszechnie obowiązującego - są danymi publicznymi i podlegają udostępnieniu w trybie i na zasadach określonych w omawianej ustawie (wyroki NSA: z dnia 8 lutego 2011 r., I OSK 1938/10, z dnia 11 sierpnia 2011 r., I OSK 933/11, z dnia 30 września 2015 r., I OSK 1746/14). Obecnie tezy takiej nie trzeba już wywodzić w procesie wykładni przepisów - wprost przesądziła o tym nowelizacja art. 6, dokonana na mocy art. 13 ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, wprowadzona w życie z dniem 1 stycznia 2015 r., polegająca na zamieszczeniu w przywołanej jednostce redakcyjnej tiret trzeciego, stanowiącego, że jednym z postaci dokumentów urzędowych jest m.in. treść orzeczeń sądów powszechnych. Dokonana zatem w tym zakresie przez Sąd I instancji ocena zachowania organu była prawidłowa.

Prawidłowo także Sąd Wojewódzki uznał, że udostępnieniu podlega także akt oskarżenia i apelacja oskarżyciela publicznego (prokuratora).

Jak wskazano wyżej, informację publiczną stanowi treść i postać dokumentów urzędowych, co wynika wprost z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.d.i.p. Zgodnie z art. 331 § 1 k.p.k. wniesienie do sądu aktu oskarżenia jest jednym ze sposobów zakończenia postępowania przygotowawczego, a zatem akt oskarżenia jest de facto rozstrzygnięciem, o jakim mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) tiret pierwszy powołanej ustawy. Z kolei dokumentem urzędowym - jak stanowi art. 6 ust. 2 u.d.i.p.- jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. Stosownie do art. 115 § 13 pkt 3 K.k. prokurator jest funkcjonariuszem publicznym. Akt oskarżenia spełnia zatem konstytutywne elementy przywołanej powyżej definicji dokumentu urzędowego, a tym samym jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy. Tak samo należy potraktować sporządzoną przez prokuratora apelację od wyroku sądowego.

Nie sposób podzielić przy tym stanowiska wyrażonego skardze kasacyjnej, że żądana przez skarżącego informacja nie mogła mu zostać udostępniona w trybie u.d.i.p., albowiem dostęp do tego dokumentu, regulowany jest przepisami k.p.k., co wypełnia normę kolizyjną zawartą w art. 1 ust. 2 u.d.i.p. Przepis art. 156 k.p.k. reguluje zasady udostępniania akt sprawy sądowej oraz akt postępowania przygotowawczego, sporządzania z nich odpisów, w tym wydawania kserokopii z dokumentów i uwierzytelnionych odpisów z akt sprawy. Reguluje zatem kwestię dostępu do akt sprawy, jako zbioru określonych dokumentów, czego jednak w niniejszej sprawie skarżący się nie domagał. Zgodnie z art. 156 § 1 k.p.k. stronom, obrońcom, pełnomocnikom i przedstawicielom ustawowym udostępnia się akta sprawy sądowej oraz daje możliwość sporządzenia z nich odpisów lub kopii. Za zgodą prezesa sądu akta te mogą być udostępnione również innym osobom. Z kolei art. 156 § 5 k.p.k. stanowi, że jeżeli nie zachodzi potrzeba zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania lub ochrony ważnego interesu państwa, w toku postępowania przygotowawczego stronom, obrońcom, pełnomocnikom i przedstawicielom ustawowym udostępnia się akta, umożliwia sporządzanie odpisów lub kopii oraz wydaje odpłatnie uwierzytelnione odpisy lub kopie; prawo to przysługuje stronom także po zakończeniu postępowania przygotowawczego. Oznacza to, że przepisy k.p.k., które w sposób pełny regulują kwestie dostępu do akt w trakcie postępowania sądowego oraz postępowania przygotowawczego, wyłączają w tym zakresie uregulowania u.d.i.p.. Chodzi jednak o udostępnienie określonego zbioru różnorodnych materiałów i dokumentów, które tworzą akta sprawy, a nie o dostęp do zawartej w tym zbiorze informacji publicznej, czy też konkretnie oznaczonego dokumentu.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 5 marca 2013 r., I OSK 2889/12, Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że choć akta podręczne prokuratora nie stanowią informacji publicznej, to zawarte w nich informacje publiczne mogą być udostępnione w trybie u.d.i.p. Warunkiem skorzystania z uprawnienia do uzyskania informacji w oparciu o przepisy tej ustawy jest skonkretyzowanie wniosku, co w niniejszej sprawie niewątpliwie miało miejsce, albowiem wnioskodawca zażądał udostępnienia konkretnego dokumentu, tj. aktu oskarżenia i apelacji w sprawie [...].

Sąd I instancji prawidłowo zatem przyjął, że akt oskarżenia oraz apelacja prokuratora są dokumentami, które powinny być udostępnione w ramach u.d.i.p. O ile czynności prowadzone w ramach postępowania przygotowawczego oraz ich konkretne rezultaty w postaci wydawanych lub zatwierdzanych przez prokuratora rozstrzygnięć nie korzystają z zasady jawności i w ograniczonym tylko zakresie mogą być udostępnione opinii publicznej z uwagi konieczność zabezpieczenia niezakłóconego toku zbierania materiału dowodowego oraz na możliwość spowodowania zatarcia śladów lub dowodów przestępstwa ujawnieniem konkretnych informacji, to po sporządzeniu i przesłaniu aktu oskarżenia do sądu, ustawodawca przewidział znacznie większe możliwości dostępu publiczności do śledzenia toku postępowania sądowego. Regułą jest bowiem, że rozprawy są jawne (art. 355 k.p.k.), a przewód sądowy rozpoczyna się od zwięzłego przedstawienia przez oskarżyciela zarzutów oskarżenia (art. 385 § 1 k.p.k.), co z reguły sprowadza się do odczytania aktu oskarżenia. Jeżeli zatem jawność rozprawy nie została wyłączona przez Sąd bądź z mocy prawa, treść aktu oskarżenia zostaje podana do publicznej wiadomości.

Skoro zatem wniosek K. Z. dotyczył informacji publicznej i został skierowany do właściwego organu, to odpowiedź powinna być udzielona na zasadach i w trybie u.d.i.p., a mianowicie w przypadku uwzględnienia wniosku, udostępnienie informacji publicznej następuje w sposób i w formie zgodnej z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (art. 14 ust. 1 u.d.i.p.). Jeżeli natomiast informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.).

Odmowa udzielenia informacji następuje natomiast w drodze decyzji administracyjnej, od której przysługują środki odwoławcze ( art. 16 i 17 u.d.i.p.).

Jeśli żądana informacja ma charakter informacji publicznej udostępnianej w trybie ustawy, podmiot zobowiązany do udzielenia tej informacji pozostaje w bezczynności nie tylko wówczas, gdy w terminie przewidzianym tą ustawą nie podejmuje żadnych czynności, czyli milczy i nie udziela informacji, ale również wówczas, gdy posiadając żądaną informację, udziela jej w sposób nieadekwatny do treści wniosku, informacji niepełnej lub wymijającej, albo błędnie ocenia żądanie jako niepodlegające ustawie lub też nie wydaje decyzji o odmowie udostępnienia w oparciu o przepis art. 16 lub art. 17 u.d.i.p.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego taka właśnie sytuacja zachodziła w niniejszej sprawie. Prezes Sądu Rejonowego [...] błędnie bowiem poinformował K. Z., że nie może uwzględnić jego wniosku, gdyż żądane przez stronę informacje nie były informacjami publicznymi udostępnianymi w trybie u.d.i.p.. Powyższe skutkowało zaś prawidłowym przyjęciem w zaskarżonym wyroku, że Prezes Sądu Rejonowego [...] pozostawał w bezczynności.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art.. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.