Postanowienie z dnia 2018-04-18 sygn. I SA/Łd 43/18

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Dnia 18 kwietnia 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział I w składzie następującym: Sędzia NSA Paweł Janicki po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2018 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku R. B. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi R. B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...]roku nr [...], UNP:[...] w przedmiocie: określenia wysokości zobowiązania w podatku od czynności cywilnoprawnych postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

W dniu 15 grudnia 2017 roku R. B. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ze skargą na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z [...] roku określającą mu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia umów depozytu nieprawidłowego.

W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na to, że jej wykonanie grozi skarżącemu niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody i spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Pełnomocnik strony skarżącej wskazał, że dochody skarżącego wystarczają jedynie na zaspokojenie bieżących kosztów utrzymania rodziny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek nie jest zasadny.

Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), dalej: "p.p.s.a". wniesienie skargi nie powoduje automatycznie wstrzymania wykonania aktu lub czynności. Po przekazaniu sądowi skargi sąd może, na wniosek skarżącego, wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zakwestionowanego aktu jest zamknięty. Powołany art. 61 § 3 p.p.s.a. zobowiązuje wnioskodawcę do wskazania co najmniej jednej z nich oraz uprawdopodobnienia okoliczności stanowiących o zasadności wniosku (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 2004 r. FZ 496/04, dostępne na stronie www.nsa.gov.pl). Powyższe oznacza, że warunkiem wydania przez sąd postanowienia o wstrzymaniu aktu lub czynności jest zatem wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Jednocześnie podkreślić należy, że niebezpieczeństwo, o którym mowa w powołanym wyżej art. 61 § 3 p.p.s.a., oznacza, że chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego i wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu. W szczególności będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego, lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, s. 208).

Z uzasadnienia wniosku złożonego w niniejszej sprawie nie wynika w czym skarżący upatruje możliwości wyrządzenia znacznej szkody. Wnioskodawca wskazuje wyłącznie, że jego dochody wystarczają jedynie na zaspokojenie bieżących kosztów utrzymania rodziny. Z dokumentów dołączonych do wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, że źródłem utrzymania wnioskodawcy jest wynagrodzenie za pracę na poziomie ok. 2.367 zł netto miesięcznie. Skarżący zamieszkuje mieszkaniu M-3 przekazanym na mocy umowy o podział majątku wspólnego wraz z działką o powierzchni 1.080 m2 w miejscowości A i samochodem Opel Corsa żonie wnioskodawcy ze spłatą na jego rzecz w wysokości 60.000 zł. Mimo wezwania podatnik nie udokumentował ponoszonych miesięcznie kosztów utrzymania zadeklarował jedynie że utrzymanie mieszkania oraz syna pochłania kwotę 1.500 zł miesięcznie dodatkowo oświadczył, że 300 zł miesięcznie wydaje na leczenie cukrzycy.

Analiza tych materiałów w zestawieniu treścią uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w ocenie Sądu prowadzi do konkluzji, że nie zasługuje on na uwzględnienie. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania aktu lub czynności jest uzasadnione. Istnienie tego obowiązku jest konsekwentnie powoływane w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. postanowienie NSA z 13 grudnia 200 r. FZ 496/2004, publ. system LexPolonica).

Odnosząc powyższe do rozpoznawanej sprawy, w ocenie Sądu skarżący nie wywiązał się z obowiązku uprawdopodobnienia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia mu znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, tym samym brak jest podstaw do zastosowania instytucji ochrony tymczasowej określonej w art. 61 § 3 p.p.s.a. Lakoniczne wskazanie na ewentualne skutki w sferze majątkowej strony uniemożliwiają Sądowi przeprowadzenie obiektywnej oceny, czy w rozpoznawanej sprawie faktycznie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 61 § 3 p.p.s.a. Nie można nadto pominąć, że nawet jeżeli dojdzie do wszczęcia wobec strony skarżącej postępowania egzekucyjnego, nie jest ona pozbawiona możliwości normalnej, codziennej egzystencji. W art. 8–10 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (j.t. Dz. U. z 2017 r. poz. 1201 ze zm.) ustawodawca wyłączył bowiem spod egzekucji składniki majątkowe, w tym środki na utrzymanie, gwarantując tym samym zobowiązanym i członkom ich rodzin minimum egzystencji, obejmującej tzw. koszyk produktów i usług zapewniających człowiekowi jego normalne potrzeby biologiczne i społeczne.

Podatnik może również ubiegać się o ulgę w spłacie zobowiązania podatkowego. Zgodnie z art. 67a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) organ podatkowy na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może odroczyć termin płatności podatku, rozłożyć zapłatę podatku lub zaległości podatkowej na raty, a nawet umorzyć w całości lub części zaległości podatkowe.

Biorąc pod uwagę powyższe, należało zatem uznać, że skarżący nie wykazał, że w niniejszej sprawie występują przesłanki do uwzględnienia jego wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Z powyższych względów, na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji.

Ake.