Postanowienie z dnia 2018-06-19 sygn. I SA/Po 460/18

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dominik Mączyński po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi [...] na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie podatku od spadku i darowizn; postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

Skarżąca, reprezentowana przez adwokata, pismem z dnia 25 kwietnia 2018 r., wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na wskazaną w sentencji niniejszego orzeczenia decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...].

W petitum skargi skarżąca, za pośrednictwem swojego pełnomocnika wniosła m.in. o wstrzymanie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji. Wniosek ten nie zawierał żadnego uzasadnienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

W myśl zasady wyrażonej w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 - dalej w skrócie: "P.p.s.a") wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Wyjątkiem od tej reguły ogólnej jest przyznanie sądowi w ściśle określonych przypadkach, o których mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a., możliwości udzielenia stronie ochrony tymczasowej poprzez wstrzymanie wykonania aktu lub czynności w całości lub w części, chyba że ustawa szczególna wyłącza tę możliwość. Z uwagi na treść normatywną powyższych przepisów należy stwierdzić, iż wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu może nastąpić wyłącznie w wyniku złożonego przez skarżącą wniosku oraz w granicach luzu decyzyjnego przyznanego Sądowi przez ustawodawcę, wyznaczonego zakresem znaczeniowym przesłanek sformułowanych w art. 61 § 3 P.p.s.a., tj. zaistnieniem niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zaznaczyć należy, że chodzi tu o taką szkodę (majątkową lub niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Żądając wstrzymania wykonania decyzji, skarżąca ma zatem obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (por. postanowienie NSA w Warszawie z dnia 14 listopada 2006 r., sygn. akt II FZ 585/06, dostępne na stronie internetowej:orzeczenia.nsa.gov.pl).

Podkreślenia wymaga, że wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji winien zostać poparty stosownymi dokumentami potwierdzającymi okoliczność spełnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania decyzji. Przy czym sąd administracyjny w razie braku takich dokumentów, czy to w aktach sprawy, czy też z powodu niedołączenia ich do wniosku nie jest uprawniony, przed rozpoznaniem wniosku o wstrzymanie do wzywania strony o ich przedstawienie. W przypadku bowiem wniosku o wstrzymanie zaskarżonego aktu, P.p.s.a. nie przewiduje - jak choćby w ramach instytucji prawa pomocy - możliwości skorzystania z uzupełniającego postępowania dowodowego (por. postanowienie NSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. akt I FSK 2109/13. Ponadto należy zaznaczyć, że podstawy do orzeczenia przez sąd o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu nie mogą także stanowić jedynie ogólnikowe twierdzenia wyrażane przez stronę skarżącą, pozbawione szerszego uzasadnienia i stosownych wyliczeń (por. postanowienie NSA w Warszawie z dnia 12 września 2014 r. sygn. akt I FZ 332/14.

W świetle poczynionych wyżej rozważań Sąd stwierdza, że złożony przez skarżącą wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie zawiera żadnego uzasadnienia. Co więcej strona skarżąca, mimo reprezentowania przez profesjonalnego pełnomocnika, we wniosku nie przywołała nawet przesłanek z art. 61 § 3 P.p.s.a., a zatem nie wskazała, czy w sprawie zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, czy spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Tym samym z wniosku w istocie nie wynika z jakiego powodu - zdaniem strony skarżącej - wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest konieczne. W konsekwencji Sąd rozpoznając przedmiotowy wniosek uznał, iż skarżąca, wnosząc o przyznanie jej ochrony tymczasowej w postaci wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, w żaden sposób nie wykazała, aby w stosunku do niej zachodziła którakolwiek z przesłanek zawartych w art. 61 § 3 P.p.s.a. W związku z tym Sąd stwierdza, że niemożliwe jest dokonanie merytorycznej oceny wniosku.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 w zw. z art. 16 § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.