Wyrok z dnia 2019-04-11 sygn. VII SA/Wa 2198/18

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Montowski, , Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk (spr.), Sędzia WSA Mirosława Kowalska, Protokolant st. sekr. sąd. Sylwia Rosińska- Czaykowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi R. I. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2018 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze działając na podstawie art. 1, art. 2, art. 18 ust. 1 i art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (j.t. Dz. U. z 2018 r., poz. 570) oraz art. 104 i art. 138 § 1 pkt l ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 z późn. zm.)

po rozpoznaniu odwołania złożonego przez Pana R. I. od decyzji administracyjnej Nr [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. wydanej przez działającego z upoważnienia Starosty [...] - Kierownika Referatu Komunikacji Starostwa Powiatowego w [...] w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, którą:

1. Cofnięto Panu R. I., PESEL: [...], zam. [...], ul. [...], uprawnienia do kierowania pojazdami, potwierdzone prawem jazdy kategorii [...] nr [...], nr druku [...], wydanym w dniu [...].02.2018 r. Prawo jazdy nakazano niezwłocznie zwrócić do depozytu urzędu.

2. Decyzji na podstawie art. 108 § 1 K.p.a. nadano rygor natychmiastowej wykonalności ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego oraz interes publiczny,

orzekło o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że z akt sprawy wynika, że działający z upoważnienia Starosty [...] - Kierownik Referatu Komunikacji Starostwa Powiatowego w [...] decyzją Nr [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. orzekł o cofnięciu Panu R. I., PESEL: [...], zam. [...], ul. [...] uprawnień do kierowania pojazdami, potwierdzone prawem jazdy kategorii [...] nr [...], nr druku [...], wydanym w dniu [...].02.2018 r., nakazując niezwłocznie zwrócić prawo jazdy do depozytu urzędu. Decyzji na podstawie art. 108 § 1 K.p.a. nadano rygor natychmiastowej wykonalności ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego oraz interes publiczny.

Organ dalej wskazał, że z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że dniu 22.05.2018 r. do Starostwa Powiatowego w [...] wpłynął celem wykonania orzeczonego środka zabezpieczającego odpis prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] marca 2018 r. w sprawie sygn. akt II K [...], którym na podstawie art. 93a § 2 kk w zw. z art. 39 pkt. 3 kk w zw. z art. 99 § 1 i 2 kk orzeczono wobec R. I. środek zabezpieczający w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Przekazano także postanowienie Sądu Okręgowego w [...] w II Wydziale Karnym z dnia [...] maja 2018 r. sygn. akt II Kz [...], którym postanowiono zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] marca 2018 r. utrzymać w mocy. Oznacza to, że z dniem 16.05.2018 r. postanowienie Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] marca 2018 r. sygn. akt II K [...] stało się prawomocne.

Mając powyższe na uwadze działający z upoważnienia Starosty - Inspektor Referatu Komunikacji zawiadomieniem nr [...] z dnia 23.05.2018 r. zawiadomił Pana R. I. o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia mu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, potwierdzonych prawem jazdy kategorii [...] nr [...], nr druku [...], wydanym w dniu [...].02.2018 r. Jednocześnie organ pierwszej instancji poinformował stronę o możliwości zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów w terminie 7 dni od dnia otrzymania zawiadomienia.

W związku z orzeczeniem przez Sąd Rejonowy w [...] wobec R. I. środka zabezpieczającego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, działający z upoważnienia Starosty [...] - Kierownik Referatu Komunikacji Starostwa Powiatowego w [...] w dniu [...] czerwca 2018 r. wydał decyzję administracyjną Nr [...], którą:

1. Cofnął Panu R. I., PESEL: [...], zam. [...], ul. [...], uprawnienia do kierowania pojazdami, potwierdzone prawem jazdy kategorii [...] nr [...], nr druku [...], wydanym w dniu [...].02.2018 r. oraz nakazał mu niezwłocznie zwrócić prawo jazdy do depozytu urzędu.

2. Decyzji na podstawie art. 108 § 1 K.p.a. nadano rygor natychmiastowej wykonalności ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego oraz interes publiczny.

Wskazano dalej, że powyższa decyzja została wydana na podstawie art. 182 w związku z art. 2 pkt. 9 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. z 2018 r., poz. 625) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j-t- Dz. U. z 2017 r., poz. 1257).

Od powyższej decyzji, w terminie ustawowym, za pośrednictwem organu pierwszej instancji, Pan Rafał Iwaniuk wniósł odwołanie. Pan R. I. w odwołaniu podniósł, że Sąd Rejonowy w [...] na postanowienie Sądu Rejonowego [...] wyznaczył posiedzenie o uchyleniu środków zabezpieczających. Nadmienił, że z Prokuratury wpłynęło postanowienie, iż kontrola odbywała się na prywatnym terenie, gdzie doszło do przekroczenia uprawnień. Poza tym Sąd nie zastosował zakazu obligatoryjnego, iż decyduje o tym stan zdrowia, co uchyla zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Odwołujący się podniósł, że decyzja nie może być prawomocna, iż byłoby ono sprzeczne z postanowieniem Sądu zastosowaniu środków, co decyduje o tym stan zdrowotny. Pan R. I. wskazał, że z postanowienia Komendanta z Komisariatu [...] jest, że są to osoby najbliższe a on taką osobą nie jest i jego stan zdrowia jest prawidłowy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wskazało, że prawomocnym postanowieniem z dnia [...] marca 2018 r. w sprawie sygn. akt II K [...], Sąd Rejonowy w [...] na podstawie art. 93a § 2 kk w zw. z art. 39 pkt. 3 kk w zw. z art. 99 § 1 i 2 kk orzekł wobec R. I. środek zabezpieczający w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Orzeczony środek zabezpieczający podlega zatem wykonaniu przez właściwego starostę, który zgodnie z przepisem art. 103 ust.l pkt. 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (j.t. Dz. U. z 2017 r., poz. 978 z późn. zm.) wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów.

Art. 182 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks Karny Wykonawczy (j.t. Dz. U. z 2018 r., poz. 652) stanowi, że w razie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów, sąd przesyła odpis wyroku odpowiedniemu organowi administracji rządowej lub samorządu terytorialnego właściwemu dla miejsca zamieszkania skazanego. W myśl art. 182 § 2 cyt. wyżej ustawy organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązującego zakazu. Powyższe oznacza, że wydanie decyzji w przedmiotowej materii jest obligatoryjne i nie podlega uznaniu organu administracji publicznej.

Odnosząc się do zarzutów oraz argumentów odwołania, organ odwoławczy wskazał, iż wydają się one całkowicie irracjonalne oraz bezzasadne i nie zostały przez stronę niczym poparte. Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie znajduje zatem żadnych podstaw do wzruszenia zaskarżonej decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami w sytuacji, gdy zostało wydane prawomocne postanowienie sądu karnego orzekające wobec strony środek zabezpieczający w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Kolegium podkreśliło, że orzeczony w niniejszym przypadku środek zabezpieczający, który jest wymieniony w art. 39 pkt. 3 Kodeksu karnego, orzeka się bez określenia czasu jego obowiązywania i uchylić go może tylko sąd, gdy ustaną przyczyny jego orzeczenia. Powyższe oznacza to, że wniesione odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie bowiem zaskarżona decyzja jest zasadna i zgodna z prawem.

Skargę na tę decyzję złożył R. I. zarzucając organowi rażące naruszenie prawa.

W odpowiedzi na skargę organ wnosił o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Obecny na rozprawie pełnomocnik z urzędu skarżącego podniósł podatkowo zarzut naruszenia art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 182 § 2 k.k.w. i art. 184 § 1 i 2 k.k.w. poprzez brak określenia ram czasowych obowiązywania decyzji oraz art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. poprzez brak zawieszenia postępowania administracyjnego przez organ odwoławczy pomimo powzięcia wiedzy o posiedzeniu sądu powszechnego w przedmiocie uchylenia środka zabezpieczającego.

Pełnomocnik wnosił również o dopuszczenie dowodu z postanowienia Sądu Rejonowego w [...] wydanego w związku z terminem wskazanego wyżej posiedzenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna i jako taka nie mogła zostać uwzględniona.

Z akt sprawy wynika, że postanowieniem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] marca 2018 r. w sprawie sygn. akt II K [...], na podstawie art. 93a § 2 kk w zw. z art. 39 pkt. 3 kk w zw. z art. 99 § 1 i 2 kk orzeczono wobec R. I. środek zabezpieczający w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Postanowieniem z dnia [...] maja 2018 r. sygn. akt II Kz [...], Sąd Okręgowy w [...] II Wydział Karny zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] marca 2018 r. utrzymał w mocy.

Oznacza to, że orzeczony wobec skarżącego środek zabezpieczający podlegał wykonaniu.

Jak prawidłowo wskazywały organy orzekające w sprawie prawną podstawą orzekania o cofnięciu skarżącemu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi był przepis art. 182 § 2 kodeksu karnego wykonawczego.

Treść tego przepisu przytoczył w uzasadnieniu do decyzji organ odwoławczy, a wynika z niego, że organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu. Z literalnego brzmienia powołanego przepisu wynika zatem że odpowiedni organ administracji wykonuje jedynie orzeczenie sądu i nie jest władny do odmiennego ukształtowania okresu i zakresu pozbawienia uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych jak tylko w zakresie orzeczonym przez sąd. Zgodnie z art. 2 pkt 9 k.k.w. starosta jest organem postępowania wykonawczego zaś jego obowiązkiem jest wykonanie orzeczonego środka w taki sposób aby w pełni został zrealizowane orzeczenie sądu karnego.

Przypomnieć w związku z tym należy, że Sąd Rejonowy w [...] prawomocnym postanowieniem z dnia [...] marca 2018 r. w sprawie sygn. akt II K [...], orzekł wobec R. I. środek zabezpieczający w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Treść tego orzeczenia jednoznacznie wskazuje, że zakaz dotyczy wszelkich pojazdów i nie jest ograniczony czasowo. Podkreślić należy, że wobec skarżącego orzeczono środek zabezpieczający, a zgodnie z art. 93d. § 1 k.k.w. czasu stosowania środka zabezpieczającego nie określa się z góry.

Odnosząc się zatem do zarzutu pełnomocnika skarżącego dotyczącego nie określenia w decyzji czasu na jaki orzeczono w decyzji zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wskazać należy, że takich ram czasowych organ administracyjny samodzielnie nie mógł określić.

Sytuacja ta różni się od orzekanego w wyroku środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Wówczas rzeczywiści obowiązkiem sądu powszechnego jest określenie ram czasowych obowiązywania tego środka.

Nie można też zgodzić się z twierdzeniem, że organ II instancji winien zawiesić postepowanie. Przede wszystkim w aktach sprawy administracyjnej brak jest jakiejkolwiek informacji o tym aby toczyło się postepowanie w przedmiocie cofnięcia środka zabezpieczającego. Wezwanie na posiedzenie sądu w przedmiocie uchylenia środka zabezpieczającego zostało złożone dopiero razem ze skargą. Poza tym w chwili orzekania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowienie orzekające środek zabezpieczający było prawomocne i organ miał obowiązek je wykonać. Znamienne jest również to, że R. I. pisząc swoją skargę 22 sierpnia 2018 r. nie dołączył rozstrzygnięcia zapadłego na posiedzeniu w dniu [...] sierpnia 2018 r.

Nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek dowodowy pełnomocnika, przede wszystkim dlatego, że wskazywane we wniosku postanowienie nie zostało na rozprawie złożone. Nie jest pewne czy w ogóle postanowienie na posiedzeniu w dniu [...] sierpnia 2018 r. zapadło. Przede wszystkim jednak jest to dowód nie mający w sprawie znaczenia. Sąd oceniał bowiem prawidłowość decyzji organu II instancji według stanu prawnego i faktycznego aktualnego w dacie orzekania przez organ, co oznacza, że zdarzenia mające miejsce po tej dacie dla tej oceny co do zasady nie są istotne.

W tym stanie rzeczy, ponieważ podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę - Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.