Wyrok z dnia 2019-04-11 sygn. III SA/Kr 120/19

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek Sędziowie: Sędzia WSA Hanna Knysiak-Sudyka (spr.) Sędzia WSA Maria Zawadzka po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi D. P. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 11 grudnia 2018 r. znak [...] w przedmiocie wynagrodzenia za dozór i przechowywanie ruchomości 1. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] 2018r. nr [...]; 2. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz skarżącej D. P. kwotę 100 (stu) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej postanowieniem z dnia 11 grudnia 2018 r. znak [...] wydanym po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 14.09.2018 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] 2018r. nr [...] ustalające wynagrodzenia dla skarżącej D. P. za dozór i przechowywanie ruchomości, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art.144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257; zwanej dalej "k.p.a.") oraz art. 17, art. 18, art. 23 § 1 i art. 102 § 2 i § 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 1314; zwanej dalej "u.p.e.a.) utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Sąd Rejonowy na wniosek skarżącej z dnia 30.08.2016 r. wydał w dniu 23.01.2017 r. postanowienie sygn. akt [...] w przedmiocie likwidacji niepodjętego depozytu w postaci wtryskarki marki C nr [...] i przejście tego depozytu na rzecz Skarbu Państwa.

Następnie skarżąca, jako dozorca, w piśmie z dnia 09.03.2017r. uzupełnionym pismem z dnia 22.02.2018r. zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o ustalenie i wypłatę wynagrodzenia za dozór oraz odebranie ruchomości na podstawie art. 5 ustawy z dnia 18.10.2006r. o likwidacji niepodjętych depozytów (Dz. U. nr 208, poz. 1537 ze zm.). Wniosła, by ustalając w/w wynagrodzenie przyjąć stawkę w wysokości 40,00 zł netto za dobę.

Naczelnik Urzędu Skarbowego mając na uwadze w/w postanowienie sądu przeprowadził postępowanie likwidacyjne ruchomości, dokonując w dniu 25.05.2018 r. sprzedaży licytacyjnej ruchomości za kwotę 13.025,00 zł.

W dniu [...] 2018 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał postanowienie, w którym:

1) uznał się właściwym do wypłaty wynagrodzenia za okres 23.01.2017r. - 25.05.2018 r. i przyznał skarżącej wynagrodzenie za dozór i przechowywanie ruchomości w kwocie 7.124,11 zł,

2) uznał się niewłaściwym do wypłaty wynagrodzenia za okres 01.03.2001 r. - 22.01.2017 r. za dozór i przechowywanie ruchomości.

Skarżąca złożyła zażalenie na powyższe postanowienie zarzucając:

naruszenie art. 7, 8, 9, 11, 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 w związku z art. 126 k.p.a. przez brak wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, pominięcie dowodów przedstawionych przez wnioskodawcę oraz nieprawidłowe uzasadnienie zaskarżonego postanowienia, niepodjęcie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego;

naruszenie art. 8 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów przez jego zastosowanie w przedmiotowej sprawie pomimo braku do tego przesłanek;

naruszenie art. 5 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów przez niewłaściwą wykładnię i faktyczny brak zastosowania w przedmiotowej sprawie pomimo wystąpienia do tego przesłanek.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej stwierdził, że w przedmiotowej sprawie ustalono bezspornie, iż po wypowiedzeniu przez Urząd Celny umowy nr [...] z dnia 22.05.2000 r. o przechowywanie wtryskarki C ze skutkiem rozwiązującym tę umowę na dzień 28.02.2001 r., ruchomość ta pozostała w wyłącznej dyspozycji Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym na mocy zajęcia dokonanego w dniu 27 kwietnia 1999 r. w sprawie o sygn. akt [...]. Właścicielem zajętej ruchomości był R. K. Tryb i postępowanie dozorcy zajętych ruchomości regulują przepisy k.p.c., zgodnie z którymi dozorca zobowiązany jest przechowywać oddane pod dozór ruchomości z taką starannością, aby nie straciły na wartości i oddać je na wezwanie komornika lub stosownie do orzeczenia sądu, albo na zgodne wezwanie obu stron.

Organ wskazał, że w art. 858 § 2 k.p.c. ustawodawca zawarł zapis, zgodnie z którym dozorca może żądać zwrotu wydatków związanych z przechowywaniem oraz wynagrodzenia za dozór odpowiednio do poniesionych trudów. Zgodnie z art. 770 k.p.c., w związku z art. 858 § 2 k.p.c. sumę wydatków i wysokość wynagrodzenia komornik ustala postanowieniem, o czym zawiadamia strony i dozorcę. Należności dozorcy są częścią składową kosztów egzekucyjnych, które komornik ściąga wraz z egzekwowanym roszczeniem. Zgodnie z protokołem zajęcia ruchomości z dnia 27.04.1999r. dokonanym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym, dozorcą ruchomości w postaci wtryskarki marki C była na mocy art. 855 § 1 k.p.c. firma P.P.H.U. "N" s.c. Analiza powołanych przepisów wskazuje jednoznacznie, iż w toczącym się postępowaniu egzekucyjnym wszelkie koszty dozorcy zajętej ruchomości pokrywane są przez komornika sądowego zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami.

Organ zarzucił skarżącej, że strona mając wiedzę na temat wypowiedzenia umowy przechowania rzeczy przez Urząd Celny, nie zwróciła się niezwłocznie do komornika sądowego, który stał się jedynym dysponentem rzeczy. Uczyniła to dopiero dziesięć lat później, to jest w dniu 11.01.2011 r., kiedy to firma N skierowała do komornika sądowego zapytanie w tej sprawie. W odpowiedzi z dnia 15.02.2011 r. komornik sądowy poinformował, że postępowanie w sprawie [...] zostało zakończone, a akta po okresie archiwizacji zostały zniszczone, natomiast sądowy organ egzekucyjny nie jest dysponentem urządzenia. Skarżąca nie zwróciła się już do komornika sądowego o dalsze wyjaśnienia.

Organ podniósł, że także w przypadku właściciela maszyny R. K., strona potrzebowała ponad dziesięciu lat, aby skierować do niego stosowne pismo z dnia 19.09.2011 r.

Odpowiadając na zarzut podniesiony przez skarżącą w punkcie pierwszym zażalenia, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej zauważył, że przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie była analiza stanu faktycznego dotyczącego ustalenia wysokości wynagrodzenia za dozór ruchomości. Organ podniósł, że w postanowieniu organ egzekucyjny (likwidacyjny) mógł jedynie częściowo uznać roszczenie strony do wynagrodzenia za przechowanie i dozór ruchomości na parkingu strzeżonym.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej stwierdził, że zarzut naruszenia art. 7 k.p.a. zawarty w zażaleniu jest bezzasadny, gdyż organ egzekucyjny kierował się zasadą prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.). Postępowanie egzekucyjne w odniesieniu do strony było jawne, tzn. mogła ona na każdym etapie postępowania zapoznać się z jego stanem i zgłaszać wnioski i wyjaśnienia. Jednocześnie organ odwoławczy zauważył, iż organ egzekucyjny wydając zaskarżone postanowienie nie naruszył zasad procedury administracyjnej, w tym między innymi zasady pogłębiania zaufania obywateli do władzy publicznej i zasady przekonywania.

Zdaniem organu nie została także naruszona przez organ egzekucyjny zasada przekonywania w postępowaniu administracyjnym (art. 11 k.p.a.), gdyż organ egzekucyjny w zaskarżonym postanowieniu szczegółowo wyjaśnił stronie przesłanki, jakimi się kierował się wydając rozstrzygnięcie, a ponadto strona miała swobodny dostęp do informacji w trakcie prowadzonego postępowania, a organ egzekucyjny w postanowieniu przytoczył te przepisy, które zastosował.

Odpowiadając na zarzut zawarty w punkcie drugim zażalenia Dyrektor Izby Administracji Skarbowej zauważył, że organ pierwszej instancji nie mógł wypłacić dozorcy ruchomości wynagrodzenia za okres 01.03.2001r. - 22.01.2017r., gdyż zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006r. o likwidacji niepodjętych depozytów (Dz.U. z 2006 r., nr 208, poz. 1537 ze zm.) koszty przechowywania i sprzedaży depozytu oraz utrzymania go w należytym stanie, a także koszty zawiadomień i poszukiwań ponosi uprawniony. Natomiast z art. 8 ust. 3 tejże ustawy wynika, że w przypadku gdy uprawniony nie jest znany albo nie jest możliwe ustalenie jego miejsca zamieszkania albo siedziby, koszty określone w ust. 1 ponosi Skarb Państwa. Powyższe zapisy ustanawiają regułę ponoszenia kosztów przez uprawnionego, którym w tym wypadku był właściciel ruchomości – R. K. Skarb Państwa ponosi z kolei koszty określone w art. 8 ust. 1 tylko w dwóch przypadkach, na które wyraźnie wskazuje ustawodawca, tj. w przypadku, gdy uprawniony nie jest znany albo nie jest możliwe ustalenie jego miejsca zamieszkania albo siedziby.

Firma "N" przez lata nie podjęła próby skontaktowania się z właścicielem ruchomości. Pismo wzywające właściciela do odbioru maszyny i zapłaty kosztów jej przechowywania za okres od dnia 1.03.2001 r. do dnia jej odbioru wysłano dopiero w dniu 19 września 2011 r. na adres zupełnie inny, niż wynika z zebranej w toku postępowania dokumentacji tj. adres: W, al. J. Z akt sprawy natomiast nie wynika, aby firma "N" wysłała wezwanie pod znany jej adres, tj. Warszawa; ul. Kondratowicza 4c/81. Na ten adres powołują się we wcześniejszej korespondencji (w tym protokole zajęcia ruchomości) Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym S. H. oraz wierzyciel firma "P" spółka z o.o. Firma "N" nie podjęła żadnej próby ustalenia innego adresu zamieszkania uprawnionego. Ponieważ nadal możliwe jest ustalenie miejsca zamieszkania i siedziby uprawnionego w okresie od 1.03.2001r. do dnia 22.01.2017r., to w niniejszym rozstrzygnięciu ze względu na niespełnienie przesłanek, nie znajduje zastosowania art. 8 ust. 3 ustawy.

Odpowiadając na zarzut zawarty w punkcie trzecim zażalenia Dyrektor Izby Administracji Skarbowej podniósł, że organ pierwszej instancji właściwie zastosował art. 5 ust. 1 ustawy jedynie do wypłaty dozorcy ruchomości wynagrodzenia począwszy od dnia wydania przez Sąd Rejonowy orzeczenia o sygn. akt [...] o likwidacji niepodjętego depozytu, tj. od dnia 23.01.2017r. do dnia 25.05.2018r., tj. terminu wydania ruchomości osobie, która w trybie publicznej licytacji zakupiła maszynę.

Zdaniem organu odwoławczego ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie określa kryteriów ustalania wysokości wynagrodzenia za dozór, co powoduje, że należy w tym zakresie stosować odpowiednio art. 836 k.c. Z uwagi na fakt, iż pod względem wagi i wielkości przechowywana przez firmę "N" ruchomość zbliżona była do naczep ciężarowych o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 16 ton, Naczelnik Urzędu Skarbowego skierował zapytania do podmiotów prowadzących usługi przechowywania pojazdów o takich parametrach (pismo z dnia 26.06.2018r. nr [...], w którym prosił o udzielenie informacji na temat cen za przechowywanie na parkingu strzeżonym naczep ciężarowych o masie powyżej 16 ton). Analiza rynku obejmowała zasięg województwa małopolskiego i województw ościennych i została dokonana w oparciu o pisemne dane pozyskane od przedsiębiorców zajmujących się usługami parkingowymi o takim samym lub podobnym charakterze i na podstawie informacji zawartych na ogólnodostępnych stronach internetowych. Zgodnie z ujawnionymi informacjami, w sytuacji dłuższego przechowywania pojazdów na parkingach, powszechnie przyjętą jest zasada miesięcznego abonamentu za oferowane usługi, stawki dobowe obowiązują bowiem wówczas, gdy ruchomości przechowywane są poniżej okresu jednego miesiąca. Posługując się zatem przekazanymi informacjami, zgodnie z którymi poziom miesięcznych stawek funkcjonujących w rozliczeniach z przechowawcami waha się w granicach 203,25 zł - 630,23 zł netto na miesiąc, stosując przy obliczaniu przypadającej na rzecz firmy "N" należności za dozór metodę średniej arytmetycznej, Naczelnik Urzędu Skarbowego przyjął wartość usługi w postaci przechowywania ruchomości na parkingu strzeżonym w kwocie 442,58 zł brutto miesięcznie. Wynagrodzenie w łącznej kwocie 7.124,11 zł zostanie zatem wypłacone za okres od dnia 23.01.2017r. do dnia 25.05.2018r.

Odnosząc się do argumentów skarżącej dotyczących wypłaty wynagrodzenia za dozór ruchomości, w której Naczelnik Urzędu Skarbowego prowadził postępowanie do sprawy o sygn. akt [...], organ odwoławczy podniósł, że z akt sprawy wynika, iż wypłata należności z tytułu dozoru i przechowywania pojazdu marki Mercedes-Benz Sprinter nr rej. [...] dotyczyła innego stanu faktycznego. Wypłata wynagrodzenia za dozór i przechowywanie przedmiotowego pojazdu nastąpiła bowiem za okres, w którym ruchomość znajdowała się w dyspozycji organu egzekucyjnego. W analizowanej sprawie dysponentem wtryskarki C nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego się dopiero z dniem uprawomocnienia się orzeczenia Sądu Rejonowego sygn. akt [...] o likwidacji niepodjętego depozytu. Powyższe wynika chociażby z treści uzasadnienia postanowienia sygn. akt [...], w którym sąd wskazał, że do dnia wydania przedmiotowego orzeczenia maszyna była w dyspozycji R. K.

Na powyższe postanowienie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła skarżąca D. P., zarzucając mu naruszenie:

- art. 7, 8, 9, 11, 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 w zw. z art. 126 k.p.a., przez brak wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, pominięcie dowodów przedstawionych przez wnioskodawcę, nieprawidłowe uzasadnienie zaskarżonego postanowienia, niepodjęcie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, brak pełnego odniesienia się do zarzutów skarżącej podniesionych w zażaleniu na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 27.08.2018 r. sygn. akt [...], niezebranie i nierozpatrzenie przez organ administracji w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego i w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń, w szczególności przez przyjęcie że Firma N nie podjęła próby skontaktowania się z właścicielem ruchomości, pominięcie dowodów zawartych w aktach sprawy sygn. akt [...] Sądu Rejonowego, bazowanie na ofertach z parkingów innego rodzaju niż parking wnioskodawcy (dozorowanych) oraz oparciu się na ofertach przechowania innego rodzaju przedmiot (naczepy) niż przedmiot niniejszego postępowania (maszyna o nieregularnym kształcie i znacznej masie);

- art. 8 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów przez jego zastosowanie w przedmiotowej sprawie pomimo braku do tego przesłanek;

- art. 5 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów przez niewłaściwą wykładnię i faktyczny brak zastosowania w przedmiotowej sprawie pomimo wystąpienia do tego przesłanek.

Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia w całości oraz w całości poprzedzającego go postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 27.08.2018 r. przez ich uchylenie w całości i rozstrzygniecie zgodnie z jej wnioskiem z dnia 09.03.2017 r. o ustalenie i wypłatę wynagrodzenia za dozór wtryskarki C nr [...] przekazanej pod dozór przez Urząd Celny protokołem zdawczo-odbiorczym z dnia 01.06.1998 r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej do ponownego rozpoznania w całości.

Zdaniem skarżącej organ drugiej instancji nie odniósł się do zarzutów podniesionych w zażaleniu na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] 2018 r. sygn. akt [...].

Ponadto naruszył art. 8 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów przez jego zastosowanie w przedmiotowej sprawie pomimo braku do tego przesłanek.

Dodatkowo organ II Instancji stwierdził, że sprawa samochodu marki Mercedes Benz Sprinter nr rej [...] dotyczyła innego stanu faktycznego. Skarżąca wskazała, że postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 8 maja 2015 r. (sygn. akt [...]), które stało się prawomocne 23.05.2015 r., na wniosek skarżącej Sąd stwierdził likwidację niepodjętego depozytu i przejście na rzecz Skarbu Państwa m.in. przedmiotowego pojazdu. Naczelnik Urzędu Skarbowego pismem [...] z dnia 13 sierpnia 2015 r. przychylił się do jej żądania w zakresie wypłaty wynagrodzenia za dozór w okresie od 25.02.2010 r. do 18.06.2015 r. Tym samym właściwie zastosował art. 5 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o likwidacji niepodjętych depozytów i wypłacił wynagrodzenie za okres przed uprawomocnieniem się postanowienia z dnia 8 maja 2015 r. (sygn.. akt [...]). W przedmiotowym postanowieniu z dnia 8 października 2015 r., [...], Naczelnik Urzędu Skarbowego wyraźnie wskazał, że na podstawie art. 10 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów odebrał przedmiotowe ruchomości i z chwilą ich odbioru stał się organem właściwym do pokrycia wydatków związanych z przechowywaniem, oszacowaniem, przewozem i sprzedażą ruchomości, które przeszły na własność Państwa w trybie art. 5 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów.

Skarżąca zarzuciła, że organ II instancji całkowicie pominął analizę zebranych w sprawie dowodów, w szczególności dołączonych do wniosku z dnia 29.08.2015 r. złożonego w sprawie zakończonej postanowieniem z dnia 23 stycznia 2017 r., Sądu Rejonowego (sygn. akt [...]). Skarżąca podniosła, że pismem z dnia 18 lipca 2011 r., adresowanym do Naczelnika Urzędu Celnego, m.in. wniosła o przejęcie na własność przez Skarb Państwa przedmiotowej maszyny. Pismo to zostało wysłane także do Firmy F K. R. W ul. K, co wynika wprost z treści w/w pisma, jak również załączonych kser nieodebranego listu poleconego. W wyniku braku odbioru przesłanej korespondencji wezwanie z dnia 19 wrzenia 2011 r. skierowane było na inny adres, który skarżąca uzyskała jako potencjalny adres uprawnionego (t.j. na ul. J w W), lecz wezwanie to również nie zostało odebrane, co również wynika z dokumentów zgromadzonych w sprawie [...]. Tym samym nie można twierdzić, iż skarżąca nie próbowała skontaktować się z R. K. Skarżąca podniosła, że R. K. nie odbierał również korespondencji sądowej w sprawie o sygn. akt [...] i konieczne było jego wezwanie przez ogłoszenie. Także w okresie wcześniejszym skarżąca podejmowała intensywne działania w celu zakończenia dozoru przedmiotowej maszyny. Pismem z dnia 28.02.01 r., skierowanym do wierzyciela R. K. (firmy P Sp. z o.o. w W), a przesłanym do wiadomości R. K., wezwała do rozpoczęcia opłacania za składowanie przedmiotowej maszyny lub wskazania nowego dozorcy. Pismem z dnia 31.10.2003 r. zwróciła się do Dyrektora Urzędu Celnego z prośbą o rozwiązanie problemu przedmiotowej maszyny. Urząd Celny pismem z dnia 6.11.2003 r. stwierdził, że roszczenia są bezpodstawne. W dalszych okresach zwracała się jeszcze wielokrotnie m.in. telefonicznie o rozwiązanie problemu przedmiotowej maszyny, jednak bez skutku.

Skarżąca zarzuciła, że organ nieprawidłowo zebrał materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie. Proponując we wniosku z dnia 09.03.2017 r. przyjęcie stawki 40 zł netto za dobę z uwagi, że przedmiotowa maszyna zajmuje ilość miejsca porównywalnego z samochodami ciężarowymi, brała ona pod uwagę wszelkie niedogodności związane z przechowywaniem przedmiotowej maszyny oraz długi okres jej przechowywania. Prośba Naczelnika Urzędu Skarbowego o wycenę kosztu przechowania wspominanej maszyny winna uwzględniać jej rzeczywiste gabaryty i ciężar, a nie wprowadzać w błąd osoby udzielające informacje, że chodzi o standardową naczepę o standardowych wymiarach. Tym samym w przedmiotowej sprawie pozyskane informacje są całkowicie nieprzydatne.

Organ w odpowiedzi na skargę podtrzymał dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 2107) stanowi, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy wojewódzki sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżony akt administracyjny według kryterium zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie jego wydania. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; zwanej dalej "p.p.s.a.") sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanymi granicami skargi (art. 134 p.p.s.a.).

Z brzmienia art. 145 § 1 p.p.s.a. wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Powołana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Niniejsza sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym, bowiem zgodnie z art. 119 pkt 3 p.p.s.a. przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli Sądu w rozpoznawanej sprawie jest postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 11 grudnia 2018 r., znak [...], utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] 2018r. nr [...] ustalające wynagrodzenia dla skarżącej D. P. za dozór i przechowywanie ruchomości.

Podstawę prawną zaskarżonego postanowienia stanowiły przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 1314; zwanej dalej u.p.e.a.) oraz przepisy ustawy z dnia 18 października 2006 r. o likwidacji niepodjętych depozytów (Dz. U. nr 208, poz. 1537 ze zm.).

Bezsporne w przedmiotowej sprawie było, że przedmiotowa wtryskarka będąca przedmiotem dozoru po wypowiedzeniu przez Urząd Celny umowy nr [...] z dnia 22.05.2000 r. o przechowywanie wtryskarki C ze skutkiem rozwiązującym tę umowę na dzień 28.02.2001 r. pozostała w wyłącznej dyspozycji Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym na mocy zajęcia dokonanego w dniu 27 kwietnia 1999 r. w sprawie o sygn. akt [...].

Sąd Rejonowy na wniosek skarżącej z dnia 30.08.2016 r. wydał w dniu 23.01.2017 r. postanowienie sygn. akt [...] w przedmiocie likwidacji niepodjętego depozytu w postaci wtryskarki marki C nr [...] i przejście tego depozytu na rzecz Skarbu Państwa.

Okoliczności powyższe stanowiły podstawę do wystąpienia przez skarżącą z wnioskiem z dnia 9 marca 2017 r. o ustalenie i wypłatę wynagrodzenia za dozór oraz odebranie ruchomości.

W rozpoznawanej sprawie kontrolą Sądu objęta była prawidłowość ustalenia przez organy wysokości wynagrodzenia za dozór i przechowywanie.

Przechodząc do kwestii merytorycznych należy w pierwszej kolejności zauważyć, że art. 102 § 2 u.p.e.a. stanowi, że organ egzekucyjny przyzna, na żądanie dozorcy, zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór.

Jeżeli chodzi o wynagrodzenie za dozór, w doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że przepis art. 102 § 2 u.p.e.a. nie określa kryteriów ustalania wysokości wynagrodzenia, co powoduje, że należy w tym zakresie stosować odpowiednio (subsydiarnie) przepisy ustawy – Kodeks cywilny, dotyczące umowy przechowania. Zgodnie z art. 836 k.c., jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowanie nie jest określona w umowie albo w taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie przyjęte w danych stosunkach.

W ocenie Sądu wysokość wynagrodzenia przyjętego w danych stosunkach w rozumieniu art. 836 k.c. powinna zostać ustalona na podstawie kryterium wynagrodzenia faktycznie stosowanego najczęściej przez innych przechowawców na terenie i w miejscu, gdzie przechowawca wykonuje umowę i dla rzeczy danego rodzaju. Na gruncie stosowania art. 102 § 2 u.p.e.a. orzecznictwo wskazuje, że uwzględniać należy zakres obowiązków przechowawcy (dozorcy) i okoliczności towarzyszące przechowaniu, takie jak: miejsce przechowania, warunki sprawowania pieczy nad zajętą ruchomością oraz wielkość składowanego przedmiotu, powierzchnię niezbędną do jego składowania w taki sposób, jaki wynika z właściwości przechowywanej rzeczy i z okoliczności (por. uchwała NSA z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. akt I OPS 1/10). Wyrażany jest nadto pogląd, że ustalając wysokość wynagrodzenia należnego jednostce wykonującej dozór pojazdów usuniętych z drogi, zasadne jest oparcie się przez organ na informacjach o wysokości opłat miesięcznych za przechowywanie pojazdów, pobieranych na parkingach strzeżonych na danym terenie, to jest na informacjach pochodzących od podmiotów wykonujących działalność gospodarczą rodzajowo tożsamą z prowadzoną przez uczestnika, z uwzględnieniem miejsca wykonywania działalności (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 21 kwietnia 2015r., sygn. akt II SA/Bd 165/15, CBOSA).

W stosunkach umownych przechowawca zobowiązany jest do należytego przechowania rzeczy (art. 842 k.c.). Natomiast w sferze stosunków administracyjnoprawnych analogiczny wniosek należy wyprowadzić z brzmienia ab initio art. 102 § 1 u.p.e.a., który stanowi, że dozorca obowiązany jest przechowywać zajętą ruchomość z taką starannością, aby nie straciła na wartości oraz wydać ją na wezwanie organu egzekucyjnego lub poborcy skarbowego. Bezsprzecznie wydłużony okres przechowania nie sprzyja zachowaniu wartości rzeczy, ponieważ czynnik czasu oddziałuje na jej techniczne zużycie, a nadto, jak podniesiono wyżej, wywiera wpływ na rozmiar poniesionych na dozór dodatkowych nakładów, które w tej sytuacji nie mogą być uznane za "konieczne" w rozumieniu normy § 2 art. 102 u.p.e.a., zaś do elementów wyznaczających wynagrodzenie dozorcy, które trzeba wziąć pod uwagę należeć powinno rozważenie, czy dozorca dopełnił wszelkich istotnych wymogów formalnoprawnych związanych ze sprawowaniem dozoru i mających wpływ na jego przebieg oraz wykonanie. Trzeba nadto przyjąć, że nałożone na dozorcę normami prawa publicznego obowiązki formalnoprawne mieszczą się w "wymaganych staraniach przy strzeżeniu rzeczy", które – według judykatury - stanowią jeden z czynników uwzględnianych przy ustalaniu należności z art. 102 § 2 u.p.e.a.

Artykuł 8 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów stanowi, że:

1. Koszty przechowywania i sprzedaży depozytu oraz utrzymania go w należytym stanie, a także koszty zawiadomień i poszukiwań ponosi uprawniony.

2. Depozyt może być wydany po uiszczeniu przez uprawnionego kosztów, o których mowa w ust. 1.

3. W przypadku gdy uprawniony nie jest znany albo nie jest możliwe ustalenie jego miejsca zamieszkania albo siedziby, koszty określone w ust. 1 ponosi Skarb Państwa.

Przenosząc powyższe, ogólne rozważania w realia rozpatrywanej sprawy należy w pierwszej kolejności zauważyć, że z uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego I Wydział Cywilny sygn. akt [...] z dnia 23 stycznia 2017 r. wynika wprost, że z uwagi na brak możliwości ustalenia osób uprawnionych do posiadania przedmiotowej maszyny, zarządzeniem Sądu z dnia 24 października 2016 r. wezwano przez obwieszczenie nieznanych uczestników.

W uzasadnieniu wskazano, że powyższym terminie nikt nie zgłosił się po odbiór depozytu, a zatem należało orzec o likwidacji tego depozytu, a tym samym o przejściu przedmiotowego pistoletu (w ocenie WSA w Krakowie jest to oczywista omyłka) na rzecz Skarbu Państwa, na podstawie art. 4 ustęp 1 i art. 9 ustęp 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r o likwidacji niepodjętych depozytów (Dz. U. z 2006 r. Nr 208, poz. 1537).

Art. 365 § 1 k.p.c. stanowi, iż orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Inne sądy, organy państwowe oraz organy administracji publicznej, rozstrzygające w sprawach innych niż karne (§ 2), są związane prejudycjalnie, czyli nie mogą dokonać odmiennej oceny prawnej roszczenia niż zawarta w prejudykacie, ale także nie mogą dokonać odmiennych ustaleń faktycznych. Jak wyżej nadmieniono, związanie stron oraz prejudycjalne związanie innych organów określane są jako pozytywny aspekt prawomocności materialnej albo, według innych autorów, jako tzw. pozytywny skutek prawomocności formalnej (por. A. Jakubecki (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz aktualizowany. Tom I. Art. 1-729 Opublikowano: LEX/el. 2018)

Wobec powyższego nieuprawnione jest stwierdzenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia [...] 2018 r., że nadal możliwe jest ustalenie miejsca zamieszkania i siedziby uprawnionego. W związku z tym, w niniejszym rozstrzygnięciu ze względu na niespełnienie przesłanek, nie znajduje zastosowania art. 8 ust. 3 cyt. ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie jest możliwe ustalenie miejsca zamieszkania albo siedziby uprawnionego, a więc koszty określone w ust. 1 ponosi Skarb Państwa, wobec zastosowania art. 8 ust. 3 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów.

Sąd uznał, że orzekające w sprawie organy uchybiły normie art. 102 § 2 u.p.e.a. w zw. z art. 8 ust. 3 ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów, mających w sprawie odpowiednie zastosowanie.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ pierwszej instancji winien uwzględnić rozważania zawarte w niniejszym uzasadnieniu, z uwagi na treść art. 153 p.p.s.a.

Sąd doszedł do przekonania, że zaskarżone postanowienie, jak i poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] 2018 r. zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa, co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego, mając na uwadze treść art. 135 p.p.s.a., zgodnie z którym sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 145 § 1 pkt 1a p.p.s.a. w związku z art. 135 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono w pkt II na zasadzie art. 200 p.p.s.a.