Wyrok z dnia 2019-06-12 sygn. I SA/Bd 156/19

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jarosław Szulc (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka Sędzia WSA Tomasz Wójcik Protokolant Starszy asystent sędziego Waldemar Dąbrowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2019r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego we W. na uchwałę Rady Miejskiej w C. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia wzorów formularzy informacji i deklaracji podatkowych stwierdza nieważność zaskarżonej Uchwały w części obejmującej postanowienia: a) informacji w sprawie podatku od nieruchomości IN-1, stanowiącej załącznik nr 1, w rubryce "G", b) deklaracji na podatek od nieruchomości DN-1, stanowiącej załącznik nr 2, w rubryce "H" - do zaskarżonej uchwały w zakresie zapisu: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością"

Uzasadnienie

Dnia [...] listopada 2016r. Rada Miasta podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie zmiany wzorów formularzy informacji i deklaracji podatkowych.

W skardze do tut. Sądu Prokurator Rejonowy we W. zarzucił ww. uchwale istotne naruszenie przepisów prawa, tj. art. 18 ust. 2 pkt 8 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (tekst jednolity - Dz. U. z 2018 roku, poz. 994, ze zm., dalej: "u.s.g.") oraz art. 6 ust. 13 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity - Dz. U. z 2018 roku, poz. 1445, dalej "u.p.o.l."), poprzez zawarcie we wzorze informacji w sprawie podatku od nieruchomości IN-1, stanowiącym załącznik nr 1 do zaskarżonej uchwały, w rubryce "G" oraz we wzorze deklaracji na podatek od nieruchomości DN-1, stanowiącym załącznik nr 2 do zaskarżonej uchwały, w rubryce "H", sformułowań o treści "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością", podczas gdy sformułowanie to nie zawiera danych dotyczących podmiotu i przedmiotu opodatkowania, niezbędnych do wymiaru i poboru podatku od nieruchomości.

W związku z powyższym Prokurator Rejonowy we W. wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej Uchwały w części obejmującej postanowienia załączników: Nr 1 rubryka "G" i Nr 2 rubryka "H" w zakresie zapisu: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością".

W odpowiedzi na skargę Burmistrz [...] wniósł o oddalenie skargi. W uzasadnieniu podniósł, że Rada Miasta była uprawniona do podjęcia przedmiotowej uchwały i wydając ją nie przekroczyła ustawowej kompetencji do jej podjęcia. Zakwestionowane przez P. W. sformułowanie stanowi integralną część deklaracji podatkowych, które wskazują zarówno podmiot jak i przedmiot opodatkowania niezbędny do wymiaru i poboru podatku. Jednocześnie Burmistrz wskazał, że Rada Miejska w dniu [...] lutego 2019r. podjęła Uchwałę nr [...] w sprawie zmiany Uchwały nr [...] w sprawie określenia wzorów formularzy informacji i deklaracji podatkowych, w zakresie zmiany treści załączników tak by ich brzmienie było zgodne w swej treści z żądaniem Prokuratora Rejonowego, w związku z tym skarga winna być oddalona jako bezprzedmiotowa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

I. W myśl art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018r., poz. 1302 ze zm.), dalej: "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, a stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2017r., poz. 2188 ze zm.) kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. kognicją sądu objęte jest orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego.

II. Stosownie do art. 50 § 1, art. 52 § 1 i art. 53 § 3 p.p.s.a. prokurator może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Jak wynika z treści art. 52 § 1 p.p.s.a. obowiązek wyczerpania środków zaskarżenia służących w postępowaniu przed organem jest wyłączony jeśli skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Sąd zaś rozstrzyga w granicach danej sprawy, ale nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

W pierwszej kolejności wskazać należy, że podjęcie przez organ nowej uchwały, na mocy której dokonano zmiany zaskarżonej uchwały w zakresie kwestionowanych załączników, nie czyni bezprzedmiotowym jej sądowej kontroli. W myśl art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania gdy postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe. Uchylenie uchwały dokonane po zaskarżeniu tej uchwały do sądu administracyjnego, nie czyni zbędnym wydania przez sąd administracyjny wyroku, jeżeli zaskarżona uchwała może być stosowana do sytuacji z okresu poprzedzającego uchylenie lub zmianę uchwały. Pogląd taki sformułował Trybunał Konstytucyjny w uchwale z dnia 14 września 1994r., sygn. akt W 5/94, dokonując wykładni postanowień art. 101 ust. 1 u.s.g. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela ten pogląd. Tak więc dokonanie zmiany zaskarżonej uchwały przez organ, który ją podjął, przed wydaniem wyroku, nie czyni bezprzedmiotowym rozpoznania skargi na tę uchwałę. W tym kontekście istotne jest to, iż skutkiem stwierdzenia nieważności uchwały organu gminy jest jej wyeliminowanie w całości lub części z obrotu prawnego od chwili podjęcia (ex tunc). Oznacza to zatem uznanie braku skuteczności stosowania tego aktu od chwili jego podjęcia (wydania). W rezultacie skutki stwierdzenia nieważności uchwały, są dalej idące niż uchylenie uchwały, które wywiera skutki od daty jej uchylenia (ex nunc). Za dopuszczalnością orzekania o legalności uchwały jednostki samorządu terytorialnego, uchylonej po wniesieniu skargi do sądu opowiedział się też Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyrok z dnia 4 listopada 2010 r., sygn. akt II OSK 1783/10; wyrok z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. akt II OSK 1554/10).

Mimo zatem, iż na mocy § 1 uchwały z dnia 15 lutego 2019r. nr VI/41/19 dokonano w zaskarżonej uchwale zmiany załącznika nr 1 i 2, istniały podstawy do merytorycznego rozpoznania wniesionej skargi.

III. Z treści skargi wynika, że jej przedmiotem są wymienione w niej postanowienia zaskarżonej uchwały. Wstępnie należy poczynić kilka uwag natury ogólnej. Odnosząc się do pojęcia "aktów prawa miejscowego" wskazać należy, że pod pojęciem tym należy rozumieć akty normatywne zawierające przepisy o charakterze abstrakcyjnym i generalnym, powszechnie obowiązujące na określonej części terytorium państwa, wydawane przez organy samorządu terytorialnego lub terenowe organy administracji rządowej na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie (art. 87 ust. 2 Konstytucji RP). Uchwała w przedmiocie określenia wzoru deklaracji i informacji podatkowych, jako skierowana do wszystkich osób zamieszkujących teren Gminy (Miasta), na których ciąży obowiązek uiszczania opłat, jest aktem prawa miejscowego. Dlatego podnieść należy, że nie ma przeszkód, aby w razie stwierdzenia naruszenia prawa, sąd mógł stwierdzić nieważność uchwały, stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 94 ust. 1 u.s.g., mimo iż od daty podjęcia aktu upłynął ponad rok.

Rozpoznając skargę sąd bada, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania. Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę organu jednostki samorządu terytorialnego stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza możliwość stwierdzenia jej nieważności. Przepis ten pozostaje w związku z art. 91 ust. 1 u.s.g., stosownie do którego nieważna jest uchwała organu gminy sprzeczna z prawem. Wprowadzając sankcję nieważności, jako następstwa naruszenia prawa, ustawodawca nie określił rodzaju naruszenia prawa, które prowadziłoby do zastosowania tej sankcji. Zasadnym jest zatem sięgnięcie do przepisów ustawy o samorządzie gminnym, gdzie przewidziano dwa rodzaje naruszeń prawa, które mogą być wywołane przez ustanowienie aktów uchwalanych przez organy gminy. Mogą to być naruszenia istotne lub nieistotne (art. 91 u.s.g.). Jednak i tu brak ustawowego zdefiniowania obu naruszeń, co stwarza konieczność sięgnięcia do stanowiska wypracowanego w tym zakresie w doktrynie i w orzecznictwie.

Za "istotne" naruszenie prawa uznaje się uchybienie prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym. Do nich zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał. W judykaturze za istotne naruszenie prawa uznaje się takiego rodzaju naruszenia jak: podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, brak podstawy prawnej do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenia procedury podjęcia uchwały. Stwierdzenie nieważności uchwały może nastąpić tylko wtedy, gdy uchwała pozostaje w wyraźnej sprzeczności z określonym przepisem prawnym. Nie jest zaś konieczne rażące naruszenie, warunkujące stwierdzenie nieważności decyzji, czy postanowienia, o jakim mowa w przepisie art. 156 § 1 k.p.a.

IV. W ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, skarga jest zasadna, bowiem kwestionowane zapisy uchwały rady gminy są sprzeczne w sposób istotny z obowiązującymi przepisami prawa.

Dokonując kontroli uchwały objętej skargą w zakresie wskazanym stwierdzić trzeba, że brak było podstaw prawnych (upoważnienia ustawowego) do zawarcia – we wzorze informacji w sprawie podatku od nieruchomości IN-1, stanowiącym załącznik nr 1 do zaskarżonej uchwały, w rubryce "G" oraz we wzorze deklaracji na podatek od nieruchomości DN-1, stanowiącym załącznik nr 2 do zaskarżonej uchwały, w rubryce "H" zapisów o treści: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością".

Organ w podstawie prawnej tej uchwały wskazał art. 18 ust. 2 pkt 8 u.s.g. i art. 6 ust. 13 u.p.o.l., w których to przepisach ustawowych brak podstawy do kreowania obowiązku do składania tego rodzaju oświadczenia. Nie przewidują one uprawnienia rady gminy do wydawania uchwał dotyczących wzoru deklaracji podatkowej w zakresie wiedzy deklarującego o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń. Przesądziło to o konieczności stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały, w zakresie zapisów zawartych w ww. pozycjach i załącznikach zaskarżonej uchwały.

V. Zauważyć należy, że z art. 168 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wynika prawo jednostek samorządu terytorialnego do uchwalania wysokości podatków i opłat lokalnych w zakresie ustalonym w ustawie. Konkretyzację tego prawa - poza uregulowaniami szczególnymi - zawiera, w odniesieniu do gminy art. 40 ust. 1 u.s.g., zgodnie z którym gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązującego na obszarze gminy, przy czym - w myśl art. 18 ust. 2 pkt 8 tej ustawy - podejmowanie uchwał w sprawach podatków i opłat należy do wyłącznej właściwości rady gminy, lecz tylko w granicach określonych w odrębnych ustawach.

Wskazywany w uchwale przepis art. 6 ust. 13 u.p.o.l., nakłada na radę gminy obowiązek określenia obowiązującego wzoru informacji i deklaracji na podatek od nieruchomości oraz, w których zawarte będą dane dotyczące podmiotu oraz przedmiotu opodatkowania niezbędne do wymiaru i poboru tego podatku.

Regulacje ustawy podatkowej, co wynika jasno z jej treści, nie dają radzie gminy uprawnienia do nakładania na podatników podatku od nieruchomości obowiązku składania omawianego oświadczenia w deklaracjach i informacjach podatkowych. Zawarte w nich dane mają służyć jedynie wymiarowi tego podatku i uzyskaniu go przez gminę, nie zaś ewentualnemu pociągnięciu podatników do odpowiedzialności karnej skarbowej. Innymi słowy, ustawodawca w ustawie podatkowej normującej opodatkowanie podatkiem od nieruchomości, nie upoważnił rad gmin do odbierania od podatników w treści informacji i deklaracji podatkowych oświadczenia o tym, że znane są im przepisy mówiące o zasadach odpowiedzialności karnej skarbowej za podawanie danych niezgodnych z rzeczywistością. Takiego upoważnienia, w ocenie Sądu, nie można wyczytać z unormowań ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Analizowane oświadczenia, ściśle rzecz biorąc, nie są też w żaden sposób wpisane w konstrukcję opodatkowania ww. podatkiem. Wiedza podatnika o regulacjach z zakresu prawa karnego skarbowego dotyczących odpowiedzialności za podawanie danych niezgodnych z prawdą nie ma żadnego związku z wymiarem i poborem podatku od nieruchomości, a co najistotniejsze, ustawodawca w treści ustawy podatkowej nie upoważnił rad gmin do odbierania od podatników zakwestionowanego przez Prokuratora oświadczenia.

Dokonując zatem wykładni zakresu upoważnienia zawartego w art. 6 ust. 13 u.p.o.l. nie można odchodzić od jasnej treści tego unormowania na rzecz domniemania. Ustawowe wyliczenie zagadnień przekazanych radzie gminy do uregulowania w drodze uchwały w sprawie wzoru deklaracji jest wyczerpujące. Zdaniem Sądu, nie jest dopuszczalna wykładnia rozszerzająca zastosowania tych przepisów w odniesieniu do innych kwestii, które nie zostały w nich wymienione. Oznacza to, że w podejmowanym, na podstawie przywołanych przepisów, akcie prawa miejscowego nie można zamieszczać postanowień, które wykraczają poza treść tych przepisów. Deklaracja podatkowa powinna zawierać jedynie takie dane, które konieczne są do prawidłowego obliczenia wysokości podatku. Podobne uwagi należy poczynić w stosunku do wzoru informacji.

Skoro ustawowe wyliczenie zagadnień przekazanych radzie gminy do uregulowania w drodze uchwały w sprawie wzoru informacji i deklaracji jest wyczerpujące oraz nie jest dopuszczalna wykładnia rozszerzająca zastosowania powyższych przepisów w odniesieniu do innych kwestii, które nie zostały w nim wymienione, to w podejmowanym, na podstawie wyżej przywołanych przepisów, akcie prawa miejscowego nie można zamieszczać postanowień, które wykraczają poza treść tych przepisów. Natomiast w niniejszej sprawie, zamieszczenie we wzorze informacji i deklaracji danych wykraczających poza ustawowe upoważnienie, oznacza istotną sprzeczność uchwały w zaskarżonej części z prawem i w konsekwencji skutkuje stwierdzeniem jej nieważności.

Takie stanowisko również zaprezentowano m.in. w wyrokach WSA w Krakowie z dnia 22 września 2015r. sygn. akt I SA/Kr 1053/15, z 8 września 2015r. sygn. I SA/Kr 1203/15 i sygn. I SA/Kr 1205/15, z 27 lipca 2015r. sygn. akt I SA/Kr 973/15, z 22 lipca 2015r. sygn. akt I SA/Kr 415/15, z 29 czerwca 2015r. sygn. I SA/Kr 653/15, sygn. akt I SA/Kr 652/15r., sygn. akt I SA/Kr 758/15, z 13 lipca 2014r. sygn. akt I SA/Kr 900/15, WSA w Łodzi z dnia 11 lipca 2017r. sygn. akt I SA/Łd 625/17, WSA w Warszawie z dnia 9 czerwca 2017r. sygn. akt VIII SA/Wa 948/16 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 listopada 2012r. sygn. akt II OSK 2012/12 i z 11 lipca 2017r. sygn. akt II FSK 1219/17 (orzeczenia dostępne w CBOiS, jak i pozostałe przywołane w niniejszym uzasadnieniu).

VI. Podsumowując, trzeba w pełni zgodzić się z Prokuratorem co do tego, że przepisy art. 6 ust. 13 u.p.o.l., nie dawały radzie gminy uprawnienia do nałożenia na podatników obowiązku składania oświadczeń, o których mowa w zaskarżonej części uchwały. W następstwie powyższego, uzasadniona jest ocena, że kontrolowana uchwała w zaskarżonej części istotnie narusza art. 7 w zw. art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP, art. 40 ust. 1 u.s.g. oraz art. 6 ust. 13 u.p.o.l. Wymaga przy tym podkreślenia, że w myśl zasad praworządności i legalności, wynikających z art. 7 Konstytucji RP, organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, co oznacza, iż mogą czynić tylko to, na co prawo wyraźnie im zezwala lub co wyraźnie nakazuje. Tymczasem w realiach analizowanej sprawy Rada Miejska, ponad treść art. art. 6 ust. 13 u.p.o.l., w urzędowych wzorach deklaracji i informacji podatkowych zawarła oświadczenia podatnika dotyczące jego wiedzy na temat odpowiedzialności karnej skarbowej za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością. Jednak, jak to zostało już wyjaśnione, ustawa podatkowa nie uprawnia rad gmin do nakładania na podatników obowiązku składania takich oświadczeń organowi podatkowemu w treści deklaracji czy informacji niezbędnych do wymiaru i poboru podatku od nieruchomości.

VII. Dodatkowo w tym miejscu warto przywołać pogląd NSA zaprezentowany w wyroku z dnia 11 lipca 2017r. sygn. akt II FSK 1219/17, zgodnie z którym: "Jeżeli rozpatrywany wzór oświadczenia miał być, w zamiarze uchwałodawcy, pouczeniem o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń, to pouczenie to jest niewątpliwie niepełne, ogólnikowe, zgoła enigmatyczne. Zgodnie z art. 233 § 6 k.k., przepisy o fałszywych zeznaniach stosuje się odpowiednio do fałszywych oświadczeń złożonych w postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, jeżeli przepis ustawowy dotyczący tego postępowania wyraźnie przewiduje odebranie oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej. Upoważnienie do uprzedzenia o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia, o którym mowa w art. 233 § 6, musi wynikać z ustawy, na podstawie której prowadzone jest postępowanie. Takiego upoważnienia zatem nie może kreować akt rangi podustawowej." Rada gminy nie jest organem podatkowym uprawnionym do wymiaru lub poboru podatku, nie uczestniczy w postępowaniu podatkowym ani też w postępowaniu dotyczącym poboru i wykonania zobowiązania podatkowego, w związku z czym nie może w tych postępowaniach zobowiązywać do składania oświadczeń o wiedzy w zakresie odpowiedzialności karnej lub też przyjmować te oświadczenia; podstawą takich czynności niewątpliwie nie może być uchwała rady gminy. Dalej NSA stwierdził, że "Regulacje prawne art. 18 ust. 2 pkt 8 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2015r. poz. 1515 ze zm.) oraz art. 6a ust. 11 ustawy z dnia 15 listopada 1984r. o podatku rolnym (tekst jedn. Dz.U. z 2013r., poz. 1381 ze zm.) nie przewidują prawa rady gminy do wydawania uchwał dotyczących wzoru deklaracji podatkowej w zakresie wiedzy deklarującego o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń. Nie można nawet wykluczyć, że podpisanie i złożenie deklaracji zawierającej sporne w ocenie oświadczenie stwierdzać będzie nieprawdę. Podatnik nie ma obowiązku znać poszczególnych regulacji prawa karnego i jeżeli nie zostanie w tym przedmiocie pouczony, to postępując zgodnie z wzorem deklaracji może podpisać niezgodne z rzeczywistością oświadczenie w tym przedmiocie". Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 14 marca 2019r., sygn. akt II FSK 184/19 i II FSK 205/19.

Sąd w składzie rozpoznającym sprawę, poglądy wyrażone w tych orzeczeniach podziela.

Natomiast, w ocenie Sądu nie można zgodzić się z poglądami, że zawarcie analizowanego oświadczenia w uchwalonym przez radę gminy wzorze deklaracji podatkowej stanowi tylko mało znaczące uchybienie redakcyjne bądź niezręczność językową uchwały, skoro złożenie takiego oświadczenia przez podpisującego i składającego sporządzoną według uchwalonego wzoru deklarację podatkową może stać się elementem sporu prawnego w przedmiocie odpowiedzialności karnej deklarującego.

Skład orzekający podtrzymuje utrwaloną linię orzeczniczą Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, której niniejszy wyrok jest kontynuacją (por. wyroki WSA w Bydgoszczy z dnia 25 września 2018r. sygn. akt I SA/Bd 487/18, z dnia 11 września 2018r. sygn. akt I SA/Bd 485/18, I SA/Bd 475/18, I SA/Bd 474/18, I SA/Bd 466/18, I SA/Bd 448/18, z dnia 07 sierpnia 2018r. sygn. akt I SA/Bd 449/18 i I SA/Bd 443/18, z dnia 28 sierpnia 2018r. I SA/Bd 440/18, z dnia 20 lutego 2018r. I SA/Bd 1062/17, z dnia 07 lutego 2018r. I SA/Bd 1023/17, z dnia 06 lutego 2018r. sygn. akt I SA/Bd 1000/17 i z dnia 23 stycznia 2018r. sygn. akt I SA/Bd 974/17 – wszystkie wyroki dostępne na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl.)

Z podanych względów, należało - na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. - stwierdzić nieważność uchwały Rady Miasta Nr [...] z [...] listopada 2016r. w części obejmującej postanowienia: w załączniku nr 1, w rubryce "G" i załączniku nr 2, w rubryce "H" w zakresie zapisu: "Oświadczam, że są mi znane przepisy Kodeksu karnego skarbowego o odpowiedzialności za podanie danych niezgodnych z rzeczywistością" , zgodnie z treścią sentencji wyroku.

E. Kruppik-Świetlicka J. Szulc T. Wójcik