Postanowienie z dnia 2008-03-12 sygn. IV KK 33/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KK 33/08

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 12 marca 2008 r.

Sąd Najwyższy – Izba Karna w składzie:

Przewodniczący: SSN Roman Sądej

na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.) w dniu 12 marca 2008 r.,

po rozpoznaniu sprawy S. D.,

skazanego za przestępstwo określone w art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., na karę 4 lat pozbawienia wolności,

z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Okręgowego w K.

z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. IX Ka (…),

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.

z dnia 25 maja 2006 r., sygn. II K (…),

na podstawie art. 535 § 3 k.p.k.

p o s t a n o w i ł

1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.

U Z A S A D N I E N I E

Obrońca S. D. podniósł w kasacji jeden zarzut –mogącego mieć wpływ na treść wyroku rażącego naruszenia art. 452 § 1 k.p.k., poprzez przeprowadzenie na rozprawie apelacyjnej postępowania dowodowego co do istoty sprawy i uznanie, że nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości lub w znacznej części. Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Prokurator w pisemnej odpowiedzi wniósł o oddalenie kasacji, jako oczywiście bezzasadnej.

Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:

Stanowisko wyrażone przez oskarżyciela publicznego w odpowiedzi na kasację zasługiwało na podzielenie.

W pierwszym rzędzie należy zaznaczyć, że granice postępowania kasacyjnego wyznaczają podniesione zarzuty, o ile nie ma podstaw do ustawowego ich przekroczenia – art. 536 k.p.k. W tej sprawie podstawy takie nie wystąpiły, a zatem pozostaje się odnieść do twierdzeń skarżącego, że Sąd ad quem rażąco naruszył dyspozycję przepisu art. 452 § 1 k.p.k.

Przewidziany w tym przepisie zakaz prowadzenia przez sąd odwoławczy postępowania dowodowego co do istoty sprawy oznacza jedynie tyle, że sąd ten nie może zastępować sądu pierwszej instancji i prowadzić ponownej rozprawy głównej, aby na podstawie jej wyników niejako samodzielnie rozstrzygać o „istocie sprawy”, czyli o winie bądź niewinności oskarżonego. Zakaz ten w żadnym razie nie oznacza, że sąd odwoławczy uprawniony jest jedynie do prowadzenia dowodów o drugorzędnym, podrzędnym czy mniej istotnym znaczeniu, a w sytuacji wskazania dowodu, który miałby mieć znaczenie istotne, przeprowadzić go już nie może, a pozostaje tylko uchylenie zaskarżonego wyroku. Znaczenie i dowodową wartość nowego, w szczególności osobowego źródła dowodowego, ocenić wszak można dopiero poprzez przeprowadzenie tego dowodu, a samo jego wskazanie jest dalece niewystarczające. O ile ocena znaczenia takiego dowodu ze strony sądu odwoławczego byłaby taka, że podważałby on wnioski i oceny sądu pierwszej instancji, to faktycznie w większości wypadków, dalsze prowadzenie postępowania dowodowego, naruszałoby dyspozycję art. 452 § 1 k.p.k. Zupełnie inaczej rzecz jednak wygląda, kiedy to nowe źródło dowodowe, w ocenie sądu odwoławczego, nie podważa dotychczasowych wyników postępowania karnego. Wówczas nawet dodatkowe sprawdzenie wartości takiego dowodu w kolizji z treścią art. 452 § 1 k.p.k. stało nie będzie, a zakres uzupełniającego postępowania prowadzonego w oparciu o przepis art. 452 § 2 k.p.k. może ulec rozszerzeniu.

Rzeczą zupełnie jasną jest, że tego rodzaju ocen dokonywać można tylko w realiach konkretnej sprawy, a wytyczenie uniwersalnych i bardziej precyzyjnych granic funkcjonowania art. 452 §§ 1 i 2 k.p.k. nie jest możliwe. Na gruncie tej sprawy nie może być jednak wątpliwości, że dyspozycja tych przepisów w ogóle naruszona nie została, nie mówiąc już o naruszeniu rażącym, wymaganym przepisem art. 523 § 1 k.p.k. Przeprowadzony przez Sąd odwoławczy dowód z przesłuchania J. D. nie podważył ocen i wniosków Sądu pierwszej instancji, które legły u podstaw przypisania winy S. D. Jednoznacznie potwierdziło je uzupełniające przesłuchanie pokrzywdzonej B. J., której zeznania były wszak w pełni konsekwentne w stosunku do uprzednich. Taki zakres uzupełnienia przewodu sądowego w żadnej mierze nie przekroczył ram postępowania określonych w art. 452 § 2 k.p.k., a procedowanie Sądu ad quem nie tylko nie naruszało żadnych reguł procesowych, ale było racjonalne i właściwe.

Konsekwencją przedstawionego powyżej stanowiska musiało być uznanie kasacji obrońcy S. D. za bezzasadną i to w stopniu oczywistym, co implikowało jej oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. skazany został zwolniony od kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.