Postanowienie z dnia 2009-09-02 sygn. II AKz 364/09

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II AKz 364/09

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 2 września 2009 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym

w składzie: Przewodniczący: SSA Ryszard Kałwa (spr.)

Sędziowie: SSA Anna Grabczyńska – Mikocka SSO del. Paweł Anczykowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Renata Małysa

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Jerzego Biedermana

po rozpoznaniu sprawy M. W. skazanego za przestępstwa z art. 280 § 1 w zw. z art. 64 § 2 kk i inne na skutek zażalenia skazanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 9 lipca 2009 roku, sygn. akt III Ko 161/09 w przedmiocie zaliczenia okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary łącznej - na mocy art. 437 § 1 i 2, art. 438 pkt 2 kpk i art. 29 prawa o adwokaturze

postanowił:

1. Uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Kielcach;
2. Zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. D. 146, 40 (sto czterdzieści sześć 40/100) złotych za obronę z urzędu w instancji odwoławczej.

Uzasadnienie

W. wniósł o zaliczenie na poczet kary łącznej orzeczonej wobec niego wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 27 lipca 2006 roku sygn. akt III K 24/06 okresu jego tymczasowego aresztowania w okresie od dnia 7 sierpnia 1998 roku do dnia 29 grudnia 1998 roku w sprawie (…) prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową W(1).

Postanowieniem z dnia 9 lipca 2009 roku Sąd Okręgowy w Kielcach odmówił wnioskowi skazanego, bo uznał, że w sprawie o wydanie wyroku łącznego nie może modyfikować orzeczeń zawartych w wyrokach skazujących, w tym i co do zaliczenia tymczasowego aresztowania na poczet poszczególnych kar.

Od tego postanowienia odwołał się skazany, nie precyzując wniosków ani zarzutów przeciw postanowieniu, ale oczywiście zmierzając, by zostało zmienione przez zaliczenie mu wym. okresu aresztowania. Wywodził, iż spędził w Areszcie w W(2). prawie pół roku, co powinno być zaliczone na poczet kary, albo winno mu być przyznane odszkodowanie za czas pozbawienia wolności.

Prokurator wniósł, by zaskarżone postanowienie obrońca oskarżonego poparł zażalenie i wniósł, by oskarżonemu uchylić aresztowanie ewentualnie w trybie art. 13 kkw. Nadto wniósł by przyznać mu honorarium za jego obronę, zapewniając, że nie zostało mu zapłacone ani w całości, ani w żadnej części.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje.

Nie można odmówić racji zażaleniu. Wprawdzie Sąd Okręgowy ma rację, że do wyrokowania łącznego nie należy korygowanie wyroków skazujących, jednakże zarazem Sąd ten sam stwierdza, że aresztowanie tymczasowe w postępowaniu umorzonym, toczącym się równocześnie z postępowaniem, w którym doszło do skazania, podlega zaliczeniu na poczet orzeczonej kary. Skoro postępowanie przygotowawcze, w którym stosowano aresztowanie trwało od dnia 7 sierpnia 1998 roku do dnia 24 lipca 2007 roku i zakończyło się umorzeniem, a wyroki objęte wyrokiem łącznym zapadły w latach 1999-2004, to postępowania te toczyły się równocześnie z owym postępowaniem przygotowawczym. Aresztowanie w tamtej sprawie nie mogło być zaliczone w żadnym z nich, bo wyroki te zapadły nim zakończono postępowanie przygotowawcze. W takim razie cyt. zasadę zaliczania aresztu powinno się zastosować w wyroku łącznym, bo inaczej skazany byłby pozbawiony możliwości skorzystania z niej. Zaliczenie aresztu nie jest w tym wypadku korygowaniem wyroków skazujących, ale wypełnieniem tej powinności z art. 417 kpk, którą miałyby sądy skazujące, gdyby owo postępowanie przygotowawcze było umorzone przed wyrokowaniem; inaczej trzeba by jeden z tamtych wyroków uzupełnić zaliczeniem aresztowania w trybie art. 420 § 1 kpk i następnie to uzupełnienie przedstawić do odpowiedniego skorygowania wyroku łącznego; byłyby to zbędne meandry, gdy można to zrobić wprost w wyroku łącznym po myśli art. 577 kpk. Skoro zaś Sąd Okręgowy tych uwarunkowań nie dostrzegł, popełnił w orzekaniu obrazę przepisu art. 417 kpk, wpływającą na wynik sprawy, bo motywującą ten Sąd do odmówienia wnioskowi skazanego, słusznemu co do zasady (art. 438 pkt 2 kpk). Nie ma zastosowania przepis art. 13 kkw, bo naruszenie w danej sytuacji następuje w oparciu o inny przepis.

Dlatego Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Kielcach do ponownego rozpoznania.

Obrońcy skazanego przyznano odpowiednie honorarium za jego czynności wystawione na zlecenie Sądu (obrona z urzędu), bo zadanie obrońcy skończyło się z wydaniem orzeczenia przez Sąd Apelacyjny, a nikt tej należności obrońcy nie zapłacił.

W badanym obecnie przedmiocie nie mają znaczenia poprzednie czynności Sądu Okręgowego w Kielcach w sprawie o wyrok łączny (wydanie wyroku i umorzenie ponownego postępowania) sprzed roku bądź trzech lat. Nie stwarzają one powagi rzeczy osądzonej w przedmiocie obecnie badanym. Po pierwsze – różny jest ich przedmiot, po drugie – wzmiankowane postępowanie przygotowawcze umorzono latem 2007 roku, po trzecie – idzie o naprawienie sytuacji nieprawidłowej, bo nieprawidłowe jest stosowanie aresztowania, gdy nie dochodzi do skazania. Jest to stan aresztowania niewątpliwie niesłusznego, zatem krzywda człowieka zbędnie aresztowanego.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy ustali okres czasu, w którym skazany był rzekomo tymczasowo aresztowany w postępowaniu przygotowawczym, o którym mowa oraz ustali czy okres ten nie został zaliczony skazanemu w jakiejś innej sprawie, by nie został zaliczony kilkakrotnie. Jeśli zaś nie będzie owych (czy innych) przeszkód, Sąd Okręgowy powinien i ten okres zaliczyć M. W. na poczet kary łącznej. Potrzeba zbadania owych faktów sprawiła, że Sąd Apelacyjny powstrzymał się od zmiany zaskarżonego postanowienia przez zaliczenie aresztowania w II instancji. Stronom powinno się zostawić możliwość odwołania od decyzji, której skutki są doniosłe, by można było skorygować ewentualny błąd ustaleń faktycznych. Dlatego orzeczono jak wyżej na mocy powołanych przepisów prawa.