Wyrok z dnia 2000-02-17 sygn. AKa 14/00

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

II AKa 14/00

WYROK

SĄDU APELACYJNEGO W BIAŁYMSTOKU z dnia 17 lutego 2000r.

(...jCzynnością sprawczą, realizującą znamiona typu czynu zabronionego określonego w art.223kk jest „czynna napaść” na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną podczas łub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych rozumiana jako wszelkie działania podjęte w celu wyrządzenia krzywdy fizycznej, choćby cel ten nie został zrealizowany. /.../

Przewodniczący SSA: Jadwiga Żywolewska-Ławniczak

Sędziowie S.A.: Wanda Tokarzewska SO del. do S.A. Eugeniusz Wildowicz /sprawozdawca/ Prokurator Prokuratury Apelacyjnej - Wiesław Kisiel

Sąd Apelacyjny w Białymstoku po rozpoznaniu vj dniu 17 lutego 2000r. sprawy K.T. oskarżonego z art.297§ lkk, art.233kk z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 20 grudnia I999r.₍ sygn.akt IIK 26/99

Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, ze z opisu czynu z pki.JT wyroku eliminuje spowodowanie u W. R. obrażeń naruszających czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni oraz konieczność użycia broni palnej.

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy. /.../

Z UZASADNIENIA

Sąd Okręgowy w Łomży wyrokiem z dnia 20 grudnia 1999 roku uznał oskarżonego K. T. za winnego tego, że: /.../w czasie i miejscu jak w pkt. I-szym, działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym sprawcą wobec interweniujących funkcjonariuszy policji K.W. i W. R. dokonał czynnej napas'ci przy użyciu niebezpiecznego przedmiotu w postaci łomu powodując u W. R. stłuczenie prawego podudzia, obrzęku i zasinienia, podbiegnięcia krwawego oraz bolesnos'ci palpacyjnej okolicy podkolanowej oraz podudzia prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządu jego ciała na okres poniżej 7 dni, oraz powodując konieczność użycia przez tych funkcjonariuszy broni służbowej, tj. czynu z art.223kk /.../

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego.

Zarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu oskarżonego K. T. za winnego zarzucanych mu czynów, mimo iż zarówno co do pierwszego jak i drugiego zarzutu brak jest dowodów winy oskarżonego, w szczególności na podstawie wyjaśnień samego oskarżonego złożonych podczas rozprawy, a w przedmiocie zarzutu drugiego brak spójności w zeznaniach funkcjonariuszy policji.

W oparciu o powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanych mu przestępstw, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Aczkolwiek zarzuty i wnioski skarżącego nie zasługują na uwzględnienie, to apelacja wywrze ten korzystny dla oskarżonego skutek, że wyrok będzie wymagał zmiany w części dotyczącej czynu przypisanego mu w pkt.II.

Na wstępie należy stwierdzić, że przestępstwo z art.223kk ma charakter formalny (bezskutkowy), co oznacza, iż jest dokonane w chwili dopuszczenia się czynnej napaści.

Czynnością sprawczą, realizującą znamiona typu czynu zabronionego określonego w art.223kk jest „czynna napaść” na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych rozumiana jako wszelkie działania podjęte w celu wyrządzenia krzywdy fizycznej, choćby cel ten nie został zrealizowany.

Dopuszczenie się czynnej napaści musi nastąpić co najmniej w jednej z dwóch określonych przez ustawę postaci: sprawca musi działać wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami lub sprawca musi używać broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu albo środka obezwładniającego.

Przestępstwo z art.223kk popełnione z użyciem broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu powoduje stan zagrożenia dla życia i zdrowia napadniętego lecz dla jego bytu nastąpienie skutku w postaci obrażeń ciała tej osoby nie jest konieczne. W razie spowodowania przez sprawcę czynnej napaści określonego skutku u pokrzywdzonego jego działanie należy kwalifikować jako pozostające w zbiegu kumulatywnym z przepisem określającym przestępstwa przeciwko życiu lub zdrowiu. Natomiast jeżeli, nie da się na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wykazać sprawcy - działającego wspólnie z inną (innymi) osobami - spowodowania takiego skutku - jego zachowanie należy oceniać tylko na gruncie art.223kk.

W przedmiotowej sprawie pokrzywdzony W. R doznał obrażeń naruszających czynności narządu ciała na czas poniżej dni 7, a zatem temu ze sprawców, który je spowodował należało zarzucić /przypisać/ czyn kwalifikowany z art.223kk w zb.z art.l57§2kk.

Sąd I instancji w zasadzie zdawał sobie sprawę z powyższych wymogów, gdyż starał się wykazać, że to oskarżony uderzył łomem policjanta i spowodował obrażenia jego nogi. Nie był jednak konsekwentny gdyż poczynione przezeń ustalenia faktyczne wymagały powołania w kwalifikacji prawnej właśnie przepisu art,157§2kk , a tego zabrakło.

Gdyby zatem tylko do tego sprowadzały się uchybienia tego sądu, to rozważenia wymagałaby jedynie kwestia możliwości poprawienia (uzupełnienia) kwalifikacji prawnej czynu. Wobec kierunku zaskarżenia nie byłoby to dopuszczalne. Chodzi jednak o to, że ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie, jako błędne, nie mogą być zaaprobowane.

Już autor aktu oskarżenia uznał, ze zebrane w toku śledztwa dowody pozwalają przyjąć, iż metalową łapką rzucił w policjanta ten ze sprawców, któremu udało się zbiec z miejsca przestępstwa. Natomiast oskarżony „ruszył z uniesionym łomem w kierunku policjantów”. Po pościgu, policjanci zatrzymali go i znaleźli przy nim łom.

Tymczasem Sąd I instancji bezkrytycznie dał wiarę zeznaniom świadków W. R. i K. W. złożonym w postępowaniu jurysdykcyjnym i na tej tylko podstawie przyjął, że sprawcą uderzenia pokrzywdzonego oraz spowodowania obrażeń był oskarżony. Co prawda, obaj świadkowie twierdzili na rozprawie, że są tego pewni, lecz nie zwalniało to Sądu meriti od rzetelnej i wnikliwej oceny ich wypowiedzi, zwłaszcza, ze takiej pewności co do osoby sprawcy bezpośrednio po zdarzeniu oni nie mieli.

Przeciwnie, o ile jeszcze świadek K. W. w postępowaniu przygotowawczym nie wypowiadał się wprost co do tego, który z dwóch mężczyzn rzucił łomem, a który tylko z takim przedmiotem zbliżał się do nich (k.99-102), to W. R. jednoznacznie i w sposób nie nasuwający żadnych wątpliwości utrzymywał, że łomem rzucił i uderzył go w nogę ten wyższy ze sprawców, który później zdołał zbiec. Natomiast ten niższy, którego po pościgu zatrzymano (zatem oskarżony) „zaczął iść w naszym kierunku z podniesionym do góry' łomem” (k. 144 i odwrót).

Jeśli dodatkowo się zważy, że przy zatrzymanym po ok. 200 metrowym pościgu oskarżonym odnaleziono metalową łapkę (protokół oględzin k.28 - ślad nr 31) to wydaje się oczywiste, że to nie K. T. rzucał tym przedmiotem w policjanta w budynku szkoły.

Zaaprobowanie ustaleń Sądu I instancji w tym zakresie wymagałoby zatem przyjęcia, że oskarżony po tym jak rzucił „swój” łom i uderzył policjanta odebrał (wziął) takiż przedmiot od tego drugiego i znim uciekał. Byłoby to jednak sprzeczne tak z logiką zdarzeń jak i doświadczeniem życiowym.

Zatem prawidłowa, zgodna z zasadami okres'lonymi w art.7kpk ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaś krytyczna analiza zmiennych zeznań świadków, w tym też powodów ich zmiany na rozprawie winna prowadzić do wniosku, że sprawcą, który dopus'cil się czynnej napaści na funkcjonariuszy policji K. W. i W. R. i spowodował u tego ostatniego obrażenia ciała nie był oskarżony.

Zachowanie K. T. polegające na użyciu metalowej łapki, a więc niewątpliwie niebezpiecznego przedmiotu, w sposób przypisany drugiemu napastnikowi, wyczerpało zaś pojecie czynnej napas'ei. Jego czyn należało kwalifikować z art.223kk.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny wyeliminował z opisu przypisanego oskarżonemu przestępstwa stwierdzenia o spowodowaniu przezeń obrażeń ciała u W. R. oraz o konieczności użycia przez policjantów broni służbowej. Ponieważ przyjęta przez Sąd I instancji kwalifikacja prawna nie oddawała całej zawartości kryminalnej czynu wynikającej z jego opisu, czynienie korekt w tej części było bezprzedmiotowe.