Wyrok z dnia 2007-09-25 sygn. WA 33/07

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt: WA 33/07

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2007 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jerzy Steckiewicz (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Antoni Kapłon

SSN Wiesław Maciak

Protokolant: Marcin Szlaga

przy udziale prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej płk. Jana Żaka w sprawie kmdr. por. W. Ż., wobec którego warunkowo umorzono postępowanie karne o przestępstwo określone w art. 177 § 1 k.k., po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na rozprawie w dniu 25 września 2007 r., apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 28 czerwca 2007 r., sygn. akt: So. (...)

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Wojskowemu Sądowi Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania.

U Z A S A D N I E N I E

Prokurator Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w G. przesłał do Wojskowego Sądu Okręgowego w P. wniosek o warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec kmdr. por. W. Ż. podejrzanego o to, że: „ w dniu 24 czerwca 2006 r., około godz. 23.30 na skrzyżowaniu ulic R. i L. w G. kierując prywatnym pojazdem mechanicznym marki Daewoo Korando nr rej. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 5 ust. 1 i art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) w ten sposób, że jadąc ulicą R., nie zachowując należytej ostrożności, wjechał na skrzyżowanie z ulicą L., nie stosując się do znaku drogowego B-20 „stop” określonego w Rozporządzeniu Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w Sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U. Nr 170, poz. 1393) i następnie nie ustąpił pierwszeństwa jadącej drogą z pierwszeństwem przejazdu pojazdem marki Ford Scorpio nr rej. (...) M. J., wskutek czego doszło do zderzenia tych pojazdów, w wyniku którego wymieniona doznała stłuczenia kręgosłupa szyjnego, rozległego stłuczenia powłoki brzucha i klatki piersiowej oraz stłuczenia kolana lewego, które to obrażenia naruszyły jej czynności narządu ciała na czas dłuższy niż 7 dni”, wnosząc jednocześnie o „ wyznaczenie wymienionemu okresu próby w wymiarze 1 (jednego) roku; zobowiązanie podejrzanego do świadczenia pieniężnego w wysokości 1 tyś. złotych na wskazany przez Sąd cel społeczny; zobowiązanie podejrzanego do naprawienia szkody wynikłej z popełnienia przestępstwa w zakresie przez Sąd określonym”.

Prezes Wojskowego Sądu Okręgowego w P. wydał zarządzenie o wyznaczeniu posiedzenia w sprawie wniosku, polecając zawiadomić o terminie kmdr. por. W. Ż. i jego obrońcę, prokuratora, pokrzywdzoną i jej pełnomocnik

Pełnomocnik pokrzywdzonej przesłał do prokuratury wniosek o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody przez sprawcę wypadku w wysokości 95.000 zł, na którą to kwotę miały się składać wydatki związane z leczeniem i rehabilitację.

Na posiedzenie stawili się prokurator i oskarżony, który zabierając głos oświadczył, że „prosi o warunkowe umorzenie postępowania i nie zgadza się na naprawienie szkody...”.

Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2007 r., sygn. akt: So (...), Wojskowy Sad Okręgowy w P. warunkowo umorzył postępowanie karne wobec kmdr. por. W. Ż. o to, że: „ w dniu 24 czerwca 2006 r. około godz. 23.30 na skrzyżowaniu ulic R. i L. w G., kierując prywatnym pojazdem mechanicznym marki Daewoo Korando nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 5 ust. 1 i art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) w ten sposób, że jadąc ulicą R., nie zachowując należytej ostrożności wjechał na skrzyżowanie z ulicą L., nie stosując się do znaku drogowego B-20 „stop” określonego w Rozporządzeniu Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w Sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U. Nr 170, poz. 1393) i następnie nie ustąpił pierwszeństwa jadącej drogą z pierwszeństwem przejazdu pojazdem marki Ford Scorpio nr rej. (...) M. J., wskutek czego doszło do zderzenia tych pojazdów, w wyniku którego wymieniona doznała stłuczenia kręgosłupa szyjnego, rozległego stłuczenia powłoki brzucha i klatki piersiowej oraz stłuczenia kolana lewego, które to obrażenia naruszyły czynności jej narządów ciała na czas dłuższy niż 7 dni”, wyznaczył okres próby na rok i orzekł świadczenie pieniężne w wysokości tysiąca złotych na cel społeczny.

          Apelację od tego orzeczenia wniósł pełnomocnik pokrzywdzonej i zarzucił:

„ 1. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na treść wyroku, tj. art. 67 § 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie polegające na nieorzeczeniu przez Sąd obowiązku naprawienia szkody przy jednoczesnym warunkowym umorzeniu postępowania wobec oskarżonego,

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku, tj. art. 415 § 5 i § 6 k.p.k. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu przez Sąd, iż pokrzywdzona może dochodzić realizacji dodatkowych roszczeń w postępowaniu cywilnym, pomimo złożenia przez pokrzywdzoną wniosku o naprawienie szkody w trybie art. 67 § 3 k.k. i nieorzeczenia przez Sąd obowiązku naprawienia szkody w jakimkolwiek zakresie, co miało wpływ na treść orzeczenia,

3. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 341 § 4 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie, gdyż Sąd przy wyrokowaniu nie wziął pod uwagę wyniku porozumienia pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną w zakresie obowiązku naprawienia szkody,

4. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku, tj. art. 410 § 1 i 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez ich błędne zastosowanie polegające na ogólnikowym wskazaniu w uzasadnieniu wyroku materiału dowodowego, na którym oparł się Sąd, bez oceny konkretnych dowodów, zwłaszcza opinii biegłych sądowych dotyczących uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej i dokumentacji lekarskiej uzasadniających konieczność naprawienia szkody wobec pokrzywdzonej M. J. oraz na stwierdzeniu, iż roszczenie o naprawienie szkody winno być udokumentowane w odpowiedni sposób, np. rachunkami co miało wpływ na treść orzeczenia”.

Podnosząc te zarzuty autor apelacji postulował uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Wojskowemu Sądowi Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Apelacja jest uzasadniona jeżeli chodzi o sformułowany wniosek, głównie z uwagi na zarzut postawiony w pkt 3 środka odwoławczego ( nieco inaczej interpretowany). Artykuł 341 § 2 k.p.k. wprowadza nową przesłankę warunkowego umorzenia postępowania, jeżeli następuje ono na posiedzeniu wyznaczonym w oparciu o przepis art. 339 § 1 pkt 2 k.p.k., którą jest brak sprzeciwu na inicjowane rozstrzygnięcie.

Co prawda, kmdr por. W. Ż. nie sprzeciwił się warunkowemu umorzeniu postępowania, ale kategorycznie nie wyraził zgody na nałożenie na niego obowiązku naprawienia szkody, co w przekonaniu Sądu Najwyższego uznać należało za niewyrażenie zgody na umorzenie postępowania w ogóle. Należy zauważyć, że pełnomocnik w apelacji (pkt 3), niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy stawia zarzut zignorowania przez Sąd porozumienia pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzoną, bowiem żadnego porozumienia nie było, a jedynie jednostronny wniosek o zobowiązanie do naprawienia szkody, którego kmdr por. Ż. nie zaakceptował. Brak zgody oskarżonego uniemożliwiał warunkowe umorzenie postępowania na posiedzeniu, bowiem nie został spełniony warunek do zastosowania tej instytucji, co jednoznacznie wynika z treści art. 341 § 2 k.p.k.

W świetle zaistniałej na posiedzeniu sytuacji, Wojskowy Sąd Okręgowy w P. powinien zatem skierować sprawę do rozpoznania na rozprawie, bądź – dostrzegając możliwość na porozumienie – odroczyć posiedzenie, wyznaczając stronom odpowiedni termin na dokonanie uzgodnień.