Postanowienie z dnia 2014-07-10 sygn. II AKz 265/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II AKz 265/14

POSTANOWIENIE

Dnia 10 lipca 2014 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym

w składzie: Przewodniczący: SSA Tomasz Duski Sędziowie: SSA Anna Grabczyńska-Mikocka (spr.) SSO Katarzyna Wysokińska-Walenciak (del.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Palonek przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej del. do Prok. Apelacyjnej w Krakowie Krzysztofa Bryniarskiego po rozpoznaniu w sprawie S. B. i I. P. oskarżonych z art. 310 § 2 k.k. i inne zażalenia obrońcy na postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 czerwca 2014 roku , sygn. akt III K 96/14

w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 kpk postanawia zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2014 roku Sąd Okręgowy w Krakowie działając na zasadzie art. 344, art. 249 § 1 i art. 258 § 1 i § 2 kpk przedłużył stosowanie wobec oskarżonych S. B. i I. P. tymczasowego aresztowania na dalszy czas oznaczony, do dnia 15 września 2014 roku. Postanowienie to zażaleniem zaskarżyła obrońca oskarżonych, w którym powołując się na przepis art. 438 pkt 2 i 3 kpk zarzuciła obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego postanowienia a to:

1/ art. 258 § 2 kpk poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, odwołanie się do górnej granicy ustawowego zagrożenia kary, bez ustalenia, że oskarżonym rzeczywiście grozi surowa kara,

2/ art. 258 § 1 pkt 2 kpk przez przyjęcie, że w sprawie zachodzi uzasadniona obawa matactwa, w sytuacji gdy okoliczności sprawy i jej zaawansowany etap nie pozwalają na stwierdzenie. że obawa ta jest realna i rzeczywista,

3/ art. 251 § 3 kpk przez nie wyjaśnienie dlaczego nie zastosowano innego środka zapobiegawczego,

Nadto skarżąca zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść przez przyjęcie, że oskarżeni na wolności podejmowaliby próby destabilizacji postępowania. W konkluzji żaląca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia, nie przedłużanie tymczasowego aresztowania oskarżonych i zastosowanie wobec nich dozoru policji, zakazu opuszczania kraju i poręczenia majątkowego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zaważył co następuje.

Zażalenie nie jest zasadne.

Nie jest zgodne z prawdą, co zarzuca skarżąca, że sąd I instancji uzasadniając występowanie w sprawie przesłanki z art. 258§2 kpk miał ograniczyć się do odwołania do górnej granicy ustawowego zagrożenia i nie ustalił, że oskarżonym rzeczywiście grozi surowa kara. Takiemu zarzutowi przeczy uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego postanowienia zwłaszcza karty 5. Jasno wynika z niej, że Sąd Okręgowy prawidłowo motywował występowanie w realiach niniejszej sprawy przesłanki szczególnej stosowania tymczasowego aresztowania w postaci zagrożenia surową karą. Trafnie z jednej strony wskazał na ustawowe zagrożenie przewidziane za zarzucone oskarżonym przestępstwo z art. 310 § 2 kk, a z drugiej zwrócił uwagę na dokładne planowanie przestępczego procederu, działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zastosowanie kwalifikacji z art. 65§1kk, które to okoliczności słusznie dają podstawę do przyjętej prognozy odnośnie grożącej oskarżonym surowej kary. Nie zmienia tego stanowiska odwoływanie się obrońcy do wysokości uzgodnionej z oskarżonymi przez prokuratora kary, bo jakby nie zauważa, że wniosek o zastosowanie art. 335 kpk nie wiąże sądu. Odmienny w tej kwestii pogląd przedstawiony w zażaleniu jest niezasadny, pomija bowiem treść art. 343 § 7 kpk. Nie dopuścił się sąd zarzucanej obrazy art. 251 § 3 kpk, bowiem w przypadku gdy przedmiotem zarzutu jest przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności, której granica wynosi co najmniej 8 lat, to z mocy prawa istnieje domniemanie, że może być konieczne wymierzenie surowej kary. W tym przypadku podstawą do stosowania tymczasowego aresztowania jest przepis art. 258 § 2 kpk i dlatego też nie jest już konieczne uzasadnianie negatywnej okoliczności, dlaczego nie uznano za wystarczające zastosowanie innego środka zapobiegawczego, a więc nie zachodzi tu naruszenie treści art. 251 § 3 kpk (wyrok SA w Katowicach z 15maja 2002 r., II Aka 453/02, KZS 2002/10/97)

Nie jest również słuszny zarzut istotnej obrazy art. 258§1 pkt 2 kpk. W judykaturze, także tutejszego Sądu Apelacyjnego, utrwalił się pogląd, że uczestnictwo w strukturze zorganizowanej uzasadnia wystarczająco obawę matactwa, a to ze względu na znajomość jej uczestników, ich wzajemne powiązanie, istnienie dróg przepływu informacji, solidarność grupową bądź także inne środki wywierania wpływu na wyjaśnienia lub zeznania począwszy od gróźb po przekazywanie środków do życia rodzinom uczestników grupy. (zob. postanowienia SA w Krakowie z 21.04.2006r., sygn. akt II AKz 111/06, KZS 2006/4/40; z 3 września 2002 r., II AKz 345/02 i notkę, KZS 2002 nr 9, poz. 19; SA w Katowicach z 5.05.2006r., sygn. akt II AKz 281/06, Lex nr 191733; z 27.04.2006.r,II AKz 233/06, nr Lex nr 191777).

Zasadnie zatem Sąd Okręgowy wskazał, iż obawę matactwa ze strony oskarżonych w sposób wystarczający uzasadnia postawiony im zarzut działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Trafnie również sąd I instancji uzasadniając obawę matactwa ze strony oskarżonych akcentował charakter zarzuconych im przestępstw. Niewątpliwie przestępczy proceder, którego mieli się dopuścić oskarżeni wiąże się z zaangażowaniem wielu osób, występowaniem pewnego „łańcuszka” osób pozostających ze sobą w różnych zależnościach, co również implikuje obawę bezprawnego wpływania na treść zeznań czy wyjaśnień.

Fakt błędnego ustalenia przez sąd, że oskarżeni nie są w stanie podać adresu do doręczeń w kraju nie miał żadnego wpływu na treść zaskarżonego postanowienia. Kwestia ta została przez sąd stwierdzona niejako ubocznie w świetle pomijanych przez obrońcę takich okoliczności jak nie posiadanie przez oskarżonych (obywateli Mołdawii) stałego miejsca pobytu i zatrzymaniu się ich w Polsce w hotelu i to na krótki czas. Okoliczności te słusznie zostały uznane za wyczerpujące przesłankę z art. 258 § 1pkt1 kpk skutkującą istnieniem uzasadnionej obawy ucieczki lub ukrywania się oskarżonych. Odmienne zdanie na ten temat obrońcy stanowi jedynie niedozwoloną polemikę z ustaleniami sądu, tym bardziej, że żaląca nie wykazała, iż sąd dopuścił się w związku z tym zarzucanych błędnych ustaleń mających mieć wpływ na treść postanowienia.

Mając wszystko powyższe na uwadze i nie znajdując podstaw do uwzględnienia zażalenia orzeczono jak na wstępie w oparciu o powołany tam przepis.