Wyrok z dnia 2016-12-08 sygn. II AKa 216/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II AKa 216/16

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 grudnia 2016 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSA Marek Długosz; Sędziowie: SSA Jacek Polański (spr.), SSA Anna Grabczyńska-Mikocka
Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Palonek
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marcina Lichosika

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2016 roku w sprawie
V. C. i I. K.
oskarżonych z art. 13§1 kk w zw. z art. 310§1 kk i inne
apelacji obrońców oskarżonych
od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 20 czerwca 2016 roku sygn. akt III K 6/16
I. uchyla pkt V i VI zaskarżonego wyroku;
II. zmienia pkt I zaskarżonego wyroku w ten sposób, że:
1) słowa „przez co usiłowali dokonać podrobienia innych środków płatniczych w postaci kart
magnetycznych” zastępuje słowami „przez co – w celu podrobienia innych środków płatniczych w
postaci kart magnetycznych – podjęli czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia
czynu zmierzającego bezpośrednio do podrobienia tych środków płatniczych”;
2) czyn ten kwalifikuje jako przestępstwo z art. 310 § 4 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. i art. 267 § 3
k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;
3) na mocy art. 310 § 4 k.k. w zw. art. 11 § 3 k.k. oraz art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza oskarżonym V.
C. i I. K. kary po 2 (dwa) lata i 4 (cztery) miesiące pozbawienia wolności i kary grzywny w
wymiarze po 160 (sto sześćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej
na kwotę 20 (dwadzieścia) zł;
III. na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. wymierza oskarżonym V. C. i I. K. kary łączne
pozbawienia wolności w wymiarze po 2 (dwa) lata i 6 (sześć) miesięcy, na poczet których – na
mocy art. 63 § 1 k.k. - zalicza okresy tymczasowego aresztowania oskarżonych od dnia 3 sierpnia
2015 r. do dnia 8 grudnia 2016 r.;
IV. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;
V. zasądza od Skarbu Państwa kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł, w tym podatek VAT,
tytułem opłaty za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym na rzecz:
- adw. A. W. jako obrońcy oskarżonego V. C.,
- adw. A. R. jako obrońcy oskarżonego I. K.;
VI. zwalnia oskarżonych V. C. i I. K. w całości od ponoszenia wydatków za postępowanie
odwoławcze oraz od opłaty za obie instancje.
SSA Anna Grabczyńska-Mikocka SSA Marek Długosz SSA Jacek Polański (spr.)

UZASADNIENIE

V. C. i I. K. oskarżeni zostali o to, że:
I. w okresie 2-3 sierpnia 2015 r. w K., wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi
osobami, co do których materiały wyłączono do odrębnego postępowania, działając w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali podrobić środki płatnicze w postaci kart płatniczych o
numerach:
- (...) … (...) Banku (...) S.A.,
- (...) … (...) Banku (...) S.A.,
- (...) … (...) Banku (...) S.A.,
- (...) … (...) Bank (...) S.A.,
- (...) … (...) Banku (...),
- (...) … (...) S.A.,
- (...) … (...) S.A.,
- (...) … (...) Banku (...) S.A.,
- (...) … (...) Banku (...) S.A.,
- (...) … (...) (…) Bank (...),
poprzez uzyskanie informacji, do których nie byli uprawnieni, należących do (...) Bank (...)
S.A., Banku (...) S.A., (...) Bank (...) S.A., w postaci danych identyfikujących w/w karty płatnicze, w
ten sposób, że zamontowali w tym celu na bankomacie sieci E. przy ul. (...) w Galerii (...) w K.
urządzenie, za pomocą którego sczytany został zapis paska magnetycznego oryginalnych w/w kart
płatniczych oraz urządzenia nagrywającego kombinacje klawiszy wybieranych na klawiaturze
bankomatu podczas wpisywania numeru (...) w związku z użyciem danej karty, lecz zamierzonego
celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie przez policję,
to jest o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. i art. 267 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2
k.k.;
II. w bliżej nieustalonym okresie czasu do dnia 3 sierpnia 2015 roku w K., wspólnie i w
porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, co do których materiały wyłączono do odrębnego
postępowania, posiadali dwa urządzenia typu skimmery służące po umieszczeniu w bankomacie
do kopiowania zapisów paska magnetycznego oryginalnych kart płatniczych, czym czynili
przygotowania do podrobienia środków płatniczych w postaci kart płatniczych;
to jest o przestępstwo z art. 310 § 4 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2016 r. sygn. akt III K 6/16 Sąd Okręgowy w Krakowie:
I. orzekając w ramach czynu zarzuconego oskarżonym w punkcie I aktu oskarżenia,
oskarżonych V. C. i I. K. uznał za winnych tego, że w dniu 3 sierpnia 2015 r. w K., działając w
krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu ze
sobą oraz z innymi nieustalonymi osobami, co do których materiały wyłączono do odrębnego
postępowania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz uzyskania informacji, do których nie
byli uprawnieni, zamontowali na bankomacie sieci E. przy ul. (...) w Galerii (...) w K. urządzenie
kopiujące zapis paska magnetycznego oryginalnych kart płatniczych oraz urządzenie nagrywające
kombinacje klawiszy wybieranych na klawiaturze bankomatu podczas wpisywania numeru (...), a
następnie przez kilkadziesiąt minut obserwowali przedmiotowy bankomat, uzyskując w ten
sposób dostęp do sekwencji kodów (...) oraz danych identyfikujących dziesięć kart płatniczych o
numerach wskazanych w punkcie I aktu oskarżenia, przez co usiłowali dokonać podrobienia
innych środków płatniczych w postaci kart magnetycznych, czym działali na szkodę (...) Bank (...)
SA, (...) Bank (...) SA i Banku (...) SA, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie
przez funkcjonariuszy policji, to jest winnych popełnienia czynu stanowiącego zbrodnię z art. 13 §
1 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. i art. 267 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na
mocy art. 310 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., art. 14 § 1 k.k. i art. 60 § 2 i § 6 pkt 2 k.k.
oraz na mocy art. 33 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył oskarżonym karę po 2
(dwa) lata i 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze po 200
(dwieście) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu)
złotych;
II. na mocy art. 316 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych środek karny w postaci przepadku na rzecz
Skarbu Państwa przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa przypisanego im w punkcie
I wyroku, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych na karcie 619 pod
pozycją 4-13 i 15;
III. oskarżonych V. C. i I. K. uznał za winnych popełnienia czynu zarzuconego im w punkcie II
aktu oskarżenia, z tym że przyjął, że oskarżeni czynu tego dopuścili się w okresie od bliżej
nieustalonego dnia, nie później niż od 1 sierpnia 2015 r. do dnia 3 sierpnia 2015 r., to jest winnych
popełnienia występku z art. 310 § 4 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. i za to na mocy art. 310 § 4 k.k.
wymierzył obu oskarżonym karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
IV. na mocy art. 316 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych środek karny w postaci przepadku na rzecz
Skarbu Państwa przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa przypisanego im w punkcie
III wyroku, to jest dwóch urządzeń typu skimmer, opisanych w postanowieniu w przedmiocie
dowodów rzeczowych na karcie 619 pod pozycją 14;
V. na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych w miejsce kar
jednostkowych pozbawienia wolności, orzeczonych w punkcie I i III wyroku karę łączną w
wymiarze po 3 (trzy) lata pozbawienia wolności;
VI. na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonym na poczet wymierzonej im w punkcie V wyroku
kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 3 sierpnia 2015 r. do
dnia 20 czerwca 2016 r.;
VII. na mocy art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze (tekst jedn.: Dz.
U. z 2009 r. Nr 146 poz. 1188 z późn. zm.) oraz § 4 ust 1 i 3, § 17 ust 1 pkt 2 i ust 2 pkt 5 i § 20
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu
(Dz.U.2015.1801) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu: adw. A. W. (Kancelaria
Adwokacka w K. ul. (...)) oraz adw. A. R. (Kancelaria Adwokacka w K. ul. (...)) kwotę po 1254,60
(jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt cztery 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu odpowiednio oskarżonemu V. C. i oskarżonemu I. K.;
VIII. na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił obu oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa
kosztów sądowych w całości.

Wyrok powyższy – w całości - zaskarżyli apelacjami obrońcy oskarżonych.
Obrońca oskarżonego V. C. zarzucił w apelacji błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na
treść orzeczenia, polegający na przyjęciu w ramach czynu zarzuconego w pkt I aktu oskarżenia, że
oskarżony dopuścił się czynu stanowiącego zbrodnię z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. i art.
267 § 3 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena dowodów zgromadzonych w sprawie nie pozwala na
jednoznaczne i stanowcze poczynienie takich ustaleń, bowiem dowody zebrane w sprawie, ich
obiektywna i jednolita ocena, w szczególności wyjaśnienia oskarżonych, winny skutkować
ustalenie, że zakres czynności i działań wykonanych przez oskarżonego były przygotowaniem do
przestępstwa podrobienia środków płatniczych w postaci kart płatniczych.

Obrońca oskarżonego V. C. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I przez przyjęcie, iż
oskarżony dopuścił się czynu z art. 310 § 4 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. i wymierzenie oskarżonemu
kary 1 roku pozbawienia wolności.

Ponadto obrońca oskarżonego V. C. – w razie gdyby Sąd nie podzielił argumentacji obrony w
zakresie wskazanym powyżej – zarzucił rażącą niewspółmierność kary wymierzonej w pkt I
wyroku przez wymierzenie oskarżonemu za czyn z pkt I kary 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia
wolności.

Obrońca oskarżonego V. C. zarzucił też rażącą niewspółmierność kary wymierzonej za czyn z pkt
II aktu oskarżenia w pkt III wyroku w wysokości 1 roku pozbawienia wolności oraz kary łącznej w
wymiarze 3 lat pozbawienia wolności.
Obrońca oskarżonego V. C. wniósł o:
- wymierzenie za czyn z pkt I aktu oskarżenia kary w wysokości 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia
wolności,
- wymierzenie kary pozbawienia wolności w najniższych ustawowych rozmiarach i kary łącznej w
wymiarze najniższym pozbawienia wolności, przy zastosowaniu pełnej absorpcji.
Obrońca oskarżonego I. K. zarzucił w apelacji:
1) obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 13 k.k. przez przyjęcie, że oskarżony usiłował
podrobić środki płatnicze w postaci kart magnetycznych, w sytuacji gdy oskarżony jedynie czynił
przygotowania do podrobienia środków płatniczych,
2) rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu w stosunku do stopnia społecznej
szkodliwości czynu oraz winy, wynikającą z orzeczenia zbyt wysokiej kary pozbawienia wolności,
nieuwzględniającej w sposób dostateczny faktu, że żadna realna szkoda majątkowa nie została
wyrządzona, oskarżony przyznał się do winy i współpracował z organami ścigania, a także wyraził
skruchę i żal.

Obrońca oskarżonego I. K. wniósł o:
1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej pozbawienia
wolności łagodniejszej w stosunku do orzeczonej przez Sąd I instancji przy jednoczesnym
przyjęciu, iż oskarżony działał w warunkach art. 16 k.k., ewentualnie:
2) uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zasadne są apelacje obrońców w zakresie, w jakim skarżący ci wskazali, że zachowanie
oskarżonych polegające na zamontowaniu na bankomacie urządzenia kopiującego zapis paska
magnetycznego oryginalnych kart płatniczych i urządzenia nagrywającego kombinację klawiszy
wybieranych na klawiaturze bankomatu podczas wpisywania numeru (...) oraz obserwowania
bankomatu, przez co uzyskali oni dostęp do sekwencji kodów (...) oraz danych identyfikujących
karty płatnicze powinno zostać zakwalifikowane jako przygotowanie do podrobienia środków
płatniczych w postaci kart płatniczych, a nie jako – jak to przyjął Sąd Okręgowy – usiłowanie
popełnienia takiego przestępstwa. W konsekwencji na uwzględnienie zasługiwały też wnioski
skarżących o obniżenie kar wymierzonych oskarżonym.

Trafnie w szczególności obrońca oskarżonego I. K. zauważył, że przygotowanie może polegać m.in.
na zbieraniu informacji, czy też wejściu w porozumienie z inną osobą. Rzeczywiście bowiem
skopiowanie przez oskarżonych niejawnych informacji zapisanych na paskach magnetycznych
oryginalnych kart płatniczych i pozyskanie kodów (...) stanowiło w istocie zebranie informacji
koniecznych do wytworzenia skutecznie działającej podrobionej karty płatniczej. Same te
czynności nie prowadziły bowiem jeszcze - w sposób bezpośredni - do powstania takich
podrobionych kart płatniczych. Do ich wytworzenia konieczne było nagranie zapisów pozyskanych
przez oskarżonych z oryginalnych kart płatniczych. Tę zatem dopiero czynność należy uznać za
zmierzającą bezpośrednio do podrobienia środka płatniczego w postaci karty płatniczej. Taki też –
ostatni etap podrabiania kart płatniczych - wskazał w pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd
Okręgowy – jest nim dokonanie zapisu danych uzyskanych przez oskarżonych na tzw. „białe
karty” (white plastic), czego jednak oskarżonym nie można było przypisać (str. 38 uzasadnienia
zaskarżonego wyroku). W tym więc kontekście słusznie obrońca oskarżonego I. K. stwierdził, że
nie udowodniono, aby oskarżeni samodzielnie przegrywali, albo mieli w przyszłości przegrywać
dane na „czyste karty”, by dysponowali niezbędnym do nagrywania urządzeniem i
oprogramowaniem i że oskarżony I. K. nie posiadał wiedzy na temat przegrywania danych na
karty magnetyczne, nigdy tego nie robił, ani nie był świadkiem. Zasadnie też obrońca
oskarżonego V. C. zauważył, że wg wyjaśnień tego oskarżonego - nie posiadał on „białych kart”,
nie umiał produkować czystych kart, a także słusznie wskazał, że przy oskarżonym nie zatrzymano
żadnego dowodu rzeczowego, który pozwalałby na ustalenie, że posiadał on wiedzę i urządzenia
pozwalające na wytworzenie innego środka płatniczego w oparciu o uzyskane dane z bankomatów.
Zgodzić się więc należy i z tym twierdzeniem obrońcy oskarżonego I. K., że nie można też mówić o
konkretnym zagrożeniu dla dobra chronionego prawem w postaci podrabiania kart
magnetycznych, choć wynika to nie z tego, że do podrobienia tych kart nie miało dojść, ale z tego,
że z uwagi na podział ról przy popełnieniu tego przestępstwa, oskarżeni mieli jedynie przedsiębrać
działania stwarzające warunki konieczne do jego dokonania, tj. jedynie uzyskać informacje
potrzebne do podrobienia kart płatniczych.

Dodać należy, że przecież gdyby nawet oskarżeni nie zostali zatrzymani przez policjantów i
dokończyli czynności, przy których zostali zatrzymani i które zostały im przypisane w
zaskarżonym wyroku, to i tak nie doszłoby jeszcze do podrobienia kart płatniczych – musieliby
bowiem oni jeszcze przekazać skradzione informacje osobie, która dopiero dokonałaby ich
skopiowania na tzw. „białe karty”. Zachowania oskarżonych był więc konieczne, aby podrobienie
kart płatniczych stało się możliwe, ale nie były jeszcze do dokonania tego wystarczające.
Nie zachodzi sprzeczność pomiędzy uznaniem zarówno posiadania urządzeń służących do
kopiowania zapisów na paskach magnetycznych, jak i użycia tych urządzeń do skopiowania takich
zapisów za przygotowanie do przestępstwa. Obszar przygotowania obejmować może – z natury
rzeczy – więcej niż tylko jedną czynność, bo przecież warunków do przedsięwzięcia czynności
zmierzającej do dokonania może być wiele, a więc w niniejszej sprawie – nie tylko pozyskanie
zapisów na paskach magnetycznych oryginalnych kart płatniczych, ale też wytworzenie bądź
nabycie tzw. „białych kart” oraz urządzeń i oprogramowania koniecznego do skopiowania na
„białych kartach” skradzionych danych. Tymczasem czynność zmierzająca do dokonania
przestępstwa może być tylko jedna, jak - w niniejszej sprawie – wgranie na tzw. „białe karty”
skradzionych przez oskarżonych informacji.

Natomiast nie można zgodzić się już z obrońcą oskarżonego I. K. jakoby zbyt daleko idące były
ustalenia, że oskarżony ten współpracował z innymi osobami oraz że miał kontakty „na S.” celem
sprzedaży. Chociażby z wyjaśnień oskarżonego V. C. wynika bowiem, iż nawet dla niego oczywiste
było to, że celem sczytania paska magnetycznego i nagrania (...)u jest wypłacanie pieniędzy, taki
też był cel tego oskarżonego (k. 296v t. X), który jest jednak możliwy do zrealizowania dopiero po
podrobieniu karty płatniczej. W żadnym innym celu dane z paska magnetycznego i (...) nie mogły
być pozyskiwane w taki sposób, jaki wykorzystywali oskarżeni. W tym kontekście nie zasługuje
więc na aprobatę stanowisko obrońcy I. K., że to nie pierwotne wyjaśnienia tego oskarżonego, iż
posiadał kontakty na S. oraz że zebrane dane miał przesłać dalej, są prawdziwe, ale te złożone
przed sądem, gdzie wytłumaczył, iż takich kontaktów nie miał, a jedynie mógł mieć. Nie
przekonuje bowiem to, jakoby różnica pomiędzy tymi wyjaśnieniami była spowodowana dużą
barierą językową, skoro przy przesłuchaniu oskarżonego korzystano z pomocy tłumacza, a nie ma
żadnych powodów do twierdzenia, że wykonał on swoją pracę nierzetelnie, tym bardziej, że –
wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego I. K. – słusznie Sąd Okręgowy stwierdził, iż treść sms-ów
wskazuje na to, że oskarżeni przy popełnieniu przestępstwa współpracowali nie tylko ze sobą, ale
także z innymi osobami (str. 17 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Z sms-ów tych (str. 3
uzasadnienia zaskarżonego wyroku) wynika przecież, że odnoszą się one do zachowań
oskarżonych związanych z nielegalnym pozyskiwaniem informacji dotyczących kart płatniczych,
co współgra z pierwotnymi wyjaśnieniami oskarżonego. Żadnego innego logicznego
wytłumaczenia treści sms-ów, ani też ich spójności z pierwotnymi wyjaśnieniami oskarżonego
skarżący nie zaproponował, w związku z czym kwestionowanie przez niego w tym zakresie ustaleń
Sądu Okręgowego musi zostać uznane za gołosłowne. W takiej sytuacji zupełnie bezpodstawne
jest też stwierdzenie obrońcy oskarżonego I. K., że biorąc pod uwagę „jedynie uzasadniony
(bezsporny) stan faktyczny” (…) „nie można jednoznacznie stwierdzić, że oskarżeni działali
bezpośrednio celem podrobienia kart magnetycznych”. Nie jest też przy tym tak, iżby oskarżeni od
pierwszego przesłuchania twierdzili, że działali jedynie celem zebrania informacji, gdyż podane
wyżej okoliczności wskazują w sposób nie budzący wątpliwości, że w pełni zdawali sobie sprawę z
tego, że współpracują z innymi osobami w procederze podrabiania kart płatniczych i fakt ten
aprobowali. Z tych samych powodów nie może odnieść skutku powołanie się przez obrońcę
oskarżonego V. C. na wyjaśnienia tego oskarżonego, że uzyskane dane sczytane mieli oni w planie
sprzedać na terenie Bułgarii lub przez internet, ani zarzut jakoby brak było dowodów na przyjęcie,
że oskarżony współdziałał z innymi osobami poza oskarżonym K., posiadającymi wiedzę,
możliwości i środki zmierzające do dokonania.

Z tych powodów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w
ten sposób, że:
I. uchylił pkt V i VI zaskarżonego wyroku;
II. zmienił pkt I zaskarżonego wyroku w ten sposób, że:
1) słowa „przez co usiłowali dokonać podrobienia innych środków płatniczych w postaci kart
magnetycznych” zastąpił słowami „przez co – w celu podrobienia innych środków płatniczych w
postaci kart magnetycznych – podjęli czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia
czynu zmierzającego bezpośrednio do podrobienia tych środków płatniczych”;
2) czyn ten zakwalifikował jako przestępstwo z art. 310 § 4 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. i art. 267 §
3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Konsekwencją zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonym w pkt I zaskarżonego
wyroku było obniżenie wymierzonych im za ten czyn kar, a także kar łącznych. Przyjęcie
łagodniejszej kwalifikacji prawnej w sposób oczywisty uzasadnia bowiem takie postąpienie.
Dlatego też Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonym za przypisane im przestępstwo z art. 310 § 4
k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. i art. 267 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. kary
pozbawienia wolności po 2 lata i 4 miesiące (tj. o 6 miesięcy niższe od kar orzeczonych przez Sąd
Okręgowy za ten sam czyn, ale przy zastosowaniu surowszej kwalifikacji prawnej) i kary grzywny
w wymiarze po 160 stawek dziennych (a więc o 40 stawek mniej od kar orzeczonych przez Sąd
Okręgowy za ten sam czyn) po 20 zł każda, mając na uwadze, że większe złagodzenie tych kar nie
byłoby usprawiedliwione, skoro działania podjęte przez oskarżonych nie tylko stwarzały warunki
do podrobienie kart płatniczych, co wręcz stanowiły warunek do tego konieczny. Sąd Apelacyjny
uwzględnił też przy tym i inne okoliczności obciążające oskarżonych wskazane w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku (str. 37-40), w tym znaczny stopień społecznej szkodliwości tego ich czynu,
zaplanowanego, przygotowanego, podjętego z chęci zysku we współdziałaniu z innymi osobami. Z
tego powodu nie można było przeceniać okoliczności łagodzących wskazanych w apelacjach
obrońców, a więc, czy to przyznania się oskarżonych i złożenia przez nich wyjaśnień, skoro
wyjaśnienia te nie były pełne, gdyż – chociażby - nie ujawnili w nich oni wszystkich osób, z
którymi współdziałali, czy to nie powstania szkody, ponieważ było to wynikiem okoliczności
niezależnych od oskarżonych, tj. ich zatrzymania przez policjantów. Mając nadto na uwadze ilość
osób, które mogłyby być pokrzywdzone wykorzystaniem podrobionych z udziałem oskarżonych
kart kredytowych, a także wysokość ewentualnych szkód z tego wynikłych, przemyślany sposób
działania, nie sposób uznać, by stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonych i ich winy nie
był znaczny (bądź „dość znaczny” w przypadku społecznej szkodliwości), jak to ustalił Sąd
Okręgowy. Dlatego też – pomimo uwzględnienia okoliczności łagodzących, jak podrzędna rola
oskarżonych, krótki – bo jednodniowy – czas przestępczego działania, które z powodu ich
zatrzymania nie doprowadziło do powstania szkody w majątku pokrzywdzonych (str. 37-40
uzasadnienia zaskarżonego wyroku), stosunkowo niewielkiej liczby uzyskanych danych - nie było
podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kar wymierzonych oskarżonym za czyn z art. 310 § 4 k.k.
w zw. z art. 310 § 1 k.k. i art. 267 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Biorąc pod
uwagę zaplanowany i przygotowany sposób działania oskarżonych nie ma też podstaw do tego, by
w oparciu o samą tylko dotychczasową niekaralność oskarżonych, wyciągać wniosek, że
wymierzenie im kar zbliżonych do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a tym bardziej poniżej
tej granicy, było wystarczające do osiągnięcia celów kary, w szczególności skutecznie zapobiegłoby
ich powrotowi do przestępstwa.

Nie było podstaw do obniżenia kar wymierzonych oskarżonym za przypisane im w pkt III wyrok
przestępstwo z art. 310 § 4 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k., gdyż kara 1 roku pozbawienia wolności –
zbliżona dużo bardziej do dolnej granicy ustawowego zagrożenia (3 miesiące) niż do górnej
granicy (5 lat) już sama w sobie wskazuje na to, że przy jej wymierzaniu okoliczności łagodzące
przeważały nad okolicznościami obciążającymi, w związku z czym nie ma żadnych podstaw do
formułowania zasadnego zarzutu, aby Sąd Okręgowy nie uwzględnił w sposób właściwy, czy to
postaw oskarżonych przed i po czynie oraz ich zachowania w trakcie czynu, dotychczasowej ich
niekaralności, czy to ich przyznania się i złożenia wyjaśnień.

Obniżenie jednej z kar jednostkowych skutkowało natomiast zbliżonym do proporcjonalnego – w
stosunku do kar łącznych pozbawienia wolności orzeczonych w zaskarżonym wyroku -
obniżeniem takich kar, przy uwzględnieniu, że większy wpływ na wymiar tych kar musiała mieć
kara surowsza orzeczona wprawdzie także za przygotowanie, ale przygotowanie znacznie bardziej
zaawansowane niż w to, które zostało przypisane oskarżonym w pkt III zaskarżonego wyroku.
Słusznie przy tym Sąd Okręgowy orzekł kary łączne stosując zasadę asperacji zbliżoną do zasady
pełnej absorpcji (str. 41-44 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), z uwagi na bliski związek
podmiotowo-przedmiotowy obu przypisanych oskarżonym przestępstw, które zmierzały do
osiągnięcia tego samego celu. Nie było jednak podstaw – co równie trafnie stwierdził Sąd
Okręgowy - do zastosowania zasady pełnej absorpcji, skoro stopień społecznej szkodliwości czynu
przypisanego oskarżonym w pkt III zaskarżonego wyroku był jednak dość istotny. Przyjęcie
natomiast odmiennego sposobu ukształtowania kar łącznych – a to wg sugerowanej przez obrońcę
oskarżonego V. C. w uzasadnieniu apelacji zasady kumulacji – było niedopuszczalne, zważywszy
że byłoby postąpieniem na niekorzyść oskarżonych, w sytuacji gdy wyrok nie został zaskarżony
przez oskarżyciela.

Z tych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w
ten sposób, że na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonym V. C. i I.
K. kary łączne pozbawienia wolności w wymiarze po 2 (dwa) lata i 6 (sześć) miesięcy, na poczet
których – na mocy art. 63 § 1 k.k. - zaliczył okresy tymczasowego aresztowania oskarżonych od
dnia 3 sierpnia 2015 r. do dnia 8 grudnia 2016 r., a w pozostałej części utrzymał zaskarżony wyrok
w mocy.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity
Dz.U. z 2016 r. poz. 1999), a także § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 r., poz.
1801) zasądził Sąd Apelacyjny od Skarbu Państwa kwoty po 738 zł, w tym podatek VAT w
wysokości po 138 zł wg stawki 23 %, tytułem opłaty za obronę z urzędu w postępowaniu
odwoławczym na rzecz:
- adw. A. W. jako obrońcy oskarżonego V. C.,
- adw. A. R. jako obrońcy oskarżonego I. K..

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonych V. C. i I. K. w całości od
ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze i opłaty za obie instancje, mając na uwadze
ich sytuację materialną, a to utrzymywanie się jedynie z niskopłatnych prac dorywczych.
SSA Anna Grabczyńska-Mikocka SSA Marek Długosz SSA Jacek Polański (spr.)