Postanowienie z dnia 2018-07-09 sygn. IV CSK 121/18

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt IV CSK 121/18

POSTANOWIENIE

Dnia 9 lipca 2018 r. Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Grzegorz Misiurek

w sprawie z powództwa K. Ł. i M. Ł. przeciwko ,,L.” Spółce Akcyjnej w G. i H. P.

o zapłatę,

na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

w dniu 9 lipca 2018 r.,

na skutek dwóch skarg kasacyjnych pozwanych

,,L.” Spółki Akcyjnej w G. i H. P.

od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]

z dnia 25 maja 2017 r., sygn. akt I ACa […],

1) przyjmuje skargę kasacyjną pozwanej ,,L.” Spółki akcyjnej w G.,

2) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej pozwanego H. P. do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 398⁹ § 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.

Skarżący pozwany H. P. wniósł o przyjęcie skargi do rozpoznania w oparciu o drugą, trzecią i czwartą spośród wymienionych przesłanek.

Uzasadnienie potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów wymaga wykazania, że określony przepis prawa, mimo że budzi poważne wątpliwości, nie doczekał się jeszcze wykładni bądź jego niejednolita wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2012 r., II PK 274/11, nie publ.). Skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia odrębnej i pogłębionej argumentacji prawnej zawierającej szczegółowe omówienie wątpliwości interpretacyjnych, a w przypadku istnienia rozbieżności w judykaturze, przytoczenia odpowiednich orzeczeń (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 8 lipca 2009 r., I CSK 111/09, nie publ.; z dnia 12 grudnia 2008 r., II PK 220/08, nie publ.; z dnia 31 stycznia 2008 r., II UK 246/07, nie publ.; z dnia 13 grudnia 2007 r., I PK 233/07, OSNP 2009, nr 3 - 4, poz. 43; z dnia 19 października 2006 r., IV CSK 246/06; z dnia 30 maja 2005 r., I PK 23/05, nie publ.).

Skarżący wskazał na problematykę dotyczącą treści przepisów ustawy z dnia 17 października 2003 r. o wykonywaniu prac podwodnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1970) oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy wykonywaniu prac podwodnych (Dz. U. z 2004 r., nr 116, poz. 1210).

Analiza wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania, jego uzasadnienia, a także uzasadnień orzeczeń sądów obu instancji, nie daje podstaw do uznania, że rzeczywiście zachodzi wskazana przez skarżącego przesłanka potrzeby wykładni przepisów budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów. Skarżący nie przeprowadził pogłębionego wywodu prawnego, nie powołał się na żadne orzecznictwo, z którego wynikałyby jakiekolwiek rozbieżności dotyczące przedstawionej problematyki.

Skarżący nie wykazał również przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania w postaci nieważności postępowania.

Zdaniem skarżącego, nieważność miała przejawiać się w ograniczeniu prawa do obrony z uwagi na uchylanie przez Sąd pytań zadawanych biegłemu. Należy podkreślić, że w art. 379 pkt 5 k.p.c. uregulowana została jedynie taka sytuacja, w której na skutek wadliwości procesowych wywołanych zachowaniem strony przeciwnej, bądź czynnościami procesowymi sądu, strona nie mogła brać i faktycznie nie brała udziału w całym postępowaniu lub jego części. Taka sytuacja nie wystąpiła w niniejszej sprawie. Okoliczności przytoczone przez skarżącego nie wskazują na pozbawienie możności obrony jego praw. Ubocznie należy wskazać, że odnośnie inicjatywy strony w postępowaniu poprzez zadawanie pytań Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 22 października 2004 r., sygn. akt II CK 118/04, wskazując, że samo nieuwzględnienie wniosku procesowego strony o zamiarze zadawania pytań stronie nie stanowi pozbawienia możności pozbawienia jej praw w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury, odwołanie się do przesłanki oczywistej zasadności skargi kasacyjnej wymaga przedstawienia, w czym wyraża się "oczywista zasadność" skargi oraz argumentacji wykazującej, że istotnie skarga jest oczywiście uzasadniona. Chodzi tu o wykazanie kwalifikowanej postaci naruszenia prawa materialnego lub procesowego, polegającej na jego oczywistości widocznej prima facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (zob. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2011 r., III PK 44/11, nie publ.). Celem sformułowania powyższej przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania nie jest

wykazanie oczywistego naruszenie konkretnego przepisu prawa materialnego lub procesowego, lecz sytuacji, w której naruszenie to spowodowało wydanie oczywiście nieprawidłowego orzeczenia (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2012 r., III SK 16/12, nie publ.).

Treść uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie przekonuje o jej oczywistej zasadności. Okoliczności wskazane przez skarżącego nie usprawiedliwiają takiej oceny zaskarżonego orzeczenia. Sąd Najwyższy nie dopatrzył się rażącego naruszenia powołanych przepisów, widocznego prima facie. Brak jest jakichkolwiek podstaw, aby twierdzić, że w niniejszej sprawie doszło do oczywistego naruszenia prawa.

Wobec powyższego nie można przyjąć, że przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania zostały w sposób właściwy wykazane.

Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 398⁹ § 2 k.p.c.).