Postanowienie z dnia 2010-07-22 sygn. I CZ 62/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt I CZ 62/10

POSTANOWIENIE

Dnia 22 lipca 2010 r.

Na postanowienie sądu drugiej instancji o odmowie zwolnienia od kosztów oraz o ustanowienie adwokata zażalenie do Sądu Najwyższego nie przysługuje.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Irena Gromska-Szuster

SSN Krzysztof Strzelczyk

w sprawie z wniosku M. G.

o ustanowienie kuratora Spółdzielni „Z.(...)” w likwidacji w W., na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 lipca 2010 r., na skutek zażalenia kuratora M. P. na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 15 kwietnia 2010 r., sygn. akt VI Cz (…),

odrzuca zażalenie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2010 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił wniosek kuratora M. P. o zwolnienie go od kosztów postępowania kasacyjnego i ustanowienie adwokata z urzędu.

W zażaleniu na to postanowienie wniósł on o jego uchylenie.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Przepis art. art. 87¹ § 1 k.p.c., będący odpowiednikiem dawnego art. 393² k.p.c., przewiduje jako generalną regułę, że w postępowaniu przed Sądem Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zastępstwo to dotyczy także czynności procesowych związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowanych przed sądem niższej instancji. Zażalenie pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 15 kwietnia 2010 r. zostało przez niego sporządzone osobiście. Wprawdzie w myśl przepisu § 2 wskazanego artykułu, przepisu § 1 tegoż artykułu nie stosuje się w postępowaniu o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego, niemniej jednak zażalenie było niedopuszczalne ze względu na swój przedmiot. Katalog zażaleń adresowanych do Sądu Najwyższego zamieszczony jest w art. 394¹ k.p.c. i nie obejmuje on materii związanej ze zwalnianiem stron od kosztów postępowania kasacyjnego i ustanowieniem adwokata z urzędu.

Skoro tak, to należało orzec, jak w sentencji (art. 373 k.p.c. w związku z art. 398²¹, art. 394¹ § 3 k.p.c.).