Wyrok z dnia 2024-04-09 sygn. II SA/Ol 1088/23

Dnia 9 kwietnia 2024 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Osipuk Sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant specjalista Anna Piontczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2024 roku sprawy ze skargi M. sp. z o.o. w M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie z dnia [...], nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie z dnia [...], nr [...] 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie na rzecz strony skarżącej M. sp. z o.o. w M. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że decyzją z "[...]" Burmistrz M. (dalej: Burmistrz) udzielił M. Sp. z o.o. z siedzibą w M. zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych powyżej 4,5% do 18% alkoholu z wyjątkiem piwa przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży – "[...]", na okres od 1 grudnia 2017 r. do 30 września 2023 r.

We wniosku z "[...]" W. O., będący członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej "[...]" (dalej: Wspólnota), wystąpił o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji. Wskazał, że wydana została z rażącym naruszeniem prawa, gdyż zgodę na sprzedaż alkoholu oparto na piśmie zarządu Wspólnoty bez zgody Wspólnoty wyrażonej w formie uchwały jej członków.

W piśmie z "[...]" pełnomocnik M. Sp. z o.o. (dalej: Spółka) stwierdził, że stosownie do art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2016 r. poz. 487 ze zm.; dalej: u.w.t.p.a.) Spółka dołączyła do wniosku o wydanie zezwolenia wymaganą zgodę – zgodę wyrażoną przez zarządcę nieruchomości Z. W. (dalej: Zarządca). Powołując się na wyrok NSA z 3 grudnia 2013 r., II GSK 1315/12, wskazał, że brak zgody o której mowa w przywołanym przepisie jest wprawdzie wadą postępowania, jednak wydanie takiego zezwolenia mimo braku zgody nie może być kwalifikowane jako rażące naruszenie prawa. Zauważył ponadto, że w wyroku z 31 października 2019 r., II GSK 2819/17, Sąd wskazał, że czynność polegająca na wyrażeniu zgody na sprzedaż alkoholu w budynku wielorodzinnym nie zawsze mieści się w zakresie czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu, a jedynie wówczas, gdy prowadzi do zmiany dotychczasowego sposobu użytkowania tej nieruchomości lub jej części. Spółka wnioskowała natomiast o kolejne z rzędu zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych, a zatem nie można przyjąć, że uległ zmianie sposób korzystania z części nieruchomości. Pełnomocnik podniósł także, że o fakcie akceptacji działania zarządcy w zakresie wyrażania zgody na sprzedaż alkoholu w lokalach Wspólnoty świadczy to, że przez kilkanaście lat żaden członek Wspólnoty nie kwestionował tych decyzji.

Decyzją z "[...]", Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie (dalej Kolegium), na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775 ze zm.; dalej: k.p.a.) w związku z art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a., stwierdziło nieważność decyzji Burmistrza z "[...]", uznając, że wydanie zezwolenia bez uzyskania zgody wszystkich współwłaścicieli budynku wielorodzinnego stanowi rażące naruszenie prawa.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, na wniosek złożony przez Spółkę, Kolegium, nie znajdując podstaw do zmiany podjętego uprzednio rozstrzygnięcia, decyzją z "[...]" utrzymało w mocy decyzję z "[...]". W uzasadnieniu podniosło, że na organie administracji rozpatrującym wniosek o zezwolenie na sprzedaż alkoholu w budynku wielorodzinnym ciąży obowiązek ustalenia, czy dołączona do wniosku zgoda pochodzi od uprawnionego do jej wyrażenia podmiotu. W tym celu organ musi rozważyć status prawny budynku, którego dotyczy wniosek i sposób wykonywania zarządu nieruchomością. Od tego bowiem zależy, czy spełniona jest przesłanka zgody na sprzedaż alkoholu w budynku mieszkalnym, która musi być wyrażona przez jego właścicieli, zarządcę lub administratora. Kolegium wskazało, że ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2015 r. poz. 1892; dalej: u.w.l.) przewiduje różne sposoby zarządu nieruchomością wspólną. W niniejszej sprawie Wspólnota nie jest tzw. małą wspólnotą mieszkaniową, o której mowa w art. 19 u.w.l., wobec czego właściciele lokali zobowiązani byli do podjęcia uchwały o wyborze zarządu. Czynności zwykłego zarządu podejmuje zarząd samodzielnie. Do podjęcia przez zarząd czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności (art. 22 ust. 1 i 2 u.w.l.). Kolegium stwierdziło, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przeważa pogląd, zgodnie z którym wyrażenie zgody na sprzedaż napojów alkoholowych jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu, co wynika z rodzaju prowadzonej działalności, jaką jest detaliczna sprzedaż napojów alkoholowych, w szczególności dokonywana w budynku wielorodzinnym (wyroki: NSA z 7 listopada 2017 r., II GSK 1812/17, WSA w Kielcach z 16 listopada 2022 r., II SA/Ke 451/22, WSA w Gdańsku z 11 lutego 2021 r., III SA/Gd 698/20). W konsekwencji nie podzieliło stanowiska zaprezentowanego w przytoczonym przez Spółkę wyroku NSA z 31 października 2019 r., II GSK 2819/17, i uznało, że w realiach niniejszej sprawy zarząd Wspólnoty nie był upoważniony bez odpowiedniej uchwały członków Wspólnoty (art. 23 ust. 1 i 2 u.w.l.) do udzielenia skutecznej zgody na sprzedaż alkoholu.

Kolegium zauważyło jednocześnie, że powinnością organu wydającego zezwolenie było zbadanie, czy wyrażającemu zgodę Zarządcy status zarządcy rzeczywiście przysługiwał. Przy czym w ocenie Kolegium przez zarządcę z art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a. rozumieć należy zarządcę, o którym mowa w art. 18 ust. 1 u.w.l. Zarządca ten byłby upoważniony do udzielenia zezwolenia na sprzedaż alkoholu, a więc do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu, tylko wtedy, gdyby taka kompetencja wynikała z treści umowy lub uchwały o powierzeniu mu zarządu. W aktach administracyjnych brak jest natomiast umowy współwłaścicieli, która mogłaby wskazywać Zarządcę jako zarządcę powołanego stosownie do art. 18 ust. 1 u.w.l. upoważnionego do podejmowania czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu. Z akt tych wynika jedynie, że był on członkiem zarządu Wspólnoty. Zarząd wspólnoty nie jest jednak uprawniony do wyrażenia zgody na sprzedaż alkoholu w budynku wielorodzinnym, a ponadto w przypadku zarządu kilkuosobowego oświadczenia woli za wspólnotę mieszkaniową składają przynajmniej dwaj jego członkowie (art. 21 ust. 2 u.w.l.). W tym kontekście Kolegium zauważyło też, że pismem z "[...]" zwróciło się do pełnomocnika Spółki o udzielenie informacji co do podstaw działania Zarządcy, lecz pismo to pozostało bez odpowiedzi.

Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, stwierdziło, że nie podziela stanowiska, iż wydanie zezwolenia na sprzedaż alkoholu w budynku wielorodzinnym pomimo braku zgody uprawnionych podmiotów nie może być kwalifikowane jako rażące naruszenie prawa (wyroki: WSA w Kielcach z 16 listopada 2022 r., II SA/Ke 451/22; WSA w Gdańsku z 11 lutego 2021 r., III SA/Gd 698/20; NSA z 7 listopada 2017 r., II GSK 1812/17). W związku z powyższym Kolegium uznało, że pominięcie kategorycznego brzmienia art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a. i wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w budynku mieszkalnym wielorodzinnym bez uprzedniej weryfikacji, czy udzielona zgoda pochodzi od uprawnionego podmiotu, ma charakter rażącego naruszenia prawa.

Skargę na powyższą decyzję złożył zawodowy pełnomocnik Spółki. Zarzucił jej naruszenie:

1/ art. 138 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji, w sytuacji gdy Kolegium zobowiązane było do jej uchylenia w całości i odmowy stwierdzenia nieważności decyzji,

2/ art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez stwierdzenie nieważności decyzji, podczas gdy:

a) brak zgody wskazanej w art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a. jest wadą postępowania, jednakże nie może być kwalifikowane jako rażące naruszenie prawa,

b) brak jest podstaw by uznać, że doszło do rażącego naruszenia prawa,

3/ art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a. poprzez uznanie, że zgoda na sprzedaż alkoholu nie została wydana przez uprawniony podmiot, podczas gdy:

a) zgoda została wydana przez zarządcę nieruchomości,

b) Kolegium nie poczyniło bezspornych ustaleń co do charakteru, w jakim działał Zarządca,

c) udzielenie zgody nie wiązało się ze zmianą przeznaczenia nieruchomości wspólnej, a zatem nie była to czynność przekraczająca zakres zwykłego zarządu.

W związku z powyższym pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zasądzenie od organu kosztów postępowania oraz dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zezwoleń z "[...]" na okoliczność braku negatywnych skutków w związku z wydaniem decyzji, co do której stwierdzono nieważność.

W uzasadnieniu pełnomocnik stwierdził, że w postępowaniu nieważnościowym Kolegium nie było uprawnione do prowadzenia postępowania dowodowego zmierzającego do ponownego rozpoznania sprawy co do jej istoty, a w konsekwencji nie było uprawnione do skierowania do niego pisma z "[...]". Oceny legalności decyzji ostatecznej dokonuje się na podstawie materiałów zgromadzonych w postępowaniu zwykłym. Fakt, że Kolegium miało tak wiele pytań i wątpliwości świadczy zaś o tym, że w sprawie nie można mówić o oczywistym, wyraźnym i bezspornym, a przez to rażącym naruszeniu prawa. Pełnomocnik Spółki podkreślił jednocześnie, że zgodnie z art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a. do wniosku o wydanie zezwolenia załączona została zgoda zarządcy nieruchomości – Licencjonowanego Zarządcy Nieruchomości Z. W. i brak jest podstaw, by twierdzić, że wniosek nie zawiera zgody upoważnionego podmiotu.

Pełnomocnik zauważył również, że nie można mówić o bezspornym naruszeniu prawa w sytuacji, gdy w orzecznictwie występują sprzeczne stanowiska co do charakteru czynności polegającej na wyrażeniu zgody oraz skutków wydania zezwolenia pomimo jej braku. Wskazał, że Spółka stoi na stanowisku, że w sytuacji, gdy sposób korzystania z lokalu nie miał ulec zmianie, wyrażenie zgody nawet przez zarząd Wspólnoty, a nie zarządcę, jest skuteczne (wyrok NSA z 31 października 2019 r., II GSK 2819/17). Ponadto wydanie zezwolenia nawet mimo braku zgody nie może być kwalifikowane jako rażące naruszenie prawa (wyroki NSA: z 3 grudnia 2013 r., II GSK 1315/12; z 5 listopada 2019 r., II GSK 3284/17).

Na zakończenie pełnomocnik Spółki dodał, że zezwolenie nie wywołało żadnych skutków niemożliwych do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności. Sprzedaż alkoholu w dotychczasowym lokalu odbywa się już bowiem od blisko "[...]" lat, zaś po stwierdzeniu nieważności decyzji Spółka w przeciągu kilku dni uzyskała nowe zezwolenie za zgodą całej Wspólnoty, na dowód czego załączył kopie decyzji z "[...]".

W odpowiedzi na skargę, Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

W świetle art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2492 ze zm.) sąd administracyjny ma obowiązek badania zaskarżonych aktów wyłącznie w zakresie ich legalności, a więc z punktu widzenia ich zgodności z przepisami powszechnie obowiązującego prawa. Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W niniejszej sprawie skarga podlega uwzględnieniu, bowiem przeprowadzona kontrola zgodności z prawem decyzji Kolegium potwierdziła, że podniesione w niej zarzuty są zasadne.

Przedmiotem kontroli Sądu są decyzje podjęte w trybie nadzwyczajnym – w ramach postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, uregulowanego w art. 156 i nast. k.p.a. Tryb stwierdzenia nieważności decyzji jest nadzwyczajnym trybem wzruszenia decyzji, stanowiącym odstępstwo od zasady trwałości decyzji administracyjnych, określonej w art. 16 § 1 k.p.a. W wyroku z 12 maja 2015 r., P 46/13, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że: "reguła trwałości decyzji służy realizacji istotnych wartości, jakimi są ochrona porządku prawnego, stabilności obrotu prawnego, zaufania do organów państwa i samego prawa, a przede wszystkim – ochrona praw nabytych (...). Ma duże znaczenie dla stabilizacji skutków prawnych wynikających z decyzji i realizuje potrzebę zagwarantowania bezpieczeństwa sytuacji prawnej obywateli. (...). Regułę trwałości decyzji uzasadniają (...) konstytucyjne zasady pewności prawa i zaufania obywatela do państwa. Reguła trwałości decyzji nie ma jednak charakteru bezwzględnego. Uchylenie lub zmiana decyzji, stwierdzenie jej nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w wypadkach przewidzianych w kodeksie lub ustawach szczególnych." Z uwagi na szczególny charakter instytucji stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej niedopuszczalne jest stosowanie rozszerzającej wykładni przepisów określających zastosowanie tego nadzwyczajnego środka (por. wyrok NSA z 7 grudnia 2011 r., II FSK 1051/10, CBOSA). Instytucja ta nie jest środkiem, za pomocą którego można wzruszać każdą wadliwą decyzję ostateczną, abstrahując od stopnia tej wadliwości. Postępowanie nieważnościowe nie może też prowadzić do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy co do jej istoty. Organ prowadzący postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności ogranicza się do zbadania, czy decyzja ostateczna jest dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. i – co należy podkreślić – w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony przed jej wydaniem, na podstawie przepisów prawa obowiązujących w dacie jej wydania.

W niniejszej sprawie Kolegium uznało, że zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych bez zgody podmiotu wymienionego w art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a. i bez uprzedniej weryfikacji, czy zgoda załączana do wniosku o wydanie zezwolenia pochodzi od uprawnionego podmiotu, wydane zostało z rażącym naruszeniem tego przepisu, a zatem decyzja ostateczna dotknięta jest wadą z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a. do wniosku o wydanie zezwolenia należy dołączyć zgodę właściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora budynku, jeżeli punkt sprzedaży będzie zlokalizowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie sądowym, na które powołała się Spółka, zgodnie z którym brak zgody wskazanej w art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a. jest wprawdzie wadą postępowania w sprawie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, jednak wydanie takiego zezwolenia pomimo braku zgody, nie może być kwalifikowane jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Stwierdzenie nieważności jako sposób weryfikacji decyzji ostatecznej może mieć bowiem miejsce tylko wtedy, gdy decyzja dotknięta jest ciężkimi wadami, które dotykają jej treści i z tego powodu takie rozstrzygnięcie jest niemożliwe do akceptacji z punktu widzenia praworządności, zatem przyczyny nieważności decyzji powinny być rozumiane w sposób ścieśniający, a w każdym razie mają wynikać z ustawy, by można stwierdzić, że treść decyzji podlegającej stwierdzeniu nieważności pozostaje w oczywistej sprzeczności z jednoznaczną treścią przepisu prawa. Wskazana zgoda jest wprawdzie dokumentem, który należy dołączyć do wniosku, lecz jej brak nie wpływa na tok postępowania w sprawie zezwolenia, gdyż wszczęcie tego postępowania może mieć miejsce tylko w sytuacji, gdy wniosek odpowiada wymogom określonym w ustawie i posiada prawem określone załączniki. W innym przypadku postępowania nie wszczyna się, a organ, który rozpoznaje taki wniosek ma obowiązek wezwać stronę do jego uzupełnienia i wyciągnąć konsekwencje prawne w sytuacji, gdy wniosek nie zostanie uzupełniony. Wszczęcie postępowania i wydanie decyzji pomimo niekompletności wniosku nie może być sanowane korzystaniem z instytucji stwierdzenia nieważności decyzji (tak NSA m.in. w wyroku z 3 grudnia 2012 r., II GSK 1315/12, CBOSA).

Wprawdzie Kolegium, podejmując zaskarżoną decyzję powołało się na orzecznictwo dopuszczające stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej w przypadku naruszenia art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a., jednakże stwierdzić należy, że rozbieżne orzecznictwo w zakresie charakteru naruszenia prawa w przypadku wydania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych bez zgody, o której mowa w tym przepisie, tym bardziej stoi na przeszkodzie uznaniu, że w warunkach niniejszej sprawy doszło do rażącego naruszenia prawa. Rażące naruszenie prawa nie występuje bowiem, gdy na tle tych samych przepisów możliwe jest wyrażenie rozbieżnych poglądów.

Dodatkowo zauważyć należy, że w warunkach niniejszej sprawy Spółka załączyła do wniosku zgodę udzieloną przez Licencjonowanego Zarządcę Nieruchomości (tekst pieczęci). Fakt jej udzielenia w formie odręcznej adnotacji na piśmie Spółki adresowanym do zarządu Wspólnoty w żaden sposób nie rzutuje na jej charakter. Nie budzi natomiast wątpliwości, że zarządca budynku jako jeden z podmiotów wymienionych w art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a. jest uprawniony do udzielenia zgody na sprzedaż napojów alkoholowych. Jak słusznie wskazało Kolegium za zarządcę z art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a. uznać należy zarządcę, o którym mowa w art. 18 ust. 1 u.w.l. Jest to zarządca ustanowiony na podstawie umowy właścicieli lokali. Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 1 u.w.l. właściciele lokali mogą w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo w umowie zawartej później w formie aktu notarialnego określić sposób zarządu nieruchomością wspólną, a w szczególności mogą powierzyć zarząd osobie fizycznej albo prawnej. Jak zauważyło jednak Kolegium w aktach administracyjnych brak jest umowy współwłaścicieli, która mogłaby wskazywać Zarządcę jako zarządcę powołanego stosownie do art. 18 ust. 1 u.w.l. upoważnionego do wydania zgody. Dlatego też zwróciło się do pełnomocnika Spółki o udzielenie informacji co do podstaw działania Zarządcy. Wątpliwości Kolegium co do posiadanych przez tego Zarządcę uprawień do udzielenia tej zgody nie mogą być jednak rozstrzygane w postępowaniu dowodowym prowadzonym na etapie postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji. Jak już bowiem wskazano wyżej i co słusznie podniosła również Spółka, oceny legalności decyzji ostatecznej dokonuje się na podstawie materiałów zgromadzonych w postępowaniu zwykłym. Same zaś wątpliwości Kolegium w tym zakresie nie mogą uzasadniać stanowiska o rażącym naruszeniu prawa przy wydawaniu zezwolenia.

Wskazać również należy, że w orzecznictwie wyrażono pogląd, że czynność polegająca na wyrażeniu zgody na sprzedaż napojów alkoholowych w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, o której mowa w art. 18 ust. 6 pkt 3 u.w.t.p.a., niezależnie od podmiotu, który jej udziela, nie zawsze mieści się w zakresie czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu nieruchomością (lub jej częścią), a jedynie wówczas gdy prowadzi ona do zmiany dotychczasowego sposobu użytkowania tej nieruchomości (lub jej części). Za stanowiskiem tym przemawia treść art. 22 ust. 3 pkt 4 u.w.l., który wśród czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymienia zmianę przeznaczenia części nieruchomości wspólnej (por. wyrok NSA z 31 października 2019 r., II GSK 2819/17, CBOSA). Powyższe oznacza, że w postępowaniu o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w przypadku kontynuacji dotychczasowego przeznaczenia części nieruchomości wspólnej, czyli kontynuowania sprzedaży alkoholu w dotychczasowym punkcie sprzedaży, nie jest wymagane przedłożenie uchwały właścicieli lokali wyrażającej zgodę na dokonanie tej czynności. Czasowy charakter zezwoleń na sprzedaż alkoholu nie rodzi więc konieczności, w przypadku kontynuowania tej działalności w dotychczasowym lokalu, uzyskania zgody właścicieli lokali we wskazanej formie.

W warunkach niniejszej sprawy wniosek Spółki był kolejnym wnioskiem o udzielenie zezwolenia i miał na celu kontynuowanie dotychczasowej działalności gospodarczej. Jak wskazano w skardze sprzedaż alkoholu w tym miejscu prowadzona była od blisko "[...]" lat. Wobec tego nie można przyjąć, że sposób korzystania z tej części nieruchomości w konsekwencji udzielenia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych uległ zmianie. Powyższy pogląd wyrażony w orzecznictwie dodatkowo przemawia za brakiem podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji. W sprawie sprzedaż alkoholu w lokalu była prowadzona już wcześniej, co wiąże się z wątpliwościami wyrażonymi w orzecznictwie co do konieczności uzyskania uchwały właścicieli lokali. Ta okoliczność dodatkowo świadczy, że w sprawie brak było podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji. Jak wskazano już bowiem wyżej rażące naruszenie prawa nie występuje, gdy na tle tych samych przepisów możliwe jest wyrażenie rozbieżnych poglądów.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a., Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Kolegium z "[...]". O kosztach postępowania sądowego orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. Na zasądzone na rzecz Spółki koszty złożyły się: opłata od skargi – 200 zł oraz wynagrodzenie jej pełnomocnika – 480 zł stosownie do § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1935). Kolegium, rozpatrując sprawę ponownie uwzględni, stosownie do art. 153 p.p.s.a., przedstawioną powyżej ocenę prawną.