Wyrok z dnia 2020-11-26 sygn. IV SA/Po 1620/20

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Sachajko (spr.) Sędzia WSA Monika Świerczak Asesor sądowy WSA Katarzyna Witkowicz-Grochowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 listopada 2020 r. sprawy ze skargi A.R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia wychowawczego oddala skargę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej SKO lub Kolegium) decyzją z dnia [...] czerwca 2020 r. nr [...], działając na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 570) oraz art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 256, dalej k.p.a.) oraz art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 2134 ze zm. dalej u.p.w.d.) i art. 6 ustawy z dnia 26 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci oraz niektórych innych ustaw (Dz. z 2019 r., poz. 924), po rozpoznaniu odwołania A. R. (dalej jako strona lub skarżąca) utrzymało w mocy decyzję Wojewody W. z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania A.R. na dzieci J.R. oraz N.R. świadczenia wychowawczego za okres od dnia [...] października 2018 r. do dnia [...] czerwca 2019 r.

Rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

W dniu [...] października 2018 r. skarżąca złożyła wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na okres zasiłkowy 2018/2019 (dalej: wniosek) na dwoje dzieci - J. i N.R.. Skarżąca jest matką samotnie wychowującą dwójkę dzieci.

Wojewoda ustalił, że w stosunku do wniosku mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, ponieważ S.R. - ojciec dzieci podlega ustawodawstwu b. z tytułu wykonywania pracy najemnej na terytorium B. . Skarżąca jest osobą aktywną zawodowo, pracuje i zamieszkuje wraz z dziećmi w Polsce, a zatem występuje pierwszeństwo ustawodawstwa polskiego w oparciu o przepisy ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowaniu dzieci.

Z akt administracyjnych wynika, że że skarżąca nie ma zasądzonych świadczeń alimentacyjnych na rzecz dzieci od ich ojca. Skarżąca zawarła w 2006 r. związek małżeński w B. ze S.R., z którego pochodzi dwójka dzieci. [...] kwietnia 2014 r. orzeczono rozwód. W zakresie uregulowania kontaktów stron z dziećmi aktualnie występują orzeczenia sądów belgijskich i polskich, odpowiednio stwierdzające, że miejsce pobytu jest przy ojcu (sądy b.) i przy matce (sądy polskie). Ponadto na rzecz S.R. właściwy organ b. wypłaca świadczenia na rzecz dzieci ([...] euro miesięcznie - k. 214 akt administracyjnych). Z informacji przekazanych przez skarżącą wynika, że świadczenia te nie są jednak przekazywane na rzecz dzieci. Nadto skarżąca dysponuje prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w P., którym ustalono, że wyrok Sądu Rodzinnego w L. (B. ) z [...] września 2015 r., wydany w sprawie o sygn. akt [...] ([...]) nie podlega uznaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wojewoda wskazał, że zgodnie z art. 8 ust. 2 u.p.w.d. (w brzmieniu do [...] czerwca 2019 r.) świadczenie wychowawcze na dane dziecko nie przysługuje, jeżeli osobie samotnie wychowującej dziecko nie zostało ustalone, na rzecz tego dziecka od jego rodzica, świadczenie alimentacyjne na podstawie tytułu wykonawczego pochodzącego lub zatwierdzonego przez sąd.

Mając na uwadze powyższe Wojewoda W. decyzją z [...] stycznia 2020 r. nr [...], działając na podstawie art. 67, art. 68 ust. 1 pkt b lit. i) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE L 166 z dnia 30 kwietnia 2004 r., ze zm.), art. 60 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE L 284 z dnia 30 października 2009 r., ze zm.) w związku z art. 11 ust. 1 pkt 2 oraz art. 5 ust. 1, art. 8 ust. 2 ustawy u.p.w.d. oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. k.p.a. odmówił przyznania na rzecz dzieci J.R. oraz N.R. świadczenia wychowawczego za okres od dnia [...] października 2018 r. do dnia [...] czerwca 2019 r. wskazując, że powodem odmowy jest brak ustalonego, na rzecz dzieci - J.R. oraz N.R. od ich ojca - S.R., świadczenia alimentacyjnego na podstawie tytułu wykonawczego pochodzącego lub zatwierdzonego przez sąd.

W odwołaniu od powyższej decyzji A.R. wniosła o jej uchylenie i przyznanie wnioskowanego świadczenia. W jej ocenie organ rozważając przyznanie świadczeń na wychowanie dzieci powinien ustalić, jaka jest faktyczna sytuacja materialna dzieci, a nie, czy istnieją jakieś hipotetyczne kwoty wypłacane na rzecz dzieci osobom nie pozostającym z nimi w kontakcie i nie przekazującym żadnych środków na ich wychowanie. Podniosła przy tym, iż były mąż nie płaci świadczeń alimentacyjnych, nie przesyła, czy w inny sposób nie dostarcza żadnych kwot, czy innych środków materialnych na rzecz dzieci. Zwróciła również uwagę na problemy związane ze współpracą z b. sądami i instytucjami oraz podniosła m.in., że wszelkie wnioski do nich kierowane o ustalenie prawdziwej sytuacji dzieci nie odnoszą skutku. Ojciec dzieci od 2015 r. pobiera pełną wysokość dodatku na dzieci (około [...] euro) w B. , podczas gdy ich nie wychowuje i nie przekazuje na ich wychowanie żadnych kwot. Dzieci skarżącej od prawie 4 lat nie otrzymują jakiegokolwiek wsparcia ze strony Państwa Polskiego, choć mają polskie obywatelstwo, polski PESEL i od 2015 r. mieszkają wyłącznie w Polsce. Poinformowała także, iż od miesiąca stycznia 2018 r. podjęła się świadczenia pracy na terenie Polski w formie umowy zlecenia i od tego miesiąca są odprowadzane składki ZUS na jej nazwisko. Podniosła, że przepis art. 8 ust. 2 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci został w całości uchylony ustawą z [...] kwietnia 2019 r. W przypadku wątpliwości co do przyczyn jego uchylenia wniosła o skierowanie pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego o jego zgodność z Konstytucją RP. A.R. zwróciła uwagę na problem odmowy przyznania świadczeń z uwagi na brak ugody lub wyroku przyznającego lub oddalającego wniosek o alimenty oraz na kwestię rozróżnienia instytucji "oddalenia" i "odrzucenia". Wskazała na orzeczenie z dnia [...] września 2018 sygn. akt IV Rco [...] o odrzuceniu wniosku o zabezpieczenie alimentów, a także na wyrok (postanowienie) Sądu Apelacyjnego w P. sygn. akt I ACz [...], który stwierdził nieuznanie na terytorium RP orzeczenia b. sądu (tj. wyroku Sądu Rodzinnego w L. z dnia [...] września 2015r. w sprawie o sygn. akt [...] ([...])).

Opisaną we wstępie decyzją z [...] czerwca 2020 r. SKO w P. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

W swoich rozważaniach Kolegium wskazało, że art. 8 ust. 2 u.p.w.d. (w brzmieniu znajdującym zastosowanie do dnia [...] czerwca 2019 r.), zgodnie z którym świadczenie wychowawcze na dane dziecko nie przysługuje, jeżeli osobie samotnie wychowującej dziecko nie zostało ustalone, na rzecz tego dziecka od jego rodzica, świadczenie alimentacyjne na podstawie tytułu wykonawczego pochodzącego lub zatwierdzonego przez sąd, chyba że: 1) drugie z rodziców dziecka nie żyje; 2) ojciec dziecka jest nieznany; 3) powództwo o ustalenie świadczenia alimentacyjnego od drugiego z rodziców zostało oddalone; 4) sąd zobowiązał jedno z rodziców do ponoszenia całkowitych kosztów utrzymania dziecka i nie zobowiązał drugiego z rodziców do świadczenia alimentacyjnego na rzecz tego dziecka; 5) dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną obojga rodziców sprawowaną w porównywalnych i powtarzających się okresach.

SKO wskazało, iż ustawą z dnia [...] kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci oraz niektórych innych ustaw z dniem [...] lipca 2019 r. został uchylony m.in. ustęp 2 w art. 8, a zatem przepis, który stanowił podstawę do odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy zmieniającej w sprawach o świadczenie wychowawcze za okres do dnia [...] czerwca 2019 r. stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci) w dotychczasowym brzmieniu, z wyłączeniem art. 20 ust. 3 i 4 tej ustawy. Stosownie natomiast do art. 6 ust. 2 w sprawach o świadczenie wychowawcze na okres po dniu [...] czerwca 2019 r. stosuje się przepisy ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Powyższe oznacza, iż do wniosku A.R. z dnia [...] października 2018 r. za okres od [...] października 2018 r. do dnia [...] czerwca 2019 r. stosuje się przepisy przedmiotowej ustawy w dotychczasowym brzmieniu, a po dniu [...] czerwca 2019 r. przepisy ustawy w jej nowym brzmieniu.

SKO podzieliło stanowisko Wojewody, iż należało odmówić przyznania świadczeń wychowawczych za okres od dnia [...] października 2018 r. do dnia [...] czerwca 2019 r. z uwagi na fakt, iż w przypadku dzieci A.R. nie zostały ustalone od ich ojca świadczenia alimentacyjne na podstawie tytułu wykonawczego pochodzącego lub zatwierdzonego przez sąd. Skarżąca w odwołaniu podniosła, że orzeczeniem z dnia [...] września 2018 sygn. akt IV RCo [...] nastąpiło odrzucenie wniosku o zabezpieczenie alimentów, co jej zdaniem jest równoznaczne z jego oddaleniem. Ustosunkowując się do powyższego SKO wskazało, iż oddalenie powództwa następuje, gdy sąd uzna je za niezasadne, tj. gdy zbada sprawę merytorycznie i dojdzie do wniosku, że dochodzone roszczenie nie należy się powodowi. Zupełnie inną instytucją jest odrzucenie powództwa. Wtedy bowiem sąd nie bada merytorycznie sprawy, tj. nie skupia się na tym, czy roszczenie jest zasadne. Wyżej opisane instytucje nie są więc tożsame i znajdują zastosowanie w zupełnie innych okolicznościach. Z postanowienia Sądu Rejonowego P. [...] w P. IV Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia [...] września 2018 r. sygn. akt IV RCo [...] wynika, że odrzucenie wniosku o udzielenie zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego nastąpiło z uwagi na brak jurysdykcji sądu polskiego. W przypadku dzieci strony postępowania mamy więc do czynienia z odrzuceniem wniosku, a nie jego oddaleniem, a zatem z uwagi na przepis art. 8 ust. 2 ww. ustawy, który stosuje się w sprawach o świadczenie wychowawcze za okres do dnia [...] czerwca 2019 r., brak jest możliwości przyznania skarżącej wnioskowanego świadczenia od dnia [...] października 2018 r. do dnia [...] czerwca 2019 r.

W skardze do WSA A.R. wskazała, że zaskarża decyzję SKO w całości, wnosząc o jej uchylenie i orzeczenie o przyznaniu świadczeń wychowawczych na rzecz jej małoletnich dzieci.

Argumentując skargę ponownie podkreśliła, że organy powołały się na uchylony przepis i bezpodstawnie odmówiły jej przyznania świadczenia wychowawczego. Podkreśliła, że były małżonek nie łoży na utrzymanie dzieci, nie płaci alimentów. Ona tymczasem pracuje w Polsce, jest samotną matką i jej sytuacja jest trudna. W ocenie skarżącej jej dzieci są dyskryminowane, a organ powołuje się na niekonstytucyjne przepisy.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie i podtrzymało dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2019 poz. 2167) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Zakres kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U z 2019 poz. 2325, dalej p.p.s.a.). Stosownie do wymienionego przepisu sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Natomiast, w myśl art. 145 § 1 tejże ustawy, sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zakres sprawy administracyjnej podlegającej kontroli judykacyjnej przez WSA obejmuje problematykę świadczenia wychowawczego za okres od dnia [...] października 2018 r. do dnia [...] czerwca 2019 r.

Materialnoprawną podstawą decyzji organów obu instancji były m.in. przepisy ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (w stanie prawnym sprzed nowelizacji obowiązującej od 1 lipca 2019 r.). W aspekcie problematyki intertemporalnej należy wskazać, że - wbrew twierdzeniom skarżącej - organy dokonały prawidłowej wykładni przepisów przejściowych zawartych w ustawie z dnia 26 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci oraz niektórych innych ustaw. Na mocy tej ustawy z dniem 1 lipca 2019 r. został uchylony m.in. art. 8 ust. 2, na którym opierały się organy odmawiając przedmiotowego świadczenia. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy zmieniającej w sprawach o świadczenie wychowawcze za okres do dnia [...] czerwca 2019 r. stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1 w dotychczasowym brzmieniu, z wyłączeniem art. 20 ust. 3 i 4 tej ustawy. Skoro więc wniosek skarżącej dotyczył okresu od [...] października 2018 r. do [...] czerwca 2019 r. to należało ten wniosek rozpatrywać z uwzględnieniem przepisów u.p.w.d. sprzed nowelizacji tj. obowiązujących do [...] czerwca 2019 r.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie brak jest podstaw do skierowania pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego w zakresie, czy zastosowane przez organy przepisy prawa są zgodne z Konstytucją, gdyż istotne (i prawidłowe) było ustalenie, że w dacie składnia wniosku przez skarżącą przepisy prawne stanowiące podstawę wydanych w sprawie decyzji administracyjnych obowiązywały w systemie prawnym i stanowiły materialnoprawną podstawę wydanych w sprawie rozstrzygnięć zarówno organu pierwszej instancji, jak i organu odwoławczego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.w.d. świadczenie wychowawcze przysługuje osobom, o których mowa w art. 4 ust. 2 (matce, ojcu, opiekunowi faktycznemu dziecka albo opiekunowi prawnemu dziecka), w wysokości 500,00 zł miesięcznie na dziecko w rodzinie. Z kolei w ust. 3 tego przepisu wskazano, że świadczenie wychowawcze przysługuje na pierwsze dziecko osobom, o których mowa w art. 4 ust. 2 (matce, ojcu, opiekunowi faktycznemu dziecka albo opiekunowi prawnemu dziecka), jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty 800,00 zł. Skarżąca spełnia kryterium dochodowe w niniejszej sprawie.

Stosownie do art. 8 ust. 1 u.p.w.d. świadczenie wychowawcze nie przysługuje, gdy: 1) dziecko pozostaje w związku małżeńskim; 2) dziecko zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie albo w pieczy zastępczej; 3) pełnoletnie dziecko ma ustalone prawo do świadczenia wychowawczego na własne dziecko; 4) członkowi rodziny przysługuje za granicą na dziecko świadczenie o podobnym charakterze do świadczenia wychowawczego, chyba że przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego lub dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym stanowią inaczej.

Z kolei w ust. 2 tego przepisu opisano sytuację, w której osobie samotnie wychowującej dziecko nie przysługuje prawo do świadczenia wychowawczego: jeżeli osobie samotnie wychowującej dziecko nie zostało ustalone, na rzecz tego dziecka od jego rodzica, świadczenie alimentacyjne na podstawie tytułu wykonawczego pochodzącego lub zatwierdzonego przez sąd, chyba że: 1) drugie z rodziców dziecka nie żyje; 2) ojciec dziecka jest nieznany; 3) powództwo o ustalenie świadczenia alimentacyjnego od drugiego z rodziców zostało oddalone; 4) sąd zobowiązał jedno z rodziców do ponoszenia całkowitych kosztów utrzymania dziecka i nie zobowiązał drugiego z rodziców do świadczenia alimentacyjnego na rzecz tego dziecka; 5) dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną obojga rodziców sprawowaną w porównywalnych i powtarzających się okresach.

Sformułowanie "nie przysługuje" użyte w art. 8 ust. 2 u.p.w.d. oznacza, że organ administracyjny nie ma żadnej możliwości "złagodzenia" tego skutku, gdyż wyrażony w ustawie o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci obowiązek nie podlega uznaniu administracyjnemu. Inaczej mówiąc organ w sytuacji stwierdzenia którejkolwiek z negatywnych przesłanek posiada normatywny obowiązek zastosowania tego przepisu i nie ma prawnych podstaw do odstąpienia od jego zastosowania.

Wprowadzenie art. 8 ust. 2 u.p.w.d. (cytowany przepis obowiązywał od dnia 1 sierpnia 2017 roku i został wprowadzony ustawą z dnia 7 lipca 2017 roku o zmianie niektórych ustaw związanych z systemami wsparcia rodzin - Dz. U. poz. 1428 - uw. Sądu) było podyktowane założeniem, by świadczenie wychowawcze na dziecko było przyznawane osobie samotnie wychowującej dziecko dopiero po wyczerpaniu możliwości dochodzenia świadczeń alimentacyjnych od drugiego rodzica dziecka, chyba że z przyczyn obiektywnych jest to niemożliwe (np. śmierci tego rodzica). Jak wskazano wówczas w uzasadnieniu projektu ustawy "zmiana jest ponadto zgodna z konstytucyjną zasadą pomocniczości państwa, zgodnie z którą państwo wspiera rodziny z dziećmi, jednak w pierwszej kolejności obowiązek zaspokojenia potrzeb dziecka spoczywa na jego rodzicach".

Wobec tego wprowadzone do systemu prawnego przez ustawodawcę rozwiązanie nakłada na rodziców samotnie wychowujących dzieci nie tylko obowiązek ustalenia w drodze sądowej świadczeń alimentacyjnych na rzecz dziecka od drugiego z rodziców, ale i wyczerpanie możliwości otrzymania tychże alimentów, łącznie z ustaleniem prawa do świadczenia alimentacyjnego.

W niniejszej sprawie skarżąca – jak wynika z analizy akt administracyjnych - tej drogi nie wyczerpała i nie dysponuje orzeczeniem w przedmiocie zasądzenia płatnych na rzecz dzieci świadczeń alimentacyjnych. Z akt sprawy administracyjnej wynika, że sytuacja pomiędzy skarżącą a jej byłym mężem i kwestią opieki nad ich wspólnymi małoletnimi dziećmi jest, jak już wyżej zostało opisane w uzasadnieniu, skomplikowana. Zostało wydanych szereg orzeczeń sądowych, zarówno przez belgijskie, jak i polskie organy wymiaru sprawiedliwości. Co jednak istotne z punktu widzenia niniejszego przedmiotu postępowania (tj. świadczenia wychowawczego) i wyżej wymienionego zakresu kontroli judykacyjnej sądu administracyjnego skarżąca nie dysponuje orzeczeniem, o którym mowa w powołanym przepisie prawa. Nie zachodzą również pozostałe przesłanki wskazane w art. 8 ust. 2 u.p.w.d. W szczególności, po dokonaniu analizy orzeczeń sądowych znajdujących się w aktach administracyjnych, wbrew twierdzeniom skarżącej, brak jest podstaw do stwierdzenia, że w aktach administracyjnych znajduje się rozstrzygnięcie o oddaleniu powództwa o ustalenie świadczenia alimentacyjnego od drugiego z rodziców. Organy administracji publicznej w sposób prawidłowy wskazały, że instytucja prawna odrzucenia wniosku nie może być utożsamiana z oddaleniem tego wniosku zwłaszcza, że odrzucenie wniosku nastąpiło z uwagi na brak jurysdykcji sądu polskiego (por. postanowienie Sądu Rejonowego P. [...] w P. IV Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia [...] września 2018 r. sygn. akt IV RCo [...]).

Pomimo więc okoliczności, wynikającej z akt administracyjnych, a wskazującej, że skarżąca znajduje się w trudnej sytuacji finansowej i majątkowej, samotnie wychowuje dzieci, a ponadto spełnia kryterium dochodowe, to na podstawie powołanych powyżej przepisów prawa brak było podstaw do przyznania skarżącej świadczenia wychowawczego w określonym okresie zasiłkowym. Wydane w niniejszej sprawie decyzje, zarówno przez organ pierwszej instancji, jak i organ odwoławczy, są prawidłowe i zostały wydane na podstawie znajdujących zastosowanie w sprawie przepisów prawa, po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym, zarówno uwzględniającym naczelne zasady postępowania, jak i reguły proceduralne (w tym dowodowe).

WSA wskazuje – w aspekcie procesowym - na dużą ilość czynności dowodowych dotyczących ustalenia stanu faktycznego przez organy, wymagających m.in. aktywnej współpracy z właściwymi organami ochrony prawnej Unii Europejskiej mających na celu prawidłowe ustalenie stanu faktycznego, istotnego z uwagi na przedmiot niniejszej sprawy.

Stan sprawy został - w wyniku przeprowadzenia prawidłowego postępowania dowodowego - dostatecznie wyjaśniony, co znajduje odzwierciedlenie w uzasadnieniach decyzji organów.

Mając powyższe rozważania na uwadze Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.