Wyrok z dnia 2024-07-18 sygn. I OSK 1614/23

Dnia 18 lipca 2024 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Iwona Bogucka Sędziowie: sędzia NSA Piotr Przybysz sędzia del. WSA Anna Wesołowska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2024 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J.T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 marca 2023 r., sygn. akt IV SA/Po 821/22 w sprawie ze skargi J.T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2022 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia prawa do świadczenia wychowawczego oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z 9 marca 2023 r. o sygn. akt IV SA/Po 821/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę J. T. (Skarżąca) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. (Kolegium) z [...] września 2022 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia prawa do świadczenia wychowawczego.

Wyrok wydany został w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy :

Wnioskiem z [...] lipca 2019 r. Skarżąca wystąpiła o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na córkę S. L. Informacją z 23 sierpnia 2019 r. Prezydent Miasta P. (Prezydent) przyznał wnioskowane świadczenie wychowawcze na okres od 1 lipca 2019 r. do 31 maja 2021 r., w wysokości po 500 zł miesięcznie.

Pismem z 12 października 2021 r. Wojewoda W. (Wojewoda) poinformował, że w sprawie Skarżącej, w stosunku do wniosków o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego z 7 lipca 2019 r. oraz 19 marca 2021 r. (na okresy zasiłkowe, odpowiednio, 2019/2021 oraz 2021/2022) mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego od 1 lipca 2019 r. do 31 maja 2022 r., ponieważ ojciec dziecka, R. L., podlega ustawodawstwu włoskiemu z tytułu zamieszkiwania i pobierania renty na terytorium W. Ponadto poinformował, że stwierdzono pierwszeństwo ustawodawstwa polskiego, z uwagi na to, iż matka dziecka mieszka z nim w Polsce, jest osobą aktywną zawodowo, podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu wykonywania pracy najemnej.

Decyzją z [...] lipca 2022 r. Prezydent uchylił za okres od 1 lipca 2019 r. do 31 maja 2021 r. prawo do świadczenia wychowawczego przyznane na rzecz S. L. [...] sierpnia 2019 r. w sprawie nr [...].

Od tej decyzji odwołanie złożyła Skarżąca, wskazując, że mąż przebywa we W. ze względu na stan zdrowia, lecz córka mieszka z nią w Polsce. Zaznaczyła, że jest osobą czynną zawodowo, a przebywający we W. mąż nie pracuje. Do odwołania oraz kolejnych pism złożonych do akt sprawy Skarżąca załączyła szereg dokumentów potwierdzających: uczęszczanie córki do przedszkola w S.oraz szkoły w P., wykonywanie przez Skarżącą pracy w Polsce, nie pobieranie we . przez ojca świadczeń rodzinnych na córkę. Skarżąca wniosła o uchylenie decyzji Prezydenta i umorzenie postępowania, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

Utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji Kolegium wyjaśniło, że w przypadku, gdy wojewoda w sytuacji określonej w art. 16 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2019 r. poz. 2407, z póżn. zm., dalej również jako "u.p.p.w.d." i "ustawa") ustali, że mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, organ właściwy uchyla decyzję [przyznającą] prawo do świadczenia wychowawczego za okres, w którym osoba podlega ustawodawstwu w zakresie świadczeń na rodzinę w innym państwie, w związku ze stosowaniem przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Zdaniem Kolegium taka sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, w której Wojewoda ustalił, że od 1 lipca 2019 r. do 31 maja 2022 r. mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Z chwilą otrzymania zawiadomienia Wojewody z [...] października 2021 r. organ I instancji na mocy art. 16 ust. 6 u.p.p.w.d. zobowiązany został do uchylenia prawa do świadczenia wychowawczego w związku ze stosowaniem przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. W związku z tym, że świadczenie wychowawcze zostało przyznane informacją z 23 sierpnia 2019 r. na okres od 1 lipca 2019 r. do 31 maja 2021 r., to uchylenie prawa do tego świadczenia nastąpiło w pełnym zakresie, na który opiewała ww. informacja. W ocenie Kolegium sformułowane w odwołaniu zarzuty nie są uzasadnione, gdyż zgodnie z ww. przepisami organ właściwy zobowiązany jest do wydania decyzji w przedmiocie uchylenia prawa do świadczenia wychowawczego w sytuacji otrzymania od wojewody informacji, iż w sprawie mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Jednocześnie organ II instancji zaznaczył, że uchylenie prawa do świadczenia wychowawczego nie jest w przedmiotowej sprawie jednoznaczne z rozstrzygnięciem o ewentualnym obowiązku zwrotu wypłaconych kwot, gdyż to zagadnienie podlega rozpoznaniu w odrębnym postępowaniu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu Skarżąca wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz o umorzenie postępowania, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, przeprowadzenie dowodu z załączonych dokumentów na okoliczności wskazane w skardze, zwrócenie się przez Sąd do Wojewody o nadesłanie oryginalnego pisma z 14 września 2022 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wyjaśniając, że przywołany w skardze fakt przyznania przez Wojewodę przedmiotowego świadczenia za okres tożsamy do okresu objętego niniejszym postępowaniem jest oczywistą konsekwencją stosowania przez organy administracji obowiązujących przepisów prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślił, że w sprawie nie pozostały do wyjaśnienia żadne prawnie relewantne okoliczności faktyczne, gdyż jedyną taką okolicznością w tej sprawie był fakt, że Wojewoda ustalił, iż w stosunku do wniosku Skarżącej z [...] lipca 2019 r. o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego - dotyczącego okresu zasiłkowego 2019/2021 - w okresie od 1 lipca 2019 r. do 31 maja 2022 r. miały zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Wskazał, że na podstawie obowiązujących w tym czasie przepisów, gdy wojewoda ustalił, że w danej sprawie w konkretnym okresie miały zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, "organ właściwy" (w rozumieniu art. 2 pkt 11 u.p.p.w.d. obowiązującego do 31 stycznia 2021 r.; tu: Prezydenta) był zobligowany uchylić przyznane na ten okres prawo do świadczenia wychowawczego.

Sąd Wojewódzki zaznaczył, że uchylenie prawa do świadczenia wychowawczego w trybie art. 16 ust. 6 u.p.p.w.d. nie pociąga za sobą "automatycznie" skutku w postaci obowiązku zwrotu pobranych świadczeń lub odmowy ich przyznania, lecz przenosi kompetencję do rozstrzygnięcia sprawy w przedmiocie świadczeń wychowawczych na rzecz innego organu - wojewody - co jasno wynika z art. 16 ust. 7 u.p.p.w.d. (w brzmieniu sprzed 01.01.2022 r.).

Skarżąca od powyższego wyroku wywiodła skargę kasacyjną, w której na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:

I. przepisów prawa procesowego:

- art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 80 w zw. z art. 7 i art. 6 k.p.a. poprzez niewłaściwe oddalenie skargi w wyniku uznania, iż organ II instancji rozpatrzył w sposób wyczerpujący oraz właściwie ocenił materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie, podczas gdy organ II instancji nie rozpatrzył należycie oraz dowolnie ocenił ww. materiał dowodowy, co doprowadziło do błędnego stwierdzenia, iż zastosowanie przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w niniejszej sprawie skutkuje obowiązkiem uchylenia I prawa do przedmiotowego świadczenia wychowawczego przez organ I instancji, co miało zasadniczy wpływ na zapadłe rozstrzygnięcie;

- art. 151 w zw z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw z art. 7a § 1 k.p.a. poprzez niewłaściwe oddalenie skargi w wyniku uznania, iż organ II instancji nie naruszył zasady wyrażonej w art. 7a § 1 k.p.a. w zakresie wykładni art. 16 ust. 6 u.p.p.w.d. w brzmieniu sprzed zmian wynikających z ustawy o zmianie ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci oraz niektórych innych ustaw z dnia 17 września 2021 r., podczas gdy Kolegium dopuściło się powyższego naruszenia w postaci przyjęcia w obliczu problemów interpretacyjnych za właściwą literalną wykładnię art. 16 ust. 6 ww. ustawy skutkującą - wbrew dyspozycji art. 7a § 1 k.p.a. rozstrzygnięciem na niekorzyść strony w postaci uchylenia uprawnienia do świadczenia wychowawczego, co miało zasadniczy wpływ na zapadłe rozstrzygnięcie;

II. ewentualnie - na wypadek nieuwzględnienia przez Sąd zarzutów wyrażonych w pkt I - na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 68 ust. 2 w zw. z ust. 1 pkt b Rozporządzenia PE i Rady nr 883/2004 (Rozporządzenie) w zw. z art. 288 akapit 2 TFUE w zw. z art. 91 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez błędne niezastosowanie (błąd w subsumpcji) skutkujące uznaniem za zgodne z prawem rozstrzygnięcia rażąco sprzecznego z unijnymi przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w postaci uchylenia świadczenia mającego pierwszeństwo;

- art. 16 ust. 6 w zw. z art. 25 ust. 2 pkt 3 i art. 4 ust. 2 pkt 1 u.p.p.w.d. w zw. z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez błędną wykładnię skutkującą błędnym zastosowaniem w postaci przyjęcia, iż samo ustalenie przez wojewodę wchodzenia świadczenia wychowawczego w zakres normowania przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego skutkuje obligatoryjnym uchyleniem prawa do ww. świadczenia, podczas gdy wykładnia celowościowa i systemowa naruszanego przepisu - przy uwzględnieniu zasady ochrony praw słusznie nabytych - jasno wskazuje, iż skutek taki ma miejsce jedynie wtedy, gdy zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego pierwszeństwo ma świadczenie innego Państwa Członkowskiego Unii Europejskiej, czego skutkiem było niesłuszne uchylenie przedmiotowego uprawnienia skarżącej kasacyjnie do świadczenia wychowawczego.

Wskazując na powyższą podstawę Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi przez Sąd w trybie art. 188 P.p.s.a., ewentualnie, w razie niestwierdzenia przez Sąd podstaw do rozpoznania skargi w trybie art. 188 P.p.s.a., o uchylenie zaskarżanego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, wstrzymanie wykonania decyzji organu I instancji w całości na czas niniejszego postępowania w trybie art. 61 § 3 w zw. z art. 193 P.p.s.a. oraz o zasądzenie od organu II instancji na rzecz Skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Kolegium wniosło o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Stosownie do art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 P.p.s.a. i nie zachodzi żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 P.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku. W tych okolicznościach w sprawie badaniu podlegały wyłącznie zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej na uzasadnienie przytoczonych podstaw kasacyjnych.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd kasacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę uznaje, że w ramach postępowania rozpoczętego wystąpieniem właściwego organu do wojewody o ustalenie, czy w sprawie mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (art. 16 ust. 2 u.p.p.w.d.), dla zastosowania art. 16 ust. 6 up.p.w.d., to jest dla uchylenia decyzji właściwego organu przyznającej świadczenie wychowawcze, wiążące znaczenie ma informacja przekazana przez wojewodę.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 1 u.p.p.w.d., to wojewoda właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie wychowawcze pełni funkcję instytucji właściwej w związku z udziałem Rzeczypospolitej Polskiej w koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w przypadku przemieszczania się osób w granicach Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego i Konfederacji Szwajcarskiej. Organ ten staje się organem właściwym do rozpoznania wniosku o przyznanie świadczenia wychowawczego przewidzianego ustawą (art. 16 ust. 5 u.p.p.w.d.). Przywołane przepisy powodują zatem przeniesienie kompetencji do rozpoznania sprawy o przyznanie świadczenia wychowawczego z organu właściwego w rozumieniu art. 2 pkt 11 u.p.p.w.d. na organ wskazany w art. 11 ust. 1 pkt 1 u.p.p.w.d..

Sąd kasacyjny uznaje za wadliwą przedstawioną przez Skarżącą wykładnię art. 16 ust. 6 u.p.p.w.d., w świetle której organ nie ma obowiązku uchylenia przedmiotowej decyzji w sytuacji, gdy w sprawie mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Za brakiem kompetencji organu właściwego w rozumieniu art. 2 pkt 11 u.p.p.w.d. przemawia przede wszystkich fakt, że to organ wskazany w art. 11 ust. 1 pkt 1 u.p.p.w.d. uznany został przez ustawodawcę krajowego za instytucję właściwą w związku z koordynacją systemów zabezpieczeń społecznych. W konsekwencji, to ten organ korzysta z uprawnień przewidzianych przez ustawodawcę unijnego dla ustalenia instytucji i ustawodawstwa właściwych w sprawie jak również rozstrzygnięcia ewentualnych sporów (por. pkt 9, 10 i 11 preambuły do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE. L. z 2009 r. Nr 284, str. 1 z późn. zm., dalej zwane "rozporządzeniem 987/2009).

Sąd kasacyjny zwraca uwagę, że zgodnie z postanowieniami rozporządzenia 987/2009 odpowiednie instytucje państw członkowskich niezwłocznie dostarczają lub wymieniają między sobą wszystkie dane niezbędne dla ustanowienia i określenia praw i obowiązków osób, do których ma zastosowanie rozporządzenie 883/2004. Przekazywanie tych danych między państwami członkowskimi odbywa się bezpośrednio pomiędzy samymi instytucjami lub za pośrednictwem instytucji łącznikowych (art. 2 ust. 2 rozporządzenia 987/2009). Cytowane rozporządzenie określa również zakres i zasady wymiany danych między zainteresowanymi a instytucjami (art. 3), wartość prawną dokumentów i dowodów potwierdzających w innymi państwie członkowskim (art. 5). Zawiera również przepisy szczególne dotyczące poszczególnych rodzajów świadczeń, w tym świadczeń rodzinnych, o których mowa w rozporządzeniu 883/2004 (art. 58-61 rozporządzenia 987/2009).

Z powyższego wynika, że organ właściwy w rozumieniu art. 2 pkt 11 u.p.p.w.d. a więc burmistrz, wójt lub prezydent nie jest organem uprawnionym do rozstrzygania, czy w sprawie mają zastosowanie przepisy o koordynacji zabezpieczeń społecznych czy też nie. Organem tym jest wyłącznie wojewoda jako organ będący instytucją właściwą w związku z udziałem Rzeczpospolitej Polskiej w koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. W konsekwencji, to ten organ jest uprawniony i obowiązany do rozpoznania sprawy o przyznanie świadczenia wychowawczego (art. 16 ust. 7 u.p.p.w.d.).

Ustalenie przez wojewodę, że w danej sprawie mają zastosowanie te przepisy, przesądza o jego właściwości rzeczowej w sprawach świadczeń objętych tymi przepisami.

Z konstrukcji powołanych przepisów wynika więc, że decyzja wydawana na skutek przekazania przez wojewodę organowi właściwemu w rozumieniu art. 2 pkt 11 u.p.p.w.d. informacji o zastosowaniu w sprawie przepisów o koordynacji zabezpieczeń społecznych nie jest decyzją uznaniową, lecz jest aktem administracyjnym związanym ze stanem faktycznym, na który składają się trzy elementy:

1. przyznanie przez właściwy organ świadczenia wychowawczego;

2. stwierdzenie przez wojewodę, że w konkretnym stanie faktycznym po przyznaniu świadczenia wychowawczego znajdują zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego;

3. uchylenie z tej przyczyny przez właściwy organ swojej wcześniejszej decyzji przyznającej świadczenie wychowawcze.

Wskazać jednocześnie należy, że kwestia prawidłowości decyzji uchylającej rozstrzygnięcie o przyznaniu prawa do świadczenia wychowawczego stanowi osobną sprawę administracyjną, odrębną od sprawy uznania świadczenia za nienależnie pobrane czy nakazania jego zwrotu, która może być przedmiotem odrębnej skargi do sądu administracyjnego (zob. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 5 kwietnia 2024 r., sygn. akt I OSK 1515/22; z dnia 11 października 2017 r., sygn. akt I OSK 807/17, źródło CBOSA). Jak słusznie stwierdził Sąd I instancji uchylenie prawa do świadczenia wychowawczego w trybie art. 16 ust. 6 u.p.p.w.d. nie pociąga za sobą "automatycznie" skutku w postaci obowiązku zwrotu pobranych świadczeń lub odmowy ich przyznania, lecz przenosi kompetencję do rozstrzygnięcia sprawy w przedmiocie świadczeń wychowawczych na rzecz innego, umocowanego do tego prawnie organu - wojewody - co jasno wynika z art. 16 ust. 7 u.p.p.w.d. (w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2022 r.). Sąd I instancji wyraźnie podkreślił, a pogląd ten podziela Sąd kasacyjny, że obligatoryjne uchylenie przedmiotowej decyzji nie stanowiło ewentualnej oceny, czy przyznanie świadczenia wychowawczego było należne, czy też nie, lecz stanowiło wyłącznie konsekwencję odmiennej właściwości rzeczowej organów co do rozstrzygania tego typu spraw.

W sprawie jest niesporne, że R. L. jest biologicznym ojcem S. L. Bezspornie również R. L. przebywa we W. i na ich terenie pobiera rentę. Uzyskanie zaś przez Prezydenta informacji od Wojewody, że - według ustaleń tego organu - w stosunku do danej osoby mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, obligowało organ do uchylenia decyzji przyznającej świadczenie wychowawcze od dnia, w którym przepisy te znajdują zastosowanie. A zatem w sprawie prawidłowo zastosowano art. 16 ust. 6 u.p.p.w.d., tym samym nie są zasadne zarzuty naruszenia prawa materialnego. Sąd I instancji prawidłowo bowiem przeanalizował decyzje obu organów w kontekście powołanych przepisów i tym samym zasadnie oddalił skargę.

Sąd kasacyjny wyjaśnia, że ustalenie ustawodawstwa, na podstawie którego mają zostać udzielone świadczenia zgodnie z art. 68 ust. 2 w zw. z ust. 1 pkt b Rozporządzenia następuje w postępowaniu prowadzonym przez organ właściwy w rozumieniu art. 16 ust. 7 u.p.p.w.d., to jest w postępowaniu prowadzonym przez Wojewodę. Jak wynika z akt sprawy Wojewoda prowadząc postępowanie uznał, że świadczenia winny być udzielone na podstawie ustawodawstwa polskiego i przyznał Skarżącej świadczenie wychowawcze. W sprawie nie doszło zatem również do naruszenia art. 91 ust. 3 Konstytucji w związku z art. z art. 288 akapit 2 TFUE

W światle przedstawionej analizy odmówić słuszności należy również zarzutowi naruszenia art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 6 oraz art. 7a § 1 kpa. Orzekające w sprawie organy administracyjne, wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej rzetelnie przenalizowały materiał dowodowy i zastosowały właściwe przepisy czego wyraz dały w uzasadnieniach swoich decyzji. Sąd I instancji poddał zaś sprawę rzetelnej kontroli i szczegółowo omówił w swoim wyroku jej wyniki. Również i wyrokowi nie sposób zarzucić braku wnikliwej kontroli legalności zaskarżonych decyzji i niezasadne oddalenie skargi. Tym samym żadnego z przywoływanych w zarzucie przepisów postępowania ani organy ani Sąd Wojewódzki nie naruszyli.

Końcowo Sąd kasacyjny wskazuje, że znane mu są orzeczenia dotyczącej powyższych kwestii przedstawione przez Skarżącą w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, jednakże skład orzekający nie podziela wyrażonych w nich poglądów, zwracając uwagę, że rozstrzygnięcia te nie były poddane kontroli kasacyjnej.

Z tych względów skarga kasacyjna jako pozbawiona usprawiedliwionych podstaw podlegała oddaleniu zgodnie z art. 184 P.p.s.a.

Skargę kasacyjną rozpoznano na posiedzeniu niejawnym stosownie do art. 182 § 2 P.p.s.a., gdyż strona skarżąca zrzekła się rozprawy, a strona przeciwna nie zażądała jej przeprowadzenia.