Wyrok z dnia 2022-11-07 sygn. I SA/Wa 1235/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Łukasz Trochym Sędziowie sędzia WSA Przemysław Żmich asesor WSA Mateusz Rogala (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 listopada 2022 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w B. na decyzję Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 2 marca 2022 r. nr DPS-I.4133.3.2022.PB w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za prowadzenie bez zezwolenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku oddala skargę.

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia 2 marca 2022 r. nr DPS-I.4133.3.2022.PB Minister Rodziny i Polityki Społecznej, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r., poz. 735 ze zm., powoływanej dalej jako k.p.a.) oraz art. 131 ust. 3 w związku z art. 130 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2021 r., poz. 2268 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...], utrzymał w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia 7 stycznia 2022 r. nr 1/2022 wymierzającą spółce karę pieniężną w wysokości 30000 zł za prowadzenie bez zezwolenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku pn. [...] w [...] przy ul. [...].

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ podał, że w dniu 12 maja 2021 r. zespół inspektorów Wydziału Polityki Społecznej Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego przeprowadził kontrolę doraźną w placówce zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku pn. [...] w [...]. Inspektorzy sporządzili na miejscu protokół zawierający ustalenia odnośnie do stanu faktycznego funkcjonowania placówki, w tym warunków bytowych, realizacji usług opiekuńczych oraz przestrzegania praw mieszkańców.

W protokole z kontroli stwierdzono m.in., że w dniu kontroli w placówce przebywało 25 osób z niepełnosprawnością, wymagających całodobowej opieki, w wieku od 75 do 101 lat, spośród których 5 mieszkańców było stale leżących, pomocy w spożywaniu posiłków wymagało 5 osób, samodzielnych w zakresie poruszania się, podstawowej higieny i spożywania posiłków było 5 osób, natomiast większość mieszkańców korzystała z pieluch dla dorosłych. W dniu kontroli opiekę nad mieszkańcami placówki sprawowały 2 opiekunki i pielęgniarka, która pełni również dyżur w porze nocnej. Na personel placówki składają się: 5 pielęgniarek, kucharka, osoba sprzątająca, rehabilitant oraz kierownik. Opieka lekarska nad mieszkańcami placówki w ramach podstawowej opieki zdrowotnej odbywa się na ogólnych zasadach NFZ, wizyty lekarskie odbywają się raz w tygodniu, a mieszkańcy są zapisani do przychodni w [...]. Dodatkowo mieszkańcy mają możliwość korzystania z rehabilitacji 2 razy w tygodniu. Placówka zapewnia mieszkańcom posiłki, indywidualne miejsca do spania, jak również podstawowe środki higieny osobistej i środki czystości. Protokół został podpisany przez zespół inspektorów oraz przez kierownika placówki.

W odpowiedzi na otrzymane zalecenia pokontrolne spółka podniosła, że po pierwsze, posiada zezwolenie na prowadzenie placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, które dotyczy placówki w [...] przy ul. [...]. Po drugie, zdaniem spółki, obiekt położony przy ul. [...] w [...] nie może zostać zakwalifikowany jako placówka, o której mowa w art. 67 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Opieka nad mieszkańcami domu jest bowiem sprawowana przez stronę w miejscu zamieszkania tych osób, które są najemcami i mają zawarte indywidualne umowy o korzystanie z budynku nienależącego do spółki, a nie w placówce prowadzonej przez stronę. Osoby zamieszkałe w budynku w [...] mają prawo do korzystania z części wspólnych budynku: kuchni, jadalni, sali do ćwiczeń, salonu itd., a strona w ww. pomieszczeniach świadczy usługi na rzecz mieszkańców domu na podstawie indywidualnych umów zawartych z każdym mieszkańcem. Strona podkreśliła, że nie ma zawartej żadnej umowy z właścicielem budynku i nie ma podstaw do wysnuwania tezy, że budynek jest placówką prowadzoną przez stronę.

W dalszej części uzasadnienia organ odwoławczy stwierdził, że zgodnie z art. 67 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku może być prowadzona po uzyskaniu zezwolenia wojewody. Wymóg uzyskania zezwolenia wynika z troski ustawodawcy o poziom usług świadczonych przez powyższe placówki i konieczność ochrony praw osób w nich przebywających. Są to osoby wymagające szczególnej opieki ze względu na ich stan zdrowia oraz niepełnosprawność i często nie potrafią zadbać o respektowanie przysługujących im praw. W celu uzyskania zezwolenia na prowadzenie tego rodzaju działalności, strona zobowiązana jest do złożenia stosownego wniosku wraz z wymaganymi dokumentami (art. 67 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej). Zgodnie zaś z art. 130 ust. 2 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej, kto bez zezwolenia prowadzi placówkę zapewniającą całodobową opiekę osobom w podeszłym wieku, przewlekle chorym lub niepełnosprawnym, w której przebywa powyżej 20 osób, podlega karze pieniężnej w wysokości 30000 zł.

Odnosząc się pod podnoszonych przez stronę argumentów, organ wyjaśnił, że legitymowanie się przez stronę zezwoleniem na prowadzenie jednej placówki nie uprawnia jej do rozszerzenia zakresu przedmiotowego tego dokumentu na inną placówkę, funkcjonującą w innej miejscowości. Dlatego podmiot prowadzący placówkę przy ul. [...] w [...] powinien wystąpić o wydanie oddzielnego zezwolenia wojewody na prowadzenie placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku.

W ocenie Ministra, w sprawie zostały wyjaśnione wszystkie okoliczności faktyczne, zaś zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie przesądza o prowadzeniu przez stronę placówki, o której mowa w art. 67 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, bez wymaganego zezwolenia Wojewody Mazowieckiego. Kontrola doraźna przeprowadzona w dniu 12 maja 2021 r. wykazała bowiem, że w placówce przebywają osoby wymagające całodobowej opieki (25 osób), którym świadczone są usługi opiekuńcze i bytowe określone standardami z ustawy o pomocy społecznej (m.in. w zakresie pomocy w podstawowych czynnościach życiowych, pielęgnacji, wyżywienia, pomieszczeń dla mieszkańców, zatrudniony personel). Z tych przyczyn organ uznał, że strona prowadzi działalność, o której mowa w art. 67 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, nie zaś usługi opiekuńcze w rozumieniu art. 50 tej ustawy.

[...] Sp. z o.o. wniosła na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej uchylenie oraz o uchylenie decyzji organu I instancji, a także o rozpoznanie sprawy na rozprawie. Zaskarżonej decyzji spółka zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1. art. 67 ustawy o pomocy społecznej przez bezpodstawne ustalenie, że skarżąca prowadzi placówkę zapewniającą całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku w [...] przy ulicy [...], bez wymaganego przepisami zezwolenia wojewody.

2. art. 131 ust. 1 w zw. z art. 130 ust. 2 pkt 3 ustawy przez wymierzenie skarżącej kary pieniężnej, mimo braku przesłanek ustawowych.

Skarżąca postawiła również zarzuty naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, w stopniu mającym istotny, a nawet zasadniczy, wpływ na treść decyzji, tj.:

1. art. 7 k.p.a. przez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego przed wydaniem decyzji,

2. art. 77 § 1 k.p.a. przez brak zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego w sprawie, w szczególności wydanie decyzji mimo braku odpowiedzi na wystąpienie Wojewody Mazowieckiego do Powiatowego Państwowego Inspektora Budowlanego w [...], która zgodnie z treścią uzasadnienia decyzji i pismem organu, miała stanowić dowód w postępowaniu,

3. art. 80 k.p.a. przez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów,

4. art. 107 § 1 pkt 6 w zw. z § 3 k.p.a. przez niewyjaśnienie w uzasadnieniu decyzji, jakie fakty zostały udowodnione odpowiedziami Państwowej Straży Pożarnej i Państwowej Inspekcji Sanitarnej, wskazanymi jako dowody w postępowaniu,

5. art. 7a w zw. z art. 81a k.p.a. oraz obrazą zasad ogólnych postępowania wynikających z art. 6, art. 8 i art. 11 k.p.a.,

6. art. 138 § 2 i § 2a w zw. z art. 136 § 2 k.p.a., pierwszego ze wskazanych przez niezastosowanie, a drugiego przez zastosowanie mimo braku wniosku skarżącej.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że Minister w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, jako dowody, na których się oparł wydając decyzję, opisał m.in. wyjaśnienia skarżącego z dnia 18 czerwca 2021 r., wystąpienie Wojewody Mazowieckiego do Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w [...] i odpowiedź tej straży na wystąpienie, wystąpienie Wojewody Mazowieckiego do Powiatowej Państwowej Inspekcji Sanitarnej i odpowiedź tejże, wystąpienie do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego, na które do dnia wydania zaskarżonej decyzji organ nie otrzymał odpowiedzi. Żaden z tych dokumentów (dowodów) nie był wymieniony w uzasadnieniu decyzji Wojewody, co zdaniem skarżącej, potwierdza jej rażącą wadliwość i słuszność zarzutów opisanych w odwołaniu od decyzji Wojewody.

Skarżąca podniosła, że kontrola przeprowadzona w dniu 12 maja 2021 r. nie stwierdziła żadnych uchybień w usługach świadczonych przez skarżącą mieszkańcom domu w [...]. Natomiast w protokole kontrolujący umieścili błędną informację, że podmiotem prowadzącym placówkę jest skarżąca, a ustalenie to nie było zgodne ze stanem faktycznym.

Skarżąca ponownie wyjaśniła, że budynek w [...] nie jest jej placówką. Opieka nad mieszkańcami domu sprawowana jest przez skarżącą w miejscu zamieszkania tych osób, a nie w placówce spółki. Osoby, którym skarżąca świadczy usługi, są najemcami pomieszczeń w budynku nienależącym do skarżącej. Na dowód powyższego skarżąca załączyła wzór umowy najmu zawartej przez mieszkańca z właścicielem budynku.

Tym samym, ponieważ opieka nie jest sprawowana w placówce prowadzonej przez skarżącą, a w miejscu zamieszkania osób objętych opieką oraz ponieważ skarżąca, wbrew twierdzeniom protokołu kontroli i treści zaskarżonej decyzji, posiada wpis do rejestru placówek, brak jest jakichkolwiek podstaw do nałożenia na spółkę kary pieniężnej.

Skarżąca podkreśliła, że ani przepisy ustawy o pomocy społecznej ani przepisy kodeksu cywilnego, ani przepisy o działalności gospodarczej nie zabraniają świadczenia usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania podopiecznego. Oczywiście nie są to usługi opiekuńcze w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej i choć zakresem odpowiadają usługom opisanym w ustawie, to wynikają z umowy stron.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił art. 130 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Zgodnie z tym przepisem, kto bez zezwolenia prowadzi placówkę zapewniającą całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, w której przebywa powyżej 20 osób, podlega karze pieniężnej w wysokości 30000 zł. W art. 67 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej określono, że działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku może być prowadzona po uzyskaniu zezwolenia wojewody. Zaś w myśl art. 68 ust. 1 tej ustawy, opieka w placówce zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku polega na świadczeniu przez całą dobę usług: 1) opiekuńczych zapewniających: a) udzielanie pomocy w podstawowych czynnościach życiowych, b) pielęgnację, w tym pielęgnację w czasie choroby, c) opiekę higieniczną, d) niezbędną pomoc w załatwianiu spraw osobistych, e) kontakty z otoczeniem oraz 2) bytowych zapewniających: a) miejsce pobytu, b) wyżywienie, c) utrzymanie czystości.

W rozpoznawanej sprawie skarżąca kwestionuje prawidłowość nałożenia na nią kary pieniężnej na podstawie art. 130 ust. 2 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej, wywodząc po pierwsze, że nie prowadziła tego rodzaju placówki w kontrolowanym obiekcie w [...], a po drugie, że posiada zezwolenie na prowadzenie placówki w miejscowości [...].

W ocenie Sądu, stanowisko skarżącej w odniesieniu do obydwu z przytoczonych argumentów nie może zostać ocenione jako zasadne.

Należy bowiem w pierwszej kolejności odwołać się do protokołu z kontroli doraźnej przeprowadzonej w "[...]" w [...] przy ul. [...], dokonanej w dniu 12 maja 2021 r. Jak wynika z tego dokumentu, kontroli placówki dokonano przy udziale jej kierownika – I. Z., która podpisała protokół, nie wnosząc do niego żadnych uwag. Uwag do protokołu kontroli nie zgłaszała ona również na dalszym etapie prowadzonego postępowania. Jako podmiot prowadzący placówkę określono w protokole skarżącą, wskazując, że placówka jest przeznaczona dla osób w podeszłym wieku, niepełnosprawnych. W protokole podano również m.in., że pomieszczenia placówki sprząta osoba do tego zatrudniona, a na personel składa się 6 opiekunek, 5 pielęgniarek, 1 kucharka, 1 osoba sprzątająca, 1 rehabilitant i 1 kierownik. Wśród prowadzonej dokumentacji mieszkańców placówki wymieniono umowę o świadczenie usług w placówce. Powyższe ustalenia kontrolujących stoją w sprzeczności z twierdzeniami skarżącej, jakoby w budynku w [...] przy ul. [...] świadczyła ona jedynie usługi opiekuńcze w miejscu zamieszkania osób, którym te usługi są świadczone.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że w dniu 12 maja 2021 r. przeprowadzono kontrolę doraźną w placówce świadczącej usługi opiekuńcze. Kontrolujący określili nazwę kontrolowanej placówki, jej personel, udało im się również zidentyfikować kierownika tejże placówki, który nie kwestionował dokonanych ustaleń. Trudno jest natomiast przyjąć, by uczestniczący w kontroli kierownik nie miał wiedzy, jakiego rodzaju działalność odbywa się w kontrolowanym budynku i czym zajmuje się "[...]", którego jest kierownikiem. Przyjęcie tłumaczenia skarżącej w istocie oznaczałoby, że kontrolowany podmiot, tj. "[...]" w v, w istocie nie istniał w dniu kontroli, a świadczenie usług opiekuńczych miało miejsce jedynie na podstawie zawieranych z mieszkańcami budynku umów prawa cywilnego. Takie okoliczności nie wynikają jednak z protokołu kontroli, nie były również powoływane zarówno przez kierownika, jak i pracowników placówki w trakcie tej kontroli. Co godne odnotowania, skarżąca w toku postępowania nie powoływała żadnych oświadczeń osób zatrudnionych w [...] w [...], które mogłyby stanowić potwierdzenie jej stanowiska w sprawie.

Wywody skarżącej dotyczące zawierania umów najmu z poszczególnymi mieszkańcami, a następnie świadczenia im usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania, nie są wiarygodne w świetle dokonanych przez organy ustaleń, a zdaniem Sądu zmierzają do obejścia przepisów regulujących prowadzenie placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 maja 2020 r. sygn. akt I OSK 1389/19, dostępny w internetowej bazie orzeczeń sądów administracyjnych). Jak już wskazano, z art. 68 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej wynika, że opieka w tego rodzaju placówce polega na świadczeniu usług dwojakiego rodzaju, tj. zarówno opiekuńczych, jak i bytowych. Sztuczne rozdzielanie tych funkcji, poprzez twierdzenie, że usługi bytowe są świadczone przez inny podmiot niż usługi opiekuńcze, a więc że nie mamy do czynienia z placówką w rozumieniu art. 67 ustawy, zmierza w istocie do osłabienia funkcji gwarancyjnej omawianych przepisów ustawy o pomocy społecznej, służących zapewnieniu przede wszystkim bezpieczeństwa i zdrowia mieszkańców takiej placówki oraz właściwego poziomu świadczonych usług.

Ponadto należy zauważyć, że skarżąca w toku postępowania administracyjnego przedłożyła jedynie wzór umowy najmu lokalu mieszkalnego, mający świadczyć o tym, że mieszkańcom domu w [...] usługi opiekuńcze są świadczone w miejscu zamieszkania. Brak jest natomiast dowodu, by tego rodzaju umowa została w rzeczywistości podpisana przez któregokolwiek z mieszkańców placówki w [...]. W istocie zatem dokument ten nie mógł zostać potraktowany przez organ jako wiarygodne podważenie dokonanych w toku kontroli ustaleń.

W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy był zatem wystarczający dla przyjęcia przez organy, że strona skarżąca prowadziła bez zezwolenia placówkę zapewniającą całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku. Z tej przyczyny bez znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy miały odpowiedzi udzielone (bądź nieudzielone) przez Państwową Straż Pożarną, Powiatowego Inspektora Sanitarnego oraz Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Organ I instancji poinformował służby o funkcjonowaniu placówki bez wymaganego prawem zezwolenia, jednak ustaleń w tym zakresie dokonał samodzielnie, a opisanie tych czynności w stanie faktycznym zaskarżonej decyzji miało jedynie charakter sprawozdawczy.

Z tych wszystkich przyczyn nie zasługiwały na uwzględnienie postawione w skardze zarzuty dotyczące przeprowadzenia przez organy postępowania dowodowego w sprawie.

W związku z niebudzącym wątpliwości Sądu stanem faktycznym niniejszej sprawy nie doszło także do naruszenia wskazywanych w skardze przepisów k.p.a., nakazujących rozstrzyganie na korzyść strony występujących w sprawie wątpliwości. Z tych samych przyczyn brak było podstaw do wzywania do osobistego stawiennictwa prezesa zarządu skarżącej spółki w celu dokładniejszego wyjaśnienia sprawy.

Odnosząc się do drugiego z podnoszonych przez skarżącą argumentów, tj. kwestii posiadania zezwolenia na prowadzenie placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku w miejscowości Baniocha, należy zauważyć, że z treści art. 67 ustawy o pomocy społecznej wynika, że uzyskanie zezwolenia może nastąpić w przypadku spełnienia przez wnioskodawcę szeregu przesłanek. Wymaga podkreślenia, że przesłanki te odnoszą się nie tylko do podmiotu mającego prowadzić placówkę, lecz związane są także z miejscem, w którym placówka ta ma być prowadzona. Z tej przyczyny zezwolenia udziela się na prowadzenie placówki w konkretnie określonym miejscu. Powyższe znajduje potwierdzenie w treści znajdującej się w aktach administracyjnych decyzji Wojewody Mazowieckiego z dnia 23 maja 2006 r. zezwalającej skarżącej spółce na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym i w podeszłym wieku pod nazwą [...] w [...], ul. [...]. Powyższe zezwolenie dotyczy wyłącznie działalności na terenie konkretnie określonego w nim obiektu. Nie jest natomiast możliwe powoływanie się na to zezwolenie w celu prowadzenia usług opiekuńczych w innym miejscu. Jak już bowiem wspomniano, ustawodawca określił, że działalność gospodarcza w omawianym zakresie składa się z jednoczesnego zapewniania potrzeb opiekuńczych oraz bytowych.

W konsekwencji należało przyjąć, że wobec stwierdzenia prowadzenia przez skarżącą bez zezwolenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, w której przebywa powyżej 20 osób, Minister zasadnie utrzymał w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego wymierzającą skarżącej karę pieniężną w wysokości 30.000 zł na podstawie art. 130 ust. 2 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm.) orzekł jak w sentencji. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym nastąpiło na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r., poz. 2095), o czym zawiadomiono strony umożliwiając im przedstawienie dodatkowego stanowiska w sprawie. Poza brakiem udziału stron w samym posiedzeniu, na którym zapada wyrok, sądowa kontrola w tym trybie nie różni się od kontroli sprawowanej przy rozpoznawaniu spraw na rozprawie. Ponadto, jak wskazano w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2020 r., sygn. akt II OPS 6/19, przepis art. 15zzs4 ust. 3 powołanej ustawy należy traktować jako "szczególny" w rozumieniu art. 10 i art. 90 § 1 p.p.s.a. Prawo do publicznej rozprawy nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniu, w tym także ze względu na treść art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w którym jest mowa o ograniczeniach w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, gdy jest to unormowane w ustawie oraz tylko wtedy, gdy jest to konieczne w demokratycznym państwie m.in. dla ochrony zdrowia. Z tych przyczyn Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącej o rozpoznanie sprawy na rozprawie.