Wyrok z dnia 2021-09-08 sygn. II SA/Gl 263/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędziowie Sędzia WSA Renata Siudyka, Asesor WSA Tomasz Dziuk (spr.), , , , po rozpoznaniu trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 września 2021 r. sprawy ze skargi B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę.

Prezydent Miasta G. decyzją z dnia [...] r. nr [...] odmówi przyznania B. K. (zwanej dalej "skarżącą") – zasiłku celowego na zakup laptopa, opłacenie internetu, ogrzanie mieszkania, likwidację grzyba, opłacenie książek dla córki E., zakupu biletu miesięcznego, odzież i obuwie dla 3 osób.

W uzasadnieniu decyzji organ przedstawił szczegółowe ustalenia faktyczne, dotyczące sytuacji bytowej skarżącej, w tym poddał analizie deklarowane przez skarżącą wydatki i dochody. Jako podstawę odmowy organ wskazał, że zachodzi przesłanka negatywna z art. 12 ustawy o pomocy społecznej tj. dysproporcja pomiędzy udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową skarżącej, a ponadto wskazał na brak współpracy skarżącej z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej. Organ przedstawił także powody, z jakich ze względu na stwierdzoną dysproporcję w ramach przysługującego mu uznania korzysta z możliwości odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia.

Skarżąca nie zgodziła się z powyższą decyzją i wniosła od niej odwołanie. W odwołaniu opisała sytuację dochodową, materialną, zdrowotną i osobistą członków rodziny, oraz zakwestionowała ustalenia pracownika socjalnego w zakresie stwierdzonej dysproporcji między udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową rodziny.

Odwołanie nie przyniosło jednak oczekiwanego przez skarżącą skutku, gdyż zaskarżoną obecnie decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach, działając m.in. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium nakreśliło najpierw przebieg dotychczasowego postępowania oraz przytoczyło wybrane przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej znajdujące zastosowanie w sprawie.

Kolegium wskazało, że skarżąca prowadzi trzyosobowe gospodarstwo domowe z dwoma córkami, jest osobą niepełnosprawną z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności do dnia [...] roku. Ponadto rodzina skarżącej do sierpnia 2020 r. korzystała z pomocy Ośrodka Pomocy Społecznej w formie zasiłku stałego, zasiłku okresowego, zasiłku celowego. Rodzina skarżącej otrzymuje świadczenia rodzinne, świadczenia z funduszu alimentacyjnego, świadczenia wychowawcze oraz dodatek mieszkaniowy. W maju 2020 r. skarżąca została właścicielką samochodu osobowego, a zarejestrowała go w sierpniu 2020 roku i opłaciła ubezpieczenie. W zależności od okoliczności składała różne oświadczenie dotyczące pozyskania środków na zakup samochodu i jego utrzymanie. Z oświadczenia z dnia [...] roku złożonego przez M. B. wynika, iż pomaga on stronie, zakupił dla niej samochód i utrzymuje go. Ponadto Kolegium wskazało, że strona we wrześniu przebywała w U. i W., na przełomie sierpnia i września spędzała dwa tygodnie wakacji w A., w lipcu przebywała dwa tygodnie w U., K., zamku w C., O., O., T., w P. Skarżąca i członkowie jej rodziny są ubrani stosownie do pory roku. Przeprowadzono analizę dochodów i wydatków rodziny. Na portalach społecznościowych strona jest aktywna i publikuje zdjęcia z miejsc, w których przebywa. Wyjaśniono kwestię możliwości korzystania z laptopa. Strona utrzymuje się ze środków publicznych, a jej sytuacja jest monitorowana. Organ odwoławczy stwierdził, iż okoliczności stanu faktycznego przywołane w tezach uzasadnienia decyzji organu I instancji są udokumentowane w ramach przedłożonego materiału dowodowego i w tym zakresie przyznał im moc dowodową.

Z powyższych względów Kolegium podzieliło stanowisko organu I instancji o występowaniu dysproporcji między udokumentowaną sytuacją materialną a wydatkami strony, w tym na: wakacje, na utrzymanie samochodu i występujące potrzeby bytowe. Kolegium zważyło ponadto, iż sytuacja materialna rodziny jest odmienna od dochodowej, albowiem do dochodu rodziny nie wlicza się świadczeń wychowawczych.

Kolegium zaakcentowało, że regulacje prawne, dotyczące pomocy społecznej należy rozumieć w ten sposób, że odpowiednie instytucje powołane do tego mają za cel udzielanie wsparcia osobom rzeczywiście go potrzebującym. Nie dopuszcza zatem wykorzystania środków społecznych przez osoby, które mają możliwość zaspokojenia potrzeb życiowych. Pomoc społeczna nie ma charakteru stałego i nie może sprowadzać się do prostego rozdawnictwa świadczeń. Ma ona przejściowo stanowić rodzaj wsparcia w celu pokonania trudności życiowych beneficjentów. Świadczenia z pomocy społecznej nie mogą być traktowane jako stałe źródło dochodu. Należy więc przeciwdziałać traktowaniu świadczeń pomocowych, jako oczywistej i bezwarunkowej należności ze strony Państwa.

Kolegium przytoczyło i omówiło także treść art. 12 u.p.s. Odnosząc się zaś do kwestii pomocy innych osób w postaci sfinansowania wyjazdów oraz utrzymania samochodu stwierdziło, iż w zależności od okoliczności strona w tym zakresie składa odmienne oświadczenia. W ocenie Kolegium organ I instancji wykazał w wystarczającym stopniu, że strona jest w stanie wykorzystać swoje zasoby, przy wsparciu innych osób zaspokajać występujące potrzeby bytowe. Niewątpliwie bowiem istnieje dysproporcja między wysokością dochodu rodziny, a jej sytuacją majątkową, a co za tym idzie strona jest w stanie samodzielnie zaspokoić swoje potrzeby pomimo spełnienia formalnych wymogów do otrzymania pomocy.

Kolegium stwierdziło także, że zaskarżona decyzja została podjęta w ramach uznania administracyjnego, przy czym nie doszło do przekroczenia granic tego uznania. W sytuacjach gdy ubiegająca się o przyznanie świadczeń z pomocy społecznej posiada samochód i inna osoba gwarantuje jego utrzymanie, to trudno aby podatnicy zaspokajali występujące pozostałe potrzeby bytowe. Tym samym według Kolegium skarżąca nie powinna otrzymać wsparcia w ramach środków z pomocy społecznej.

Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Kolegium dokonało sprostowania uzasadnienia wskazanej powyżej decyzji w zakresie dotyczącym wersu 35 na stronie trzeciej, polegającego na podaniu prawidłowego imienia i nazwiska skarżącej.

W skardze na decyzję Kolegium skarżąca przedstawiła okoliczności, mające według niej świadczyć o jej trudnej sytuacji życiowej, zdrowotnej (związanej z niepełnosprawnością) i materialnej. Skarżąca nie zgadza się ze stanowiskiem organów, co do występowania dysproporcji pomiędzy udokumentowaną wysokością dochodu a jej sytuacją majątkową. Zarzuca błędne ustalenia faktyczne, a jako rzeczywisty powód odmowy wskazuje negatywne nastawienie ze strony pracownika socjalnego zajmującego się jej sprawą. Zaskarżoną decyzję traktuje jako przejaw dyskryminacji i uważa, że doszło do naruszenia jej konstytucyjnych praw. Skarżąca wskazała także, że samochód otrzymała w ramach pomocy od obcej osoby, która jej pomaga ze względu na niepełnosprawność. Wyjaśniła również, że jej były narzeczony zabrał ją i jej córkę na wakacje, a skorzystanie z takiego wyjazdu nie powinno być przeszkodą do otrzymania wnioskowanego świadczenia. Na inne zaś wyjazdy zabierali ją jej znajomi.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 137, ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania. Stosownie do art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2019 r., poz. 2325, t.j. ze zm. ) dalej p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi, oraz powołaną podstawą prawną.

Uwzględnienie skargi następuje w przypadkach naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a.), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a.), oraz innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.). W przypadkach, gdy zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. sąd stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.), jeżeli zachodzą przyczyny określone w innych przepisach, sąd stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa. Przedstawiona tutaj regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja może ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Przeprowadzona przez Sąd, w oparciu o wskazane powyżej kryteria, kontrola legalności zaskarżonej decyzji, wykazała, że decyzja ta nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie. Sąd nie stwierdził nieprawidłowości zarówno co do ustalenia stanu faktycznego sprawy, jak i w zakresie zastosowania do niego przepisów prawa. W ocenie Sądu, postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone prawidłowo, ustalenia organu nie pozostawiają wątpliwości, a ocena dokonana na podstawie przyjętych ustaleń znajduje umocowanie w zgromadzonym materiale dowodowym. Z tego powodu Sąd uznał, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, a skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1876). Według zasad ogólnych tej ustawy - wyrażonych w art. 2 ust. 1 i art. 3 - świadczenia z pomocy społecznej mają na celu umożliwienie przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych, których osoby ubiegające się o pomoc nie są w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości oraz wspieranie osób i rodzin w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwiania im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka. Zadaniem pomocy społecznej jest zatem zapobieganie sytuacjom, o których mowa powyżej, przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem. Rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy, a potrzeby osób i rodzin wnioskujących o pomoc powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej.

W świetle powyższych przepisów, pomoc społeczna jest instytucją stosowaną wyjątkowo w sytuacjach, w których obywatel nie jest w stanie sam podołać okolicznościom życiowym. Pomoc ta przyznawana jest w różnej formie i zakresie, a przyznanie jej uzależnione jest od spełnienia określonych przez ustawodawcę warunków. Katalog świadczeń z pomocy społecznej został określony w art. 36 ustawy o pomocy społecznej. Wśród nich znajduje się zasiłek stały, zasiłek okresowy i zasiłek celowy.

W realiach rozpoznawanej sprawy skarżąca ubiega się o zasiłek celowy. W związku z tym należy wskazać, że zgodnie z art. 39 ust. 1 u.p.s. zasiłek celowy może zostać przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. (art. 39 ust. 2 u.p.s.).

Analiza art. 39 ust. 1 u.p.s. wskazuje, iż celem świadczenia określonego w tym przepisie jest czasowe wsparcie osoby (rodziny) znajdującej się w trudnej sytuacji życiowej (niski dochód oraz długotrwała choroba, niepełnosprawność, itd.). Świadczenie to ma szczególny charakter, jest bowiem "jednorazowe", skierowane na zaspokojenie konkretnej potrzeby bytowej. Jednocześnie nie można tracić z pola widzenia ogólnych celów świadczenia, które powinno umożliwić osobie przezwyciężenie trudnej sytuacji życiowej, stanowiąc jednocześnie wsparcie w wysiłkach nakierowanych na zaspokojenie niezbędnych potrzeb.

Odnotować także należy, że przyznając świadczenie w formie zasiłku celowego, organ pomocy społecznej działa w ramach uznania administracyjnego, co oznacza, że nawet spełnienie ustawowych kryteriów uzyskania pomocy na dożywianie w ramach programu, nie przesądza o tym, że pomoc taka zostanie przyznana. Innymi słowy spełnienie kryteriów przez osobę ubiegającą się o zasiłek celowy nie oznacza, że istnieje po jej stronie roszczenie o przyznanie świadczenia. (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 9 sierpnia 2018 r., sygn. akt IV SA/Gl 283/18).

Wskazać ponadto należy, że zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 pkt 2 u.p.s. w brzmieniu mającym zastosowanie w niniejszej sprawie prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem art. 40, art. 41, art. 53a i art. 91, przysługuje osobie w rodzinie, w której dochód na osobę nie przekracza kwoty 528 zł.

W realiach rozpoznawanej sprawy Prezydent Miasta odmówił przyznania wnioskowanego świadczenia powołując się na art. 12 u.p.s. Przepis ten stanowi, że w przypadku stwierdzonych przez pracownika socjalnego dysproporcji między udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową osoby lub rodziny wskazującej, że osoba ta lub rodzina jest w stanie przezwyciężyć trudną sytuację życiową, wykorzystując własne zasoby majątkowe, w szczególności w przypadku posiadania znacznych zasobów finansowych, wartościowych przedmiotów majątkowych lub nieruchomości, można odmówić przyznania świadczenia. W zestawieniu z omówionym powyżej przepisami u.p.s. przepis art. 12 u.p.s. statuuje dodatkowe przesłanki, których spełnienie uprawnia organ do odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia nawet w sytuacji, w której na gruncie wskazanych powyżej przepisów organ miałby możliwość wydania pozytywnej dla wnioskodawcy decyzji.

Jak wynika z zacytowanego przepisu, dysproporcja między udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową osoby lub rodziny ma być tego typu, że osoba lub rodzina jest w stanie przezwyciężyć trudną sytuację życiową, wykorzystując własne zasoby majątkowe. Istotą zatem prowadzonego postępowania w sprawie świadczenia z pomocy społecznej jest wykazanie, że osoba lub rodzina ubiegająca się o przyznanie świadczenia jest w stanie samodzielnie zaspokajać swoje niezbędne potrzeby, mimo spełnienia formalnych wymogów do otrzymania wnioskowanego przez nią świadczenia. W przypadku obiektywnego wykazania, że dysproporcja zachodzi, zgodnie z art. 12 u.p.s. istnieje możliwość odmowy udzielenia świadczenia z pomocy społecznej. Odmowa ta powinna być jednak poprzedzona szczegółową analizą i rzetelną oceną sytuacji majątkowej osoby lub rodziny. Organ powinien zatem w sposób pełny i przekonujący przedstawić argumenty, którymi kierował się przy wydawaniu decyzji o odmowie przyznania świadczenia z pomocy społecznej z powodu rażącej dysproporcji. Tylko jednoznaczne ustalenia faktyczne poczynione w toku postępowania administracyjnego, wskazujące w sposób wyraźny i niebudzący wątpliwości, że występuje dysproporcja między niskimi dochodami wykazanymi w składanych przez stronę oświadczeniach, a faktycznym stanem majątkowym wnioskodawcy, upoważniają organy administracji publicznej do wydania rozstrzygnięcia odmownego (por. R. Frąckowiak, Ustawa o pomocy społecznej. Komentarz, Warszawa 2019, wyd. el./Legalis).

W rozpoznawanej sprawie obowiązkiem organów było ustalenie sytuacji bytowej skarżącej i jej rodziny. Jak wynika z tych ustaleń skarżąca prowadzi trzyosobowe gospodarstwo domowe z dwoma córkami (według stanu na dzień wydania zaskarżonej decyzji Kolegium), jest osobą niepełnosprawną z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności do dnia [...] roku. Do sierpnia 2020 r. rodzina skarżącej korzystała z pomocy Ośrodka Pomocy Społecznej w formie zasiłku stałego, zasiłku okresowego, zasiłku celowego. Rodzina skarżącej otrzymuje świadczenia rodzinne, świadczenia z funduszu alimentacyjnego, świadczenia wychowawcze oraz dodatek mieszkaniowy. W maju 2020 r. skarżąca została właścicielką samochodu osobowego, a zarejestrowała go w sierpniu 2020 roku i opłaciła ubezpieczenie. Organ I instancji przeprowadził ponadto szczegółową analizę wydatków skarżącej w okresie maja i czerwca 2020 r. oraz w okresie sierpnia i września 2020 r., z której wynika, że podane przez skarżącą wydatki przewyższają deklarowane przez nią dochody. Ponadto zwrócono uwagę, że skarżąca i jej córki ubierają się w "firmowe" rzeczy, zaś ich odzież oraz obuwie dostosowane są do pory roku. Organ I instancji poddał także szczegółowej analizie aktywność skarżącej na portalach społecznościowych, z której wynika m.in. że latem 2019 r. skarżąca spędzała wakacje w G. oraz w U., w okresie świątecznym przebywała w P. i N., w lipcu zaś 2020 r. spędzała wakacje w U. oraz K., zaś na przełomie sierpnia i września 2020 r. spędzała dwutygodniowe wakacje w A., dodatkowo we wrześniu 2020 r. wypoczywała w U. i W. Ponadto w okresie tym skarżąca odwiedziła także szereg innych miejscowości, a pobyt w nich miał charakter turystyczny lub rekreacyjny. Na portalach społecznościowych skarżąca prezentowała także przygotowane przez siebie ciasta i torty, świadczące o posiadanym talencie cukierniczym, przy czym napisy znajdujące się na tortach budzą wątpliwość co do tego, że są one przygotowywane wyłącznie dla członków rodziny i domowników.

Wskazane powyżej ustalenia, szczegółowo opisane w uzasadnieniu decyzji organu I instancji oraz przywołane przez organ odwoławczy, świadczą, w ocenie Sądu, o tym, że w odniesieniu do skarżącej zachodzi wskazana w art. 12 u.p.s. dysproporcja między udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową. W świetle tych ustaleń stwierdzić należy, że skarżąca jest w stanie przezwyciężyć trudną sytuację życiową, wykorzystując własne zasoby majątkowe. Nie ma przy tym znaczenia, że zasoby te, jak twierdzi skarżąca, pozostają do jej dyspozycji dzięki wsparciu ze strony osób trzecich np. poprzez sfinansowanie zakupu i utrzymania samochodu osobowego, czy też poprzez sfinansowanie kosztów pobytów wakacyjnych, w tym wyjazdów zagranicznych, które, co należy podkreślić są często poza zasięgiem możliwości finansowych, osób które utrzymują się z własnej pracy, nie korzystając z żadnej formy pomocy społecznej. Otrzymane bowiem wsparcie jest równoznaczne z udostępnieniem skarżącej określonych zasobów majątkowych, a sytuacja majątkowa, o której mowa w art. 12 u.p.s. obejmuje także wartość sfinansowanych przez osoby trzecie świadczeń czy przedmiotów przekazanych skarżącej. Innymi słowy także wyjazdy wakacyjne skarżącej, czy inne wyjazdy turystyczno-rekreacyjne, choćby zostały sfinansowane przez inne osoby, to powinny być brane pod uwagę przy ocenie, na potrzeby art. 12 u.p.s., sytuacji majątkowej skarżącej, jako osoby ubiegającej się o przyznanie zasiłku celowego. Z tego względu nie mogły odnieść skutku, zabiegi skarżącej zmierzające do wykazania, że jej liczne wyjazdy wakacyjne czy turystyczno-rekreacyjne zostały sfinansowane przez inne osoby.

W ocenie Sądu organy zasadnie wzięły pod uwagę także okoliczności dotyczące nabycia przez skarżącą samochodu osobowego i na gruncie art. 12 u.p.s. wyciągnęły z nich prawidłowe wnioski. W świetle znajdującej się w aktach sprawy umowy dotyczącej zakupu tego pojazdu, jego nabywcą jest skarżąca i to ona dokonała zapłaty ceny za ten pojazd. Nawet gdyby dać wiarę skarżącej, że środki na zakup tego pojazdu pochodziły od osoby trzeciej, to poprzez oddanie tych środków do dyspozycji skarżącej w celu dokonania zakupu pojazdu, stały się one składnikiem majątku skarżącej. Następnie zaś składnikiem tego majątku stał się nabyty pojazd. Na sytuację majątkową skarżącej wpływa także to, że według jej deklaracji, koszty utrzymania i eksploatacji pojazdu (naprawy i paliwo) są ponoszone przez osobę trzecią. Wartość otrzymanych w ten sposób przysporzeń zwiększa wartość zasobów majątkowych, którymi w istocie dysponuje skarżąca.

Należy zaakcentować, że nie tylko okoliczności dotyczące licznych wyjazdów wakacyjnych i turystyczno-rekreacyjnych skarżącej, czy dotyczące zakupu samochody stanowiły przesłankę do zastosowania art. 12 u.p.s. Na zasadność zastosowania tego przepisu wskazuje również przywołana powyżej analiza dochodów i wydatków skarżącej, z której wynika, że skarżąca wydaje więcej niż wynosi deklarowany przez nią dochód.

W kontekście podnoszonej przez skarżącą niepełnosprawności i dolegliwości zdrowotnych wskazać także należy, że zgodnie ze znajdującym się w aktach sprawy orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności skarżąca może podjąć zatrudnienie w warunkach pracy chronionej. Uwzględniając eksponowaną na profilach społecznościowych aktywności skarżącej, a także podniesione dotychczas okoliczności istotne z punktu widzenia jej sytuacji majątkowej, zgodzić się należy ze stanowiskiem organów, że skarżąca jest w stanie samodzielnie podejmować działania zmierzające do przezwyciężenia trudnej sytuacji, w której się znajduje. Stanowisko to zostało poprzedzone wnikliwym zbadaniem przez organy sytuacji bytowej skarżącej i jej córek oraz wszechstronnym rozważaniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Zważywszy zaś na to, że w toku postępowania administracyjnego organy wykazały okoliczności świadczące o dysproporcji, o której mowa w art. 12 u.p.s. to, zdaniem Sądu, organy te miały możliwość odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia. Jednocześnie organy przedstawiły przekonujące argumenty, wyjaśniające dlaczego, działając w granicach przyznanego im przez ustawodawcę uznania, skorzystały z możliwości odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia.

Mając na względzie dotychczasowe rozważania, a także uwzględniając to, że żaden z podniesionych przez skarżącą zarzutów nie okazał się zasadnym, jak i również to, że działając z urzędu Sąd nie stwierdził naruszenia przez organy przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ani przepisów prawa materialnego, które miało taki wpływ, Sąd działając na podstawie art. 151 p.p.s.a, oddalił skargę.

Na podstawie art. 119 pkt. 2 p.p.s.a. sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym, gdyż w odpowiedzi na skargę Kolegium zgłosiło wniosek o skierowanie sprawy do rozpoznania w tym trybie, a skarżąca w terminie 14 dni od zawiadomienia jej o złożeniu tego wniosku, nie zażądała przeprowadzenia rozprawy.

Przywołane w uzasadnieniu orzecznictwo sądów administracyjnych dostępne jest w Centralnej Bazie Orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego (www.nsa.gov.pl).