Wyrok z dnia 2024-01-30 sygn. I OSK 857/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maciej Dybowski Sędziowie: sędzia NSA Marek Stojanowski sędzia del. WSA Anna Wesołowska (sprawozdawca) Protokolant starszy asystent sędziego Krzysztof Ważny po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 24 listopada 2021 r. sygn. akt II SA/Ke 736/21 w sprawie ze skargi T. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] czerwca 2021 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z 24 listopada 2021 r. II SA/Ke 736/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę T. M. (Skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. (Kolegium) z [...] czerwca 2021 r. w przedmiocie zasiłku okresowego.

Skarżący zaskarżył powyższy wyrok skargą kasacyjną w całości zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść zapadłego wyroku, a to art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej p.p.s.a.) w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na oddaleniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach skargi Skarżącego, mimo iż w świetle okoliczności występujących w niniejszej sprawie istniały przesłanki do uchylenia decyzji Kolegium oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na treść zapadłego wyroku, a to art. 8 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej poprzez błędną wykładnię polegającą na nieuzasadnionym przyjęciu przez Sąd I instancji, że kwotę alimentów należy odliczyć od kryterium dochodowego, a nie od dochodu osiągniętego przez Skarżącego, co jednoznacznie wynika z treści art. 8 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, co w konsekwencji doprowadziło do niezasadnego oddalenia skargi Skarżącego .

Ponosząc powyższe zarzuty Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach do ponownego rozpoznania i zasądzenie na rzecz Skarżącego zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

Pełnomocnik Skarżącego wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej Skarżącemu w ramach prawa pomocy oświadczając jednocześnie, że koszty te nie zostały uiszczone ani w całości ani w części.

W uzasadnieniu Skarżący wskazał, że zgodnie z art. 151 p.p.s.a. w razie nieuwzględnienia skargi w całości albo w części sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części. Na tle niniejszej sprawy doszło do naruszenia art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a., które w istocie jest konsekwencją nierozpoznania istoty sprawy prze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach i niedostrzeżenia przez ten Sąd wagi problemu prawnego, który wystąpił na kanwie sprawy. Przywołując wyrok z 25 czerwca 2021 roku sygn. akt II GSK 1273/18 wskazał, że Naczelny Sąd Administracyjny wyraził w nim trafny pogląd, iż z uwagi na wynikający z art. 141 § 4 p.p.s.a. obowiązek wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia sąd administracyjny nie może oddalając skargę poprzestać na wskazaniu jedynie art. 151 p.p.s.a., bez uprzedniego dokonania wykładni przepisów mających zastosowanie w sprawie (a tym samym bez uprzedniego przeprowadzenia kontroli ich wykładni przez organ) i przeprowadzenia - przy uwzględnieniu przyjmowanego za podstawę wyrokowania w sprawie stanu faktycznego - kontroli prawidłowości ich subsumcji (zastosowania) przez organ.

Skarżący wskazał, że oddalenie skargi bez rozpoznania wszystkich zarzutów strony Skarżącej stoi w oczywistej opozycji do przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Sąd Administracyjny ograniczył swój wywód jedynie do kwestii dotyczących przepisów, których obrazy nie dopuściło się Kolegium pomijając kwestię mającą najbardziej doniosłe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem nie dostrzegł, że błąd w wystąpił już na etapie postępowania przed organem I instancji i błąd ten był powielony również przez Kolegium.

Wyjaśnił, że istniały przesłanki do uwzględnienia skargi, ponieważ Skarżący wskazał na rażące uchybienia w interpretacji przepisów prawa, które to uchybienia miały kluczowy wpływ na treść decyzji poprzedzających wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach. Sąd I instancji oddalając skargę dopuścił się obrazy przepisów postępowania, które miało wpływ na treść zapadłego w sprawie wyroku, ponieważ nie uwzględnił słusznego oraz zasadnego zarzutu podniesionego przez Skarżącego. Z uwagi na powyższe po dogłębnej analizie wszystkich kluczowych aspektów sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach powinien uwzględnić skargę.

Skarżący wskazał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach dopuścił się również obrazy prawa materialnego, a to art. 8 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej poprzez błędną wykładnię polegającą na nieuzasadnionym przyjęciu, że kwotę alimentów należy odliczyć od kryterium dochodowego, a nie od dochodu osiągniętego przez Skarżącego, co jednoznacznie wynika z treści art. 8 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, co w konsekwencji doprowadziło do niezasadnego oddalenia skargi. Zgodnie z art. 8 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej za dochód uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pomniejszoną o kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób.

Skarżący wskazał, że jednym z elementów pomniejszenia dochodu są alimenty. Przepis art. 8 ust. 3 pkt 3 u.p.s. mówi o alimentach świadczonych na rzecz innych osób, nie precyzując, czy świadczenie to ma być dobrowolne czy nie, ani czy mają to być alimenty bieżące czy zaległe. Stanowi on, że przychód ma być pomniejszony o alimenty. W orzecznictwie podkreśla się, że w świetle definicji dochodu nie ma znaczenia, z jakiego tytułu i źródła pochodzi przychód ani jakie alimenty i w jaki sposób są świadczone, byleby świadczenie następowało na rzecz innych osób. Pomniejszenie przychodu następuje wyłącznie o alimenty bieżące i świadczone dobrowolnie. A zatem wszystkie alimenty, także zaległe i podlegające przymusowemu ściągnięciu, pomniejszają dochód osoby wypełniającej obowiązek alimentacyjny. Podkreślił, że dobrowolnie reguluje alimenty na swojego syna w kwocie po 200 zł miesięcznie więc oczywistym jest, że alimenty pomniejszają jego dochód o kwotę 200 zł. Ugruntowana linia orzecznicza sądów administracyjnych wskazuje, że dochód ten nie podlega odliczeniu w przepadku ściągnięcia alimentów w drodze egzekucji (vide wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 18 listopada 2021 r. III SA/Gd 463/21, uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 listopada 2021 r. I OPS 2/21, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 19 lutego 2021 r. II SA/G1 1263/20). Z kolei w wyroku z 30 kwietnia 2021 r. II SA/Po 802/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził, że odliczeniu od dochodu podlega kwota alimentów świadczonych na rzecz innych osób, w tym kwota alimentów zaległych.

Skarżący podkreślił, że mieści się w kryterium dochodowym ustalonym przez ustawodawcę na poziomie 701 zł miesięcznie, uprawniającym go do skorzystania z pomocy opieki społecznej, ponieważ otrzymany sumaryczny dochód w kwocie zasiłku stałego w kwocie 645 zł miesięcznie, oraz przyznany dodatek mieszkaniowy w kwocie 204,30 zł miesięcznie wynosi razem: 849,30 zł miesięcznie i powinien być pomniejszony o kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób w tym przypadku o kwotę alimentów 200 zł świadczonych na rzecz syna K. Tak więc od sumarycznej kwoty dochodów 849,30 zł należy odjąć kwotę 200 zł ( pomniejszoną zgodnie z ustawą o kwotę alimentów ) co daje kwotę 649,30 zł miesięcznie, a więc kwotę mieszczącą się w kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej. Wyliczenie dochodu według organów administracji publicznej, następnie potwierdzone przez wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, poprzez obniżenie dochodu Skarżącego w postaci zasiłku stałego z kwoty 645 zł do kwoty 497,29 zł tj., ( pomniejszoną o kwotę dodatku mieszkaniowego 204,30 zł ) by znaleźć się w ustawowym kryterium dochodowym tj. 701 zł miesięcznie jest błędne i nie wynika z żadnego przepisu prawa materialnego - by w taki sposób obliczać sumaryczny dochód, a następnie odejmować od tak obliczonego dochodu kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób.

Odpowiedź na skargę kasacyjną nie została wniesiona.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a. i nie zachodzi żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku.

Przed przystąpieniem do rozpoznania zarzutów skargi kasacyjnej przypomnieć należy istotę zaistniałego w sprawie sporu.

Decyzją Prezydenta Miasta S. (Prezydent) z [...] lutego 2021 r. utrzymaną w mocy decyzją Kolegium z [...] czerwca 2021 r. zmieniono decyzję z [...] stycznia 2021 r. w części wysokości zasiłku okresowego z powodu niepełnosprawności od lutego 2021 r. z kwoty 40,00 zł na kwotę 100,00 złotych.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia organów był art. art. 38 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 1876 ze zm.), zwanej dalej "ustawą".

Podstawą faktyczną było ustalenie, że decyzją z [...] stycznia 2021 r. Prezydent przyznał Skarżącemu zasiłek okresowy z powodu niepełnosprawności od 1 stycznia 2021 r. do 30 kwietnia 2021 r. w kwocie 40,00 zł miesięcznie, przyjmując, że dochód strony wynosił 621,00 zł (497,29 zł + 203,71 zł), na który składał się: zasiłek stały w kwocie 497,29 zł pomniejszony o kwotę alimentów w wysokości 80,00 zł płaconych od sierpnia 2020 r. oraz dodatek mieszkaniowy w kwocie 203,71 zł. Różnica między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej (701,00 zł) a dochodem (621,00 zł) wynosiła 80,00 zł, zaś 50% z tej kwoty to 40,00 zł.

Skarżący wnioskiem z [...] lutego 2021 r. poprosił o przeliczenie od lutego 2021 r. przyznanego zasiłku okresowego w związku ze zmianą wysokości płaconych od stycznia 2020 r. alimentów z kwoty 80,00 zł na kwotę 200,00 zł. Organy ustaliły, że Skarżący ma zasądzone alimenty na rzecz syna w wysokości 600,00 zł miesięcznie i od stycznia 2021 r. reguluje alimenty w kwocie 200,00 zł miesięcznie.

W toku wywiadu środowiskowego ustalono, że Skarżący prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe. Zamieszkuje w lokalu, którego właścicielem jest jego ciotka. Jest osobą bierną zawodowo, nie pracuje i utrzymuje się z pomocy MOPS. Do [...] kwietnia 2020 r. miał orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności i z tego tytułu pobierał zasiłek stały. Decyzją z [...] maja 2020 r. przedłużono z urzędu okres przyznania zasiłku stałego od [...] maja 2021 r. do 60-go dnia od dnia odwołania stanu epidemii, nie dłużej niż do dnia wydania nowego orzeczenia o niepełnosprawności. Powyższa decyzja została zmieniona decyzją z [...] września 2020 r. do kwoty 645,00 zł (brak dochodu), a od m-ca października 2020 r. do kwoty 497,29 zł z uwagi na zmianę dochodu własnego (przyznanie dodatku mieszkaniowego od września 2020 r. w wysokości 203,71 zł).

Organy uznały, że zmiana decyzji z [...] stycznia 2021 r., przyznającej Skarżącemu zasiłek okresowy w zakresie jego wysokości, tj. z kwoty 40,00 zł na kwotę 100,00 zł jest uzasadniona z powodu świadczenia alimentów na rzecz syna w zwiększonej wysokości, tj. 200,00 zł miesięcznie, co ma wpływ na zmianę wysokości zasiłku okresowego. Organy wyjaśniły że do wyliczenia zasiłku okresowego należy przyjąć: zasiłek stały w kwocie 497,29 zł pomniejszony o kwotę płaconych w alimentów, tj. 497,29 zł - 200,00 zł = 297,29 zł oraz dodatek mieszkaniowy w kwocie 203,71 zł przyznany do lutego 2021 r. Łączny dochód wyniósł 501,00 zł. Kryterium dochodowe osoby samotnie gospodarującej wynosi 701,00 zł, z czego 10% to 70,10 zł. Zatem różnica miedzy poprzednim dochodem Skarżącego, tj. 621,00 zł a obecnym dochodem, tj. 501,00 zł wynosi 120,00 zł i jest większa od kwoty 70,10 zł. Tym samym miała wpływ na wysokość zasiłku okresowego.

Organy wskazały, że różnica pomiędzy kryterium dochodowym wynoszącym 701,00 zł a dochodem w wysokości 501,00 zł wynosi 200,00 zł, zaś 50% z tej kwoty stanowi 100,00 zł.

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a. podzielił ustalenia faktyczne poczynione przez organy oraz ich ocenę prawną.

Skarżący w zarzucie objętym punktem 1 petitum skargi kasacyjnej zarzucił Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść zapadłego wyroku, to jest art. 151 p.p.s.a. w zw. z art 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na oddaleniu skargi, mimo iż w świetle okoliczności występujących w niniejszej sprawie istniały przesłanki do uchylenia decyzji Kolegium oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta.

Sąd kasacyjny wyjaśnia, że zarówno art. 151 p.p.s.a. jak i art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. to tzw. przepisy wynikowe o ogólnym (blankietowym) charakterze i jako takie nie mogą stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej. Strona skarżąca chcąc powołać się na zarzut naruszenia art. 151 p.p.s.a. lub art. 149 p.p.s.a. zobowiązana jest bezpośrednio powiązać omawiany zarzut z zarzutem naruszenia konkretnych przepisów, którym – jej zdaniem – Sąd I instancji uchybił w toku rozpoznania sprawy aktu.

W petitum skargi kasacyjnej nie powiązano zarzutu naruszenia przywołanych przepisów wynikowych z żadnym przepisem prawa materialnego czy też procesowego. Dopiero w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że z uwagi na wynikający z art. 141 § 4 p.p.s.a. obowiązek wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia sąd administracyjny nie może oddalając skargę poprzestać na wskazaniu jedynie art. 151 p.p.s.a., bez uprzedniego dokonania wykładni przepisów mających zastosowanie w sprawie.

Odnosząc się do tak sprecyzowanego zarzutu Sąd kasacyjny wyjaśnia, że wbrew stanowisku Skarżącego kasacyjnej, Sąd pierwszej instancji wyjaśnił w uzasadnieniu swojego wyroku podstawę prawną rozstrzygnięcia. Sąd przywołał brzmienie art. 38 ust. 2 i ust. 3 ustawy, wskazał na kryterium dochodowe określone przez ustawodawcę w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy oraz wyjaśnił, jak rozumieć należy pojęcie dochodu przywołując jej art. 8 ust. 3. Wyjaśnił również, jakie kwoty nie są wliczane do dochodu w rozumieniu art. 8 ust. 3 ustawy cytując art. 8 ust .4.

Sąd przeanalizował następnie wyliczenia dokonane przez organy jak również wyliczenia dokonane przez Skarżącego i wyjaśnił, że wbrew jego zarzutom brak jest podstaw do przyjęcia "sumarycznego" dochodu w wysokości 849,30 zł, na który jak twierdzi Skarżący składa się zasiłek stały w kwocie 645 zł miesięcznie oraz przyznany dodatek mieszkaniowy w kwocie 204,30 zł miesięcznie. Sąd zwrócił uwagę, że nie wiadomo na jakiej podstawie Skarżący utrzymuje, że pobiera zasiłek w kwocie 645 zł, skoro z ustaleń organu wynika, że zasiłek stały to kwota 497,29 zł, a Skarżący nie okazuje żadnego dokumentu, a w szczególności decyzji administracyjnej na poparcie swoich twierdzeń. Sąd zauważył, że Skarżący ma przyznany dodatek mieszkaniowy, który w świetle art. 8 ust. 3 i 4 ustawy jako dochód podlega uwzględnieniu przy ustalaniu wysokości świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. Powyższe oznacza, że Skarżący nie mógłby pobierać zasiłku stałego w kwocie najwyższej przewidzianej w ustawie o pomocy społecznej tj. 645 zł. Stosownie bowiem do treści art. 37 ust. 2 pkt 1 ustawy, zasiłek stały ustala się w przypadku osoby samotnie gospodarującej – w wysokości różnicy między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej a dochodem tej osoby, z tym że kwota zasiłku nie może być wyższa niż 645 zł miesięcznie. Kwota zasiłku stałego tj. 497,29 zł jaką organ przyjmuje, stanowi różnicę pomiędzy kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej czyli 701 zł a kwotą przyznanego dodatku mieszkaniowego tj. 203,71 zł.

Sąd wyjaśnił również, że organy przyznały Skarżącemu zasiłek okresowy w kwocie 100 zł miesięcznie tj. w minimalnej wysokości. Wysokość świadczenia została obliczona na podstawie art. 38 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 38 ust. 3 pkt 1, jako 50% różnicy między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej (701 zł) a dochodem wnioskodawcy (501 zł). Ponieważ różnica ta wynosi 200 zł to 50% z kwoty 200 zł, stanowi kwotę 100 zł.

W uzasadnieniu wyroku wskazano również, że decyzja o przyznaniu zasiłku okresowego ma charakter uznaniowy, przy wydaniu której organy winny się kierować wytycznymi wynikającymi z art. 7 k.p.a jak i zasadami wyrażonymi w art. 3 ust. 3 i ust. 4 ustawy. Sąd odniósł się do zgromadzonych w sprawie dowodów potwierdzających możliwości finansowe organu pomocy społecznej. Zwrócił również uwagę na inne formy pomocy, z której korzysta Skarżący. Okoliczności te świadczyły w ocenie Sądu, że organ przyznając pomoc w formie zasiłku okresowego nie naruszył prawa i nie przekroczył granic uznania administracyjnego.

W konsekwencji, zarzut naruszenia art. 151 p.p.s.a. powiązany z zarzutem naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. uznać należało za niezasadny.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd kasacyjny zwraca uwagę, że skoro Sąd pierwszej instancji uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, co uzasadniało oddalenie skargi nie można stawiać mu zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a, to jest przepisu wskazującego w jakich sytuacjach sąd wojewódzki winien uchylić zaskarżoną decyzję lub postanowienie. Dodatkowo wskazać należy, że przywołany przez Skarżącego przepis składa się z trzech punktów odnoszących się do trzech różnych stanów faktycznych, to jest stwierdzenia przez Sąd:

a) naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarżący stawiając w punkcie 1 petitum skargi kasacyjnej zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. nie sprecyzował, jakich to naruszeń uzasadniających uchylenie decyzji nie dostrzegł Sąd pierwszej instancji. Również w uzasadnieniu skargi kasacyjnej nie zostało to wskazane.

Oznacza to, że również w tym zakresie zarzut naruszenia przepisów postępowania uznać należało za niezasadny.

Postawiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię polegającą na nieuzasadnionym przyjęciu przez Sąd I instancji, że kwotę alimentów należy odliczyć od kryterium dochodowego, a nie od dochodu osiągniętego przez Skarżącego, co jednoznacznie wynika z treści art. 8 ust. 3 ustawy uznać należy za niezasadny.

Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wyroku przywołał brzmienie art. 8 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym za dochód uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pomniejszoną o:

1) miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych i koszty uzyskania przychodu;

2) składki na ubezpieczenie zdrowotne określone w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ubezpieczenia społeczne określone w odrębnych przepisach;

3) kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób.

Zarówno organy jak i Sąd pierwszej instancji za dochód Skarżącego uznały otrzymywany przez niego zasiłek stały w wysokości 497,29 złotych oraz kwotę dodatku mieszkaniowego to jest 203,71 złotych, co dawało jako łączną kwotę dochodu 701 złotych. Kwota ta pomniejszona została o 200 złotych, to jest o kwotę uiszczanych przez Skarżącego alimentów.

Oznacza to, że Sąd pierwszej instancji, wbrew twierdzeniom Skarżącego nie uznał, w zaskarżonym wyroku, iż art. 8 ust. 3 ustawy wykładać należy w ten sposób, iż kwotę alimentów odejmuje się od kwoty kryterium dochodowego. Sąd prawidłowo przyjął, że kwota alimentów pomniejsza dochód uzyskiwany przez beneficjenta pomocy społecznej. Okoliczność, że w realiach niniejszej sprawy kwota uzyskiwanego przez Skarżącego dochodu jest równa kryterium dochodowemu nie zmienia prawidłowości wykładni przedstawionej przez Sąd pierwszej instancji.

Skarżący uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego wskazywał, że otrzymuje zasiłek stały w kwocie 645 złotych miesięcznie oraz dodatek mieszkaniowy w kwocie 204,30 złotych miesięcznie co oznacza, że jego łączny dochód wynosi 849,30 złotych, który pomniejszony o kwotę alimentów daje kwotę 649,30 złotych.

Odnosząc się do tych argumentów Sąd kasacyjny zwraca uwagę, że w skardze kasacyjnej nie zakwestionowano ustaleń faktycznych, które legły u podstaw wydania zaskarżonego wyroku na które składała się m.in. wysokość przyznanego Skarżącemu zasiłku stałego. Skarżący na etapie skargi do Sądu pierwszej instancji wskazywał, że otrzymywał zasiłek stały w kwocie 645 złotych. Sąd Wojewódzki odniósł się do tych twierdzeń i podkreślił, że nie wiadomo na jakiej podstawie Skarżący utrzymuje, że pobiera zasiłek stały w kwocie 645 złotych, skoro z ustaleń organu wynika, że otrzymuje zasiłek w kwocie 497,29 złotych. Sąd Wojewódzki zwrócił także uwagę, że Skarżący nie przedstawił żadnego dowodu, w szczególności decyzji administracyjnej na poparcie swoich twierdzeń.

Sąd kasacyjny zwraca również uwagę, że przyjęcie, iż Skarżący ma zasiłek stały w kwocie wskazanej w skardze kasacyjnej przy niekwestionowanym fakcie otrzymywania dodatku mieszkaniowego oznaczałoby, że przyznana mu kwota zasiłki stałego jest zawyżona, byłoby więc działaniem na niekorzyść Skarżącego. Gdyby przyjąć za zasadne wyliczenia zawarte w skardze kasacyjnej, należałoby bowiem uznać, że Skarżącemu przysługuje zasiłek okresowy stały w maksymalnej kwocie 51,70 złotych, to jest w kwocie stanowiącej różnicę między kryterium dochodowym (701 złotych) a uzyskiwanym dochodem. Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że jak wynika z wyjaśnień organów, z uwagi na możliwości finansowe organu pomocy społecznej, zasiłki stałe przyznawane są w minimalnej ustawowej kwocie, zatem Skarżącemu przyznany zostałby zasiłek w kwocie 26 złotych.

Mając na uwadze powyższe wywody Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną. Uzasadnienie zostało sporządzone stosownie do wymogów określonych w art. 193 zdanie 2 p.p.s.a zgodnie z którym uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł w wyroku o przyznaniu pełnomocnikowi skarżącego wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy (art. 250 § 1 p.p.s.a.), gdyż przepisy art. 209 i art. 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną należne od Skarbu Państwa przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach w art. 254 § 1 i art. 258-261 p.p.s.a.