Wyrok z dnia 2024-08-14 sygn. II SA/Gl 566/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Siudyka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska, Sędzia WSA Krzysztof Nowak, Protokolant st. sekretarz sądowy Damian Szczurowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 sierpnia 2024 r. sprawy ze skargi I.J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 12 lutego 2024 r. nr SKO.PSŚ/41.5/3902/2023/26818 w przedmiocie nienależnie pobranego świadczenie z funduszu alimentacyjnego 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy J. nr [...] z dnia 30 listopada 2023 r.; 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach na rzecz strony skarżącej kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach (SKO) decyzją z dnia 12 lutego 2024 r. nr SKO.PSŚ/41.5/3902/2023/26818, po rozpatrzeniu odwołania I. J. (strona skarżąca), utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy J. (organ I instancji) z dnia 30 listopada 2023 r. nr [...] orzekającą w pkt I o nienależnie pobranym świadczeniu przez stronę skarżącą - w formie funduszu alimentacyjnego przyznanego na podstawie decyzji: nr [...] z dnia 18 lipca 2022 r. oraz [...] z dnia 27 grudnia 2022 r. na dzieci: M. J. ,M1 J.,. M2 J. M3 J. za okres od 1 sierpnia 2022 r. do 30 września 2023 r. w kwocie: 22.400,00 zł które należy zwrócić bez ustawowych odsetek za opóźnienie, w pkt II .orzekł, że nienależnie pobrane świadczenia należy zwrócić w terminie 30 dni od dnia otrzymania decyzji na wskazane w decyzji konto Ośrodka Pomocy Społecznej w J.

W uzasadnieniu SKO wyjaśniło, że organ I instancji w uzasadnieniu przywołał brzmienie obowiązujących przepisów w szczególności ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (t.j. Dz. U z 2023 r., poz. 1993 r. ze zm. – dalej "ustawa") oraz okoliczności stanu faktycznego, które zostały ustalone w ramach podjętych czynności dowodowych. Między innymi podał, że w dniu 13 października 2023 r. strona skarżąca dostarczyła do Ośrodka ugodę z dnia [...] r. uchylającą a dniem 7 lipca 2022 r. alimenty ustalone na rzecz małoletnich M3, M2, M1 i M. J.. Organ I instancji wskazał dalej, że świadczenie z funduszu jest świadczeniem niepodzielnym i tym samym przysługuje za miesiąc lipiec 2022 r. w wysokości po 400 zł na każde z dzieci. Wyjaśnił, że zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy świadczenia z funduszu alimentacyjnego wypłaca się w okresach miesięcznych. W myśl art. 29 ust. 3 ustawy w przypadku gdy sąd zwolnił osobę z obowiązku alimentacyjnego, a osoba uprawniona w okresie, o którym mowa w ust. 2, pobierała świadczenia z funduszu alimentacyjnego za ten okres, jest obowiązana do ich zwrotu bez odsetek. Przepis art. 23 stosuje się odpowiednio. Obowiązek zwrotu świadczeń ma charakter następczy uzależniony jest od tego czy strona była należycie pouczona o przesłankach, które w sposób negatywny warunkują pobieranie przyznanych jej świadczeń. Wskazał, że w treści wniosku o ustalenie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego złożonym w dniu 31 maja 2022 r. na okres zasiłkowy 2021/2022 oraz 9 sierpnia 2022 r. na okres zasiłkowy 2022/2023 w części II znajduje się potwierdzone podpisem złożonym przez stronę oświadczenie o zapoznaniu się z warunkami uprawniającymi do świadczeń z funduszu alimentacyjnego, jak również o zapoznaniu się z definicją świadczeń nienależnie pobranych. Z uwagi na opisany stan faktyczny sprawy i aktualny stan prawny organ I instancji stwierdził, że pobrane przez stronę skarżącą świadczenia z funduszu alimentacyjnego w okresie od 1 sierpnia 2022 r. do 30 września 2023 r. w łącznej wysokości 22.400,00 zł są świadczeniem nienależnie pobranym i konieczne stało się wydanie przedmiotowej decyzji.

Od powyższej decyzji w ustawowym terminie odwołanie wniosła skarżąca reprezentowana przez pełnomocnika, wyrażając niezadowolenie z rozstrzygnięcia organu i instancji. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego (w szczególności ugody sądowej zawartej przed Sądem Rejonowym w R. w sprawie o sygn. akt [...] z dnia [...] r. i postanowienia Sądu Rejonowego w R. w sprawie o sygn. akt [...] z dnia [...] r. o umorzeniu postępowania i daty jego prawomocności), brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego i niepodjęcie wszelkich działań niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a także nieuwzględnienie przy wydaniu decyzji słusznego interesu obywateli, podczas gdy jedną z nadrzędnych zasad postępowania administracyjnego jest stanie na straży praworządności oraz podejmowanie wszelkich czynności zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 29 ust. 3 ustawy poprzez uznanie, że pobrane przez skarżącą świadczenie z funduszu alimentacyjnego w okresie od 1 sierpnia 2022 r. do 30 września 2023 r. w łącznej wysokości 22.400,00 zł jest świadczeniem nienależnie pobranym, podczas gdy uchylenie alimentów nastąpiło na mocy ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w R. w sprawie o sygn. akt [...] z dnia [...] r. z datą wsteczną, a rzeczona ugoda uprawomocniła się z dniem uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w tej sprawie tj. w dniu [...] r. i tą też datę uznać należy za "dzień zmiany wysokości zasądzonych alimentów" o jakim stanowi art. 29 ust. 2 ustawy, a nadto świadczenia pobrane przez skarżącą były pobrane w dobrej wierze oraz wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem, wobec powyższego nie były to świadczenia nienależnie pobrane i obowiązek ich zwrotu nie zachodzi.

SKO, po zapoznaniu się z aktami sprawy i treścią odwołania strony skarżącej utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Wskazało, że organ I instancji decyzją z dnia 18 lipca 2022 r. oraz decyzją z dnia 27 października 2022 r. przyznał stronie skarżącej prawo do świadczeń z funduszu alimentacyjnego na czwórkę dzieci w łącznej kwocie po 1600 zł miesięcznie, odpowiednio w okresie od 1 maja 2022 r. do 30 września 2022 r. i od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r. Z akt sprawy wynika, że w dniu 13 października 2023 r. strona skarżąca dostarczyła do organu ł instancji ugodę o sygn. [...] z dnia [...] r. uchylającą z mocą wsteczną alimenty ustalone na rzecz małoletnich dzieci tj. z dniem 7 lipca 2022 r. Ugoda uprawomocniła się z dniem 22 września 2023 r. Postanowienie z klauzulą prawomocności strona skarżąca otrzymała 13 października 2023 r. Natomiast ostatnią wypłatę świadczeń z funduszu alimentacyjnego strona skarżąca otrzymała we wrześniu 2023 r.

SKO stwierdziło, że strona skarżąca pobrała świadczenia z funduszu alimentacyjnego w okresie, w którym w stosunku do ojca dzieci na mocy zawartej ugody, z datą wsteczną uchylone zostały alimenty ustalone na dzieci. Zwróciło uwagę na cel ustawy, wyartykułowany w jej preambule, a wynikający z konstytucyjnej zasady pomocniczości Państwa, jakim jest wspieranie osób, które w związku z nieotrzymywaniem należnego im wsparcia od osób zobowiązanych wobec nich do alimentacji znajdują się w trudnej sytuacji materialnej z powodu niemożności wyegzekwowania alimentów. Wskazało na definicję świadczenia nienależnie pobranego określoną art. 2 pkt 7 ustawy. Stwierdziło dalej, że organ I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Uznało, że stanowisko organu I instancji jest prawidłowe i kształtuje w sposób pozytywny świadomość społeczną gdyż pobieranie świadczeń z funduszu alimentacyjnego finalnie obciąża wszystkich podatników. Organy administracji są związane normami racjonalnego ustawodawcy i je stosują. W ocenie SKO nie można wypłacać świadczeń z funduszu alimentacyjnego na rzecz osób uprawnionych w przypadkach, gdy osoby te nie spełniają kryteriów ustawowych do otrzymywania przyznanych im świadczeń na ich rzecz.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach strona skarżąca, jak dotychczas reprezentowana przez pełnomocnika, wyraziła niezadowolenie z decyzji wydanej przez SKO zarzucając jej naruszenie art. 29 ust. 3 w związku art. 29 ust. 2. art. 23 ust. 1 i art. 2 pkt 7 lit. a ustawy, co miało wpływ na wynik sprawy, poprzez uznanie, że pobrane przez skarżącą świadczenie z funduszu alimentacyjnego w okresie od 1 sierpnia 2022 r. do 30 września 2023 r. w łącznej wysokości 22.400,00 zł jest świadczeniem nienależnie pobranym, podczas gdy uchylenie alimentów nastąpiło na mocy ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w R. w sprawie o sygn. akt [...] z dnia [...] r. z datą wsteczną, a rzeczona ugoda uprawomocniła się z dniem uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w tej sprawie tj. w dniu [...] r. i tą też datę uznać należy za "dzień zmiany wysokości zasądzonych alimentów" o jakim stanowi art. 29 ust. 2 ustawy, a nadto świadczenia pobrane przez stronę skarżącą były pobrane w dobrej wierze oraz wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem na bieżące utrzymanie dzieci, wobec powyższego nie były to świadczenia nienależnie pobrane i obowiązek zwrotu nie zachodzi; art. 6 k.p.a.. art. 7 k.p.a., art 8 § 1 k.p.a., art. 11 k.p.a., art. 15 k.p.a. oraz art. 107 § 1 pkt 6 i § 3 k.p.a., co mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie.; art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji bez przeprowadzenia merytorycznej oceny istotnych okoliczności sprawy, dowodów zgromadzonych w aktach sprawy jak i przepisów prawa; art. 7. art. 77§1 k.p.a. oraz 80 k.p.a. co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a także nieuwzględnienie przy wydaniu decyzji słusznego interesu obywateli, podczas gdy jedną z nadrzędnych zasad postępowania administracyjnego jest stanie na straży praworządności oraz podejmowanie wszelkich czynności zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Wniosła o uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz uchylenie w całości poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. zasądzenie od organu II instancji na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Nadto wniosła o wstrzymanie przez organ wykonania zaskarżonej decyzji w całości, ze względu na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2024 r. SKO odmówiło wstrzymania zaskarżonej decyzji. Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z dnia 20 maja 2024 r. o sygn. akt II SA/Gl 566/24 oddaliło wniosek strony skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie. Podtrzymało swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2024 r. poz. .935 - dalej "p.p.s.a.") sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, natomiast art. 135 p.p.s.a. obliguje sąd do wzięcia pod uwagę z urzędu wszelkich naruszeń prawa. Kontrola sądu obejmuje ocenę legalności merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej i co do zasady sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, a więc polega na weryfikacji czynności organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego. Sąd nie jest zaś uprawniony do oceny zaskarżonego aktu z punktu widzenia jej celowości, słuszności czy innych kryteriów. W ramach w tak zakreślonej kognicji, Sąd stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja oraz utrzymana w mocy decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania oraz prawa materialnego, które mogą mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji Sąd uznał skargę za skuteczną, gdyż interpretacja zastosowanego w kontrolowanym akcie przepisu art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (t.j. Dz. U z 2023 r. ,poz. 1993 r. ze zm. – dalej "ustawa") jest błędna, a ma to istotny wpływ na podjęte rozstrzygnięcie.

Zdaniem Sądu obowiązek wierzyciela alimentacyjnego w przypadku pobrania nienależnego świadczenia i obowiązek tego podmiotu w przypadku wystąpienia zmian w zakresie tytułu wykonawczego stanowiącego dotychczasową podstawę jego uprawnień do alimentów, uregulowane zostały przez ustawodawcę odrębnie, co świadczy o braku tożsamości tych zdarzeń. Potwierdza to również zamieszczenie w treści art. 29 ust. 2 i 3 ustawy regulacji nakazującej stosowanie jej art. 23 "odpowiednio", a nie "wprost". Stosowanie "odpowiednio" a nie "wprost" art. 23 ustawy do regulacji zawartej w art. 29 ust. 3 w związku z ust. 2 ustawy wynika z faktu, że obowiązek wierzyciela alimentacyjnego, o którym mowa w tym przepisie powstaje nie dlatego, że pobrał on nienależne świadczenie w rozumieniu art. 2 pkt 7 ustawy lecz z powodu zmiany w jego sytuacji prawnej ukształtowanej dotychczas mocą wyroku sądu powszechnego (względnie zatwierdzonej przez ten sąd ugody).

Nie budzi żadnej wątpliwości, że świadczenie z funduszu alimentacyjnego jest świadczeniem zastępczym w miejsce niewypełnianego przez dłużnika alimentacyjnego obowiązku. Również jako bezsporne przyjąć trzeba, że to ustawa jest źródłem uprawnienia alimentacyjnego, jednak wyrok sądu, względnie ugoda sądowa, nadaje mu kształt wymagany do egzekwowania obowiązku dłużnika. Brak tytułu, jakim jest prawomocny (ewentualnie zaopatrzony w rygor natychmiastowej wykonalności) wyrok sądu (ugoda), uniemożliwia przyznanie świadczenia z funduszu alimentacyjnego. Istnienie w obrocie prawnym wykonalnego wyroku (ugody) sądowej, na mocy którego przyznano uprawnionemu alimenty w określonej tam wysokości przesądza natomiast o możliwości przyznania świadczenia alimentacyjnego, oczywiście przy spełnieniu się innych, wymaganych w ustawie warunków.

Właściwe odkodowanie treści "dnia zmiany wysokości zasądzonych alimentów" musi poprzedzać przedstawienie kilku istotnych wskazań. Zauważyć też trzeba, że ustawodawca dopuszcza możliwość zmiany lub uchylenia wyznaczonego dłużnikowi obowiązku alimentacyjnego mimo wypełniania tego obowiązku zastępczo w miejsce dłużnika przez fundusz alimentacyjny. Dla oceny wpływu takich zmian na sytuację prawną strony uprawnionej do świadczenia z funduszu alimentacyjnego użyteczne jest przedstawienie analizy charakteru wyroku (ugody) przyznającego alimenty jak też wyroku (ugody) , w którym orzeczono o uchyleniu alimentów lub zmianie ich wysokości.

Prawomocny wyrok (ugoda) zasądzający alimenty, a więc zasądzający powtarzające się świadczenia na przyszłość ma ten skutek, że odnosi się również do zdarzeń, które dotyczą przyszłości. Sąd bowiem nakładając obowiązek alimentacyjny musi ustalić jego rozmiar i czas trwania również z uwzględnieniem faktów przyszłych, poddanych ocenie według zasad prawdopodobieństwa w chwili wydania wyroku. Natomiast wyrok (ugoda) orzekający ponownie o tych roszczeniach, ustala materialne uprawnienia, które już istnieją.

Zdaniem Sądu brak jest podstaw do uznania, że na skutek zmiany okoliczności moc prawna wyroku (ugody) zasądzającego alimenty wygasła, jakby to miało miejsce w sytuacji, gdyby stan faktyczny, na którym oparte było prawomocne orzeczenie, uległ w następstwie zmianie. Przy nie zmienionym bowiem stanie faktycznym prawomocne orzeczenie, wydane formalnie prawidłowo, zachowuje moc wiążącą dopóki nie zostanie uchylone lub zmienione w drodze prawem przewidzianej. Sąd orzekając ponownie o uprawnieniu materialnym musi zatem uchylić poprzednie prawomocne orzeczenie, aby otworzyć drogę do urzeczywistnienia wyniku ponownego badania. W ten sposób sąd wywołuje pewien skutek konstytutywny. Pozbawienie wyroku prawomocnego jego skuteczności jest wywołaniem nowego skutku procesowego, czyli że wyrok zapadający na skutek powództwa o zmianę wyroku zasądzającego alimenty, oceniony w ten sposób, ma niewątpliwie charakter konstytutywny. Ograniczenie lub uchylenie obowiązku alimentacyjnego następuje wprawdzie już na skutek zmiany odnośnych przesłanek materialnych, jednak skuteczność prawną zyskuje dopiero przez uchylenie prawomocnego wyroku zasądzającego alimenty, który aż do tej chwili zachowuje moc obowiązującą i na skutek tego tamuje uznanie materialnych skutków zmiany.

Sąd w składzie orzekającym podziela stanowisko wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 stycznia 2024 r. o sygn. akt I OSK 785/22, że: "Dzień zwolnienia z obowiązku alimentacyjnego, o którym mowa w art. 29 ust. 3 w związku z ust. 2 u.p.o.u.a., należy utożsamiać z dniem uprawomocnienia się orzeczenia uwzględniającego powództwo o uchylenie obowiązku alimentacyjnego. Do tego momentu nie istnieje w obrocie prawnym odrębny tytuł egzekucyjny, na podstawie którego mogłaby być prowadzona egzekucja, a jej bezskuteczność skutkować możliwością wypłacenia wierzycielowi alimentacyjnemu świadczenia z funduszu. Wyrokiem tym organ, podobnie jak i strony stosunku alimentacyjnego, pozostaje związany tak długo jak wyrok ten pozostaje w obrocie prawnym (art. 365 § 1 k.p.c.). Nie można zatem zasadnie twierdzić, że z procesowego punktu widzenia, który niewątpliwie eksponuje charakter gwarancyjny uprawnień wierzyciela alimentacyjnego, wyrok uchylający z datą wsteczną obowiązek alimentacyjny, niweczy z mocą wsteczną wyrok pierwotnie kształtujący obowiązek alimentacyjny.". "Dzień zmiany wysokości zasądzonych alimentów" należy zatem utożsamiać z dniem uprawomocnienia się orzeczenia uwzględniającego powództwo o uchylenie lub ograniczenie obowiązku alimentacyjnego i dopiero od tego momentu możliwe jest żądanie zwrotu świadczeń z funduszu alimentacyjnego na zasadzie art. 29 ust. 2 i 3 ustawy. Do tego dnia natomiast organ posiada pełny tytuł do wypłaty wierzycielowi alimentacyjnemu świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Tytułem tym jest dotychczasowy prawomocny wyrok (ugoda) zasądzający alimenty i nie można skutecznie twierdzić, że wyrok dokonujący zmian w zakresie obowiązku alimentacyjnego niweczy z mocą wsteczną moc obowiązującą wyroku pierwotnie kształtującego obowiązek alimentacyjny.

Nadanie sformułowaniu "od dnia zmiany wysokości zasądzonych alimentów" innej treści niż przedstawiona powyżej, a w szczególności takiej treści jak uczynił to organ w zaskarżonej decyzji, prowadziłoby do naruszenia art. 2 Konstytucji RP poprzez uchybienie jednej z przypisanych temu przepisowi zasad, jaką jest zasada zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez to państwo prawa. Adresatami świadczenia z funduszu alimentacyjnego są bowiem podmioty w trudnej sytuacji materialnej, a przyznawane im świadczenie służy zapewnieniu bieżących środków utrzymania. Są to nadto osoby będące w posiadaniu nie tylko decyzji ostatecznej uprawniającej je do pobierania świadczenia ale także w posiadaniu wykonalnego wyroku czy ugody sądowej. Ich przekonanie o możliwości zużycia otrzymywanych świadczeń jest zatem całkowicie słuszne. Zastosowanie art. 29 ust. 2 w zw. z art. 3 ustawy w sposób inny niż wynikający z przedstawionej interpretacji naruszałby zasadę legalizmu ukształtowaną w art. 7 Konstytucji RP. Działanie organów na podstawie i w granicach prawa oznacza także działanie na podstawie i w granicach zasadnie interpretowanych przepisów prawa.

Od powyższego stanowiska odnośnie momentu, od którego wierzyciel alimentacyjny jest zobowiązany do zwrotu wypłaconych przez fundusz alimentacyjny świadczeń, istnieje jedno istotne zastrzeżenie. W tym zakresie zauważyć należy, że świadczeniem nienależnie pobranym jest świadczenie pobrane przez osobę, która przyjęła je w złej wierze, wiedząc, że się jej nie należy. Tymczasem w okolicznościach niniejszej sprawy organ poczynił ustalenia m.in. co do daty prawomocności ugody z dnia [...] r., natomiast nie ocenił czy strona skarżąca przyjmując świadczenia czyniła to w złej wierze. W ocenie Sądu złożenie przez stronę skarżącą podpisu pod oświadczeniem zawartym w części II wniosku o świadczenia z funduszu alimentacyjnego nie świadczy o złej wierze strony skarżącej, a to wobec postanowienia Sądu Rejonowego w R. z dnia [...] r. zatwierdzającego ugodę zawartą pomiędzy stroną skarżącą, a dłużnikiem alimentacyjnym.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić trzeba, że organ naruszył art. 29 ust. 3 ustawy, czego konsekwencją było naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. skutkujące nieustaleniem w prawidłowy sposób stanu faktycznego, co uzasadniało uchylenie zaskarżonej oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c) w związku z art. 135 p.p.s.a. O kosztach postępowania (pkt 2 sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 i § 2 p.p.s.a.

Cytowane w niniejszym uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych są dostępne na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl.