Wyrok z dnia 2000-12-05 sygn. WA 39/00

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn.akt WA 39/00

W Y R O K

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa, dnia 5 grudnia 2000 r.

Sąd Najwyższy – Izba Wojskowa w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SN: płk Edward MATWIJÓW

Sędziowie SN: ppłk Józef DOŁHY – spr.

płk Zygmunt STEFANIAK

Protokolant: Anna Wierzbicka

przy udziale prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej płka Franciszka Szymańskiego, po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2000 r. sprawy szer.rez. R. J. oskarżonego z art. 275 § 1 kk w zb.z art. 199 § 1 kw, art. 280 § 1 kk w zb.z art. 275 § 1 kk i in., z powodu apelacji, wniesionej przez prokuratora na niekorzyść oskarżonego, od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2000 r., sygn. So.38/99

I. zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że czyn przypisany oskarżonemu w pkt 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku, zakwalifikowany błędnie z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 119 § 1 kw, kwalifikuje jako występek określony w art. 275 § 1 kk oraz jako wykroczenie określone w art. 119 § 1 kw, a nadto wymierza oskarżonemu za tak przypisane wykroczenie karę miesiąca aresztu;

II. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego;

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. J. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Najwyższym.

U Z A S A D N I E N I E

Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2000 r. uznał szer.rez. R. J. m.in. za winnego tego, że

„w dniu 12 marca 1999 r. około godziny 23.00 na ulicy […] w S. podbiegł do cyw. G. P. i zrywając jej paski od torebki zabrał w celu przywłaszczenia torebkę damską wraz z zawartością w postaci dowodu osobistego i legitymacji ubezpieczeniowej, wszystko o łącznej wartości 40 zł działając na szkodę wymienionej pokrzywdzonej”,

tj. popełnienia przestępstwa z art. 275 § 1 kk w zb.z art. 119 § 1 kw, i za to na podstawie art. 275 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Ponadto tymże wyrokiem skazano oskarżonego za przestępstwa: - z art. 278 § 1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- z art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności,

- z art. 278 § 1 kk na karę roku pozbawienia wolności,

- z art. 280 § 2 kk na karę 3 lat pozbawienia wolności,

- z art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności,

- z art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności.

Na zasadzie art. 85 i art. 86 § 1 kk wymierzono oskarżonemu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

Od tego wyroku apelację na niekorzyść oskarżonego wniósł prokurator Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Szczecinie. Apelacja zaskarża wyrok w całości i zarzuca „obrazę przepisów prawa materialnego poprzez bezpodstawne zastosowanie wbrew art. 10 § 1 kw wobec czynu opisanego w pkt 4 – kwalifikacji prawnej z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 119 § 1 kw, zamiast przypisania prawidłowej kwalifikacji z art. 275 § 1 kk i odrębnie z art. 119 § 1 kw i orzeczenie odrębnych kar za każdy z tych czynów”. Podnosząc ten zarzut autor apelacji wnosi o „zmianę zaskarżonego wyroku – nie kwestionując kary łącznej – poprzez zakwalifikowanie zarzucanego czynu opisanego w pkt 4 wyroku odrębnie z art. 275 § 1 kk i art. 119 § 1 kw, i wymierzenie kar jednostkowych na pierwszy czyn 6 miesięcy pozbawienia wolności, a za drugi czyn grzywnę w wysokości 100 zł.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Prokurator wskazał wprawdzie w apelacji, że zaskarża wyrok w całości, jednakże w istocie przedmiotem zaskarżenia jest wyłącznie skazanie oskarżonego szer.rez. R. J. za czyn opisany w pkt 4 wyroku. Podniesiony w apelacji zarzut obrazy przepisów prawa materialnego jest w pełni zasadny.

W świetle niekwestionowanych ustaleń faktycznych bezsporne jest, że działanie oskarżonego opisane w pkt 4 zaskarżonego wyroku stanowi jeden czyn wyczerpujący jednocześnie znamiona zarówno przestępstwa z art. 275 § 1 kk (kradzież dowodu osobistego) oraz znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 kw (kradzież cudzej rzeczy ruchomej o wartości 40 zł). Przyjęcie przez sąd pierwszej instancji do tego czynu kwalifikacji prawnej z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 119 § 1 kw stanowiło oczywistą obrazę art. 10 § 1 kw oraz art. 11 kk, pominął bowiem sąd, iż żaden z przepisów kodeksu karnego, jak też żaden przepis kodeksu wykroczeń nie zezwala na przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu, który jednocześnie wyczerpuje znamiona przestępstwa i wykroczenia. W tym konkretnym wypadku mamy do czynienia z sytuacją, w której jeden czyn sprawcy wyczerpuje jednocześnie znamiona określone w dwóch przepisach zawartych w kodeksie karnym i w kodeksie wykroczeń, przy czym wykluczyć należy pozorny zbieg przepisów tych ustaw, bowiem między zakresami tych przepisów istnieje logiczny stosunek krzyżowania się, a zatem zachodzi tzw. idealny zbieg przepisów dwóch ustaw na tle jednego czynu.

W konsekwencji czyn sprawcy kwalifikować należy odrębnie z przepisu określającego przestępstwo i odrębnie z przepisu określającego wykroczenie, jak również odrębnie określić kary jednostkowe. Skoro zaskarżonym wyrokiem wymierzono już oskarżonemu za czyn opisany w pkt 4 na podstawie art. 275 § 1 kk karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, pozostało jedynie określić wymiar kary na podstawie art. 119 § 1 kw.

Uwzględniając okoliczności czynu, motywy działania i sylwetkę sprawcy, uznał Sąd Najwyższy, że odpowiednia będzie kara w rozmiarze miesiąca aresztu.

Dla przypomnienia stwierdzić należy, że w myśl art. 10 kw kara wymierzona za wykroczenie nie podlega wykonaniu.

Tymi względami kierując się Sąd Najwyższy, w uwzględnieniu apelacji prokuratora, zmienił wyrok w zaskarżonej części w sposób opisany w części dyspozytywnej wyroku.

Brak majątku, rozmiary orzeczonej kary pozbawienia wolności uzasadniają zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego (art. 624 § 1 kpk). O kosztach nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przed Sądem Najwyższym orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 prawa o adwokaturze.