Wyrok z dnia 2011-05-19 sygn. WA 6/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt: WA 6/11

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2011 r. Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Andrzej Tomczyk (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Marian Buliński

SSN Edward Matwijów (sprawozdawca)

Protokolant: Ewa Śliwa

przy udziale prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej płk. Juliusza

Balceraka,

w sprawie:

A. płk. rez. J. A. W., oskarżonego z art. 263 § 2 k.k.;

B. płk. rez. K. B., oskarżonego z art. 231 § 2 k.k. w zb. z art. 305 § 1 k.k. oraz z art. 231 § 1 k.k.;

C. ppłk. rez. Z. Z., oskarżonego z art. 231 § 2 k.k. w zb. z art. 305 § 1 k.k.;

D. A. P., oskarżonego z art. 263 § 2 k.k. oraz z art. 171 § 1 k.k.;

E. A. K., oskarżonego z art. 229 § 3 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., art. 305 § 1 k.k. (trzykrotnie) oraz z art. 229 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

F. Z. W., oskarżonego z art. 229 § 3 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. oraz z art. 305 § 1 k.k. (dwukrotnie);

G. R. K., oskarżonego z art. 305 § 1 k.k. (dwukrotnie);

H. R. R., oskarżonego z art. 305 § 1 k.k. (dwukrotnie);

I. Z. B., oskarżonego z art. 229 § 1 k.k. oraz z art. 229 § 1 k.k. w zw. z art. 305 § 1 k.k.;

J. ppłk. rez. S. F., oskarżonego z art. 305 § 1 k.k. w zb. z art. 228 § 4 k.k. oraz z art. 305 § 1 k.k. w zb. z art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na rozprawie w dniu 17 maja 2011 r. apelacji wniesionych przez: prokuratora na niekorzyść oskarżonych: płk. rez. J. A. W., płk. rez. K. B., ppłk. rez. Z. Z., A. P., A. K., Z. W. oraz na korzyść oskarżonego R. R., a także obrońców oskarżonych: płk. rez. K. B., ppłk. rez. Z. Z., A. K., Z. W., R. K., R. R., Z. B. i ppłk. rez. S. F. od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 5 maja 2010 r., sygn. akt So […],

1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w części dotyczącej oskarżonych: płk. rez. J. A. W. oraz A. P.;

2. uchyla zaskarżony wyrok w pozostałej, zaskarżonej części i w tym zakresie przekazuje sprawę Wojskowemu Sądowi Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania;

3. kosztami procesu w częściach przypadających na oskarżonych: płk. rez. J. A. W. i A. P. obciąża Skarb Państwa.

U Z A S A D N I E N I E

Prokurator Wojskowej Prokuratury Okręgowej w W. oskarżył:

1. płk. rez. J. W. m.in. o to, że:

„ ... III. od bliżej nieustalonego okresu, jednakże nie później niż od 1997 r., do dnia 7 listopada 2003 r. w W., w sejfie znajdującym się w pomieszczeniu służbowym, bez wymaganego zezwolenia posiadał amunicję w postaci 43 sztuk naboi pistoletowych kal. 9 mm, 50 sztuk naboi kal. 5,6 mm (krótkie) i 45 sztuk naboi kal. 5,6 mm (długie),

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.”;

2. płk. rez. K. B. m.in. o to, że:

„ ... II. w okresie od 17 czerwca 2003 r. do dnia 24 września 2003 r. w W., w trakcie prowadzenia przez Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON zamówienia publicznego nr […] na dostawę przyrządów pomiarowych, wzorców pomiarowych, stanowisk do wzorcowania przyrządów pomiarowych, wyposażenia do modernizacji stanowisk pomiarowych i utrzymania warunków środowiskowych w laboratoriach, jako funkcjonariusz publiczny – Szef Oddziału Sprzętu Łączności, Informatyki, Rozpoznania i WRE Dowództwa Wojsk Lądowych, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie dopełnił swoich obowiązków służbowych określonych w pkt. 1 i pkt. 2 ppkt. 15 i 24 zakresu obowiązków osób funkcyjnych Dowództwa Wojsk Lądowych, w ten sposób, że wszedł w porozumienie z innymi osobami, w szczególności Z. Z. oraz cywilami R. R., Z. W., A. K. i R. K., zmierzające do stworzenia warunków wygrania przez firmę „Z. […] S.A.” w W. przetargu na dostarczenie przyrządów pomiarowych oznaczonych w wyżej wymienionym zamówieniu publicznym jako zadanie nr 10, czym działał na szkodę Dowódcy Wojsk Lądowych, a tym samym na szkodę interesu publicznego,

tj. o popełnienie przestępstwa z art. 231 § 2 k.k. w zb. z art. 305 § 1 k.k.; (...) IV. od bliżej nieustalonego dnia 6 listopada 2003 r. w W. będąc funkcjonariuszem publicznym – Szefem Oddziału Łączności Informatyki, Rozpoznania i WRE w Dowództwie Wojsk Lądowych nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku określonego w pkt. 34 zakresu obowiązków osób funkcyjnych Dowództwa Wojsk Lądowych, polegającego na zabezpieczeniu dokumentów zgodnie z obowiązującym prawem w ten sposób, że posiadał i przechowywał w swoim mieszkaniu przy ul. S. […] dwie dyskietki 3.5 cala, na których zapisane są w formie elektronicznej, zawierające informacje niejawne następujące dokumenty:

- „Zdolności produkcyjne przemysłowego potencjału obronnego w zakresie dostawy uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz usług w warunkach zagrożenia bezpieczeństwa państwa”, których treść zawiera informacje tajne,

- „Dostawy uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz usług w sytuacjach kryzysu lub w warunkach zagrożenia”, których treść zawiera informacje tajne,

- „Propozycje w zakresie dostaw uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz usług w sytuacjach kryzysowych lub w warunkach zagrożenia”, których treść zawiera informacje tajne,

- „Remonty uzbrojenia i sprzętu wojskowego”, których treść zawiera informacje poufne,

- „Zagrożenia programu mobilizacji gospodarki na lata 2003-2008”, których treść zawiera informacje poufne,

- oraz laptop „F.” nr […] zawierający zapisane na twardym dysku w formie elektronicznej informacje niejawne w postaci:

- pliku „S. 2001” z katalogu „Katalog E. UiSW” zawierający zbiorcze dane o wyposażeniu Wojsk Lądowych w sprzęt łączności z podziałem na okręgi wojskowe, których treść zawiera informacje tajne,

- pliku „S.-I 2002(2)n” z katalogu „Katalog E. U i SW”, zawierający zbiorcze dane o wyposażeniu Wojsk Lądowych w sprzęt łączności z podziałem na korpusy i pozostałe JW – których treść zawiera informacje tajne,

- pliku „S.-IX 2002” z katalogu „Katalog E. U i SW” zawierający zbiorcze dane o wyposażeniu Wojsk Lądowych w sprzęt łączności z podziałem na korpusy i pozostałe JW, których treść zawiera informacje tajne,

- plik „Zestawienie” z „Katalogu E. U i SW” zawierający zestawienie uzbrojenia i sprzętu wojskowego (U i SW) Wojsk Lądowych, których treść zawiera informacje tajne,

- plik „E. U i SW Z. 2000” z katalogu „E. U i SW” w postaci arkuszy programu Microsoft Exel zatytułowanych „R.. R – 3501 w.3”, „T. – 9500-3”, „R.. R.R.-9200-3”, „Ł.. ŁC – 240 AW”, „Ł. ŁK – 23AW”, bez nazwy o ilości „B.-2”, dotyczący Centrali A. - których treść zawiera informacje poufne,

- plik „E. U i SW Z. 2001” z katalogu „E. U i SW” dotyczące Centrali D. 3450, R.. R-9200-3, R.. R –3501 i arkusz „T. – 9500-3” - którego treść zawiera informacje poufne,

- plik „Warsztaty ł.VII2002” zawierający zestawienie uzbrojenia i sprzętu wojskowego Wojsk Lądowych, którego treść zawiera informacje poufne,

- plik „H. – zbiorcza – 1” zawierający struktury organizacyjne kilku jednostek wojskowych - którego treść zawiera informacje poufne,

- plik „H. – zbiorcza – 2” zawierający strukturę P.-U. Batalionu - którego treść zawiera informacje poufne,

- plik „P. 2003” zawierający „Plan modernizacji technicznej SZ na 2003 r. nr P.1 z 24.02,2003 r.”, którego treść zawiera informacje poufne,

- plik „P. 2003 (2) opracowany na podstawie dokumentu poufnego P.1 zawierający „Plan modernizacji technicznej SZ na 2003 r.” - którego treść zawiera informacje poufne,

tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k.”,

3. ppłk. rez. Z. Z. m.in. o to, że:

„ ...II. w okresie od 17 czerwca 2003 r. do dnia 24 września 2003 r. w W., w trakcie prowadzenia przez Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON zamówienia publicznego nr […] na dostawę przyrządów pomiarowych , wzorców pomiarowych, stanowisk do wzorcowania przyrządów pomiarowych, wyposażenia do modernizacji stanowisk pomiarowych i utrzymania warunków środowiskowych w laboratoriach, jako funkcjonariusz publiczny – Starszy Specjalista Oddziału Sprzętu Łączności, Informatyki, Rozpoznania i WRE Dowództwa Wojsk Lądowych, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie dopełnił swoich obowiązków służbowych określonych w § 39 pkt 2 ppkt 4, 6, 7, 10 zakresu obowiązków osób funkcyjnych Dowództwa Wojsk Lądowych, w ten sposób, że wszedł w porozumienie z innymi osobami, w szczególności z płk. K. B. oraz cywilami R. R., Z. W., A. K. i R. K., zmierzające do stworzenia warunków wygrania przez firmę Z. […] S.A. w W. przetargu na dostarczenie przyrządów pomiarowych oznaczonego w wyżej wymienionym zamówieniu publicznym jako zadanie nr 10, czym działał na szkodę Dowódcy Wojsk Lądowych, a tym samym na szkodę interesu publicznego,

tj. o popełnienie przestępstwa z art. 231 § 2 k.k. w zb. z art. 305 § 1 k.k.”,

4. cyw. A. P. m.in. o to, że:

„ ...II. od bliżej nieustalonego dnia do 6 listopada 2003 r., w miejscu zamieszkania w W[X]. Nr […] koło G., posiadał bez wymaganego zezwolenia amunicję w postaci:

- jednego naboju kalibru 7,62 mm do K.,

- jednego naboju kalibru 7,62 mm do k[X].,

- jednego naboju kalibru 5,6 mm do k[Y].,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 263 § 2 k.k.,

III. od bliżej nieustalonego dnia do 6 listopada 2003 r., w miejscu zamieszkania w W[X]. Nr […] koło G., posiadał bez wymaganego zezwolenia substancję wybuchową w postaci dwóch kostek trotylu prasowanego łącznie 150g,

tj. o czyn z art. 171 § 1 k.k.”,

5. cyw. A. K. o to, że:

„I. na przełomie stycznia i lutego 2003 r. w W., będąc przedstawicielem firmy „M.” w W., wręczył funkcjonariuszowi publicznemu – Szefowi Logistyki JW […] w W. – kpt. A. B. – w związku z pełnieniem przez niego funkcji publicznej korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 1.000 zł, w zamian za niezgodne z prawem przekazanie mu kopii planów zakupów realizowanych w 2003 r. przez JW. […] w W. na rzecz Dowództwa Garnizonu W.,

tj. o przestępstwo określone w art. 229 § 3 k.k.,

II. w okresie od 8 lipca 2003 r. do 23 października 2003 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu ze Z. W. i ppłk. Z. Z. – Starszym Specjalistą Oddziału Sprzętu Łączności, Informatyki, Rozpoznania i WRE Dowództwa Wojsk Lądowych w W., usiłował doprowadzić Dowódcę Jednostki Wojskowej […] w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 35.200 zł, poprzez wprowadzenie w błąd co do spełnienia przez firmę „M.” warunków umowy nr [...] z dnia 8 lipca 2003 r. na dostawę sprzętu łączności, w tym między innymi zakupu 800 m kabla światłowodowego C.-96 i 100 m kabla liniowego P. 10x2 – na bębnach U.-1M, poprzez zastąpienie określonych warunkami umowy fabrycznie nowych bębnów typu U.-1M, na bębny typu U.-1 pozyskane z zasobów Agencji Mienia Wojskowego, wyeksploatowane i poddane odnowieniu celem uprawdopodobnienia ich wyglądu zewnętrznego do wyglądu bębnów nowo wyprodukowanych, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na ujawnienie tego faktu przez przedstawicieli JW […] w W. dokonujących ich odbioru,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

III. w okresie od 25 kwietnia 2003 r. do 20 października 2003 r. w W., w trakcie prowadzenia przez JW […] w W. procedur zamówienia publicznego o Nr [...], [...]1, [...]2 na dostawę wielofunkcyjnego analizatora protokołów telekomunikacyjnych, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu ze Z. W., jako przedstawiciel firmy „M.” wszedł w porozumienie z innymi osobami, w tym z R. R., R. K. – przedstawicielami firmy „M[X].”, kpt. A. B. – Szefem Logistyki JW. […] w W. celem stworzenia warunków do wygrania tej procedury przez firmę „M.” i zawarcia umowy na dostawę przedmiotowego analizatora czym działał na szkodę Dowódcy JW […] w W.,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 305 § 1 k.k.,

IV. w okresie od 17 czerwca 2003 r. do 24 września 2003 r. w W., w trakcie prowadzenia przez Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON zamówienia publicznego w trybie przetargu ograniczonego o Nr […] na dostawę przyrządów pomiarowych, wzorców pomiarowych, stanowisk na wzorcowanie przyrządów pomiarowych, wyposażenia do modernizacji stanowisk pomiarowych i utrzymania warunków środowiskowych w laboratoriach, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu ze Z. W., jako pracownik „M.” w W., wszedł w porozumienie z płk. K. B. i ppłk. Z. Z. z Oddziału Sprzętu Łączności, Informatyki, Rozpoznania i WRE Dowództwa Wojsk Lądowych, R. K. i R. R. – przedstawicielem firmy „Z. […] S.A.” w W., celem stworzenia warunków do wygrania przetargu na dostarczenie przyrządów pomiarowych, oznaczonych w wyżej wymienionym zamówieniu publicznym, jako zadanie nr 10, przez „Z. […] S.A.” w W. i zawarcia z tą spółką umowy na szkodę Dowódcy Wojsk Lądowych w W.,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 305 § 1 k.k.,

V. w bliżej nieustalonych dniach na przełomie listopada i grudnia 2002 r., w Ł., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc przedstawicielem firmy „M. S.A.” w W. udzielił korzyść majątkową funkcjonariuszowi publicznemu – ppłk. S. F. – Starszemu Specjaliście Oddziału Planowania Logistycznego w Dowództwie Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej w związku z pełnieniem przez niego funkcji publicznej w kwocie 7000.00 zł (siedem tysięcy złotych) i 8.000.00 zł (osiem tysięcy złotych) łącznie 15.000 zł w zamian za udzielenie pomocy w wygraniu zamówienia publicznego [X] dotyczącego zakupu aparatów telefonicznych, a polegającej m.in. na wskazaniu istotnych zapisów warunkujących wygranie procedury przetargowej oraz przekazaniu informacji o kwocie środków finansowych przeznaczonych na zakup aparatów telefonicznych,

tj. o czyn z art. 229 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

VI. w okresie od maja do 22 listopada 2002 r. w W. w trakcie prowadzenia przez […] Bazę Materiałowo-Techniczną w K. procedury zamówienia publicznego nr [X] dotyczącego „zakupu aparatów telefonicznych” zakończonego podpisaniem umowy z dnia 22 listopada 2002 r. nr [...], działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wszedł w porozumienie z ppłk. S. F. – Starszym Specjalistą Oddziału Planowania Logistycznego w Dowództwie Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej w W. w celu stworzenia warunków do wygrania tej procedury przez firmę M. i zawarcia z nią umowy, czym działał na szkodę Dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, tj. o czyn z art. 305 § 1 k.k.”,

6. cyw. Z. W. o to, że:

„I. w dniu 28 sierpnia 2003 r. w W., będąc przedstawicielem firmy „M.” obiecał udzielić funkcjonariuszowi publicznemu Dowódcy JW […] w W. – mjr. K. K. – korzyści majątkowej w postaci pieniędzy w kwocie 4.000 zł, w związku z pełnieniem przez niego funkcji publicznej, w zamian za podjęcie niezgodnej z prawem decyzji o przesunięciu terminu realizacji umowy o Nr 8/2003, zawartej w dniu 8 lipca 2003 r. pomiędzy Dowódcą JW […] w W. i firmą „M.” w W., na dostawę sprzętu łączności, w tym między innymi kompletów 800 m kabla światłowodowego C.-96 i 30 kompletów 100 m kabla liniowego P. 10x2 – na bębnach U.-1M,

tj. o przestępstwo określone w art. 229 § 3 k.k.,

II. w okresie od 8 lipca 2003 r. do 23 października 2003 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z A. K. i ppłk. Z. Z. – Starszym Specjalistą Oddziału Sprzętu Łączności, Informatyki, Rozpoznania i WRE Dowództwa Wojsk Lądowych w W., usiłował doprowadzić Dowódcę Jednostki Wojskowej […] w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 35.200 zł, poprzez wprowadzenie w błąd co do spełnienia przez firmę „M.” warunków umowy nr [...] z dnia 8 lipca 2003 r. na dostawę sprzętu łączności, w tym m.in. zakupu 800 m kabla światłowodowego C.-96 i 100 m kabla liniowego P. 10x2 – na bębnach U.-1M, poprzez zastąpienie określonych warunkami umowy fabrycznie nowych bębnów typu U.-1M, na bębny typu U.-1 pozyskane z zasobów Agencji Mienia Wojskowego, wyeksploatowane i poddane odnowieniu celem uprawdopodobnienia ich wyglądu zewnętrznego do wyglądu bębnów nowo wyprodukowanych, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na ujawnienie tego faktu przedstawicieli JW […] w W. dokonujących ich odbioru,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

III. w okresie od 25 kwietnia 2003 r. do 20 października 2003 r. w W., w trakcie prowadzenia przez JW […] w W. procedur zamówienia publicznego o Nr [...], [...]1, [...]2 na dostawę wielofunkcyjnego analizatora protokołów telekomunikacyjnych, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z A. K., jako przedstawiciel firmy „M.”, wszedł w porozumienie z innymi osobami, w tym z R. R., R. K. – przedstawicielem firmy „M[X].”, kpt. A. B. – Szefem Logistyki JW […] w W.– celem stworzenia warunków do wygrania tej procedury przez firmę „M.” i zawarcia umowy na dostawę przedmiotowego analizatora, czym działał na szkodę Dowódcy JW […] w W.,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 305 § 1 k.k.,

IV. w okresie od 17 czerwca 2003 r. do 24 września 2003 r. w W., w trakcie prowadzenia przez Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON zamówienia publicznego w trybie przetargu ograniczonego o Nr […] na dostawę przyrządów pomiarowych, wzorców pomiarowych, stanowisk do wzorcowania przyrządów pomiarowych, wyposażenia do modernizacji stanowisk pomiarowych i utrzymania warunków środowiskowych w laboratoriach, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z A. K., jako pracownik „M.” w W., wszedł w porozumienie z płk. K. B. i ppłk. Z. Z. z Oddziału Sprzętu Łączności, Informatyki, Rozpoznania i WRE Dowództwa Wojsk Lądowych, R. K. i R. R. – przedstawicielem firmy „Z. […] S.A.” w W., celem stworzenia warunków do wygrania przetargu na dostarczenie przyrządów pomiarowych, oznaczonego w wyżej wymienionym zamówieniu publicznym jako zadanie nr 10, przez „Z. […] S.A.” w W. i zawarcia z tą spółką umowy na szkodę Dowódcy Wojsk Lądowych w W.,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 305 § 1 k.k.”,

7. cyw. R. K. o to, że:

„I. w okresie od 17 czerwca 2003 r. do 24 września 2003 r. w W., w trakcie prowadzonego przez Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON zamówienia publicznego w trybie przetargu ograniczonego o Nr […] na dostawę przyrządów pomiarowych, wzorców pomiarowych, stanowisk do wzorcowania przyrządów pomiarowych, wyposażenia do modernizacji stanowisk pomiarowych i utrzymania warunków środowiskowych w laboratoriach, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z R. R. jako pracownik „Z. […] S.A.” w W., wszedł w porozumienie z płk. K. B. i ppłk. Z. Z. z Oddziału Sprzętu Łączności, Informatyki, Rozpoznania i WRE Dowództwa Wojsk Lądowych, Z. W. i A. K. – przedstawicielami firmy „M.” w W., celem stworzenia warunków do wygrania przetargu na dostarczenie przyrządów pomiarowych, oznaczonego w wyżej wymienionym zamówieniu publicznym, jako zadanie nr 10, przez „Z. […] S.A.” w W. i zawarcie z tą spółką umowy na szkodę Dowódcy Wojsk Lądowych w W.,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 305 § 1 k.k.,

II. w okresie od 25 kwietnia 2003 r. do 20 października 2003 r. w W., w trakcie prowadzenia przez JW. […] w W. procedur zamówienia publicznego o Nr [...], [...]1, [...]2 na dostawę wielofunkcyjnego analizatora protokołów telekomunikacyjnych, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. R., jako przedstawiciel firmy „M[X].” w W., wszedł w porozumienie z innymi osobami, w tym z A. K., Z. W. – przedstawicielami firmy „M.”, kpt. A. B. – Szefem Logistyki JW […] w W.– celem stworzenia warunków do wygrania tej procedury przez firmę „M.” i zawarcia umowy na dostawę przedmiotowego analizatora przez „M. S.A.”, czym działał na szkodę Dowódcy JW. […] w W.,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 305 § 1 k.k.”,

8. cyw. R. R. m.in. o to, że:

„ ...II. w okresie od 17 czerwca 2003 r. do 24 września 2003 r. w W., w trakcie prowadzonego przez Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON zamówienia publicznego w trybie przetargu ograniczonego o Nr […] na dostawę przyrządów pomiarowych, wzorców pomiarowych, stanowisk do wzorcowania przyrządów pomiarowych, wyposażenia do modernizacji stanowisk pomiarowych i utrzymania warunków środowiskowych w laboratoriach, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z R. K., jako pracownik „Z. […] S.A.” w W., wszedł w porozumienie z płk. K. B. i ppłk. Z. Z. z Oddziału Sprzętu Łączności, Informatyki, Rozpoznania i WRE Dowództwa Wojsk Lądowych, Z. W. i A. K. – przedstawicielami firmy „M.” w W., celem stworzenia warunków do wygrania przetargu na dostarczenie przyrządów pomiarowych, oznaczonego w wyżej wymienionym zamówieniu publicznym, jako zadanie nr 10, przez „Z. […] S.A.” w W. i zawarcia z tą spółką umowy na szkodę Dowódcy Wojsk Lądowych w W.,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 305 § 1 k.k.,

III. w okresie od 25 kwietnia 2003 r. do 20 października 2003 r. w W., w trakcie prowadzenia przez JW […] w W. procedur zamówienia publicznego o Nr [...], [...]1, [...]2 na dostawę wielofunkcyjnego analizatora protokołów telekomunikacyjnych, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. K., jako przedstawiciel firmy „M[X].” w W., wszedł w porozumienie z innymi osobami, w tym z A. K., Z. W. – przedstawicielami firmy „M.”, kpt. A. B. – Szefem Logistyki JW […] w W.– celem stworzenia warunków do wygrania tej procedury przez firmę „M.” i zawarcia umowy przez „M. S.A.” na dostawę przedmiotowego analizatora czym działał na szkodę Dowódcy JW. […] w W.,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 305 § 1 k.k.”,

9. cyw. Z. B. o to, że:

„I. nieustalonego dnia grudnia 2001 r. w W., będąc właścicielem firmy B. udzielił funkcjonariuszowi publicznemu – kpt. A. B. – Szefowi Logistyki JW […] w W. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 1800 zł w zamian za podjęcie decyzji o zakupie z wolnej ręki przez JW. […] w W. materiałów biurowych wartości 25 054,35 zł od wskazanej wyżej firmy,

tj. o przestępstwo określone w art. 229 § 1 k.k.,

II. nieustalonego dnia grudnia 2002 r. w W. wręczył funkcjonariuszowi publicznemu – Szefowi Logistyki JW […] w W. kpt. A. B. korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 1700 zł w zamian za wejście w porozumienie i zaproszenie do procedury wyboru dostawcy wskazanych przez siebie firm „L.”, „T. […] Sp. z o.o.” i podjęcie decyzji o zakupie w trybie zapytania o cenę przez JW […] w W. na podstawie umowy 24/2002 akumulatorów o wartości 37.902 zł od firm „D.”,

tj. o przestępstwo z art. 229 § 1 k.k. w zw. z art. 305 § 1 k.k.”,

10. ppłk. rez. S. F. o to, że:

„I. od bliżej nieustalonego dnia latem 2001 r. w trakcie przygotowywania, a następnie prowadzenia przez […] Bazę Materiałowo Techniczną w K. procedur zamówienia publicznego Nr [Y] i [Z] na zakup maszyn poligraficznych, zakończonego podpisaniem umowy Nr [...] w dniu 19 grudnia 2001 r., będąc funkcjonariuszem publicznym – w dyspozycji Komendanta […] Bazy Materiałowo Technicznej w K. i jednocześnie członkiem komisji przetargowej, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wszedł w porozumienie ze Z. W. działającym na rzecz firmy „M. S.A.” w W., zmierzające do stworzenia warunków wygrania tej procedury przez firmę „M. S.A”, z wyprzedzeniem udzielając mu informacji istotnych dla wygrania procedury, między innymi w postaci konieczności wydłużenia okresu gwarancji oferowanych urządzeń, a następnie na przełomie 2001 i 2002 r. zażądał od A. K. – Dyrektora Handlowego M. S.A. kwoty 2000,00 zł tytułem rozliczenia za wygrane przez tę firmę zamówienie publiczne, uzależniając jednocześnie dokonanie płatności wojska na rzecz oferenta od otrzymania tej kwoty, czym działał na szkodę Dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, a tym samym na szkodę interesu publicznego,

tj. o przestępstwo z art. 305 § 1 k.k. w zb. z art. 228 § 4 k.k.,

II. od bliżej nieustalonego dnia 2002 r., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w trakcie przygotowywania, a następnie prowadzenia przez […] Bazę Materiałowo Techniczną w K. procedury zamówienia publicznego Nr [X] na dostawę 2000 sztuk aparatów telefonicznych, zakończonej podpisaniem umowy Nr [...] w dniu 22 listopada 2002 r., będąc funkcjonariuszem publicznym – starszym specjalistą Oddziału Planowania Logistycznego w Dowództwie Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wszedł w porozumienie z Dyrektorem Handlowym M. S.A. w W. – A. K., zmierzające do stworzenia warunków wygrania tej procedury przez firmę „M. S.A.”, z wyprzedzeniem przekazując mu informacje o kwocie środków finansowych przeznaczonych przez wojsko na zakup przedmiotowych aparatów telefonicznych oraz wskazując na istotny element warunkujący wygranie procedury przetargowej w przyszłej Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia, żądając za to kwoty 18.000.00 zł, a następnie przyjmując obietnicę korzyści majątkowej w kwocie 15.000,00 zł, korzyść tę w grudniu 2002 r. przyjął od A. K. w dwóch ratach – 7000.00 zł i 8000.00 zł, czym działał na szkodę Dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, a tym samym na szkodę interesu publicznego,

tj. o przestępstwo z art. 305 § 1 k.k. w zb. z art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.”.

Wojskowy Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 5 maja 2010r., (sygn. akt: So. […]) m.in.:

„ III. na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. postępowanie karne wobec płk. rez. J. W. o czyn opisany w pkt. III aktu oskarżenia, „to jest przestępstwo określone w art. 263 § 2 k.k.” umorzył uznając, że jego społeczna szkodliwość jest znikoma,

V. płk. rez. K. B. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. II aktu oskarżenia, to jest występku z art. 231 § 2 k.k. w zb. z art. 305 § 1 k.k. z tym, że wyeliminował z opisu czynu stwierdzenie „z innymi osobami w szczególności” i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 231 § 1 k.k. karę roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 70 stawek dziennych po 50 zł każda,

VII. płk. rez. K. B. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. IV aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 231 § 1 k.k. i za to wymierzył mu na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

VIII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył płk. K. B. karę łączną roku pozbawienia wolności, której wykonanie zgodnie z art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił tytułem próby na okres lat 3,

IX. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył płk. K. B. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8.11.2003 do dnia 12.12.2003 r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada 2 stawkom dziennym grzywny, natomiast pozostały okres tymczasowego aresztowania od dnia 13.12.2003 r. do dnia 23.04.2004 r. zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

XI. ppłk. rez. Z. Z. uznał winnym popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia, to jest występku z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 305 § 1 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 231 § 2 k.k. karę roku pozbawienia wolności, której wykonanie zgodnie z art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił tytułem próby na okres lat 3,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 70 stawek dziennych po 50 zł każda,

XIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył ppłk. rez. Z. Z. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia

8.11.2003 r. do dnia 12.12.2003 r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada 2 stawkom dziennym grzywny, natomiast pozostały okres tymczasowego aresztowania od dnia 13.12.2003 r. do dnia 8.04.2004 r. zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

XVII. na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. postępowanie karne wobec A. P. o czyn opisany w pkt. II aktu oskarżenia, „to jest przestępstwo z art. 263 § 2 k.k.” umorzył uznając, że jego społeczna szkodliwość jest znikoma,

XVIII. na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. postępowanie karne wobec A. P. o czyn opisany w pkt. III aktu oskarżenia, „to jest przestępstwo z art. 171 § 1 k.k.” umorzył uznając, że jego społeczna szkodliwość jest znikoma,

XXI. A. K. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. I aktu oskarżenia, to jest występku z art. 229 § 3 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 229 § 3 k.k. karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda,

XXII. na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił A. K. od popełnienia czynu opisanego w pkt. II aktu oskarżenia to jest od popełnienia występku określonego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

XXIII. A. K. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. III aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 305 § 1 k.k. z tym, że wyeliminował z jego opisu stwierdzenie „z innymi osobami w tym” i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 305§ 1 k.k. karę roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda,

XXIV. A. K. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. IV aktu oskarżenia, to jest występku z art. 305 § 1 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 305 § 1 k.k. karę roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda,

XXV. A. K. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. V aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 229 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 229 § 1 k.k. karę roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda,

XXVI. A. K. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. VI aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 305 § 1 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 305 § 1 k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 15 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda,

XXVII. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył A. K. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie zgodnie z art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 5 lat, a w miejsce jednostkowych kar grzywny - karę łączną grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 zł każda,

XXVIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył A. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8.11.2003 r. do dnia 17.03.2004 r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada 2 stawkom dziennym grzywny, natomiast pozostały okres tymczasowego aresztowania od dnia 17.03.2003 r. do dnia 25.03.2004 r. zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

XXIX. Z. W. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. I aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 229 § 3 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 229 § 3 k.k. karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 100 zł każda,

XXX. na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił Z. W. od popełnienia czynu opisanego w pkt. II aktu oskarżenia, to jest od popełnienia występku określonego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

XXXI. Z. W. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. III aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 305 § 1 k.k. z tym, że wyeliminował z jego opisu stwierdzenie „z innymi osobami w tym” i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 305 § 1 k.k. karę roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 100 zł każda,

XXXII. Z. W. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. IV aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 305 § 1 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 305 § 1 k.k. karę roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 100 zł każda,

XXXIII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył Z. W. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, a w miejsce jednostkowych kar grzywny - karę łączną grzywny w wysokości 200 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda, XXXIV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył Z. W. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8.11.2003 r. do dnia 19.03.2004 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

XXXV. na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k., art. 67 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 342 § 1 i nast. k.p.k., postępowanie karne wobec R. K. o czyn polegający na tym, że w okresie od 17 czerwca 2003 r. do 24 września 2003 r. w W., w trakcie prowadzonego przez Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON zamówienia publicznego w trybie przetargu ograniczonego o Nr […] na dostawę przyrządów pomiarowych, wzorców pomiarowych, stanowisk do wzorcowania przyrządów pomiarowych, wyposażenia do modernizacji stanowisk pomiarowych i utrzymania warunków środowiskowych w laboratoriach, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z R. R., jako pracownik „Z. […] S.A.” w W., wszedł w porozumienie z płk. K. B. i ppłk. Z. Z. z Oddziału Sprzętu Łączności, Informatyki, Rozpoznania i WRE Dowództwa Wojsk Lądowych, Z. W. i A. K. – przedstawicielem firmy „M.” w W., celem stworzenia warunków do wygrania przetargu na dostarczenie przyrządów pomiarowych, oznaczonego w wyżej wymienionym zamówieniu publicznym, jako zadanie nr 10, przez „Z. […] S.A.” w W. i zawarcia z tą spółką umowy na szkodę Dowódcy Wojsk Lądowych w W., to jest przestępstwo z art. 305 § 1 k.k. – warunkowo umorzył, ustalając okres próby w wymiarze roku,

XXXVI. na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k., art. 67 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 342 § 1 i nast. k.p.k., postępowanie karne wobec R. K. o czyn polegający na tym, że w okresie od 25 kwietnia 2003 r. do 20 października 2003 r. w W., w trakcie prowadzenia przez JW. […] w W. procedur zamówienia publicznego o Nr [...], [...]1, [...]2 na dostawę wielofunkcyjnego analizatora protokółów telekomunikacyjnych, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. R., jako przedstawiciel firmy „M[X].” w W., wszedł w porozumienie z A. K., Z. W. – przedstawicielami firmy „M.”, kpt. A. B. – Szefem Logistyki JW […] w W. – celem stworzenia warunków do wygrania tej procedury przez firmę „M.” i zawarcia umowy na dostawę przedmiotowego analizatora przez „M. S.A.”, czym działał na szkodę Dowódcy JW […] w W., to jest przestępstwo określone w art. 305 § 1 k.k. – warunkowo umorzył, ustalając okres próby w wymiarze roku,

XXXVIII. R. R. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. II aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 305 § 1 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 305 § 1 k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 70 zł każda,

XXXIX. R. R. uznał winnym popełnienia czynu opisanego w pkt. III aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 305 § 1 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 305 § 1 k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 70 zł każda,

XL. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył R. R. karę łączną roku pozbawienia wolności, której wykonanie zgodnie z art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat, a w miejsce jednostkowych kar grzywny - karę łączną grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 70 zł każda,

XLI. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył R. R. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8.11.2004 r. do dnia 10.03.2004 r.,

XLV. Z. B. uznał winnym popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt. I aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 229 § 1 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 229 § 1 k.k. karę roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 70 zł każda,

XLIII. Z. B. uznał winnym popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt. II aktu oskarżenia, to jest występku w art. 229 § 1 k.k. w zb. z art. 305 § 1 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 229 § 1 k.k. karę roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 70 zł każda,

XLIV. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył Z. B. karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zgodnie z art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat, a w miejsce jednostkowych kar grzywny - karę łączną grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 70 zł każda ,

XLVII. ppłk. rez. S. F. uznał winnym popełnienia czynu zarzuconego w pkt. I aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 305 § 1 k.k. w zb. z art. 228 § 4 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 228 § 4 k.k. karę roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 100 zł każda,

- na podstawie art. 39 pkt 2 k.k. orzekł środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w podmiotach gospodarczych z udziałem Skarbu Państwa na okres 5 lat,

XLVIII. ppłk. rez. S. F. uznał winnym popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt. II aktu oskarżenia, to jest występku określonego w art. 305 § 1 k.k. w zb. z art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to wymierzył mu:

- na podstawie art. 228 § 1 k.k. karę 2 lat pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 100 zł każda,

- na podstawie art. 39 pkt 2 k.k. orzekł środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w podmiotach gospodarczych z udziałem Skarbu Państwa na okres 5 lat,

XLIX. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył ppłk. rez. S. F. karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a w miejsce jednostkowych kar grzywny - karę łączną grzywny w wysokości 300 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda, a nadto środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w podmiotach gospodarczych z udziałem Skarbu Państwa na okres 5 lat,

L. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył ppłk. rez. S. F. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24.03.2004 r. do dnia 14.06.2004 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Orzekł też o dowodach rzeczowych i kosztach procesu (wyrok został opisany z zachowaniem numeracji w nim zawartej – uwaga SN).

Prokurator zaskarżył ten wyrok na niekorzyść:

1. płk. rez. J.W. w zakresie czynu opisanego w pkt. III,

2.cyw. A. P. w zakresie czynów opisanych w pkt. XVII i XVIII,

3. cyw. A. K. w zakresie czynów opisanych w pkt. XXII i XXVIII,

4. cyw. Z. W. w zakresie czynu opisanego w pkt. XXX,

5.płk. rez. K. B. w zakresie czynu opisanego w pkt. V,

6. ppłk. rez. Z. Z. w zakresie czynu opisanego w pkt. XI, oraz na korzyść cyw. R. R. w zakresie punktu XLI i zarzucił:

„ I. odnośnie płk. rez. J. W. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na niewłaściwej ocenie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień złożonych przez oskarżonego wskazujących okoliczności wejścia w posiadanie zakwestionowanej amunicji i przyjęciu, iż społeczna szkodliwość zarzucanego oskarżonemu czynu określonego w art. 263 § 2 k.k. jest znikoma, podczas gdy prawidłowa ocena całości zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że społeczna szkodliwość tego czynu jest znaczna;

II. odnośnie cyw. A. P. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień tegoż oskarżonego w zakresie czasu i sposobu wejścia w posiadanie zakwestionowanych przedmiotów w postaci materiału wybuchowego i amunicji strzeleckiej i przyjęciu, iż społeczna szkodliwość zarzucanych oskarżonemu czynów określonych w art. 263 § 2 k.k. oraz art. 171 § 1 k.k. jest znikoma, podczas gdy prawidłowa ocena całości zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że społeczna szkodliwość tych czynów jest znaczna;

III. odnośnie cyw. A. K.:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego materiału dowodowego, a w szczególności zeznań śwd. S. B. oraz utrwalonych rozmów telefonicznych i uznaniu, iż brak jest w zachowaniu tegoż oskarżonego utajnionego działania zmierzającego do wywołania u kontrahenta błędnej świadomości, co do cech przedmiotu umowy, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia ww. występku, podczas gdy prawidłowa ocena całości zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, że A. K. pozyskując z Agencji Mienia Wojskowego stare, wycofane z eksploatacji i zbędne dla potrzeb Sił Zbrojnych oraz niespełniające wymogów WTT bębny U. – 1 – podjął działania mające na celu dostarczenie do kontrahenta bezwartościowe i zużyte przedmioty nieodpowiadające warunkom umowy czym wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu;

2. obrazę przepisów prawa materialnego wyrażającą się w błędnym zastosowaniu art. 63 § 1 k.k. polegającą na zastosowaniu go w niewłaściwy sposób poprzez zaliczenie orzeczonej A. K. łącznej kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 100 zł na poczet rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od 8.11.2003 r. do dnia 17.03.2004 r. (132 dni) przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny, natomiast pozostały okres tymczasowego aresztowania od dnia 17.03.2004 r. do dnia 25.03.2004 r. zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowe zastosowanie w/w normy prawnej powinno skutkować zaliczeniem na poczet orzeczonej kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od 8 listopada 2003 r. do 15 lutego 2004 r. (100 dni), przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny, natomiast pozostały okres tymczasowego aresztowania od dnia 16 lutego 2004 r. do dnia 25 marca 2004 r. powinien być zaliczony na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IV. odnośnie cyw. Z. W. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego materiału dowodowego, a w szczególności zeznań śwd. S. B. oraz utrwalonych rozmów telefonicznych i uznaniu, iż brak jest w zachowaniu tegoż oskarżonego utajnionego działania zmierzającego do wywołania u kontrahenta błędnej świadomości co do cech przedmiotu umowy co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia w/w występku, podczas gdy prawidłowa ocena całości zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, że Z. W. pozyskując z Agencji Mienia Wojskowego stare, wycofane z eksploatacji i zbędne dla potrzeb Sił Zbrojnych oraz niespełniające wymogów WTT bębny U. – 1 – podjął działania mające na celu dostarczenie do kontrahenta bezwartościowe i zużyte przedmioty nieodpowiadające warunkom umowy, czym wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu;

V. odnośnie płk. rez. K. B. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 231§ 1 k.k. wyrażającą się w zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu i wymierzeniu temuż oskarżonemu kary na mocy art. 231 § 1 k.k. podczas gdy oskarżony ten uznany został winnym popełnienia występku opisanego w art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 305 § 1 k.k. i tym samym kara powinna być wymierzona na podstawie art. 231 § 2 k.k.;

VI. odnośnie płk. rez. Z. Z. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 231 § 1 k.k. wyrażającą się w zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu i uznaniu tegoż oskarżonego za winnego popełnienia występku opisanego w pkt. II aktu oskarżenia, tj. art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 305 § 1 k.k. i wymierzenie mu kary na mocy art. 231 § 2 k.k. podczas gdy ten występek dotyczy czynu opisanego w dyspozycji art. 231 § 2 k.k. w zb. z art. 305 § 1 k.k. i tym samym oskarżony ten powinien być uznany winnym popełnienia czynu z art. 231 § 2 k.k. w zb. z art. 305 § 1 k.k.;

VII. odnośnie cyw. R. R. obrazę przepisów prawa materialnego wyrażającą się w błędnym zastosowaniu art. 63 § 1 k.k. polegającą na zastosowaniu go w niewłaściwy sposób poprzez zaliczenie orzeczonej R. R. łącznej kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 100 zł na poczet rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od 8.11.2003 r. do dnia 10.03.2004 r. (125 dni), podczas gdy prawidłowe zastosowanie w/w normy prawnej powinno skutkować zaliczeniem na poczet orzeczonej kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od 8 listopada 2003 r. do 15 lutego 2004 r. (100 dni) przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny, natomiast okres tymczasowego aresztowania od dnia 16 lutego 2004 r. do dnia 10 marca 2004 r. powinien być zaliczony na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności”.

Formułując cytowane zarzuty skarżący wniósł w zakresie zarzutów opisanych w pkt. III.2 i V, VI i VII o zmianę zaskarżonego wyroku, a w pozostałym zakresie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Wojskowemu Sądowi Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania.

Apelacje wnieśli również obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego płk. rez. K. B. zarzucił:

„ 1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na jakiej podstawie Sąd uznał, iż oskarżony wszedł w porozumienie z ppłk. Z. Z., R. R., Z. W., A. K. i R. K. a tym samym działał z zamiarem stworzenia przez niego warunków do wygrania przez firmę Z. […] S.A. przetargu na dostawę przyrządów pomiarowych,

2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż zmiany w specyfikacji zaproponowane przez R. R. na spotkaniu w siedzibie Oddziału Sprzętu, Łączności, Informatyki i WRE w dniu 1 sierpnia 2003 r. zostały ujęte w piśmie z tegoż samego dnia, sporządzonym przez ppłk. Z. Z. a podpisanym przez płk. K. B. i następnie przesłane do Departamentu Zaopatrywania Sił Zbrojnych, podczas gdy z analizy ww. pisma, znajdującego się w aktach sprawy oraz księgi wejść do Oddziału wynika, że niemożliwym było ustalenie, sporządzenie i podpisanie przedmiotowego pisma po spotkaniu płk. K. B. i R. R., a to z uwagi na fakt, iż pismo zostało przesłane do Departamentu Zaopatrywania Sił Zbrojnych o godz. 12.08 a R. R. przyszedł do siedziby Oddziału o godz. 12.15,

3. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd w jaki sposób działanie oskarżonego opisane w pkt. II aktu oskarżenia przyczyniło się do powstania lub niebezpieczeństwa powstania szkody Dowództwa Wojsk Lądowych, tj. Skarbu Państwa oraz jaka konkretnie była lub mogła być to szkoda, których to udowodnienie jest konieczne z uwagi na konstrukcję przestępstw stypizowanych zarówno w art. 231 § 1 k.k. jak i art. 305 § 1 k.k.,

4. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie przez Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jakie obowiązujące przepisy prawa naruszył oskarżony posiadając i przechowując w domu na dysku twardym służbowego laptopa oraz cyfrowych nośnikach danych w postaci dyskietek dane zawierające informacje niejawne”.

W konkluzji wniósł „o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie – z daleko posuniętej ostrożności procesowej – o uznanie, iż społeczna szkodliwość czynów jest znikoma i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.”.

Obrońca oskarżonego ppłk. rez. Z. Z. zarzucił:

„ 1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na stwierdzeniu, że osk. ppłk rez. Z. Z. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 231 § 2 k.k. w zb. z art. 305 § 1 k.k., podczas gdy z prawidłowych ustaleń faktycznych powinno wynikać, że w/w w trakcie prowadzenia przez Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON zamówienia publicznego na dostawę przyrządów pomiarowych, nie stwarzał warunków do wygrania przetargu przez firmę Z. […] S.A., nie działał na szkodę Dowódcy Wojsk Lądowych i w tych celach nie wchodził w porozumienie z innymi osobami,

2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez nienależyte rozważenie przyjętej kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu ppłk. rez. Z. Z. w pkt. II aktu oskarżenia, do czego sąd był zobowiązany przepisem art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k.”.

Na podstawie art. 427 § 1 i 437 § 2 k.p.k. wniósł „o zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie ppłk. rez. Z. Z. od popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt. II aktu oskarżenia ewentualnie umorzenie postępowania karnego z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość tego czynu”.

Obrońca oskarżonego A. K. zarzucił:

„ 1. obrazę przepisów prawa materialnego, mianowicie art. 229 §¸6 k.k. w odniesieniu do czynu z pkt. XXV sentencji wyroku, poprzez uznanie za karalny czyn polegający na wręczeniu przez osk. A. K. korzyści majątkowej funkcjonariuszowi publicznemu –ppłk. S. F., w sytuacji gdy sprawca zawiadomił o tym fakcie prokuratora i ujawnił wszystkie istotne okoliczności przestępstwa zanim organ ten się o nim dowiedział,

2. obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść wyroku, a w szczególności art. 7, 92, 410 i 424 k.p.k., opisaną w dalszym wywodzie apelacji,

3. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający w szczególności na uznaniu, że oskarżony A. K. dopuścił się przypisanych mu przestępstw opisanych w pkt. XXI, XXIII i XXIV sentencji wyroku,

4. wymierzenie rażąco niewspółmiernie surowej kary za czyn opisany w pkt. XXIV sentencji wyroku na skutek pominięcia i niedocenienia istotnych okoliczności łagodzących, a w szczególności dobrowolnego ujawnienia w/w przestępstwa, wskazania współsprawcy i ujawnienia wszystkich istotnych okoliczności czynu”

Formułując opisane zarzuty wniósł „ ... o zmianę wyroku poprzez umorzenie postępowania wobec A. K. w odniesieniu do czynu z pkt. XXV, uniewinnienie w/w oskarżonego od czynów przypisanych w pkt. XXI, XXIII i XXIV oraz w oparciu o przepis art. 60 § 2 pkt 1 k.k., zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary za czyn z pkt. XXVI sentencji wyroku wraz z rozważeniem możliwości odstąpienia od wymierzenie kary na rzecz środka karnego na podstawie art. 59 § 1 k.k., ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania”.

Obrońca oskarżonego Z. W. zarzucił „obrazę przepisów prawa materialnego poprzez nieprawidłowe jego zastosowanie oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, która mogła mieć wpływ na jego treść” i wniósł „ ...o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez umorzenie postępowania wobec mjr. rez. Z. W. na podstawie art. 1 § 2 k.k., w trybie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.”.

Obrońca oskarżonego R. K. zarzucił:

„ 1. mogącą mieć wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania (art. 438 pkt 2 k.p.k.), w szczególności art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. polegającą na niezawarciu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyjaśnienia jego podstawy faktycznej i prawnej w zakresie wykazania po stronie oskarżonego zamiaru bezpośredniego kierunkowego popełnienia przypisanych mu czynów,

2. obrazę przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt 1 k.p.k.), w szczególności art. 305 § 1 k.k. w zw. z art. 9 § 1 k.k., polegającą na uznaniu oskarżonego za winnego przypisanych mu czynów, w sytuacji, gdy z prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych wynika jednoznacznie niemożność przypisania oskarżonemu zamiaru bezpośredniego kierunkowego popełnienia przypisanych mu czynów” i wniósł „...o uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie – w wypadku uznania przez Sąd Odwoławczy za niemożliwe wydanie wyroku reformatoryjnego – uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojskowemu Sądowi Okręgowemu w W. celem ponownego rozpoznania”.

Obrońca oskarżonego R. R. zarzucił:

„ 1. obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuwzględnienie przy wydawaniu wyroku wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a także poprzez wybiórczą ocenę dowodów, a w szczególności przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, sprzeczność wyroku z jego uzasadnieniem, dokonanie ustaleń sprzecznych wewnętrznie, sprzecznych z przeprowadzonymi dowodami, zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz niewskazanie dowodów na jakich oparł się sąd jak też niewykazanie dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, co miało wpływ na treść wyroku i spowodowało niesłuszne uznanie R. R. winnym popełnienia czynów określonych w sentencji wyroku,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony R. R. dopuścił się zarzucanych mu występków określonych w art. 305 § 1 k.p.k. – dwukrotnie, podczas gdy analiza całokształtu materiału dowodowego powinna prowadzić do uznania zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, że oskarżony nie popełnił zarzucanych mu aktem oskarżenia wskazanych wyżej czynów”.

Alternatywnie z tzw. ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia zarzutów wskazanych wyżej w pkt. 1 i 2, podniósł zarzuty określone w art. 438 pkt 1 i 4 k.p.k. polegające na:

„1. wymierzeniu oskarżonemu R. R. kary rażąco niewspółmiernie surowej do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów poprzez wymierzenie mu kar jednostkowych w rozmiarze po 6 miesięcy i 100 stawek dziennych grzywny po 70 zł każda i przy zastosowaniu pełnej kumulacji kary łącznej w rozmiarze 1 roku pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 70 każda,

2.obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 63 § 1 k.k. poprzez niewłaściwe zaliczenie na poczet wymierzonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w tej sprawie od dnia 8 listopada 2003 r. do dnia 10 marca 2004 r., tj. 100 dni, a pozostałe 25 dni na poczt kary pozbawienia wolności”.

Wniósł o:

„1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego R. R. ewentualnie warunkowe umorzenie postępowania karnego przeciwko temu oskarżonemu,

2. względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania”.

Obrońca oskarżonego Z. B. zarzucił:

„ I. obrazę prawa procesowego, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

- art. 413 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez brak zamieszczenia w komparycji wyroku dat rozpoznania sprawy, co uniemożliwia odtworzenie, które okoliczności faktyczne oraz przeprowadzone na rozprawie głównej dowody stały się podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie,

- art. 424 § 1 k.p.k. poprzez uniemożliwiający kontrolę orzeczenia brak zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szczegółowej analizy materiału dowodowego, klarownego wskazania na jakich dowodach oparto ustalenia konkretnych okoliczności faktycznych, jak również brak pełnego wyjaśnienia podstawy prawnej skazania, w sytuacji gdy Sąd przyjął ustalenia aktu oskarżenia za własne, podczas gdy prawidłowe sporządzenie uzasadnienia w sytuacji pełnej akceptacji stanu faktycznego ustalonego przez oskarżyciela publicznego wymagało przeprowadzenia szczegółowej analizy źródeł dowodowych oraz przedstawienia zrelatywizowanych do konkretnych okoliczności sprawy rozważań prawnych,

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 366 § 1 k.p.k. poprzez dowolną albowiem wybiórczą i skrótową ocenę całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegającego na uznaniu wyjaśnień oskarżonego kpt. A. B. za wiarygodne w części dotyczącej wręczenia mu przez Z. B. korzyści majątkowej w związku z pełnioną funkcją publiczną, w sytuacji kategorycznych i odmiennych wyjaśnień Z. B. oraz st. chor. rez. P. Janusewicza, jak również braku dokładnego wyjaśnienia przez Sąd okoliczności i szczegółów opisanych w zarzutach zdarzeń, podczas gdy ocena wyjaśnień A. B., jako tzw. „dowodu z pomówienia” wymagała dokładnego ustalenia okoliczności wręczenia korzyści majątkowych w odniesieniu do pozostałego materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień pozostałych oskarżonych poprzez ustalenie szczegółów tych zdarzeń, odnośnie zaś czynu opisanego w pkt. XLV wyroku:

II. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu,, że oskarżony Z. B. obiecał, a następnie wręczył kpt. A. B. korzyść majątkową w zamian za dokonanie przez JW. […] zakupu materiałów biurowych, podczas gdy w zgromadzonym materiale dowodowym brak jest stanowczych dowodów potwierdzających zaistnienie przedmiotowej sytuacji, odnośnie czynu opisanego w pkt. XLIII wyroku:

III. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu, że w ramach okoliczności faktycznych ustalonych w sprawie odnośnie czynu opisanego w pkt. XLIII wyroku, miała miejsce procedura przetargu publicznego, w ramach której – w związku z przyjęciem korzyści majątkowej – kpt. A. B. oraz Z. B., wspólnie i w porozumieniu, działali na szkodę interesów majątkowych JW. […], podczas gdy prawidłowo ustalone okoliczności faktyczne, nie pozwalają na przyjęcie, że oskarżony Z. B.wręczył kpt. A. B. korzyść majątkową, a następnie wspólnie i w porozumieniu razem działali na szkodę JW. […] w ramach przetargu publicznego”.

Mając na względzie powyższe, wniósł o „uniewinnienie Z. B. od zarzucanych mu czynów, względnie, uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym czynów zarzuconych Z. B. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji”.

Obrońca oskarżonego ppłk. rez. S. F. zarzucił:

„ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść tego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż na podstawie pomówienia współoskarżonego A. K. oraz częściowo Z. W. nie wspartego innymi dowodami, bez żadnej analizy materiału dowodowego, a zwłaszcza dowodów zawnioskowanych przez obronę w toku przewodu sądowego, z naruszeniem zasad określonych w art. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k. – uznał Sąd, że S. F. dopuścił się czynów zarzuconych mu aktem oskarżenia, podczas gdy czynów tych nie popełnił, w wyjaśnieniach swoich od samego początku konsekwentnie nie przyznawał się do ich dokonania, zwłaszcza nie wchodził z nikim w porozumienie, nie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i nie przyjął żadnych pieniędzy od A. K.”.

Podnosząc powyższe, wniósł o uniewinnienie oskarżonego ppłk. rez. S. F. od zarzutu dokonania przestępstw określonych:

1. w art. 305 § 1 k.k. w zb. z art. 228 § 4 k.k.

2. w art. 305 § 1 k.k. w zb. z art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. względnie uchylenie zaskarżonego wyrok w części dotyczącej oskarżonego i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Analiza zaskarżonego wyroku i jego uzasadnienia, a zwłaszcza porównanie tego ostatniego z uzasadnieniem aktu oskarżenia wskazują, że zdecydowana większość opisu ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd pierwszej instancji jest powieleniem, wręcz kalką, opisu ustaleń zawartych w uzasadnieniu aktu oskarżenia, a więc ustaleń dokonanych przez prokuratora. Pewne, nieznaczne różnice opisu tych ustaleń wynikają z konieczności dostosowania ich do realiów postępowania sądowego, a także z pominięcia ocennych wypowiedzi autora uzasadnienia aktu oskarżenia. Różnice te wreszcie – niestety, na niekorzyść opisu zawartego w zaskarżonym wyroku – wynikają z pominięcia w tym ostatnim dowodów, na których konkretne ustalenia oparto.

Sytuacja ta, poza zarzutem plagiatu sformułowania opisu poszczególnych ustaleń, mogłaby zostać zbagatelizowana przez Sąd odwoławczy, ponieważ w procedurze karnej nie ma zakazu dokonywania przez sąd ustaleń zbieżnych z ustaleniami oskarżyciela. Natomiast w praktyce sytuacja taka często ma miejsce. Bagatelizowanie jednak takiego postępowania byłoby dopuszczalne jedynie w sytuacji, gdyby Sąd a quo potwierdził ustalenia postępowania przygotowawczego w oparciu o dogłębną analizę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego na rozprawie.

Tymczasem lektura zaskarżonego wyroku prowadzi do konstatacji, że ocena dowodów jest co najwyżej pobieżna i sprowadza się do stwierdzeń podważających samodzielność Sądu w dokonywaniu tychże ustaleń. Tytułem przykładu wskazać można sformułowanie Sądu pierwszej instancji, że „dowody z wyjaśnień oskarżonych są w części wiarygodne, bo zgodne z ustalonym stanem faktycznym”. A przecież nie wymaga szerokiego omawiania, bo oczywiste jest, że ocena dowodów ma być podstawą dokonania ustaleń, nie odwrotnie.

Razi też powierzchowność tej oceny i sprowadzanie części wyjaśnień oskarżonych, wyjaśnień o znacznym walorze merytorycznym, do – jak to określił Sąd pierwszej instancji – „odmiennej interpretacji pojęć prawnych”. Jeśli do tego doda się stwierdzenia Sądu a quo, że wiarygodne są te wyjaśnienia oskarżonych, w których przyznają się oni do winy, gdyż są zgodne z ustalonym stanem faktycznym, zaś niewiarygodne te, w których sprawstwo bądź winę kwestionują, obraz niefrasobliwego postępowania Sądu pierwszej instancji przedstawia się wręcz zatrważająco. Wymowę tego spostrzeżenia pogłębia jeszcze i to, że niektóre oceny zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku są kalką ocen dokonanych przez autora uzasadnienia aktu oskarżenia.

Również ocena zeznań świadków, wskazanych w uzasadnieniu tego wyroku, jest sztampowa, schematyczna i w zasadzie pozbawiona głębszej argumentacji. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, zeznania większości świadków są wiarygodne „ ... jako szczere i odpowiadające zebranemu materiałowi dowodowemu”, przy czym cytowana fraza powtarzana jest wielokrotnie.

Opisane okoliczności obrazują, że w istocie stan faktyczny ustalony w postępowaniu przygotowawczym Sąd pierwszej instancji uczynił płaszczyzną oceny poszczególnych dowodów, wskazując wyraźnie i jednoznacznie, że kryterium wiarygodności dowodów jest ich zgodność z tym stanem faktycznym. Nie trzeba przekonywać, że takie postępowanie rażąco narusza przepisy procedury i dyskwalifikuje zaskarżone orzeczenie w części, w jakiej uniemożliwia jego instancyjną kontrolę.

W kontekście tych rozważań jako oczywiście zasadne jawią się te zarzuty poszczególnych apelacji, które wskazują na naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisów art. 7, 424 k.p.k. oraz na dokonanie błędnych ustaleń faktycznych z uwagami podniesionymi w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Konstatacja ta dotyczy części apelacji: prokuratora (zarzuty nr: III -1 i IV) oraz obrońców oskarżonych: K. B., Z. Z., A. K., Z. W., R. K., R. R., Z. B. oraz S. F.

Generalnie oceniając, zarzuty zawarte w apelacjach obrońców niektórych oskarżonych nie w pełni współbrzmią z wnioskami pierwotnymi tych apelacji. Żądanie bowiem od Sądu odwoławczego postąpienia polegającego na naprawieniu pierwszoinstancyjnego błędu w ustaleniach faktycznych i, w istocie, dokonania odmiennych ustaleń w formie przedstawionej w apelacjach, wykracza poza procesowe możliwości tego Sądu, tym bardziej że w ślad za tym podążają wnioski o uniewinnienie oskarżonych.

Z tymi żądaniami nie korelują wnioski alternatywne, zmierzające do umorzenia postępowania z uwagi na znikomość społecznej szkodliwości czynów oskarżonych. Zauważyć tu wszakże należy, że podstawą takiego postąpienia byłoby pierwotne ustalenie, że oskarżeni dopuścili się czynów zabronionych. Przy nieustaleniu zaistnienia okoliczności wyłączających bezprawność lub winę uniewinnienie – co oczywiste – nie byłoby w takiej sytuacji możliwe. Czyn zabroniony przecież został dokonany, a nie stanowi on przestępstwa jedynie z uwagi na znikomość jego społecznego niebezpieczeństwa. Należałoby się więc zdecydować, czy owe zarzuty mają się sprowadzać do błędu w ustaleniach faktycznych, czy też do błędu w ocenie społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym. Nietrudno więc dostrzec, że przy tożsamym zarzucie wnioski wzajemnie się wykluczają. Albo bowiem słuszny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i uznanie go za taki powoduje konieczność dokonania ustaleń bezbłędnych (czego nie może uczynić Sąd odwoławczy w takim stanie sprawy), albo też błędu nie ma, a jest jedynie niewłaściwa ocena stopnia społecznej szkodliwości tych czynów. Proponowane więc przez obrońców niektórych oskarżonych „pójście na skróty” nie mogło uzyskać akceptacji Sądu Najwyższego.

Na uwzględnienie nie zasługuje też apelacja prokuratora w części, w której kwestionuje umorzenie postępowania karnego wobec płk. rez. J. W. i A. P.

W odniesieniu do oskarżonego J. W. prokurator, poza werbalnym wskazaniem błędu w ustaleniach faktycznych, będącego następstwem wadliwej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, nie precyzuje na czym ów błąd miałby polegać, ani też nie wskazuje rzeczywistej wadliwości oceny dowodów dokonanej przez Sąd a quo. Nie wymienia nawet tych dowodów rzekomo wadliwie ocenionych. Trafnie jedynie zauważa i akcentuje ilość amunicji zgromadzonej przez oskarżonego i okres jej przechowywania. Te jednak spostrzeżenia odpowiadają ustaleniom Sądu pierwszej instancji. Na marginesie jedynie podkreślić należy, że oceniana część ustaleń Sądu jest zbieżna z ustaleniami postępowania przygotowawczego, zaś podczas rozprawy głównej nie wydarzyło się nic, co by te ustalenia nakazało zmodyfikować. Tak więc rzeczywiście ilość amunicji przechowywana przez tego oskarżonego była znaczna, a czas jej przechowywania stosunkowo długi. Warto jednak podkreślić, i to ze szczególnym naciskiem, na co zwrócił uwagę również Sąd pierwszej instancji w swym nader lakonicznym – również w tej części – uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że amunicję tę przechowywał oficer Wojska Polskiego, że przechowywał ją w miejscu uniemożliwiającym – co do zasady – dostęp osób postronnych, że przechowywał ją wreszcie bez zasługującego na napiętnowanie celu, lecz przeciwnie – z motywów zasługujących na pobłażliwe potraktowanie.

Tak więc w świetle tych – jedynie przykładowo podanych okoliczności czynu - rozstrzygnięcie Wojskowego Sądu Okręgowego w W. w konfrontacji z oceną zaproponowaną w apelacji prokuratora uznać należy za zasadne i - co najważniejsze - w okolicznościach zaistniałych w sprawie - sprawiedliwe.

Podobna argumentacja przemawia za uznaniem za niesłuszną apelacji prokuratora w odniesieniu do oskarżonego A. P., z tym że w przypadku tego oskarżonego za uznaniem przypisanych mu czynów za społecznie niebezpieczne w stopniu znikomym przemawia dodatkowo ilość posiadanej przez niego amunicji i materiału wybuchowego oraz zupełnie przypadkowe wejście w posiadanie materiału wybuchowego, przyniesionego na teren posesji zamieszkiwanej przez oskarżonego z rzeczami jego zmarłego ojca – byłego leśniczego. W tym aspekcie nie można uznać za przekonujące twierdzenie autora apelacji, że pominięcie przez Sąd a quo w rozważaniach sposobu wejścia w posiadanie materiału wybuchowego miało jakiekolwiek znaczenie dla oceny społecznej szkodliwości tego czynu. Natomiast swoistym nadużyciem ze strony skarżącego jest stwierdzenie, że 150 g trotylu (mimo przyznania, że nie jest to znacząca ilość) może bez trudu zniszczyć samochód, w sytuacji, gdy z ustaleń w sprawie wynika w sposób niewątpliwy, że A. P. wszedł w posiadanie trotylu zupełnie przypadkowo i na pewno nie zamierzał czynić z niego jakiegokolwiek użytku.

Tak więc i w tym przypadku należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy oraz podkreślić, że nie każde naganne zachowanie wymaga reagowania sankcją karną. Po to bowiem ustanowiono tzw. materialny substrat przestępstwa w postaci społecznej szkodliwości czynu, by czyny błahe, acz formalnie wypełniające znamiona przepisu ustawy karnej, nie były przez nią sankcjonowane.

Niezręcznością Sądu a quo, powielaną przy analogicznych rozstrzygnięciach podjętych w rozpoznawanej sprawie, jest użyte sformułowanie: „postępowanie karne (...) o czyn (...) tj. przestępstwo (...) umarza, uznając, że jego społeczna szkodliwość jest znikoma”. Gdyby Sąd uważnie zanalizował treść art. 1 § 2 k.k., przywoływanego w cytowanej formule rozstrzygnięcia, zauważyłby, że czyn, którego społeczna szkodliwość jest znikoma, nie stanowi przestępstwa. Niemożliwe jest zatem umorzenie na tej podstawie postępowania karnego przy przyjęciu, że czyn przypisany sprawcy jest przestępstwem. Z uwagi jednak na to, że z formuły zastosowanej w zaskarżonym wyroku wynika, że postępowanie karne umorzono wobec osoby o czyn wypełniający dyspozycje przepisu części szczególnej Kodeksu karnego, nazywając go jedynie niefortunnie przestępstwem, Sąd Najwyższy nie uznał za konieczne dokonywania zmiany wyroku w tym zakresie.

W odniesieniu do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji prokuratora należy powtórzyć już wcześniej zaprezentowany pogląd, że tam, gdzie wyrok Sądu pierwszej instancji nie poddaje się kontroli z powodu mankamentów jego uzasadnienia należało uznać je za trafne i nakazujące wydanie orzeczenia kasatoryjnego. Dotyczy to zarzutu sformułowanego w punkcie III – 1 i IV apelacji prokuratora, a więc czynów zarzucanych w akcie oskarżenia A. K. i Z. W. i kwalifikowanych z art. 13 § k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., od popełnienia których Sąd a quo oskarżonych tych uniewinnił (pkt XXII i XXX zaskarżonego wyroku), wskazując jedynie, że w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonych negujących działanie z zamiarem wprowadzenia kontrahenta w błąd są wiarygodne jako odpowiadające logice zaistniałych zdarzeń i dokumentacji. Nie podał jednak, jaka to logika zdarzeń za takimi ocenami przemawiała, skoro ustalił, że „pod koniec września 2003 r. do magazynu sprzętu łączności i informatyki JW […] w W. przywiezione zostały bębny. Zgodnie z umową miały to być nowe bębny U. –1 M i taki symbol widniał na protokole zdawczo odbiorczym (...). Powyższy protokół miał być podstawą przyjęcia bębnów do magazynu. S.B. (...) odmówił ich przyjęcia, gdyż nie były one zgodne z zapisami umowy. Były to używane bębny U. – 1, a nie nowe bębny U. – 1M” (s. 35 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Oczywiste jest, że tego rodzaju ustalenia nie muszą przesądzać automatycznie o zasadności stawianych oskarżonym zarzutów, odmienny jednak osąd wymaga drobiazgowego uzasadnienia, zwłaszcza w zakresie oceny zamiaru z jakim działali A. K. i Z. W.

Formułując w tej części zarzuty, prokurator ma rację, że brakuje w zaskarżonym wyroku właściwej, tzn. pełnej i wyczerpującej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Wbrew literalnemu zapisowi – co wprost wynika z uzasadnienia tego fragmentu apelacji i rozwinięcia zarzutów – nie są to zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż błąd taki nie może polegać na niewłaściwej ocenie dowodów. Może on być natomiast wynikiem naruszenia zasad oceny dowodów. Opisane niedoskonałości sformułowania zarzutów, mimo że są autorstwa tzw. podmiotu fachowego, nie spowodowały niemożności ich uwzględnienia (art. 434 § 1 k.p.k.), ponieważ rzeczywista ich treść, co już omówiono, zniwelowała wewnętrzną sprzeczność i wskazuje na uchybienie Sądu a quo, które w rozpoznawanej sprawie ma miejsce.

Wobec uchylenia zaskarżonego wyroku w częściach, których dotyczą pozostałe zarzuty apelacji prokuratora, rozpoznanie ich stało się bezprzedmiotowe.

Natomiast w zdecydowanej większości zasadne są zarzuty apelacji obrońców wszystkich oskarżonych oraz wnioski o uchylenie zaskarżonego wyroku w częściach ich dotyczących. Wobec opisanego na wstępie niniejszego uzasadnienia i bardzo krytycznie ocenianego postąpienia sądu pierwszej instancji, niecelowa jest w tej sytuacji ocena zarzutów sformułowanych w poszczególnych apelacjach. Podstawowym bowiem obowiązkiem sądu ponownie rozpoznającego sprawę będzie drobiazgowa ocena zebranego dotychczas materiału dowodowego, materiału obszernego, unaoczniającego wzajemne relacje i powiązania poszczególnych oskarżonych, występujących w różnych rolach i różnych układach, które to sytuacje ocena ta musi obejmować i uwzględniać, wykazując zarazem ich wpływ na jednostkowe zachowania oskarżonych będące przedmiotem zarzutów aktu oskarżenia.

Szczególnie pogłębiona musi być ocena wyjaśnień oskarżonych pomawiających się o konkretne postępowanie. Analizując dowody pozyskane od osobowych źródeł dowodowych, sąd meriti obowiązany będzie wyłuskać z nich fakty istotne dla oceny prawnej zachowań poszczególnych oskarżonych, umiejętnie oddzielając je od odczuć relacjonujących konkretne wydarzenia osób.

W kontekście zarzutów aktu oskarżenia jako bardzo istotny jawi się problem ustalenia rzeczywistego zamiaru postępowania poszczególnych oskarżonych. Pamiętać bowiem trzeba, że nie każde zachowanie przynoszące korzyść majątkową osobie lub podmiotowi gospodarczemu musi być podjęte w takim właśnie celu oraz że – w szczególności w sferze gospodarki – nie każde osiągnięcie korzyści majątkowej przez osobę lub podmiot gospodarczy wiązać się musi ze szkodą, stratą innej osoby lub podmiotu gospodarczego. Nie może przy tym ujść uwadze sądu, że prawo karne jest subsydiarne wobec prawa gospodarczego, zaś art. 305 k.k. jako rodzajowy przedmiot ochrony ma zabezpieczać prawidłowość obrotu gospodarczego. Ma to niebagatelne znaczenie przy wykładni znamion w nim opisanych. Nie należy bowiem tracić z pola widzenia, że działanie w celu osiągnięcia należnej korzyści majątkowej jest istotą przedsięwzięć gospodarczych firm i reprezentujących je osób.

Przy ocenie prawnej ustalonych w stanie faktycznym zachowań poszczególnych oskarżonych wykazywać należy (a nie tylko wskazywać) czy i ewentualnie w jaki sposób doszło do działania na szkodę i na czyją szkodę. Uwaga ta dotyczy zarówno czynów kwalifikowanych w akcie oskarżenia z art. 231, jak i z art. 305 § 1 k.k.

Ponownie rozpoznając sprawę, sąd powinien rozważyć najistotniejsze uwagi i argumenty zawarte w poszczególnych środkach odwoławczych oraz w pisemnym wystąpieniu oskarżonego Z. W. zatytułowanego „Skarga”.

Orzekając ponownie, sąd powinien w dużym zakresie wykorzystać unormowanie zawarte w art. 442 § 3 k.p.k., bowiem nie fakt wadliwego przeprowadzenia dowodów legł u podstaw uchylenia zaskarżonego wyroku, lecz brak rzetelnej ich oceny. Powinien też zwrócić uwagę na rozchwianie terminologiczne aktu oskarżenia i krytycznie spojrzeć na tę sferę opisów czynów, a w razie zaistnienia takiej konieczności uściślić te opisy, choćby w zakresie nazewnictwa firm uczestniczących w przetargach oraz firm, w których zatrudnieni byli oskarżeni. W zaskarżonym wyroku bowiem wydaje się obojętne czy w przetargu uczestniczyła firma M., czy M. S.A., M[X]. czy Z. […] S.A.. W ocenie sądu odwoławczego kwestie te nie są obojętne, mimo że nie pierwszorzędne.

Sąd Najwyższy, wobec dokonanych wyżej ocen zaskarżonego wyroku, rozważał również kwestię zastosowania przepisu art. 435 k.p.k., doszedł jednak do wniosku, że opisane postąpienie Sądu a quo w istocie uniemożliwia dokonanie kontroli zaskarżonego wyroku w zaskarżonych częściach i to - na co wskazuje treść niniejszego orzeczenia - nie we wszystkich. Oznacza to, że nie wszystkie ustalenia czy rozstrzygnięcia w tym wyroku zawarte są błędne. W zaistniałej sytuacji nie można więc jednoznacznie stwierdzić, że te same względy przemawiają za uchyleniem wyroku na korzyść współoskarżonych, którzy środka odwoławczego nie wnieśli. Tym samym sąd odwoławczy uznał, że w rozpoznawanej sprawie nie ma warunków do zastosowania tego przepisu.

Z przytoczonych powodów orzeczono jak na wstępie.