Postanowienie z dnia 2010-12-22 sygn. II KK 279/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KK 279/10

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 22 grudnia 2010 r.

Sąd Najwyższy składzie:

SSN Tomasz Grzegorczyk

w sprawie M. W.

skazanego z art. 13 § 1 w zw. z art. 278 § 1 k.k.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej, na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k. kasacji obrońcy skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 5 stycznia 2010 r., sygn. akt IX Ka […]

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 29 maja 2009 r., IV K […]

oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, obciążając skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.

U Z A S A D N I E N I E

Wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 29 maja 2009 r. M. W. został skazany, za popełnione w dniu 27 listopada 2007 r. w W. na szkodę H. […] w W., przestępstwo usiłowania kradzieży dwóch par spodni dżinsowych o wartości 358 zł i skazany za to na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 20 stawek dziennych po 10 zł każda. Po rozpoznaniu apelacji oskarżonego, w której zarzucono błąd w ustaleniach faktycznych, Sąd Okręgowy w W., wyrokiem z dnia 5 stycznia 2010 r., utrzymał w mocy to orzeczenie. W kasacji wywiedzionej od wyroku sądu odwoławczego przez obrońcę z wyboru podniesiono zarzut obrazy art. 15 § 1 k.k. przez jego niezastosowanie oraz art. 278 § 3 k.k. przez nierozważenie zarzutu apelacji po kątem tego przepisu. W odpowiedzi na tę skargę prokurator Prokuratury Okręgowej w W. wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.

Rozpoznając tę kasację Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Skarga ta jest rzeczywiście bezzasadna w oczywistym stopniu, stąd jej rozpoznanie na posiedzeniu, o jakim mowa w art. 535 § 3 k.p.k. Skarżący zdaje się nie zauważać, że kasacja przysługuje od wyroku sądu odwoławczego, a nie sądu pierwszej instancji. Sąd odwoławczy rozpatrywał zaś jedynie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Autor kasacji nie zarzuca przy tym obrazy przez ten sąd art. 433 § 2 czy art. 457 § 3 k.p.k., a więc nierozpoznania tego zarzutu ani nieprawidłowego odniesienia się do niego, ani nawet obrazy art. 440 k.p.k., czyli potrzeby rozważenia innych uchybień poza granicami zarzutów apelacji. Mimo to uważa, że doszło do obrazy art. 15 § 1 k.k. i 278 § 3 k.k. Należy zauważyć, że w kwestii braku podstaw do stosowania art. 15 k.k., tj. braku dobrowolności odstąpienia wypowiedział się w tej sprawie obszernie sąd metiti, czego autor kasacji tego już nie dostrzega, a sąd odwoławczy podzielił argumentację tego sądu i szeroko odniósł do kwestii dokonanych ustaleń i dowodów w oparciu, o które je poczynione, a także, co do orzeczonej kary. Obraza prawa materialnego nie polega na tym, że sąd nie zastosował jakiejś konstrukcji prawnej, jeżeli nie miał takiego obowiązku. Ponieważ przy tym o wypadku mniejszej wagi, o którym mowa w art. 278 § 3 k.k., nie świadczy tylko wartość przedmiotu czynu, to trzeba mieć na uwadze szczegółową analizę okoliczności towarzyszących zachowaniu się sprawcy, w tym m.in. odnośnie uprzedniego usunięcia przez niego zabezpieczeń na towarze, czy dysponowania pieniędzmi pozwalającymi na zakup jednej prawy spodni, a także uprzedniej karalności oskarżonego, odnośnie których to okoliczności obszernie wypowiadał się Sąd Rejonowy i które to ustalenia podzielił sąd odwoławczy. W tej sytuacji jakiekolwiek dodatkowe rozważania na temat mniejszej wagi czynu, którego dotyczył ten proces, były zbędne.

W konsekwencji wskazane w kasacji rzekome naruszeniach prawa w ogóle nie miały miejsca w tej sprawie, a tym samym jest to skarga oczywiście bezzasadna. Oddalając ja z tego powodu Sąd Najwyższy – stosownie do art. 636 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k. – obciążył skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego, a mając na uwadze sposób formułowania zarzutów tej skargi zdecydował o sporządzeniu z urzędu uzasadnienia niniejszego postanowienia.

Mając to wszystko na względzie orzeczono jak na wstępie.