Wyrok z dnia 2020-06-25 sygn. III KK 138/20

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KK 138/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2020 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Małgorzata Gierszon (przewodniczący)
‎SSN Jacek Błaszczyk
‎SSN Paweł Wiliński (sprawozdawca)

Protokolant Marta Brylińska

w sprawie K. S.

skazanej z art. 292 § 1 k.k.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 25 czerwca 2020 r.

kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść

od wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia 22 sierpnia 2018 r., sygn. akt II K (…)

w trybie art. 535 § 5 k.p.k.

1) uchyla wyrok w zaskarżonej części i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S.,

2) obciąża Skarb Państwa wydatkami postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2018 r., sygn. akt II K (…), Sąd Rejonowy w S. uznał oskarżoną K. S. za winną popełnienia przestępstwa z art. 292 § 1 k.k., polegającego na tym, że „w dniu 5 grudnia 2017 r. w S. pomogła M. C. w zbyciu przedmiotu pochodzącego z kradzieży w postaci telefonu komórkowego L. o wartości 499.99 złotych, gdzie z okoliczności towarzyszących powinna i mogła przypuszczać, że przedmiot ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego”, za co wymierzył jej karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Nadto, Sąd I instancji orzekł o wynagrodzeniu na rzecz obrońcy oskarżonej z urzędu oraz zwolnił oskarżoną od kosztów postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok nie został zaskarżony przez żadną ze stron i uprawomocnił się z dniem 30 sierpnia 2018 r.

Kasację od wskazanego wyżej orzeczenia Sądu odwoławczego wniósł Prokurator Generalny, który zaskarżył orzeczenie w części dotyczącej skazanej K.S. , tj. punkt III tego wyroku, na korzyść skazanej. Zarzucił Sądowi II instancji rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, to jest art. 292 § 1 k.k., polegające na uznaniu K. S. za winną popełnienia przestępstwa w nim stypizowanego, podczas gdy przypisany jej czyn, ze względu na wartość mienia będącego jego przedmiotem, nie przekraczającą 1/4 minimalnego wynagrodzenia, już w dacie jego popełnienia, stanowił wykroczenie określone w art. 122 § 2 k.w.

Podnosząc powyższe, skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w S. do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy orzekł co następuje.

Kasacja Prokuratora Generalnego okazała się oczywiście zasadna, co pozwoliło na jej rozpoznanie i uwzględnienie na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 k.p.k.

Trafnie wskazał skarżący, że wyrok Sądu Rejonowego w S. , w części rozstrzygającej o odpowiedzialności karnej K. S. , został wydany z rażącą obrazą wskazanego w zarzucie kasacji art. 292 § 1 k.k.

K. S. została oskarżona o to, że w dniu 5 grudnia 2017 w S. pomogła M. C. w zbyciu przedmiotu pochodzącego z kradzieży w postaci telefonu komórkowego L. o wartości 499.99 złotych, choć z okoliczności towarzyszących powinna i mogła przypuszczać, że przedmiot ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. o czyn z art. 292 § 1 k.k. Sąd Rejonowy po rozpoznaniu sprawy uznał ją za winną opisanego wyżej czynu i wymierzył jej karę, nie dostrzegając, że czyn z art. 292 § 1 k.k. jest czynem przepołowionym, tzn. w zależności od wartości przedmiotu przestępstwa stanowi on przestępstwo z art. 292 § 1 k.k., albo wykroczenie z art. 122 § 2 k.w.

Zgodnie z dyspozycją art. 122 § 2 k.w. w brzmieniu obowiązującym w chwili popełnienia przypisanego K. S. czynu, jak i w dniu orzekania w przedmiotowej sprawie przez Sąd meriti ww. wykroczenie popełniała osoba, która pomagała zbyć mienie, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinna i mogła przypuszczać, że zostało uzyskane za pomocą kradzieży, jeżeli jego wartość nie przekraczała 1/4 minimalnego wynagrodzenia. Sankcją za ww. wykroczenie była kara grzywny albo kara nagany.

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2017 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1456), wydanego na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. z 2015 r., poz. 2008 ze zm.) minimalne wynagrodzenie za pracę w chwili popełnienia przez skazaną czynu wynosiło 2000 zł. Natomiast w dacie orzekania w sprawie przez Sąd Rejonowy (22 sierpnia 2018 r.) minimalne wynagrodzenie za pracę w 2018 r. zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 12 września 2017 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2018 r. (Dz.U. 2017 r., poz. 1747) wynosiło - 2100 zł. Tak więc 1/4 minimalnego wynagrodzenia wynosiła odpowiednio 500 zł (w roku 2017) i 525 zł (w roku 2018).

Słusznie zatem podnosi skarżący, że czyn K. S. zarówno w chwili jego popełnienia, jak i w dniu wyrokowania - ze względu na nieprzekraczającą kwoty 500 zł wartość mienia będącego jego przedmiotem (499,99 zł) - stanowił wykroczenie z art. 122 § 2 k.w., a nie występek z art. 292 § 1 k.k. Oczywistą konsekwencją błędnego zakwalifikowania czynu przypisanego oskarżonej jako przestępstwa z art. 292 § 1 k.k. było wymierzenie jej kary 2 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne, podczas gdy kwalifikując prawidłowo zachowanie obwinionej jako wykroczenie z art. 122 § 2 k.w. Sąd mógł wymierzyć jej sankcję w postaci kary grzywny albo kary nagany, a więc sankcję w istocie łagodniejszą.

Powyższe uchybienie miało niewątpliwie rażący i istotny wpływ na treść wyroku Sądu Rejonowego w S. w zakresie odnoszącym się do K. S. i skutkowało koniecznością jego uchylenia oraz przekazania sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania. Rozstrzygając sprawę ponownie Sąd I instancji będzie zobowiązany do wzięcia pod uwagę powyższych uwag i wyda orzeczenie respektujące normy dotyczące tzw. czynów przepołowionych określone w art. 122 § 2 k.w. i art. 292 § 1 k.k. 

O wydatkach postępowania kasacyjnego Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art. 638 k.p.k.

Z tego względu orzeczono jak w sentencji wyroku.