Wyrok z dnia 2021-05-31 sygn. VI SA/Wa 1548/20

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aneta Lemiesz Sędziowie Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś – Rosińska (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 31 maja 2021 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi L. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wstrzymania eksploatacji urządzenia technicznego oddala skargę

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja Ministra Infrastruktury z dnia [...] marca 2020 r., którą Minister, działając na podstawie art. 157 § 1, art. 158 § 1 oraz art. 156 § 1 a contrario ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256, ze zm., dalej "kpa") w zw. z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz. U. z 2019 r. poz. 667, ze zm., dalej: "udt"), po przeprowadzeniu wszczętego na wniosek L. Sp. z o.o. z siedzibą w K. postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego ("Dyrektor TDT") z [...] grudnia 2018 r., wstrzymującej eksploatację urządzenia technicznego - wiązki butli, wytworzonej prze L., nr fabryczny [...]", eksploatowanej przez L. Sp. z o.o. z siedzibą w K., odmówił stwierdzenia nieważności tej decyzji.

W uzasadnieniu organ podniósł, że pismem z [...] listopada 2018 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w [...] wystąpił do Dyrektora TDT z wnioskiem o przeprowadzenie kontroli pod kątem warunków technicznych naczyń ciśnieniowych/wiązek butli przeznaczonych do przewozu gazów, którymi przewożone są po napełnieniu w firmie L. Sp. z o.o. z/s P. ul. [...].

W dniu [...] grudnia 2018 r., zostało przeprowadzone przez starszego inspektora TDT S. G. badanie doraźne kontrolne wiązki butli, wytworzonej przez L., nr fabryczny [...], zwanej dalej "Wiązką butli", eksploatowanej przez L. Sp. z o.o. z siedzibą w K. Przedmiotowe badanie doraźne kontrolne zostało wykonane w obecności przedstawiciela eksploatującego – D. S. Z przeprowadzonego ww. badania doraźnego kontrolnego został sporządzony protokół o nr.: [...] z dnia [...] grudnia 2018 r. z negatywnym wynikiem badań.

W protokole tym stwierdzono m.in., że podczas rewizji zewnętrznej stwierdzono, że wiązka butli posiadała cechy poświadczające wykonanie badania okresowego 06.2009 oraz znak rzeczoznawcy [...]. Tabliczka niezgodna z wymogami przepisów ADR. Wiązka butli oraz butle nie posiadają oznakowania π. Zgodnie z oświadczeniem D. S. wiązka butli dostarczona ze Słowacji. Zgodnie z oświadczeniem D. S. Doradcą ADR w [...] jest A. K. Wiązka napełniona - zgodnie z listą kontrolną do wiązki dnia [...].12.2018 Stwierdza się naruszenie art. 18 ust. 1 ustawy o dozorze technicznym oraz art. 9 ust. 1 pkt. 4 ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2018r. Nr [...], Dyrektor TDT wydał wstrzymującą eksploatację Wiązki butli w związku z negatywnym wynikiem badania doraźnego kontrolnego Wiązki butli.

Powołując się na art. 10 § 2 k.p.a., Dyrektor TDT odstąpił od zasady zapewnienia Stronie czynnego udziału w postępowaniu administracyjnym z uwagi na to, że załatwienie sprawy nie cierpi zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego oraz ze względu na grożącą niepowetowaną szkodę materialną, która może powstać w zw. z dalszą eksploatacją wiązki butli. Jednocześnie decyzji tej nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Pismem z dnia 24 grudnia 2018 r. strona, reprezentowana przez pełnomocnika, złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji [...] ze względu na to że została ona wydana bez podstawy prawnej oraz z rażącym naruszeniem prawa oraz działając na zasadzie ostrożności procesowej w przypadku, gdyby wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji został uznany za nieuzasadniony składam od ww. decyzji odwołanie żądając uchylenia jej w całości. Zarzuciła jednocześnie organowi I instancji naruszenie art. 7 k.p.a., zasady działania organów w sposób zwiększający zaufanie obywateli do państwa, art. 18 oraz 20a ustawy

o dozorze technicznym oraz licznych przepisów k.p.a. Ponadto strona wniosła:

- skargę na Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego zarzucając mu celowe łamanie przepisów k.p.a. w celu nałożenia karna mojego mocodawcę,

- o wstrzymanie niniejszego postępowania do czasu wyjaśnienia postępowania skargowego,

- o wykluczenie z postępowania Dyrektora Departamentu Transportu Drogowego w Ministerstwie Infrastruktury Pana O., gdyż zachodzi podejrzenie iż może być stronniczy w postępowaniach dotyczących TDT,

- skargę na Dyrektora TDT zarzucając mu łamanie swoją praktyką zasad prawa oraz postępowanie niezgodne z zaleceniami ministerstwa,

- aby organ nadzoru tj. Minister Infrastruktury złożył do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych stosowne wnioski" z uwagi na to, "że Dyrektor TDT

w dokumentacji załączonej do decyzji, a wiec w protokołach kontrolnych upublicznia dane osobowe odnośnie zatrudnienia osób fizycznych bez podstawy prawnej. Przedmiotem kontroli jest bowiem ustawa o dozorze technicznym a nie kwestia stosowania przepisów ADR.

Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2019 r. Ml odmówił udostępnienia akt sprawy w formie przesłania kopii dokumentacji poprzez systemy teleinformatyczne, informując jednocześnie o możliwości zapoznania się z aktami sprawy w siedzibie organu. Strona nie skorzystała z tej możliwości.

Pismem z dnia [...] lipca 2019 r. Ml zwrócił się do Prokuratora Prokuratury Rejonowej w [...] z zapytaniem, czy Prokurator wstępuje m.in. do niniejszego postępowania administracyjnego.

Pismem z dnia [...] lipca 2019 r. Ml zawiadomił pełnomocnika strony

o uzupełnieniu materiału dowodowego w sprawie i jednocześnie ponownie zawiadomił go o możliwości zapoznania się z aktami sprawy.

Strona nie skorzystała z przysługującego jej prawa.

Pismem z dnia [...] lipca 2019 r., Prokurator Prokuratury Rejonowej

w [...] oznajmił, iż wstępuje do niniejszego postępowania administracyjnego.

W związku z analizą złożonego przez stronę odwołania, Ml pismem z dnia [...] października 2019 r., wezwał stronę do sprecyzowania zakresu żądania, tj. do dookreślenia, w jakim trybie Minister Infrastruktury ma dokonać rozpatrzenia odwołań od decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego nr: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] z dnia [...] grudnia 2018 r. wskazując na odrębności postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oraz postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, strona pismem z dnia 10 października 2019r., wskazała, że w pierwotnym wniosku wskazała, że wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji a jeżeli nie zostanie wniosek ten uwzględniony to wnosi

o rozpatrzenie odwołania. W świetle powyższych faktów wniosła o równorzędne procedowanie obu przypadków.

Pismem z dnia [...] listopada 2019 r., Ml zwrócił się do Prezesa Sądu Rejonowego w [...]. o udostępnienie Ministrowi Infrastruktury akt sprawy ws.

o sygn. akt [...], z oskarżenia wniesionego przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w [...], oraz umożliwienia sporządzania odpisów z w/w akt spraw.

Przy piśmie z dnia 21 listopada 2019 r. sygn. akt [...] Wydział Karny Sądu Rejonowego w [...] przesłał ww. akta sprawy.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2020 r. Ml zdecydował o uzupełnieniu materiału dowodowego sprawy poprzez dopuszczenie dowodów z niektórych dokumentów udostępnionych przez Sąd Rejonowy w [...], zawiadamiając jednocześnie stronę i uczestnika postępowania o możliwości zapoznania się

z całością akt sprawy i wypowiedzenia się w sprawie.

Decyzją z dnia [...] marca 2020r. nr [...] Minister Infrastruktury działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. — Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256), dalej "k.p.a.", w związku z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz. U.

z 2019r. poz. 667, ze zm.) po rozpatrzeniu odwołania L. Sp. z o.o.

z siedzibą w K. od decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego (TDT) nr [...] z dnia [...] grudnia 2018 r., wstrzymującej eksploatację urządzenia technicznego - wiązki butli, wytworzonego przez L.,

nr fabryczny [...], eksploatowanego przez L. Sp. z o.o.,

z siedzibą z K., przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Decyzją z dnia [...] marca 2020 r., Minister Infrastruktury działając na podstawie art. 157 § 1, art. 158 § 1 oraz art. 156 § 1 a contrario ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256, ze zm., dalej "kpa") w zw. z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz. U. z 2019 r. poz. 667, ze zm., dalej: "udt"), po przeprowadzeniu wszczętego na wniosek L. Sp. z o.o. z siedzibą w K. postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego ("Dyrektor TDT") z [...] grudnia 2018 r., wstrzymującej eksploatację urządzenia technicznego - wiązki butli, wytworzonej prze L., nr fabryczny [...]", eksploatowanej przez L. Sp. z o.o. z siedzibą w K., odmówił stwierdzenia nieważności tej decyzji.

Wydając zaskarżoną decyzję Minister podkreślił, że strona, po wezwaniu do sprecyzowaniu zakresu żądania, tj. jednoznacznego określenia, czego domaga się od Ministra, wskazała w sposób jednoznaczny, że jej intencją było wniesienie zarówno odwołania, jak i wniosku o stwierdzenie nieważności w/w decyzji Dyrektora TDT, przy czym domaga się równorzędnego procedowania obu przypadków.

Organ podniósł, że z uwagi na to, że strona w sposób jednoznaczny wskazała, że domaga się równorzędnego procedowania obu przypadków, wniosek o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Dyrektora TDT z dnia [...] grudnia 2018r., rozpatrywany był "równolegle" z odwołaniem od tej decyzji. Organ podkreślił, że postępowanie w sprawie z wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji, jest postępowaniem nadzwyczajnym, nakierunkowanym na ocenę, czy zaskarżona decyzja jest dotknięta co najmniej jedną z wad kwalifikowanych, ściśle określonych

w przepisie art. 156 § 1 k.p.a.

Strona wskazała na konkretną przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji, tj. na art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., przy czym w uzasadnieniu tego wniosku strona wydaje się zarzucać również brak właściwości Dyrektora TDT, a więc pośrednio wskazuje na przesłankę określoną w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. Ponadto strona wskazała na to, że "decyzje nie były podpisywane przez ORGAN (Dyrektora) lecz pracowników bez wskazania umocowania", co należy uznać za zarzut działania bez stosownego upoważnienia, o którym mowa w art. 268a kpa.

W ocenie Ministra przesłanka określona w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a nie została spełniona, tj. decyzja została wydana przez organ właściwy. Organ podkreślił, że wskazana przez Dyrektora TDT w zaskarżonej decyzji podstawa prawna to art. 18 ust. 1 i art. 44 ust. 1 pkt 3 udt, oraz art. 9 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 154, ze zm., zwanej dalej "ustawą PTN"). Minister wskazał, że art. 18 ust. 1 udt stanowi, że w przypadku nieprzestrzegania przez eksploatującego przepisów o dozorze technicznym organ właściwej jednostki dozoru technicznego wydaje decyzję o wstrzymaniu eksploatacji urządzenia. Z przepisu tego wynika wprost, że organ jednostki dozoru technicznego, a więc w niniejszej sprawie Dyrektor TDT (zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 3 udt. w zw.

z art. 9 ust. 1 pkt 4 ustawy PTN), jest organem właściwym, m.in. w zakresie warunków technicznych i badań naczyń ciśnieniowych przeznaczonych do przewozu gazów. Wobec powyższego, zdaniem Ministra, nie ulega wątpliwości, że zaskarżona decyzja została wydana przez właściwy organ, tj. przez Dyrektora TDT w ramach jego kompetencji. Tym samym zaskarżona decyzja nie spełnia przesłanki stwierdzenia nieważności, określonej w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a., a zarzut wydania jej z naruszeniem właściwości jest bezzasadny.

W konsekwencji, w ocenie Ministra Infrastruktury, nie została spełniona przesłanka stwierdzenia nieważności, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.

Odnosząc się do zarzutu wydania przez dyrektora TDT decyzji bez podstawy prawnej oraz z rażącym naruszeniem prawa, Minister wskazał, że w jego ocenie zaskarżona decyzja odpowiada prawu, tj. dla jej wydania istniała podstawa prawna,

a sama decyzja nie narusza prawa, a tym bardziej nie narusza prawa w sposób rażący. Minister w tym kontekście przywołał treść § 1 pkt. 1 lit e Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie rodzajów urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu (Dz. U. z 2012 r. poz. 1468, dalej: "Rozporządzenie"). Organ podniósł, że Wiązka butli jest urządzeniem ciśnieniowym

i kwalifikuje się do rodzaju urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu ze względu na to, iż butle połączone są ze sobą wspólnym kolektorem w formie wiązki, posiadają pojemność większą niż 0,35 dm3, zostały napełnione gazem i przygotowane do transportu. Zatem parametry opisywanych wiązek butli ustalone podczas przeprowadzonego badania doraźnego kontrolnego, wskazują w sposób jednoznaczny, że Wiązka butli jest urządzeniem technicznym, podlegającym dozorowi technicznemu. W związku z powyższym, w ocenie Ministra, wskazana w zaskarżonej decyzji podstawa prawna - art. 18 ust. 1 udt, obligująca organ właściwej jednostki dozoru technicznego do wstrzymania eksploatacji urządzenia technicznego w przypadku nieprzestrzegania przez eksploatującego przepisów o dozorze technicznym - wobec ustaleń wskazujących na nieprzestrzeganie przez stronę (jako eksploatującego w rozumieniu przepisów ustawy o dozorze technicznym) przepisów o dozorze technicznym, została zastosowana w sposób prawidłowy. Zdaniem Ministra ustalone przez organ I instancji okoliczności, o których mowa powyżej (eksploatowanie Wiązki butli bez oznaczenia znakiem π na każdej butli oraz bez decyzji zezwalającej na eksploatację tego urządzenia technicznego) świadczą o nieprzestrzeganiu przepisów dozoru technicznego przez stronę, w szczególności art. 14 ust. 1 udt, wobec czego Dyrektora TDT był uprawniony i obowiązany do zastosowania art. 18 ust. 1 udt, tj. wydania decyzji wstrzymującej eksploatację Wiązki butli. Tym samym Minister nie stwierdził, aby zaskarżona decyzja była wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.

Minister nie stwierdził także zaistnienia innych przesłanek z art. 156 § 1 k.p.a.

Pismem z dnia 29 marca 2020 r. spółka wywiodła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że Wiązki butli są specjalistycznymi urządzeniami ciśnieniowymi, które są regulowane przepisami umowy ADR (ratyfikowana umowa międzynarodowa). Następnie strona powołała się na art. 91 Konstytucji RP. Zdaniem strony przy rozpatrywaniu sprawy nie należy opierać się tylko i wyłącznie na prawie krajowym lecz także na ratyfikowanej umowie międzynarodowej, jaką jest ADR. Zdaniem strony organ pominął tą okoliczność, poprzestając na analizowaniu sprawy tylko w oparciu o prawo krajowe i nie sprawdził, czy jest ono zgodne z umową międzynarodową. Organ, w ocenie skarżącej, nie zastosował zasady pierwszeństwa prawa określonej w art. 91 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

Strona wskazała, że umowa ADR opublikowana w dzienniku ustaw ma zastosowanie do przewozu międzynarodowego, o czym świadczy jej tytuł.

Skarżąca podniosła, że zgodnie z działem 1.2 (Definicje) umowy ADR jako Przewóz rozumie się przemieszczanie towarów niebezpiecznych, z uwzględnieniem postojów koniecznych z punktu widzenia warunków transportu, przy czym dział 1.4 identyfikuje uczestników transportu. Są nimi Nadawca (1.4.2.1), Przewoźnik (1.4.2.3) i Odbiorca (1.4.2.3) wskazani jako "główni uczestnicy przewozu" oraz załadowca (1.4.3.1), pakujący (1.4.3.2), napełniający (1.4.3.3), użytkownik kontenera-cysterny / cysterny przenośnej (1.4.3.4), rozładować (1.4.3.7).

Z powyższego strona wywodzi, ze zarówno Dyrektor TDT, jak i organ błędnie stosują pojęcie "napełnianie" do butli, gdyż pojęcie to, zgodnie z definicjami dla pojęcia "napełniający" ma zastosowanie do cystern i kontenerów do przewozu luzem. W tym przypadku strona dokonywała zgodnie z definicjami umowy ADR "pakowania" sztuk przesyłek (wiązek butli) a sama czynności pakowania jest częścią przewozu. Zdaniem strony, ważną okolicznością jest to, że wiązka butli, wobec której TDT wydał decyzję wstrzymująca eksploatację, była pakowana dla transportu międzynarodowego a nie krajowego.

W związku z powyższym brak odniesienia się organu do zapisów umowy ADR oraz zignorowanie zapisu art. 91 Konstytucji RP stanowi, w ocenie strony, naruszenie zasady praworządności skodyfikowanej w art. 6 kpa oraz zasady działania zgodnie z prawem określonej w art. 7 k.p.a.

Następnie strona podkreśliła, że Rzeczpospolita Polska obowiązana jest stosować umowę ADR zarówno dla transportu międzynarodowego, jak i krajowego. Zdaniem strony, kluczowym wydaj się zatem ustalenie, jakie regulacje odnośnie "pakowania" oraz stosowania opakowań dopuszczonych w innych państwach UE będących stronami umowy ADR.

W ocenie strony, próba wprowadzenia dla transportu międzynarodowego wymagań nie wprowadzonych w trybie wymaganym przez art. 1 ust 4 Dyrektywy 2008/68 jest naruszeniem zasady praworządności skodyfikowanej w art. 6 kpa oraz zasady działania zgodnie z prawem określonej w art. 7 k.p.a.

Strona podkreśliła, że podstawą ustaleń organu jest stwierdzenie, że "właściciel/eksploatujący" – skarżąca eksploatowała wiązki butli, które nie posiadały decyzji zezwalającej na eksploatacje wydanej przez właściwy organ dozoru technicznego.

Skarżąca wskazała, że organem we wszystkich sprawach jest w tym przypadku Dyrektor TDT. Wątpliwości strony budzi zastosowanie przez Dyrektora TDT jako podstawy do wydania decyzji zawartych w dokumentach art. 18 ust 1 i art. 44 ust 1 pkt 3 utd.

Zdaniem skarżącej z ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych nie wynika żadne uprawnienie do wykonywania przez TDT ub Dyrektora TDT kontroli urządzeń dozorowych. Zakres zadań z ustawy o dozorze nie zawiera, w ocenie strony, żadnych uprawnień dla TDT W zakresie kontroli i wydawania decyzji wobec urządzeń nieobjętych dozorem przez ten organ. Dyrektor TDT ma prawo do wykonywania badań przewidzianych w przepisach technicznych. Strona jednak podkreśliła, że badania nie są kontrolami.

Zdaniem strony w świetle art. 13 utd wobec wiązek i butli spełniających wymagania ADR nie mają zastosowanie przepisy utd w zakresie form dozoru. Strona uważa, że TDT lub Dyrektor TDT (o ile uznamy, że nie zachodzą przesłanki uzasadniające wątpliwość w przedmiocie umocowania osób podpisujących), wydając decyzje o wstrzymaniu eksploatacji w powołaniu się na art. 18 ust 1 art. 44 ust 1 i 3 udt, przekroczył swoje uprawnienia, gdyż nie przysługują mu uprawnienia do wystawiania takich decyzji. Zdaniem strony, akceptacja poglądu odmiennego przez organ odwoławczy jest naruszeniem zasady legalizmu działania.

Strona nadto podkreśliła, że w sprawie został z dniem [...] marca 2020 roku złożony wniosek o umorzenie postępowań i uchylenie decyzji, co nie zostało rozpatrzone do dnia dzisiejszego. Jak stwierdziła zatem strona: "Należy zatem wnosić o zawieszenie postępowania związanego z decyzją do czasu rozpatrzenia wniosku".

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym ta kontrola stosownie do § 2 powołanego artykułu sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Sąd

w ramach swojej właściwości dokonuje zatem kontroli aktów z zakresu administracji publicznej z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnymi jak i prawem procesowym.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy

z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zw. dalej "p.p.s.a." - Dz. U. 2019 poz.2325).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie jest ona zasadna.

Biorąc pod uwagę powyższe kryteria, stwierdzić należy, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem jej zarzuty i argumenty nie podważają legalności kwestionowanej decyzji.

Przedmiotem kontroli sądowej w niniejszej sprawie była decyzja Ministra Infrastruktury w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji. A zatem przedmiotem zaskarżonej decyzji Ministra była ocena, czy decyzja Dyrektora TDT spełnia przesłanki stwierdzenia nieważności, określone w art. 156 § 1 k.p.a., a więc czy obarczona jest tzw. wadami kwalifikowanymi wymienionymi w tym przepisie. Zaznaczyć należy, że część zarzutów i twierdzeń zawartych w skardze nie dotyczy tego typu wad, a zatem nie mogły one być uwzględnione przez organ w toku tego postępowania.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na to, że strona, po wezwaniu do sprecyzowaniu zakresu żądania, tj. jednoznacznego określenia, czego domaga się od Ministra, wskazała w sposób jednoznaczny, że jej intencją było wniesienie zarówno odwołania, jak i wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora TDT, przy czym domaga się równorzędnego procedowania obu przypadków.

Nie ulega wątpliwości, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji może być wszczęte również w stosunku do decyzji nieostatecznej, przy czym przepisy kpa nie regulują kwestii pierwszeństwa w przypadku zbiegu tych postępowań, a w przypadku wniesienia przez stronę odwołania i wniosku

o stwierdzenie nieważności, wybór trybu postępowania należy do strony. W przypadku zaś wątpliwości w tym zakresie, należy zwrócić się do strony o wskazanie, które z tych postępowań powinno być prowadzone w pierwszej kolejności (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 listopada 2016 r., sygn. akt II OSK 161/15). Dlatego też, z uwagi na to, że strona w sposób jednoznaczny wskazała, że domaga się równorzędnego procedowania obu przypadków, wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora TDT z [...] grudnia 2018 r., zasadnie rozpatrywany był "równolegle" przez Ministra z odwołaniem od tej decyzji. Słusznie także Minister w takiej sytuacji wydał dwie decyzje w dwóch niezależnych postępowaniach – odwoławczym i nadzwyczajnym, tzw. "nieważnościowym".

Zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja została wydana w postępowaniu

w sprawie z wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji, które – jak wcześniej wskazano - jest postępowaniem nadzwyczajnym, nakierunkowanym na ocenę, czy zaskarżona decyzja jest dotknięta co najmniej jedną z wad kwalifikowanych, ściśle określonych w przepisie art.156 § 1 k.p.a.

W odniesieniu do przesłanki z art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., Minister stwierdził, że decyzja Dyrektora TDT nie dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną albo sprawy, którą załatwiono milcząco (nie stwierdzono, aby

w stosunku do Wiązki butli Dyrektor TDT wydał jakąkolwiek decyzję). Ustalenia te Sąd uznaje za prawidłowe, nie zostały one także zakwestionowane przez stronę.

Decyzja Dyrektora TDT została skierowana do podmiotu będącego stroną,

a więc przesłanka z art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. również nie została spełniona. Strona

w sposób bezsprzeczny eksploatowała przedmiotowe urządzenie techniczne. O fakcie tym świadczy nie tylko sporządzony przez inspektora TDT protokół nr [...] z [...] grudnia 2018 r., ale także list przewozowy sporządzony na potrzeby transportu Wiązki butli sygnowany przez L. Sp. z o.o. Ponadto wskazać należy, iż art. 18 ust. 1 udt, będący materialnoprawną podstawą rozstrzygnięcia w decyzji Dyrektora TDT, nie daje możliwości obarczenia odpowiedzialnością innego podmiotu niż eksploatującego dane urządzenie techniczne za naruszenie przepisów dozoru technicznego. Zauważyć przy tym należy, że przepis ten dotyczy eksploatującego - faktycznie eksploatującego - niezależnie od tego, kto jest właścicielem urządzenia technicznego. Zatem ewentualne ustalenie, że Wiązka butli stanowiła przedmiot własności innego niż strona podmiotu, nie ma wpływu na wstrzymanie eksploatacji tego urządzenia 156 § 1 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem, organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która:

1) wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości;

2) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa;

3) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną albo sprawy, którą załatwiono milcząco;

4) została skierowana do osoby niebędącą stroną w sprawie;

5) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały;

6) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą;

7) zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.

Wykazanie, że decyzja została wydana z wadą skutkującą stwierdzeniem nieważności decyzji wymaga zatem wyraźnego wskazania, jaką konkretną, określoną w art. 156 § 1 k.p.a. wadą dana decyzją jest obarczona. Celem tego postępowania nie jest zatem merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, a jedynie kontrola prawidłowości wydania decyzji i to dokonana pod kątem istnienia w niej kwalifikowanych wad prawnych.

Strona wskazała na konkretną przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji,

tj. na art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., przy czym w uzasadnieniu tego wniosku strona wydaje się zarzucać również brak właściwości Dyrektora TDT, a więc pośrednio wskazuje na przesłankę określoną w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. Ponadto w toku postępowania strona wskazała na to, że "decyzje nie były podpisywane przez ORGAN (Dyrektora) lecz pracowników bez wskazania umocowania", co należy uznać za zarzut działania bez stosownego upoważnienia, o którym mowa w art. 268a k.p.a.

Przede wszystkim podkreślić należy, że w przypadku decyzji TDT przesłanka określona w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. nie została spełniona, tj. decyzja została wydana przez organ właściwy. Spełnienie tej przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji może mieć miejsce, mówiąc ogólnie, gdy decyzja została wydana przez organ, do kompetencji którego nie należy rozstrzyganie danych kategorii spraw administracyjnych.

Wskazana przez Dyrektora TDT w zaskarżonej decyzji podstawa prawna to art. 18 ust. 1 i art. 44 ust. 1 pkt 3 udt oraz art. 9 ust. 1 pkt 4 ustawy PTN. Art. 18 ust. 1 udt stanowi, że w przypadku nieprzestrzegania przez eksploatującego przepisów

o dozorze technicznym organ właściwej jednostki dozoru technicznego wydaje decyzję o wstrzymaniu eksploatacji urządzenia. Z przepisu tego wynika wprost, że organ jednostki dozoru technicznego, a więc w niniejszej sprawie Dyrektor TDT (zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 44 ust. 1 pkt 1 i 2 udt, a także

w zw. z art. 9 ust. 1 pkt 4 ustawy PTN), jest organem właściwym, m.in. w zakresie warunków technicznych i badań naczyń ciśnieniowych przeznaczonych do przewozu gazów. Wobec powyższego, nie ulega wątpliwości, że zaskarżona decyzja została wydana przez właściwy organ, tj. przez Dyrektora TDT w ramach jego kompetencji. Tym samym zaskarżona decyzja nie spełnia przesłanki stwierdzenia nieważności, określonej w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a., a zarzut wydania jej z naruszeniem właściwości jest bezzasadny.

Wskazana zatem przez stronę okoliczność, że decyzja Dyrektora TDT została podpisana przez pracownika TDT "bez wskazania umocowania" nie znajduje oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Osoba, która podpisała ww. decyzję, działała na podstawie i w ramach udzielonego jej upoważnienia oraz w sposób wyraźny wskazała w tej decyzji, że działa z upoważnienia Dyrektora TDT. W konsekwencji, w ocenie Sądu, nie została spełniona przesłanka stwierdzenia nieważności, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w postaci rażącego naruszenia prawa poprzez podpisanie decyzji przez osobę do tego nieupoważnioną.

Strona zarzuciła, że zaskarżona decyzja została wydana bez podstawy prawnej oraz z rażącym naruszeniem prawa tj. przesłankę, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Zdaniem sądu dla wydania decyzji przez Dyrektora TDT istniała podstawa prawna, a sama decyzja nie narusza prawa, a tym bardziej nie narusza prawa w sposób rażący.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 udt dozorowi technicznemu podlegają urządzenia techniczne w toku ich projektowania, wytwarzania, w tym wytwarzania materiałów i elementów, naprawy i modernizacji, obrotu oraz eksploatacji. W myśl

z kolei art. 5 ust. 2 udt Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu, z wyłączeniem urządzeń technicznych w elektrowniach jądrowych, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia bezpiecznego funkcjonowania tych urządzeń.

Stosownie od treści § 1 pkt. 1 lit e wydanego na podstawie powyższej delegacji ustawowej Rozporządzenia dozorowi technicznemu podlegają urządzenia ciśnieniowe, w których znajdują się ciecze lub gazy pod ciśnieniem różnym od atmosferycznego w tym zbiorniki przenośne - zmieniające miejsce między napełnieniem a opróżnieniem - o pojemności większej niż 0,35 dm3 i nadciśnieniu wyższym niż 0,5 bara, przeznaczone do magazynowania lub transportowania cieczy lub gazów. Wiązka butli jest urządzeniem ciśnieniowym, o którym mowa powyżej, tj. kwalifikuje się do rodzaju urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu ze względu na to, iż butle połączone są ze sobą wspólnym kolektorem w formie wiązki, posiadają pojemność większą niż 0,35 dm3, zostały napełnione gazem i przygotowane do transportu. Zatem parametry opisywanych wiązek butli ustalone podczas przeprowadzonego badania doraźnego kontrolnego, wskazują

w sposób jednoznaczny, że Wiązka butli jest urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi technicznemu. W związku z powyższym, w ocenie Sądu, wskazana w zaskarżonej decyzji podstawa prawna - art. 18 ust. 1 udt, obligująca organ właściwej jednostki dozoru technicznego do wstrzymania eksploatacji urządzenia technicznego w przypadku nieprzestrzegania przez eksploatującego przepisów o dozorze technicznym - wobec ustaleń wskazujących na nieprzestrzeganie przez stronę (jako eksploatującego w rozumieniu przepisów udt) przepisów o dozorze technicznym, została zastosowana w sposób prawidłowy. Ustalone bowiem przez organ I instancji okoliczności, o których mowa powyżej (eksploatowanie Wiązki butli bez oznaczenia znakiem π na każdej butli oraz bez decyzji zezwalającej na eksploatację tego urządzenia technicznego) świadczą o nieprzestrzeganiu przepisów dozoru technicznego przez stronę, w szczególności art. 14 ust. 1 udt, zgodnie z którym rządzenia techniczne objęte dozorem technicznym, z wyjątkiem urządzeń, o których mowa w art. 15 ust. 1, mogą być eksploatowane tylko na podstawie decyzji zezwalającej na ich eksploatację, wydanej przez organ właściwej jednostki dozoru technicznego.

W zaistniałej sytuacji Dyrektor TDT był uprawniony i obowiązany do zastosowania art. 18 ust. 1 udt, tj. wydania decyzji wstrzymującej eksploatację Wiązki butli. Tym samym zasadnie w ocenie Sądu Minister nie stwierdził w zaskarżonej decyzji, aby kontrolowana przez niego w trybie nadzwyczajnym decyzja Dyrektora TDT była wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.

Decyzja Dyrektora TDT była i jest wykonalna, a więc także przesłanka

z art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. nie została spełniona. Zgodnie z art. 14 ust. 1 udt urządzenia techniczne objęte dozorem technicznym mogą być eksploatowane tylko na podstawie decyzji zezwalającej na eksploatację tych urządzeń. Przedmiotowa wiązka butli nie była eksploatowana na podstawie decyzji dopuszczającej do eksploatacji, wobec czego na podstawie art. 18 ust. 1 udt decyzją Dyrektora TDT wstrzymano eksploatację ww. urządzenia. W tym miejscu należy wskazać że art. 18 ust. 1 udt wywołuje bezpośredni skutek mający wpływ na wykonalność tej decyzji, tj. wycofanie z eksploatacji wiązki butli. W związku z powyższym nie ma jakichkolwiek wątpliwości odnośnie braku wykonalności decyzji Dyrektora TDT. Ustalenia Ministra w tym zakresie są prawidłowe.

Także wykonanie decyzji Dyrektora TDT nie wywołuje czynu zagrożonego karą (por. art. 156 § 1 pkt 6 k.p.a). Wręcz przeciwnie, to niezastosowanie się do normy art. 14 ust. 1 udt stanowi czyn zabroniony, określony w art. 63 ust. 1 udt ("Kto dopuszcza do eksploatacji urządzenie techniczne bez otrzymania decyzji organu właściwej jednostki dozoru technicznego o dopuszczeniu urządzenia do eksploatacji lub obrotu lub wbrew decyzji organu właściwej jednostki dozoru technicznego o wstrzymaniu eksploatacji lub wycofaniu z obrotu urządzenia technicznego, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności").

Nie ma również podstaw do uznania, że zaskarżona decyzja zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa (art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a).

Ustosunkowując się zaś do poszczególnych zarzutów skarżącej, podnieć należy, co następuje. Skarżąca twierdzi, że organ "poprzestając na analizowaniu sprawy tylko w oparciu o prawo krajowe i nie sprawdził, czy jest ono zgodne

z umową międzynarodową", tj. Umową ADR. Strona odnosi to do dokonanego przez organ wyjaśnienia zastosowanych przepisów prawa w zakresie rozumienia wyrażenia "napełnianie" i "eksploatacja". Twierdzi również, że organ oparł swoje rozstrzygnięcie wyłącznie na przepisach prawa krajowego, pomijając przepisy Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w Genewie dnia [...] września 1957 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 769), wobec czego "nie zastosował zasady pierwszeństwa prawa określonej w art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej".

Odnosząc się do powyższego, należy zauważyć, że przedmiotem wydanej przez Dyrektora TDT decyzji jest wstrzymanie eksploatacji urządzenia technicznego - Wiązki butli, wobec czego niezbędne było ustalenie, czy Wiązka butli jest urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi technicznemu i czy była eksploatowana, a jeżeli tak, to przez kogo.

Minister w zaskarżonej decyzji szczegółowo wyjaśnił w szczególności, dlaczego podzielił pogląd Dyrektora TDT, który uznał, że Wiązka butli jest urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi technicznemu, dlaczego czynności dokonywane przez skarżącą zostały uznane za eksploatację Wiązki butli, a co się z tym wiąże, dlaczego skarżąca została uznana za eksploatującego –

w rozumieniu przepisów dozoru technicznego. W tym zakresie skarżona decyzja nie może być uznana za wadliwą.

Odnosząc powyższe do wyrażenia "napełnianie", zauważyć należy, że skarżąca, wywodząc znaczenie tego wyrażenia, odnosi się wyłącznie do definicji "napełniającego" - jako uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych, określonej w przepisach 1.2.1 ADR. Pomija przy tym znaczenie "napełniania" jako czynności faktycznej polegającej na umieszczeniu gazu w butli, o której mowa m.in. w przywołanej w treści zaskarżonej decyzji instrukcji pakowania P200 (4.1.4.1 ADR). Niezależnie od powyższego, wskazać należy, że "eksploatacja" urządzenia technicznego nie zawsze wiąże się z czynnościami dokonywanymi przez poszczególnych uczestników przewozu towarów niebezpiecznych i nie zawsze wiąże się z ich obowiązkami. Czynności dokonywane przez skarżącą nie muszą li tylko podlegać regulacjom Umowy ADR. Jeżeli działania skarżącej mieszczą się w ramach innych regulacji prawnych, w tym krajowych, np. udt, to skarżąca zobligowana jest do stosowania norm wynikających także z tych innych regulacji.

Art. 14 ust. 1 udt, który naruszyła, zdaniem Dyrektora TDT, strona odnosi się do eksploatacji urządzenia. Także wspomniany wyżej art. 5. ust. 1 udt stanowi, że dozorowi technicznemu podlegają urządzenia techniczne w toku ich projektowania, wytwarzania, w tym wytwarzania materiałów i elementów, naprawy i modernizacji, obrotu oraz eksploatacji. Kluczowe zatem w sprawie jest wyjaśnienie pojęcia "eksploatacji" urządzenia.

Organ, opierając się m.in. na czynności "napełniania" butli przez skarżącą, wyjaśnił, dlaczego uznał, że Wiązka butli jest "eksploatowana" i przez kogo. Innymi słowy napełnianie Wiązki butli jest również, zdaniem MI, jej eksploatacją. Konkluzja ta jest prawidłowa i Sąd ją w pełni podziela. Eksploatującym w rozumieniu przepisów udt i stroną decyzji winna być przeto strona, zaś kwestia ustalenia, którym z uczestników przewozu towarów niebezpiecznych (w rozumieniu przepisów ADR) jest eksploatujący - skarżąca, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji. Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 1 udt decyzja o wstrzymaniu eksploatacji urządzenia technicznego (na podstawie tego przepisu) ma miejsce, gdy eksploatujący (a więc niezależnie od tego, czy jest on uczestnikiem przewozu towarów niebezpiecznych, a jeżeli tak, to którym) nie przestrzega przepisów o dozorze technicznym.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. 1997 nr 78 poz. 483, ze zm.) ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Nie ulega wątpliwości, że ADR stanowi część krajowego porządku prawnego. Jej zastosowanie znajduje zarówno w zakresie przewozu międzynarodowego towarów niebezpiecznych, jak i krajowych (zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 154), w sprawach nieuregulowanych tą ustawą do przewozu towarów niebezpiecznych, w tym do środków transportu i urządzeń transportowych, stosuje się m.in. ADR). Jak słusznie podkreślił jednak organ, ADR jednak nie jest jedynym aktem prawnym, który reguluje kwestie związane z eksploatacją ciśnieniowych urządzeń transportowych. Akty te zostały wskazane w treści zaskarżonej decyzji wraz z przytoczeniem konkretnych przepisów, które miały zastosowanie i ich wyjaśnieniem. Wbrew twierdzeniom skarżącej, w ocenie Sądu, nie ma sprzeczności pomiędzy prawem międzynarodowym (ADR), krajowym i unijnym w zakresie objętym przedmiotem zaskarżonej decyzji, wobec czego reguły kolizyjne, określone w art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie mają zastosowania.

Odnosząc się zaś do zarzutu, jakoby Dyrektor TDT, wydając decyzje o wstrzymaniu eksploatacji w powołaniu się na art. 18 ust 1 art. 44 ust 1 i 3 udt, przekroczył swoje uprawnienia, gdyż nie przysługują mu uprawnienia do wystawiania takich decyzji, wskazać należy, iż podstawą prawną rozstrzygnięcia, przyjęta przez organ I instancji w zaskarżonej decyzji, to art. 18 ust. 1 i art. 44 ust. 1 pkt 3 udt oraz art. 9 ust. 1 pkt 4 ustawy PTN.

Art. 18 ust. 1 udt stanowi, że w przypadku nieprzestrzegania przez eksploatującego przepisów o dozorze technicznym organ właściwej jednostki dozoru technicznego wydaje decyzję o wstrzymaniu eksploatacji urządzenia. Z przepisu tego wynika wprost, że organ jednostki dozoru technicznego, a więc w niniejszej sprawie Dyrektor TDT (zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 3 udt w zw. z art. 9 ust. 1 pkt 4 ustawy PTN, organem właściwym, m.in. w zakresie warunków technicznych i badań naczyń ciśnieniowych przeznaczonych do przewozu gazów, jest Dyrektor TDT), zobligowany jest do wstrzymania eksploatacji urządzenia technicznego (w rozumieniu przepisów ustawy o dozorze technicznym) w każdym przypadku, gdy eksploatujący nie przestrzega przepisów o dozorze technicznym.

W sprawie ustalono jednoznacznie, że przedmiot kontroli i zaskarżonej decyzji, tj. Wiązka butli, kwalifikuje się do rodzaju urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu ze względu na to, iż butle połączone są ze sobą wspólnym kolektorem w formie wiązki, posiadają pojemność większą niż 0,35 dm3, zostały napełnione gazem i przygotowane do transportu. O powyższym, oprócz sporządzonego protokołu z kontroli, świadczy zebrany pozostały materiał dowodowy, tj.: dokumentacja fotograficzna połączonych ze sobą wiązek butli, oraz dokumentacja sporządzona na potrzebę transportu omawianych wiązek butli. Zatem parametry Wiązki butli, ustalone podczas przeprowadzonego badania doraźnego kontrolnego, wskazują w sposób jednoznaczny, że Wiązka butli jest urządzeniem technicznym, podlegającym dozorowi technicznemu.

Zgodnie zaś z art. 9 ust. 1 pkt 4 lit c ustawy PTN, Dyrektor TDT jest właściwą władzą, w rozumieniu przepisów Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w Genewie dnia [...] września 1957 r., do wykonywania "odpowiednich czynności administracyjnych" w sprawach obejmujących m.in. warunki techniczne i badania naczyń ciśnieniowych przeznaczonych do przewozu gazów.

W związku z powyższym, Sąd podziela oceną Ministra, że wskazana w zaskarżonej decyzji podstawa prawna - art. 18 ust. 1 udt, obligująca organ właściwej jednostki dozoru technicznego do wstrzymania eksploatacji urządzenia technicznego w przypadku nieprzestrzegania przez eksploatującego przepisów o dozorze technicznym - wobec ustaleń wskazujących na nieprzestrzeganie przez skarżącą (jako eksploatującego w rozumieniu przepisów udt) przepisów o dozorze technicznym, została zastosowana w sposób prawidłowy. Zgromadzone w tej sprawie materiały świadczą o nieprzestrzeganiu przez skarżącą przepisów udt, tj. art. 18 ust. 1 związku z art. 14 ust. 1, zaś organem właściwym do wydania tej decyzji był Dyrektor TDT, zatem brak było podstaw do uznania, że decyzja została wydana

z naruszeniem właściwości.

Z powodów wskazanych wyżej Sąd za niezasadne uznał zarzuty podniesione w skardze oraz nie doszukał się innych naruszeń przepisów prawa materialnego czy procesowego, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji wyroku.