Wyrok z dnia 2021-02-22 sygn. II AKa 334/18

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 334/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

5

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2017 roku, sygn. akt XII K 285/16.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.  1.

1.  1

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.  1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy J. S.

- podnoszący obrazę art. 167 k.p.k. w zw. z art.366§1 k.p.k. w zw. z art. 344a§1 k.p.k.

- podnoszący obrazę art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k.

- błędu w ustaleniach faktycznych będący następstwem naruszenia przepisów procesowych;

- rażąca niewspółmierność kar jednostkowych oraz kary łącznej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja obrońcy P. K.

- naruszenia prawa materialnego , tj. art. 18§3 k.k. w zw. z art. 284§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k.

- naruszenie art. 7 k.p.k.;

- błędu w ustaleniach faktycznych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja obrońcy /adw. M. D./ E. W. (1)

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 12 k.k.

-rażącej niewspółmierności kar jednostkowych oraz kary łącznej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja obrońcy /adw. A. L./ E. W. (1)

- naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k.

-rażącej niewspółmierności kar jednostkowych oraz kary łącznej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja oskarżyciela publicznego na niekorzyść E. W. (1)

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 228§1 k.k. oraz art. 45§1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie apelacji obrońcy J. S..

Zarzut wskazany przez obrońcę w punkcie 1 apelacji uznać należało za niezasadny w stopniu oczywistym. Żaden z przywołanych przepisów w tym punkcie apelacji nie nakłada na sąd obowiązku poszukiwania i ustalania pokrzywdzonych w sprawie. W przedmiotowej sprawie fakt nie ustalenia osób pokrzywdzonych w zakresie przypisanych oskarżonemu czynów w punktach 1 i 2 wyroku nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Niezasadny był także zarzut wskazany w punkcie 2 apelacji. Wbrew twierdzeniom obrońcy, Sąd I instancji nie uchybił przepisowi art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., tj. nie pominął w ocenie wyjaśnień oskarżonego tych treści, które były dla niego korzystne. Sąd I instancji ocenił całościowo wyjaśnienia oskarżonego. Ocena ta była wysoce profesjonalna i co za tym idzie pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Sąd Apelacyjny w całości podzielił rozważania Sądu Okręgowego /str. 50-51 uzasadnienia/ a odnoszące się do świadomości J. S. w zakresie jego zamiaru doprowadzenia S. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Odmienne twierdzenie oskarżonego w tym zakresie Sąd I instancji uznał słusznie za niewiarygodne. Wobec nie stwierdzenia uchybień procesowych, które podnosił obrońca, także wskazywane przez niego uchybienie w postaci błędu w ustaleniach faktycznych nie miało miejsca, a zarzut w tym zakresie uznać należało za chybiony. Jeszcze raz bowiem obrońca kwestionował ustalenie Sądu I instancji w zakresie świadomości i zamiaru bezpośredniego po stronie oskarżonego w zakresie doprowadzenia pokrzywdzonego S. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Jeszcze raz zatem wskazać należy na profesjonalne rozważania Sądu I instancji na stronie 50-51 uzasadnienia w tym zakresie. Uznając stanowisko Sądu Okręgowego za w pełni prawidłowe, tym samym zarzut obrońcy uznać należało za niezasadny. Zarzut sformułowany w punkcie 2 /str. 2 apelacji/ uznać należało także za niezasadny, a okoliczność podnoszona w tym zarzucie nie miała żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Czynność czasownikowa polegała bowiem na wprowadzeniu S. Z. w błąd co do faktycznego stanu prawnego nieruchomości. W tych okolicznościach wartość faktyczna nieruchomości, oraz cena, za którą pokrzywdzony ją nabył nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Wbrew twierdzeniom obrońcy w stosunku do oskarżonego brak było podstaw do zastosowania instytucji z art. 60 k.k. Kwestia ta nie została w żadnym razie rozwinięta przez skarżącego poza enigmatycznym stwierdzeniem na stronie 6 apelacji. Wbrew twierdzeniom obrońcy nie doszło także do uchybienia, o którym mowa w punkcie V apelacji /str.2/. Jak wynika z uzasadnienia /str. 65 i następne/ Sąd I instancji przystępując do wymierzenia kar poszczególnym oskarżonym w sposób drobiazgowy wręcz rozważył wszelkie okoliczności dotyczące każdej z osób. Także w stosunku do J. S. Sąd Okręgowy wziął pod uwagę wszystkie okoliczności zarówno obciążające, jak też łagodzące. Zarzut – nawet z daleko idącej ostrożności procesowej- rażącej niewspółmierności orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej uznać należało jedynie za próbę podważenia prawidłowego rozstrzygnięcia także w zakresie wymierzonych temu oskarżonemu kar.

Odnośnie apelacji obrońcy P. K..

Wszystkie zarzuty także tego obrońcy były bezzasadne.

Zarzut sformułowany w punkcie I.1 apelacji dotyczył czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie IV. 2 wyroku. Skarżący kwestionował zasadność przypisania oskarżonemu tego czynu uznając, iż zachowanie P. K. nie wypełniało znamion przypisanej mu kwalifikacji prawnej. Sąd I instancji w tym zakresie przedstawił szczegółową argumentację poczynając od strony 60 uzasadnienia. Nie widząc potrzeby ponownego jej przytaczania stwierdzić należy, argumentacja ta jest przekonująca, a Sąd Apelacyjny w całości ją podziela. W tych okolicznościach podnoszone zarzuty musiały zostać uznane za niezasadne. Wskazany w punkcie I. 2 apelacji zarzut obrazy art. 7 k.p.k. a odnoszący się do oceny wyjaśnień /błędnie nazwanymi w apelacji zeznaniami/ J. O. także nie był zasadny. Także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych /zarzut I. 3 apelacji/ sformułowany został w oparciu o krytykę oceny wyjaśnień J. O., której dokonał Sąd Okręgowy. Na stronach 36- 37 uzasadnienia Sąd I instancji wskazał swoje stanowisko odnośnie oceny wyjaśnień tego oskarżonego. Lektura uzasadnienia także tego fragmentu prowadzi do wniosku, że dowód z wyjaśnień oskarżonego J. O. oceniony został przez Sąd I instancji zgodnie z przepisem art. 7 k.p.k., zatem ocena ta pozostaje pod ochroną tej normy prawnej. Zarzuty obrońcy w tym zakresie nie były zasadne. Należy także wskazać, że Sąd I instancji przypisując P. K. popełnienie czynu w punkcie IV.2 wyroku – wbrew twierdzeniom obrońcy nie kierował się domniemaniem. Wskazując poszczególne okoliczności /podniesione przez obrońcę w punkcie I.3 apelacji/ Sąd Okręgowy poddał je analizie i w oparciu o zasady logicznego rozumowania wywiódł prawidłowe końcowe wnioski, które zakwestionowane zostały przez obrońcę. Także i w tym zakresie Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska obrońcy. Zarzut sformułowany w punkcie II apelacji uznać należy za niezasadny w stopniu oczywistym. W zakresie braku świadomości oskarżonego, że podpisanie się cudzym imieniem i nazwiskiem jest bezprawne, tj. odnosząc się do tak postawionego zarzutu przez obrońcę wskazać należy, iż Sąd Apelacyjny w całości podzielił stanowisko Sądu I instancji w tym zakresie a przedstawione na stronie 37 uzasadnienia.

Odnośnie apelacji obrońcy /adw. M. D./ E. W. (1)

Wskazując zarzut naruszenia art. 12 k.k. w punkcie 1 apelacji obrońca podnosił, że przypisane oskarżonej czyny popełnione zostały przez nią w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Zasadniczo poza stwierdzeniem sformułowanym w zarzucie, autor apelacji nie dokonał rozwinięcia i nie podał jakiejkolwiek argumentacji, która mogłaby chociażby usiłować przekonać, że oskarżona działała ze z góry powziętym zamiarem. W tych okolicznościach brak było podstaw, aby zarzut przedstawiony przez obrońcę uznać za zasadny.

Apelacja wywiedziona przez drugiego z obrońców /adw. A. L./ na korzyść oskarżonej E. W. dotyczyła wysokości orzeczonych wobec niej kar jednostkowych oraz wysokości kary łącznej. Także apelacja pierwszego z obrońców tej oskarżonej w punkcie 2 dotyczyła tej samej kwestii. Wobec powyższego zasadnym będzie łączne odniesienie się do zarzutów apelacyjnych obrońców dotyczących tej samej kwestii. Wskazać zatem należy ponownie, iż Sąd Apelacyjny w całości podzielił stanowisko Sądu I instancji przedstawione na stronach uzasadnienia, poczynając od strony 65 i następnych. Wbrew twierdzeniom obrońców ani jednostkowe kary pozbawienia wolności, ani orzeczona kara łączna nie nosiły cech rażącej niewspółmierności. Wręcz przeciwnie, kary te wymierzone zostały z uwzględnieniem dyrektyw z art. 53 k.k. Sąd Okręgowy także w tym zakresie wykazał daleko idący profesjonalizm, stąd zarzuty apelacyjne jako bezzasadne nie mogły skutecznie doprowadzić do zmiany wyroku także w tej części.

Odnośnie apelacji oskarżyciela publicznego na niekorzyść E. W. (1).

Zarzuty naruszenie prawa materialnego, tj. art. 228§1 k.k. oraz art. 45§1 k.k. nie były zasadne. Prokurator podnosił, że w myśl przepisu art. 115§19 k.k. starszy sekretarz sądowy jest osobą pełniącą funkcję publiczną, a zatem każdy z przypisanych oskarżonej czynów powinien zostać uzupełniony o kwalifikację z art. 228§3 k.k.

Z racji tej, że Sąd I instancji przyjmując odmienne stanowisko w tym zakresie wyeliminował tę kwalifikację z przypisanych oskarżonej czynów w pisemnych motywach wyroku kwestię tę, czyli swoje stanowisko szeroko uargumentował /str. 63-65 uzasadnienia/. Sąd Apelacyjny w całości argumentację tę podzielił. Argumentując przeciwne do oskarżyciela publicznego stanowisko Sąd I instancji wskazał na orzeczenia sądów administracyjnych. Dodać należy, iż w tym przedmiocie zapadły kolejne orzeczenia, które korespondują w treści z orzeczeniami przywołanymi przez Sąd Okręgowy. Dla przykładu zatem wskazać należy, iż także w orzeczeniach wydanych w sprawach o sygn.- IISA/Gi 90/20, IISA/Go 447/20 oraz II SA/Wa 1155/16 stanowisko dotyczące pracowników sądów w ujęciu art. 115§19 k.k. zostało ponownie potwierdzone. Reasumując stwierdzić należy, iż Sąd Apelacyjny podziela zarówno stanowisko Sądu Okręgowego, jak też ugruntowane stanowisko sądów administracyjnych w tym przedmiocie. Tym samym uznając argumentacją prokuratora jako nieprzekonująca. Co więcej wymienione przez prokuratora na stronie 7 apelacji osoby, które dotychczas uznawane są przez sądy powszechne i Sąd Najwyższy - za pełniące funkcję publiczną w żadnym razie ani kompetencjami, ani poprzez ogólnie wykonywane czynności nie wykazują nawet podobieństwa z czynnościami, które wykonuje starszy sekretarz sądowy. W szczególności prokurator wymienił: ordynatora szpitala, dyrektora przedsiębiorstwa państwowego, prezesa spółdzielni mieszkaniowej, nauczyciela akademickiego, naczelnika wydziału kredytów i zastępcę dyrektora oddziału banku oraz inne osoby na podobnym poziomie kompetencyjnym. Ani fakt posiadania statusu urzędnika, ani też posiadanie wyższego wykształcenia zajmując to stanowisko nie może przesądzać o tym, że starszy sekretarz sądowy jest osobą pełniącą funkcję publiczną.

Sąd Apelacyjny nie podzielił także stanowiska prokuratora zarzucającego Sądowi I instancji uchybienie art. 45§1 k.k. Istotnie zgodnie z przepisem tej normy prawnej – korzyść majątkowa osiągnięta z popełnienia przestępstwa ulega przepadkowi. Nie ulega jednak wątpliwości, że okoliczność ta, tj. uzyskanie korzyści majątkowej powinno zostać w sposób nie budzący żadnych wątpliwości ustalone przez sąd. Co więcej w realiach przedmiotowej sprawy okoliczność ta stanowić powinna element ustaleń faktycznych. Tymczasem ani w treści przypisanych oskarżonej czynów, ani też w ustalonych przez Sąd I instancji stanach faktycznych okoliczność ta nie znalazła miejsca. W punkcie V.1 wyroku Sąd I instancji ustalił, iż oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie wskazując jednak czy korzyść taką i w jakiej wysokości uzyskała. Brak jednoznacznego ustalenia Sądu w tym zakresie, oraz zarzutu prokuratora kwestionującego ustalenia faktyczne w tym zakresie nie dał podstaw do zmiany orzeczenia poprzez zastosowanie wobec oskarżonej instytucji z art. 45§1 k.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wyrok w zaskarżonej części,

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- wobec nie uwzględnienia zarzutów apelacyjnych

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

7.  PODPIS

Rafał Kaniok

Piotr Schab Dorota Radlińska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. J. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 05.12.2017r. sygn. akt XII K 285/16

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. P. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 05.12.2017r. sygn. akt XII K 285/16

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca /adw. M. D./ osk. E. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 05.12.2017r. sygn. akt XII K 285/16

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca /adw. A. L./ osk. E. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 05.12.2017r. sygn. akt XII K 285/16

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator na niekorzyść osk. E. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 05.12.2017r. sygn. akt XII K 285/16

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana